Joanna le Royer / Sorore Incarnationis

ORATIO PROLEGOMENON.

Charissimi, nolite omni spiritui credere, sed probate spiritus si ex Deo sint; quoniam multi pscudoprophetœ exierunt in mundum. (Epist. Ioan. 4, 1.).

Reus, anno 1790 communitatis, quae religiosae Urbanistae de Fougères in episcopatu Redonense vulgo dicitur, me commissum vidi, circumstantiis, quas tempore opportuno explicabo, votis commodandi. soror laica dicta De la Nativitate, quae voluit mihi rationem luminum reddere, quibus credidit Deum sibi favisse, et cum qua.

affirmas me pro eo me futurum esse ultimum depositarium, ut unum diem civibus meis totique Ecclesiae J.-C.

Huius bonae puellae revelationes ac praedictiones iam multis annis strepuerunt; sed in illis felicibus temporibus, parum verisimiliter venturum esse quae nuntiabat, negligenda ac despicienda effecisset. Quin etiam flammis traditi ac sacrificaverunt

quamdam cabalem que contra eam tunc fuerat factam, ut videbimus.

Sed momento, quo domum hanc ingressus sum, ut eam ducerem, ac cum Soror mea declaravit "me esse ultimum directorem; ut in brevi tempore

vi expelleretur; ego me extorrem cogerer et ad exteras nationes confugerem; ut maria transire sine eo

si quid adversi accidat; quod collectio, quam mihi praebuit materia, ibi legeretur et examinaretur, et a viris doctis discuteretur; et mille alia similia, quae quotidie ante oculos meos verificata sunt et adhuc verificantur; eo momento , inquam , cum mihi hoc modo loqueretur Soror , propter praedictiones longam viam recessissemus . THE

praeludia rerum novarum, quae modo ad effectum adducta est, tamen paulo tardius aperientibus oculis coepta sunt, quae primo certamine praejudicia submoverent.

Instabant igitur precibus sanctae monialis, quae mihi iterabat nullum tempus amittere; rogatis insuper per opportunum testimonium quod omnes alias moniales ei dederunt, et maxime per

sapientum repraesentationum superiorum et depositariorum eorundem

communitatis, primum memineram, secundum notas historicorum, Ecclesiam Jesu Christi nunquam ab aliquo concussam esse

concussa tamen violenta, quae non ante praedicata sunt a quibusdam sanctis personis, quarum gratia sustentatur virtutibus, et praedicationibus

eventus confirmatus, semper insignem e contrario probri et seductoris linguae sycophantae, qui toties universum decepit: Quoniam multi pseudoprophetœ exierunt in mundum. Recordatus deinde, quod si ex una parte Deus permittit zizania cum tritico misceri, et veritati deformari ac deformari  ;

mentiens aliquando etiam in ipsa Ecclesia; inbecillitatem autem nostram semper certo modo se ab altero discernere, et veritatem ab errore in omnibus discernere: Probate spiritus siex Deo sint.

Deinde dixi apud me quod brachium Dei nunquam debilitatur, nec minuitur potentia ejus, adhuc hodie potuit omnia quae prius potuit. quod res ipsa J.-C. Ecclesia jure habere ac dinumerare posset in omnibus auxiliis, quae divinus Fundator ei pro omni tempore durationis promisit. Est autem indubitabile prophetiae donum, sicut miraculorum, etc. Concessum est illi immenso tempore; est promissio quam ex ore eius accepit

efficit ut ipse sit cum ea usque ad consummationem saeculorum. Dixi praeterea mihi vetera vaticinia ultimas annuntiantes, has non posse repudiare, nisi saltem contumeliose illas, ac sine lapsu  .

contradictio sicut contra principia fidei, sicut et regulae rationis. Omnia ex testimoniis pendent: nunc demum apud me dixi singula enuntiatio, cum litterali effectu rei coniunctae, cuius singula politica humana numquam singula praevidere potuerunt, cum, iudicio ipsius Dei, certissimam notam haberent. de veritate prophetiae (1), necesse est huic unice pronun- tiatori duntaxat titulum imponere cuilibet animae quaerenti  .

cognosce veritatem in iustitia et sinceritate cordis. Hoc est quod apud me dixi, sequentia ostendemus, si male ratiocinatus sum.

(1) Propheta qui vaticinatui est pacem: quum venerit verbum ejus, sawtur propheta quem misit Dominus in veritate. (Jerem. 28, 9.).

Hinc inter credulitatem imperitam medium felicem sumens, quae omnia sine probatione admittit, et incredulitatem etiam imperitiorem, quae sine omni respuit.

crebris precibus examini dedi. Sic audivi

ad fabulas quas ad me Soror habuit; ante oculos scripseram, ea scripsi ut exponam semper in eandem  partem;

quantum mihi possibile fuit, secundum ordinem et mandatum quod michi dedit. Haec, fateor, mihi visa sunt  omni ex parte attentione digna; Credidi insuper, ut in omnibus veri proprietates reperias, etiam divinitatis dicerem, quod mihi videbatur naturae observandi, et subeunda omnia genera, quae jus habent  .

in ea causa exigere; verbo, omnia iudicans comparatione circumstantiarum omnium, et non paucis abstractis, vel opus Dei vel incomprehensibile aenigma in eo vidi.

ibi non sum moratus; sed de mea iusta diffidentia de iudicio meo, secundum ordinem receptam, collectionem meam ad meliores et illustriores judices, qui in diversis locis exilii mei reperti sunt, frequentes reperti sunt, nec possum nec debeo. dissimulo me vidisse in vera satisfactione tot praelatos viros doctores

(7-11).

pectabiles, profundi theologi (1), unire meo quidem iudicio substantiam operis, quam omnes utiles lectioni iudicarunt, et aptissimas esse dixerunt, ad fructuosissimos conversionis, promotionis ac salutis producendos. Tantus omnium consensus fuit, cum etiam natura singularum rerum adiciat auctoritatemque earum rerum non sinat, ut identidem laudes, quas voce ac litteris vocant, divulgentur; aut verisimile  non potest

quam pruden- tiam hanc circumspectionem, quae timet praevenire judicium Ecclesiae, in quacumque sola ius habet.

(1) Lectum et examinatum est opus a theologis plusquam centum altis, nempe: septem vel octo episcopis et archiepiscopis, XX vel XXX vicariis generalibus diversarum dioecesium, doctorum ac professorum theologiae, abbatum, auctorum variorum operum probatorum. academici etiam; plusquam 80 presbyteri parochiales, vicarii, aliique aeque pii ac docti Gallica et Angli sacerdotes; nedum multos doctissimos homines in mundo, qui ea eadem aedificatione et satisfactione legerint.

enuntiare; et tamen ea nihilo minus repetita magna ex parte habent, quod digitus Dei omni gradu in eo se manifestat, et opus quale est.

alia licentia non egebat; probationes suas omnesque vires a se depromptas: Digitus Dei est hic . Multi illam petierunt et fecerunt exemplaria, multi ex eo excerpta, omnesque eius editionem desiderare videbantur. Ut haec suffragiorum universalitas, hic opinionum conventus in ipso capite, certa mihi fiduciae daretur productionem tam desideratam posse uno die, iuxta auctoris annuntiationem, ad animarum salutem conferre quam ad gloriam. dei, qui omnia ad id comparandum. Nostrae spei eventus occurrat, spes non frustratur!….

Sine ingressu igitur in dissertationem aliquam de gradu credendi qui ad fabulas mirae puellae dari potest, eh! quid faciant nisi certam fidem? Audeo sperare Spiritum sanctum, quem auctorem credo, in omnibus, quae ad hanc productionem pertinent, melius illuminare, animas bonae voluntatis, qui non curiose, neque reprehendere, sed legent. solum ad discendum et proficiendum

aedificationem.

Imo, repeto, et audeo promittere, mera lectio, cum recta intentionis iustitia, plus facientibus lectoribus, quam quidquid dici potuit iis, quos lectio ista non persuaserat. Verum, quod ego fortasse reprehendi, in omni parte, quam in hac re habui, locutus sum secundum intimam persuasionem, in qua sunt quaedam relationes, in quibus alii in hac parte non versantur. habeo

fabulas ubique praesentant, nempe afflatu inspirationis, et ex animi fiducia, quam coelum instruit et favoribus; Impossibile enim est illos sub alia specie exhibere, nisi infidelitatis depravatione

reprehensibilis, qui me substitueret operi quod auctor fui scribendi, opus omnino alienum, et quod paene nullum haberet nexum. Eos vel praesentium habui vel non ut ea, possimus quae vidimus non loqui. (Act 4, 20.).

Fieri potest ut de his omnibus erraverim; volo enim cetera contemni auctoritatem; sed in hoc ipso non video tamen, quomodo et quam ob rem haec sententia sit

singulare, et sine quo nunquam tale negotium suscepi, ut aliam obligationem me cogitarem, si id opportunum non judicat, et si causas ejus sufficientes non invenit, postquam habuerit.

lege: Charissimi, nolite omni spiritui credere, sed probate spiritus si ex Deo sint .

Accipe ergo et lege; tolle, lege . Nihil existimes neque meam sententiam, neque tot lumina quibus mea fundata est; vide tibi, si non nosmetipsos deciperemus; fortassis oculi tui laetiores vel perspicaces deprehendent errores quos non vidimus, et facietis nobis verum obsequium nobis demonstrando.

Rationes examina, expende rationes, utere etiam jure. Ubicumque decreverit auctoritas, diversimode homines adspiciendi rationem habeant; quod utrumque est, omnino naturale est

persuasit propter rationes quas habet vel credit se habere. Ecclesia non locuta, iterum libera es in iudicio tuo; sed tantum bene judicas perlectis recte affectibus.

Tolle, lege .

Examinet ergo vexilla ludorum, si non posset credi tale opus fore phantasiae;

vel exaltatum, vel a corde sancto ignorantis, potius quam divinae impressionis effectu. Vide si daemonis non potest attribui magis spiritui quam Deo; Probate, etc. Praecipue autem ibi propositum, quod sanum iudicabis. Probate .

(12-16)

Singula, quae de tuo iudicio dicenda sunt, vobis providebimus; tantum, antequam induatur, commendamus te

insta exspecta donec totum conspexeris nec te ad certa singularia contineas. Ante omnia interest scire te, saltem duriter, hominem mirabilem, quem Deum tecum locutum esse credendum est; et ideo incipiemus exponere eum in vita externa, qualis videbatur oculis hominum ab infantia;

reservata in aliud tempus vitae interioris propriae, vel divinae conversationis in animae suae motibus: una praeparatio, et alia consequenter ad revelationes  eius; naturalis ordo est quem proponamus  .

Protestor primus editor.

Noster s. Pater Urbanus VIII, vetitis suis decretis 13 martii 1625 et 5 iulii 1634, sine examine et approbatione Episcopi dioecesani imprimere, in quovis libro actiones, miracula et revelationes eorum qui in vita mortui sunt, imprimere. odorem sanctitatis aut Martyrum; insuper regente suo decreto diei 5 iunii 1631, in casu quo hi sancti vel beati nominantur;

hoc titulo tantum exprimi requiri ad declarandum

innocentiam vitae ac virtutum earum excellentiam, salva catholicae Ecclesiae auctoritati, ad quam solam pertinet ius declarandi sanctos eosque fidelium venerationi proponendi; Quibus ita decretis, quibus sincere ac inviolabiliter subjicior, protestor me solos sanctos, beatos, vel veros martyres agnoscere, eos solos, quibus Sancta Sedes Apostolica hos titulos tribuit, et omnia in hac re gesta declaramus. liber non solum unum

autoritate privata, veram authenticitatem obtinere non possunt

nisi posteaquam Summi Pontificis iudicio approbato, cui praecipuam meam sententiam de omnibus quae in hoc opere continentur, subicio particularem sententiam, quam publice exhibeo.

Secunda protestatio:

Rogo lectorem animadvertere in hoc libro multa retulisse notabilia, quae eius sanctitatem comprobant, cuius historiam posui. Enarravi ibi quae naturam praetereunt, quaeque viderentur vera miracula. Intentio mea est haec a Sancta Romana Ecclesia non approbata, sed solum ex privatis testimoniis certificata.

Qua de re in decretis Sanctissimi Patris nostri Urbani Papae VIII, protestor me non illi, cuius historiam posui, neque  qualitatem beati, neque sancti, sed modo quodammodo  attribuere .

Romanae Ecclesiae subordinatur auctoritati, cui soli ius sanctum agnosco declarandi. Iudicium eius de omnibus punctis in hoc opere contentis reverenter expecto, eique corde et animo tanquam admodum obsequentissimus proles subicio.

Vita et Revelationes

NATIVITATIS  SORORIS.

Vitae Sororum Nativitatis, ac circumstantiarum circa Apocalypsin.

Nativitas eius.

Joanna Le Royer vocata in Sorore Religionis Nativitatis, filia Renatus le Royer et Mariae le Sénéchal, nata secundum extractum baptismi, die 24 januarii 1731 in pago Beaulot, ex parochia de La Chapelle-. Janson, prope Loorient sita, duabus leucis ab oppido Fougères episcopatus Redonensis in Britannia minore. quae fuit in crastino nativitatis in ecclesia parochialis per vicarium baptizata.

Ipsa nos informabit adiunctis pueritiae eius totiusque vitae, quantum ad interiorem eius relationem habent; sed iter omnium Sanctorum sequens, tantum se in partem iniquissimam ostendet. ipsa de se sola publica et inflata confessione delictorum, vitiorum ac delictorum suorum humiliari se dicat: si coacta etiam beneficiis a se notum facere cogatur  .

caelum, tantum erit tremere quod reddere debebit, ut admoneat quantam gratiam faciat superare.

malitiam et corruptionem cordis sana; postremo ad ima sui nihili rediens, ad unum omnia restituet, cui debetur gloria.

Haec est opinio quae in fine collectionis suae nobis dabit; sed antequam ejus testimonium audias, etiam antequam in narrationes aliquas ingrediar, videtur mihi necessarium aliquid saltem ejus externae vitae notum facere, testante populo.

(17-21)

qui cum ea vixit; ex eorum ore potissimum traham omnia quae dicere volo, et spero mihi gratum fore rem publicam parvam fallaciam, hanc humilem puellam difficilem in vita mihi ignoscere. Permisit ei Deus scire.

Educatio et gratiarum primas quibus favet coelum.

Christianis parentibus natus, ut facile est coniectura, Johanna le Royer vivam et actuosam fidem, illam sanctae legis zelum, illam teneram ac filialem pietatem, metum atque amorem lactatum quasi lacte suxit. Dominus semper propriam constituit indolem verorum Dei filiorum ac praedestinationis eorum ambiguam probationem. Ea fere omnia a parentibus pauperibus possidere potuit. Sed quomodo munera de caelo sunt magna successio, et quam qui communicant facile possunt absque omnibus aliis!

Haec prima dispositio praevenientis gratiae ad tempus multum poterat ab oppugnatione passionum et contagione mali; sed gratia semper eam reduxit ad finem ubi eam Deus voluit. Ab infantia tam vehementem affectum ad se Deo gerendo percipiebat ut suae vocationi responderet, omnia impedimenta, quae diabolus, mundum, carnem, omniaque suae conditionis pericula superavit.

Videtur, ex historia ipsa narrare nobis favorem sui boni angeli ac praesertim eius magnae fiduciae in Deiparae pluribus certaminibus ei prodesse posse; item apparet omnium devotionum quae primum animae eius inditae sunt, ad SS.mum Altaris Sacramentum semper teneriorem et vivam semper fuisse, atque amorem erga venerabilem J.-C. personam semper fuisse. in corde suo proportionata, si dici potest, beneficiis, quos continue habet, acceptis. Beata anima, quae hoc dulce Deo suo scit tenere

reciprocae pietatis correspondentia, delectamentum amoris commercium, quod coelum in terris facit! hoc est quod vidimus in Catherina et theca

Bernardinus Senensis, Madeleines Paœi, Tereses, Gertrudes, Angeli Fulginiensis, Philippus Nery, Franciscus d'Assise, Franciscus.

Xaverium, Franciscum Salesium, et tot milia aliorum sanctorum, pro gradu sanctitatis suae, et secundum diversos modos quibus placuit Deo ut ambulent.

Indicia vocationis eius.

Iuvenis, robustus, iucunda facie et opportuna figura, bono praeterea corde praeditus, animo etiam ingenioso ut recta, miti et civili ingenio, iuvenis le Royer sine dubio simulare potuit, ut alter; quod cuique utile erat, pro conditione sua; ita quidam exstitissent, quibus nullam repugnantiam sentiret; sed numquam in certa dimicatione potuit consistere;  necopinato semper aliquo impedimento omnium consiliorum perturbatus fuit  . Divus Sponsus, qui de ea aliter ordinaverat, disponit; eam per tentationes et non vulgariter appellatas

perfectio altioris status. Caelum ad majora destinavit

quae rei familiaris cura, et com- ponendae ei religionis exemplar, Providentiae, quae eam ab incunabulis servaverat;

eum quasi manu eduxisset per orbem corruptae peri- cula, mille naufragia servavit, et omnia quae consiliis ejus adversabantur assidue rupit.

De morte parentum.

Ad quindecim vel sedecim annos honestissimus vicanus patrem amisit, quem amanter amabat, et cuius mors magnum dolorem attulit; deturbata exinde mundi vanitate,  quorum pericula in quibusdam adiunctis expertus est, festinans insuper ad interiora respondere luminibus, quibus eam Deus ad se traxit inusitato modo, exprobravit se quod sic flecteret. ; cessit gratiae, et omnem tentationem abscindens in mundum, se totam Deo consecravit voto perpetuae castitatis, quod praesente et auspice Virginum Reginae fecit.

eius consiliorum et inceptorum perfectione.

Solum cum matre sua manere proponit, eam opere nutrire et eam adiuvare usque ad finem dierum. Sed hic finis propius quam illa fuit, quia cito funus huius mulieris fuit

Christianus accessit ad renovandum dolorem mariti sui

cor filiae eorum. Post hanc novam causam discedendi a mundo vel ab eo longius et longius recedendi, cum nulla amplius ibi subsidia, nec fere ulla societas quae eam ibi retinere posset, vellet in aliqua domo religiosa locum invenire Joanna. servo, ut plus in eo poneret

salus et salus et votum continentiae; sed omnibus ignotus, omni commendatione et omni ope humana privatus, fictionem suam tantum ferre non ausa est.

Eius pia fide ac sincera erga Deiparam pietatem.

Ita contenta est se cum Deo loqui de illo in oratione, et omnia ponebat in manibus eius, qui eam con- acceperat.

(XXII-26).

consecratio: ante eius imaginem prostrata, ut ipsa nobis indicabit, beatam Virginem oravit,  ut sibi a filio gratiam et media obtineret  .

ei cum omni devotione quam ei semper  fideli

persone, cuius se ipsum depositarium fecerat. Oratio, tam simplex ac tam fervens, sine effectu manere non poterat. Is ad quem dirigitur numquam fidem in se prodidit. Hoc unum est: ex quo tempore Beata Virgo videbatur rem pertractandam suscipere, vel potius ipsam suam executionem ducere; mox, intellegebat res in manibus esse parum bonas, ne serius aut serius prosperaretur.

Prudentia in electione directoris, et in consilio vitae.

Joanna le Royer spiritualem receptum facere voluit, antequam Rogerus Faubourg in oppido Fougères nuntiaretur. Propositum suum in eundo erat ut vias inveniret

sanctificationem, et ibi Deum consulere ex parte sua capiendi ad cognoscendum et sequendum voluntatem eius. M. Débrégel tunc erat rector hujus domus exercitiorum spiritualium; verus operarius evangelicus, tam pro scientia in agendis animabus privilegiatis, quam ob zelum erga frequentem clarissimam conversionem gravium peccatorum.

Obdurescere ; ei Ananias coelo destinatas; etiam ad eum versa fuit ut quid sibi faciendum esset. Imo ei revelavit

conscientia, ut quid ibi ageretur ostenderet, eique ob eximiam viam, quae iam alios tantopere stupuerat, reddit, et quae ad humilitatem eius perterrita, invito cura, satis extiterat. Vir Dei, cum eam pluries perspexisset, vias suas ac consilia approbavit, tantum ab ea parte consiliorum, quae usque ad acerbitates pervenerunt, quae saluti corporis nocere poterant, exemit.

Urbanistae moniales ut ancilla extrinsecus intrat.

Iactus lapidis e domo receptui fuit communitas Claristarum, mitigata ab Urbano Papa V, et vocata hac de causa Conventum Sancti Benedicti.

Consiliarii oppidi de Fougères, ubi anno 1655. Regula servata semper servabatur, moniales quotquot tunc erant ferventes erant. M. Débrégel credebat se poenitentem his bonis animabus, quorum aliquos praeciperet, recipiendi in domos recipiendi facultatem.

servi Dei boarders. Primus annus erat, quos habere licebat  , nempe 1752. (1). Quorum consensum impetrato, ipse illis se praesentavit dicens: "Benedicamus Deo, dominae, adhuc mundo dat animas extraordinarias, quas divino spiritu vult perducere. Consequentia demonstrabit si rector peritus erraverit.

(1) Haec permissio sub Dno Lemarié revocata est, post annos circiter viginti vel triginta.

Conuentus per intima transit.

Postquam extra sex septimanas serviens, introducta est

intra se sorores laicos adiuvare. Joanna precum effectum praevidit; omne quod ad beatitudinem defuit alterutrum

inrevocabiliter suis servivit votis sollemnibus unita: ad hoc pretiosam utilitatem semper aspiraverat. Hoc felix tempus eius

non amplius quam triennium post pervenerat: hos triennium ad id praeparans per postulationem, habitum et novitiatum eluxit. Hoc toto tempore, daemon multa ei impedimenta excitavit; sed, adiuvante et gratia Dei, omnia devicit nec umquam ex toto turbata est.

Tentationes et impedimenta consiliorum eius adversantia.

Impedimenta ex parte paupertatis. dotem trecentarum librarum petebatur, sex tantum pondo habebat, nulla spe plus habendi, omne patrimonium, vix ad legitimas impensas post parentum mortem sufficiens. Impedimenta zelotypiae, quae mox

ne in solida ac tenera pietate, nec non et gratia et amicitia, quam conciliare poterat, prosequi inciperet. Impedimenta passionum suarum, quas diabolus plus quam unquam excitavit, quando ea Deo suo parabat immolare. Impedimenta praesertim  ex

parte nimius timor inspiratus a spiritu tenebrarum;  continuis terroribus  eam continuit ; attulit etiam animi magnitudinem: dixit ei numquam se in tam austera professione salutem suam facturum; quod non est ibi

non vocatus. Infernum ostendebat ei in fine vitae sine consolatione et sine fructu sibi. Dicet postea se in quantum Deus permisit diabolum  suum experiri 

constantia, qua ratione, qua diligentia, semper id  defendere ac sustinere contendit; sed hoc pertinet ad ejus  interiorem vitam.

Spem suam in Deo et in eius Protectore.

Contra tot hostes, soror Joanna, spem omnem in Deo, in Jesu Christo, et in Maria collocavit; et sub praesidio Filii et potentis Matris praesidio contra omnem spem speravit….. Beata Virgo promisit se missam habere dictam et candelam ante imaginem eius ardere.

(27-31)

si sibi in religione recipienda impetravit; et quod nomen illud esset de festis ab Ecclesia in suo honore constitutis. A

spes tam firma nunquam fallitur. J.-C. ipse ad terrores infernales dissipandos, vocationis suae testificationem, per confessorem suum iterum confirmans.

Auxilio triumphat, religiosum nomen sumit, quod commonet de obligationis suae tutelae.

Plura in eo capita erant ubi diu divisae sunt sententiae. Denique, licet subditi magnis dotibus se offerrent; quanquam cabalis contra eam fictus, triumphavit;

verisimiliter Dei genitricis auxilio, eius patrocinio. Admissa est igitur sine dote vota religiosa nuncupans; nomine Sororis Natalis sumpsit, que unum dabimus amodo;

quia una illa semper confecta est. Cum itaque bonae moniales iam satis bene norant, ut ei praeferatur aliis subditis quae se offerunt; magis ac magis in electione et in acquisitione quam in causa fecerant, gratulari in causa habebant; sed nondum bene cognoverunt pretium thesauri

quam possederunt, et Deus probabiliter non permittit nisi post multos annos. Quis ergo diceret, miseram hanc, cui satis erant per eleemosynam, ultimum locum inter servos suos condonare, mox futurum esse, et iam Deo gratissimum; Quid

gloria, decus, ornamentum, ordo fortasse et subsidia et subsidia aliquando fieret; denique religionis oraculum suis centuriis et sæculis quae sequuntur?

In summo igitur votorum nova monialis fuit, et gaudium fuit cum omnium tribulationum per quas transire debebat in novo statu cognovit. Omni studio gratias agebat Deo et benefactoribus suis: Deo per devotionem

totum et perfectum; et suis benefactoribus per omnia servitia quae inde sperare possent. Duris manibus totoque adsueta labore ruris, ut ita dicam, gravissimis oneribus lusit; et Deus scit quanto studio et facilitate festinat ad

brachiis sororum omnium gravissimum in obsequiis et variis officiis sublevandis.

Ejus magnalia in parte spirituali, ac virtutum profectum.

Sed praesertim ex spirituali parte hanc iuvenculam Sororem considerare debemus, ut eius meritum probe cognoscat ac omnia quae in se valet perspiciat. Alta humilitas, caeca oboedientia, patientia invicta, abdicatio omnium, ad solum Deum quaerendum, solida fuerunt fundamenta huius aedificii perfectionis, ubi brevi tempore tot  .

magnos progressus. Hoc est vitae consilium, quod, divino instinctu, sapientissimum directorem prohibuit, cuius consilium semper accepit et secutus est.

Eius vitae propositum et fervor eius uti monialis.

In solitudinem profectus est, ut ibi sacrificaret vero Deo varia animalia, quae colendae sunt Aegyptiorum, passionum scilicet et vitiorum, quibus mundus tam servus quam idololatra subdidit; sicut omnes Sancti, superbiam suam domandi et destruendi

per humilitatem, et omne genus cupiditatum per voluntariam privationem voluptatum permissarum. Desiderium divinae iustitiae satisfaciendi, instrumentis paenitentiae occulte utebatur, quibus totum corpus suum devoverat.

Corporeis et spiritualibus mortificationibus.

Capillos et cilices, disciplinas, ieiunia et vigilias complebant. Lectus interdum sentibus ac pungentibus herbis instrata erat. Quadam die in ore ejus deprehensa est, et guttatim deglutivit, fel animali et liquores pariter acros. Sic uterque sensus mortificationem suam habebat.

Progressus in perfectione.

Haec sancta filia iugis naturae iugis in curriculo perfectionis, in qua longe post sanctimonialium progressum sensissimum reliquit, iugis naturae fuit. Mirabile tale prodigium. Atque etiam id, quod nimium sentiebat, concutiebat, vel potius firmabat, vehementibus iudiciis;  et quia acceptas eras Deo, necesse fuit ut tentatio  probaret te , dixit angelus ad Tobiam:

ne quid forte iam pararet. Ingrediamur quaedam in occasione praecipuarum persecutionum quas passura erat et poenarum quas hodie adhuc patitur. Eximiae gratiae, quibus in ipso mundo favit, quaeque, ut diximus, tum ad terrorem pudicitiae perductae, pro viribus augere novas res videbatur, et Deus videbatur. zelat sibi compensare omnia sua ex parte dsemonis et aliorum inimicorum suorum, usque eo, quod apparuit ei in J.-C.

et pluries ad eum locutus est, ut in reliqua ejus collectione videbimus.

Deus igitur, in tanta modestiae curas, favores ex- .

(32-38)

ad certum punctum traordinarium videbatur. Nec talis lux sub modio maneret; vix posse quemquam ex aurora quae maiorem in diem denuntiabat non commoveri. Primo admirationem et mox umbraculum dedit, quod fere semper accidit, praesertim oculis facile offendentibus.

Testimonia de ducibus suis.

Duces diversi, quibus se ipsa declaravit, perculsi sunt quod ab intus indicaverat, et constat non sibi soli tot lumina divinitus communicasse. Vellem, dixit unus ex illis, quod sorori De la Nativitate concessum est ad cathedram sancti Leonardi ascendere, maxime in diebus cum ecclesia magna celebrat.

sacramenta religionis. Nemo in statu suo loqui placet. Sine theologia semper studiosa omnia tractata perfecte possidet. Ante omnia, velimus peccatores nostros posse audire eam loquentem, sicut facit, Dei, immensae misericordiae, tanquam de terrore sui;

judicia. Imo, non dubito quin ea saluberrima affecerit. Sed ante omnia qualis animus eius est! quanta pietas! quanta humilitas! quae virtus solida! quanta monialis perfecta!

Tale etiam fuit judicium MM. Larticle, Duclos et Audouin moderatores; Lemoine, Beurier-de-la-Porte, missionarii: adeo ut, ex consensu suo impetrato, inter eos comprehensus esset, M. Audouinum, tunc rectorem communitatis, cui soror magna fiducia erat. scriberet ei magna quae fecerat  Deus

novimus de sorte Ecclesiae universae et Galliae in particulari. Parva narraverat ei satis esse persuadere

sibi non esse locutam; quare M. Audouinus de his omnibus quae sibi soror communicaverat, scripta longissima scripsit: sed quia ejus scripta nusquam extiterunt, quae praeterea numquam cognovi.

M. Audouin.

Eius conscius auctor est scribere ea quae a Deo nuntiat.

Tantum coniecturam facio, de rebus et quibus me Soror audiverit, plura ei de rebus nostris, nedum de consequentiis tribuisse.

Quae res fuit.

Est fatum veritatis et extraordinariae rebus opponi, sicuti et virtutis explorari. Impedimenta et contradictiones sunt lapidis operis Dei. Quotiens non habet?

Licetne vitia, inprudentia, an malitia hominum distulisse, magnarum quoque consiliorum supplicium distulisse? Hic, ut opinor, praeclarum exemplum. Vel quod tempus nondum venerat, vel quod infernum successerat frustrando consilium quod habebat omnia

timere; vel, ut ait Soror, coelos in sua iustitia punisse sontes, ulciscendo superbiam eius, quam admonere et a tot malis conservare voluisset; aut haec omnia

et alia, quae non videmus; certum est consilium defecisse, omnia defecisse. Hic quando et quomodo factum est.

M. Audouinus nihil magis properabat quam eius scripta ad suum ordinarium consilium communicanda. M. Larticle, eiusdem civitatis monialium Ursulinarum director, omnia fere non probavit: non est quod mireris. Soror tantas calamitates Franciae nuntiavit, tantas clades Ecclesiae et rei publicae, tam  in tempore inopinabile, ut crimen ei non crederet, in hac re, cuius vaticinio non credidisset. nostri vix  possunt

credunt impletionem. Quae visio fuit, ante octo vel novem annos ante id tempus, quo vivimus, ut testes fuissemus quae hodie quoque ante oculos nostros futura sunt?

(1) Sanctus Franciscus Salesius.

Falsae rationes et iudicia in eo quod dixerat; et contradictiones de hac re experientibus.

Repletus est proculdubio prudenti consilio sancti Gebennensis episcopi (1), qui in epistolis suis dixit : " Quod visiones et revelationes puellarum non debent considerari alienae, quia dulcedo et dulcedo.

Imaginationes puellarum eas longe aptiores his fallaciis quam hominibus efficiunt. M. Larticle non satis attendit Sororem ad hanc regulam excipiendam existimari posse, et prudentem sancti Episcopi praecaventiam prorsus in eius favorem esse, cum eius revelationes omnia quae petit et requirit. cautio in talibus.

Nihil refert: postquam Sororem admiratus est, statuit eam in numerum hominum imaginatione deceptam collocare. Moderatorem suum tractavit ut iuvenis, qui propter inexperientiam illusioni dederat. Etiam haeresim detegere existimavit in nuntiatione Sororem valde concussam esse pro Ecclesia Gallicana, quam vidit, inquit, columnas concutere, vacillare et in magna multitudine cadere. State , dixit ei die quadam, state ; et quod dico, omnibus in civitate vestra dico. Contra Ecclesiae huius gravissimae potentiae impugnationes, quas progredi video, sustinere stude; placet Ecclesiae favere; trepido ad eam; etc

Silentium ei imponere vel minas tentare

quam nihil intellexit, metu erroris eam terrere statuit. "Lutherius" ei abrupte dixit, et alii prophetae huius generis, etiam Ecclesiae casum annuntiaverunt, contra experientiam et contra verbum J.-C., qui nos confirmat Ecclesiam suam nunquam casuram esse. . Soror mea,

addidit aut erras similes, aut insanis: cave. Ego autem, quid velis, fateor me nescire. Quae alias ei in. Quamvis autem sola haeresis idea prohibuerit ac opprimat Sororem Pauperem, id non impedivit quominus ad eam repeteret: « Sciat Deus, Ecclesiam Gallicam aeque ac publicam experituram esse. vis et persecutio qualis numquam antea in hoc pulcherrimo regno visa est. »

Qua ex parte illusio in nostro die tantum satis bene usus est. M. Larticle ibi plane erat timor incidendi. Aliquantum etiam contra Sororem praeoccupatus, confusum fortasse sine re curans

percipere impulsum seu agitationem Ecclesiae Gallicanae, quam canebat, casum universalis Ecclesiae, ab igneo Germaniae incendiario, et ab omnibus pseudoprophetis, quae dictae reformationis sunt, annuntiata.

Sed quantum distat ab uno ad alterum! Ille tamen falsam applicationem facit Evangelii lectionis, ubi J.-C. docet, portas inferi contra Ecclesiam suam nunquam praevalere; ubi vero non dicit ecclesiam suam non agitari aut commoveri, quod esset contra ipsum evangelium et omnium saeculorum experientiam, nihil formalius vel frequentius ei a divino auctore annuntiatum, quod

persecutiones quae habebat

(39-43)

experietur et experietur tota sua duratione. Verum, sine mala intentione, peritissimi theologi interdum etiam in clarissimis punctis falli possunt, dummodo ne caveant praeiudicium, quod mox non permittit videri in vera luce. interdum etiam efficit ut manifestissima principia videamur. Quam multa exempla afferre non potest, et quae probaret in ea re non minorem mentis suae illusionem iudex timeat, quam quae in aliorum mente velit pugnare! alioquin facile in laqueum evitandum conatur  .

Illa se permittit persuaderi, et pudor eius ad se ducit

damnare ne sit in errore. — Primas revelationes urit.

Sed metus haeresis, quo perculsa timida Soror, non mediocriter contulit, ut eam relinqueret omnia. Ea etiam dimicare statuit, donec cogitationem consilii sui, quasi laqueum daemonis, quem celum displicuisset. (Hoc ipsum illusio constabat, vel potius in qua dare coactus est.) Confessus etiam generaliter, inceptum suum quasi scelus flebat. Sciens M. Audouinum ex eo aliquid moeroris accepisse, et inter eum et conscium eius occasione aliquantulum rixae orta, tantum apud eum egisse ut eum quodam modo incenderet.

codicillos continentes omnia que sibi dixerat pro Deo scribere fecit.

Quod et fecit, et valde reprehenditur, et conscientia sua, et ab ipso M. Lart.

nimia festinatione. 'Certe,' ille dixit, 'Omnia conservare de re Ecclesiae oportuit,' velim ea paulo attentius examinare. Sero erat, flammis absumptis omnia. Sed Deus scit, cum vult, omnia quae destructa sunt referre, nihilque obstat consiliorum suorum: hoc modo vidimus opus magni prophetae ex cinere ortum vel impium regem redegisse.

Humilia ac dolorum ipsum.

Quos dolores! Quas ignominias tunc habuit sancta virgo deuorare, et cui mox mors M. Audouini ad coronandum uenit? Sororum quoque et eorum, qui tamen provisi sunt, cum nuper M. Audouin sermones habuisse, et occulte de dedecore triumphavit. Eos praesertim, qui parum virtutis sumpserunt

umbram suam, non iam eam reputabat nisi hypocritam, quam humiliare, ad sanandam praesumptionem et superbiam.

Et ideo in se ipsum tulerunt, ut eum omni modo et quoquoversum humiliarent. Ista ironiae acerrimae objecto facta est; Visionaria appellata est, et quid contumeliosa huic verbo adnexum sit satis novimus. Quid magis ridiculum in oculis suis eam audivisse, ex loco ubi ad audiendam eam venerant populi, dicunt M. Audouin, se vidisse regem, reginam et familiam . quibus adversis rebus Gallia nuntiabat, et se res novas inlaturum. quae sine dubio summa deliratio videbatur

prodigentia.

Dolores et opprobria ex parte moderatorum, ad quos, quia

Dominus Audouinus non poterat nec amplius audebat suam conscientiam aperire

obrui se opprobriis, et quo nihil aliud dicere quam humanas miserias, quibus dedecori etiam magis esset occasio.

Dolores denique et humiliationes ex parte ipsius Dei, qui interdum omnes consolationes suas, et beneficia sua ab illa retrahere videbatur, ut eam sibi desereret et inimicorum triumpho. His temporibus

(1) Primum non est, quod Deus permisit rectores suos, ut aliquandiu, errare eos, qui eos extraordinarias vias ducebat, existimare. Sancta Teresia

sola probatio praeberet. Hic ante omnia cum S. Gregorio possumus dicere quod sit ars artium: Ars artium regimen animorum . A Pastore....

nec amplius sensit nisi fastidium, siccitas et siccitas intolerabilis. Coelum in aes conversum, cum terra atque etiam gehenna iungere videbatur, eam torquere ac pati.

Verum est quodammodo virtutem sibi ipsi sufficere, eamque in se ipsa reperire, vel potius in eo, qui ultra vires suas tentari nunquam sinit, aliquid se de omnibus recompensare. Etiam, sine

neque dolori neque, ne- nus querimoniae se dedit, soror contra ea, quae contra se dici ac fieri possunt, nisi mansuetu- dinem, patientiam, plenissimam voluntati Cœli resignationem ; et sorores etiam eius constantiam ad se referre, existimationem et amicitiam bene meritam, quae iam diu magis ac magis auxerat, coegit.

Dolores corporis eius et perferendis.

Hoc tamen non erat satis dignum cruce formare

animos. His adjiciendis doloribus et humiliationibus animi, passiones et humiliationes corporis facere

(44-48)

ut totum et perfectum sacrificium faceret, et dignam hostiam Deo et consiliorum suorum, quae habebat: rogante Ccelum eunetis concessit ei. Potest autem de ea dici, sicut de Iob, quod Deus permisit diabolum suum percutere

corpus inaniter quaerit animam excutere. Sed ille qui tantam potestatem in inferno dedit contra eam , semper eam tam fortiter habet

contra eius impetus sustinetur, ut etiam de constantia servi gloriatur, contumeliam inimici infirmitatis. Bene, satanas, ei dicere potest, Putasti hanc virginem ad me pertinentem, et quem omnes conatus tuos deducere non potuerunt? Nuraquid considerasti servum maerere? Vidistin' hunc parvulum servum, qui etiam oblationes tuas ac minas, ac contumelias contemnit? Nuraquid considerati? Quid tibi videtur? Estne communis virtus, et estne super omnia opera tua? Ita, satana, dico tibi, certa est clades tua;

vincitur malitia, et quidquid contra eam feceritis, in tua confusione ac confusione semper erit.

Sequentia passionum ejus. — Continua febris.

Soror Nativitatis itaque prima febris tarda, quae per tres vel quatuor annos vires eius ad timendum vitae tempus labefactata est: haec continua febris intolerabiles et durissimos dedit ei dolores; pectus ita adfectum est. curata ut pulmonica. Aliquanto post ad sinistrum genu a carnosus et enormis tumor, qui acerbissima incisione abscindendus erat. Chirurgicus (M. Chauvin), qui operam navaverat, ab ea commotus videbatur, atque, ut ita dicam, monialium infirmitati assistens, communicabat; aegrotus solus ut insensibilis appareret: fixa in crucifixo suo oculos, eos hortabatur ut renuntiationem et patientiam hortaretur exemplis, quae nobis Iesus in cruce dedit: diceretur omnia passa esse in eo. corpus alterius. Nos minus mirabimur, cum hoc mysterium nobis explicaverit, docendo quomodo Deus hac occasione sensum naturalem suspendere voluit, sicut interdum pro martyribus fidei fecit  .

Patientiam in malis, renuntiationem in opere magno.

Locus, ex quo tantum caro viva detracta erat, magnum vulnus factum est, quod in carcinomati umoris depositum loco claudendo degeneravit, in quod se paralysis projecit et membrum debilitavit, ut in opinione medici. M. Revault) et chirurgus, qui eam vidit, numquam ea uti debet; et quidem interdum duobus lignis ad ambulandum uti necesse erat, et nulla species erat, nulla fortasse natura, quae aliter facere posset.

Admiratio et inopinata sanatio vulneris insanabilis reputata est.

Post aliquot septimanas curationis, Soror fiducia plena, ad Deum et ad tutelam confugit cuius iam toties experta est potentia. Presul precabatur (hoc credo sub M. Audouino adhuc factum) ut benigne ei missam diceret in honorem Passionis N.-SJ-C. et dolores beatae Mariae ad radices

crux: Item petiit communitatem ut novendiales faceret pro eadem intentione. In hac novena, Soror emendationem sensit, quae sibi usum cruris reddidit, adeo ut sine baculis facere posset, quae per aliquot dies ferebat ut minus res percuteretur. Sed quid fuit sanctimonialium stupor, cum viderent Sororem Nativitatis tigillum ligneum ad coquinam deferre, quod esset onus fortis, et quod tamen in umero solo posuisset? Haec omnia discessisse, quae mihi narravit, incommodum erat in grege suo, paene quasi paulo strictius periscelide fuisset, incommodum quod tantum destitit cum director promissionem impleverat.

Sola est non audere miraculum confirmare.

Ea res in urbe commotionem effecit. M. Revault adfirmavit sibi gratum esse non debere remedium, quod natura fieri non posse credebat; medicus, videns aegrum et cicatricem eius, dixit: Ecce miraculum! Et credidit omnis multitudo ei similem sibi; Soror omnium illorum minime audax ad persuadendum fuit; dixit etiam mihi non ausam adhuc id facere, sed tamen non dubitare, peculiare ibi auxilium fuisse a J. – C. et a sancta Matre, quae tamen nolebat. multis aliis modis a patiendo eximere.

Hoc certe non est soni fanatici, minus ypocriti, qui occasione istius occasione fucandi et admirationem alliciendi non defuisse, exaggerando omnia, quae potuit, miranda in hoc miraculo esse sanandum. Ibi se occultare semper vera virtus quaerit; semper timida quid emineat, eximias gratias celat; et in hac re, ut in multis aliis, satis probat nunquam

de beneficiis, quibus coelum effudit, ni scisset

voluntas Dei erat, neque suam gloriam huic revelationi curae esse credidissent.

(49-53)

infirmitatibus solitis. — Liberalitas propositum suum in discrimine vitae Deo sacrificandi.

Non decessit annus, vel modicum, in quo gravissimam infirmitatem quam postulaverat a Deo non passa est: gravissimam eam ad portas mortis detulit et debilitavit eam in tantum, quod tremor semper in eo permansit; quod maxime in capite sentitur. Ad cumulandam ignominiam (si tamen potest dici dedecus passionum, quas pro favoribus caelestium sollicitaverat), conatus induxit hernia sua, quae per multos annos gravissima crux fuit;

quam sibi esse morituram certum est. Non tamen illud affligit, sed timor coactus est ad artis auxilium recurrere. Sorbona hac de re consulebatur; et quod consilium dedit, ut his modis uti non deberet, fecit

liberaliter ac sine cunctatione vitae suae sacrificium: ipsa igitur sola Providentiae auxilio se deseruit; et non obstante omnia doctorum dicta, in solo Deo fidit. Haec igitur puella

munificus supereminet omni metu ac specie, quae puris oculis divini mariti displicere posset, etiam mortis metum intendit.

Ita factum est in maximis iudiciis, gravissimis  adflictionibus, gravissimis adflictionibus, decem aut  viginti .

huius sanctae filiae annis ultimis vitae, cuius solae tribulationes  suas semper puriores et inconcussiores virtutes fecerunt  ;

testimonium civitatis. Nihil patientiae, nihil mansuetudinis, nihil obedientiae, nihil charitatis mutaverunt; tam profunde humilitatis est ut se semper aliis subiciat, semperque urgeatur existimatio quam homines habent pro ea et fiducia quae in ea ostenditur.

Sollicitudo eius occasione novarum inspirationum quas Deus emittit.

Vidimus eam paenituisse atque etiam accusari de praeteritis revelationibus; Deo etiam gratias agebat quod eam ab errore liberasset et aperiret oculos coegisset, omni ratione ademit, quod in eo consilio privavit.

tantum negotii fecerat; habuit etiam ad tempus cogitationem eius tamquam tentationem daemonis repellendi; et erat

ut ipsa fatetur, in hac ipsa eius illusio constabat: permisisse se persuaderi tot impedimenta coniuncta, quae rem omnino impossibilem facere videbantur, bonam probationem esse Deum non approbasse; et coram Deo haec ipsa impedimenta tot subsidia succedendi fuerunt. Credidit denique caelum

dum eam ad magnas utilitates aptior abiecerat. Talis semper fuit Providentiae administratio, instrumentum quo tantum delectat cum valde debilis est, eiusque opus nonnisi cum humana media evanuerunt: Infirma mundi elegit Deus, ut confundat fortia. (I. ad Cor. 1, 27.).

Inutilitatem molitionum suarum.

Tempus magnarum tribulationum transiit ad Sororem; novis luminibus siccitatibus cesserat, quae errores eius dissipando, eam quasi invito, spem novas conciperent sine qua praevidere posset quid eorum successus esset praeclare. Judicia appellationis visa est Deus, quae sine rata semper habere permisit; diu vocem interiorem suasit; sed de novis beneficiis eius nemini amplius audebat dicere: M. Audouinus iam non vivit, neque, post mortem eius, in sententiam eius ingressa est, et rem in eandem partem sumpsit. Quadam autem die ivit ad unum eorum, quod Deus mitteret scire una die ac brevi, licentiam concederet in perpetuum renovandi ritus, de quibus mox dicemus, quaeque cordi habuit. Respondit : Non erit, cum ego sum ibi . Humilis et fugax ultra non dicit; Deum ipsum quiete expectabat ut ei praeberet facultatem, quae ab ea postulare videbatur, quae plus quam unquam pugnabat.

timor illusione et gratiae inoboedientiae.

Quod nuntiat, verificatur ad literam.

Aut inspiratione aut coniectura mera, quod mox futurum esse dixerat. M; Lesne de Montaubert deputatus ad vicariatum Sancti-Léonardi de Fougères; Negotium fuit quaerere aliquem hunc egregium moderatorem cum monialibus Urbanistae substituere. Una die ad eorum

ante sororem, quae silentium fecerunt, unus ex illis venit nominare duos aut tres, ex quibus unum;

pressa magis. Hoc mehercules, mater, non erit illa soror interpellata; non erit quisquam eorum, qui nominati fuerint. Mutavimus igitur ingenia; et, inter quae interuenit nomina, perceptum est unum esse quod uideretur delectare, quamuis numquam ferentem adhuc viderat. Illa mihi confessa est, ex quo Deus scientiam suam dedit. Subiectum, quod prius nominatum est, et quod eam rejecisset

(54-58)

cito, modo positum est municipium, in remedium, quod solum debet flagitioso et schismatico iuramento, unde v.

legitimum pastorem armavit. Dicet postea quid de schismate et intrusione quae Ecclesia Gallica hodie ingemit.

Fuerat enim iam aliquot septimanas, quas insperans acceperam, ab Abbé de Goyon, praeposito.

communitas cum his monialibus bonis moderatoris munus exercui, quo die 18 iulii 1790 inieram.

Summa cum humilitate et summa caritate Dei;

In Sorore Nativitatis adeo viva fide notaverat, ut personam J.-C. detegere videretur : imo vix obsequio vel obsequio ei locutum... Ego vero. fateor me invenisse in omnibus quae ad me sensum communem naturalem

inusitatae mentis ac rationis subtilitas, conscientiae rectitudo ac judiciaria, nescio quid denique me captavit, praesertim cum de Deo et de divinis attributis mecum loqueretur.

Laus a superiori testimonio totius communitatis fulta.

Madam Superior, qui tunc erat Madam Michelle-Pélagie Binel, religione Seraphinus notus , mihi monialium indicem dedit: "Domine" dixit mihi "unum habemus inter alios, qui te hic exspectavit. diu, quique has speciales rationes ad Te a .

cordi uitae TUBER; ipsa est soror nostra Nativitatis. Rogavit me multum rogationem tibi facere et tempus petere

quae posset aliquando tibi pauca in locutorio. Quod mea commissio facta est, illa continuata est; sed, Monsieur, aliquid a me addendum puto pro sancto, quem nondum nosti, sed quem fortasse melius quam aliquis cognoscat; saltem quod libuerit. Oporteret, domine, cum ea omnem virtutum soliditatem plene cognoscere posse; videre quantum portat obedientiam, sacrificium, veramque humilitatem. Simplex semper et semper in moribus suis aequalis, omnia quae videntur a communi via deviare sedulo vitat, et punctum perfectionis quo pervenit, et gratias quas Deus illi dedit, notare potuit; nam, domine, dedit ei lumina, quae paucissimis dedit, et ex quibus, etc.

res non fecit alicui diutissime.

“Sesces, domine, fuisse tempus cum eius vaticinia tum virtutes insonuerunt. Multum passa erat et multis modis temptata est, praesertim hac occasione: adeo trepidavit ut visitationes hominum in mundo intercluderet, amplius quindecim annos visitare cenaculum emiserit. omnino numquam ibi.

Vix eum aut honorem aut amicitiam demonstrare audemus; et tutissima ratio placeat ei, ut pareat eam contemnere, et non attendere quid dicat, vel quid faciat, vel quidlibet quod ad eam pertineat. Ea tantum comedit et est

vestiuntur tantum in reliquiis nostris. Septem annis in die, et septem aliis annis in nocte, secundum consuetudinem Communitatis, unaquaeque monialis eandem stolam gerit. Post quatuordecim annos servitii, hi veteres vestes depelluntur, et pallium aliquod faciunt pauperibus. Bene, domine, istos veteres emendatos vestit, quos paupercula Soror Nativitatis amat super omnia induere; saltem earum subministrat, quas ad ultimum gestat, quamvis nullus pauper eas recipiat vel utatur. Quodam die intrans in cellam suam, vidi eam sic ornatam his panniculis, et dixi intus : Sic sunt ista vitalia.

virtus, ornamenta humilitatis! Quomodo tam pretiosus thesaurus tam male absconditus, cum vitium ipsum tam magnifice tegitur personatum? Sic est cibus eius; Loquar ad te domine miro modo quo sancta anima ducitur. Tibi erit aestimare illam ob quam tibi reddenda erit: omnia pro certo habeo dicere te illam esse similem.

»

Iustitia generaliter omnibus monialibus Franciae reddita, ob eorum animositatem in rebus agendis.

Exspectatio me per plures istas moniales bonas aedificandas non frustrata est, fateor me veritati debere et innocentiam oppressam. Inter paucas inevitabiles et minutias vidi virtutes quas mundus despicit, quia eas non cognoscit; et eos non quia est dignissimos earum nesciunt. Cum quis semel in modum pietatis, quo in circulos dicitur, formaverit ideam, non mirum est si fastidium et contemptus solius claustri est. Quam non invenias regulas ridiculas, quibus illud officium perfectionis evangelicae ad nos pertineat, quando non habemus aliud evangelium quam praecepta, quae evangelium reprobat, neque alia religio, quam quaedam philosophorum lingua, quae nihil significat, vel tantum significat ignorantiam. impietas?

(59-63)

Non, sicut novimus, licentiose sono ut religiosae animae sint omnia, quae ad perfectionem pertinent et conferre possunt.

eorum conditionem non fecerunt; et quis dicere potest, quanta haec fidelitas in parvis quae pro Deo fiunt, roboret ad explenda spiritualia officia? Occasiones quae nos judicare docent. Momenta iudicii manifesta sunt quid sumus;

sicut arbor de fructu cognoscitur. In his ubi rerum omnium res erat, quae causa apostatare tantos cuiusque sexus et cuiusque conditionis homines effecit, ne hi, qui tamquam infirmi et anxii spiritus habebantur, sacrificio se addidere crederent. bona eorum conscientiarum; quid Deo, quid Caesari deberent, distinxerunt. Hi heroines Christiani objicere non dubitaverunt, etiam suam vitam, suam fidem servantes, offerre.

Ita timidi vidimus hos  timidos ad sexum quod exemplum debet

columbae sua constantia advolant in altitudinem aquilae; qui modo orare et gemere sciebant, ingenti se virtute armarunt, quo superiores essent minis et prope inaccessibilem metum mortis; nulla relinquens opem, Conticuere impudentiae, scelus exsangues, Et pellere fines tyrannorum furores. Infirma et contemptibilia elegit Deus, ut confundat fortia . (l. Cor. 1, 27, 28.) Ita,  in

non obstante inferno et omnibus suis satellites, quamvis eorum rabies in calumniis et contumeliis contra eos evomere potuisset, moniales Francie firma facie in eminentissimis periculis suis claustra destructa probaverunt; virtutes adhuc primis Ecclesiae saeculis dignas continebant; virtutes, quae fidelium societati honorant; virtutes, quas veneratur religio, quasque mundus admirari cogitur ipse; virtutes denique, quas solus Deus inspirat et sustentat, quasque solus remunerare potest. Magno animo et magno cum gaudio hanc opportunitatem capio ut sanctimoniales Franciae generatim venerandi sint. Redeamus ad id, quod nos potissimum tenemus.

Colloquium primum cum Sorore Nativitatis.

Me solum cogitando exspectabat locum ubi ibam ad tempus constitutum. Postquam se salutavit, rogavit me

permission sedendi, et continuo consedit. Tum primum alterutrum vidimus. Fateor me ictum esse venerabilis illa et macilentissima facie, velata fronte, oculis in qua pingebatur modestia, et maxime aere illo praedestinationis, qui tradi non potest, et in infinitum praeponderat omne quod pulchritudo dicitur. et personale meritum in hominibus mundi. Utilissima altitudo et proportionata membra, umeri gibbosi, incessus rustici et sordide, caput tremulum, figura modice elongata, fortiter.

pronuntiavit, ut 'ex corpore eius animadverterem'; sed ut bene hoc sanctitatis imprimat, pene dixerim divinitatis, quae aliquando etiam in vultu quamdam pulchritudinis animae imaginem vestigat, ad communionem mensam depingere oporteret.

Soror totam fiduciam in novo directore ponere proponit.

Domine, despiciens et loquens lente dixit (nam solum tempus mihi nomen dedit), domine, nomen meum religiosum est soror Nativitatis. Venio, permissu matris nostrae

diligentiam tuam et humanitatem tuam peto, quod mihi magis quam omnibus opus est. Et respondi, "Soror, si ullo modo possum tibi prodesse, "potes me numerare, omnia enim bene erunt, si tibi tot officia reddam, quantum volo." "Multum facere potes", respondit, "si, ut omnia de causa credendi habeo, Deus pro mea sanctificatione te uti velit.

et pax mea. Priusquam enim scirem honorem tuum vel te semper vidissem, mihi iam persuasum essem de tua bona voluntate in omnibus quae ad gloriam Dei et ad salutem animarum pertinent, et hoc mihi tantum fiduciam tribuit. . Providebo tibi ut zelum tuum exerceas, Pater mi, quia magnae sunt meae necessitates, et ego tibi dabo opera tua. (Hoc certe non fallitur) me tibi persuadeat. infirmitates meas, etiam plusquam hac aetate, admonent me vitae meae finem appropinquare, et omnia me sentiunt hunc finem non posse posthac longe abesse.

Pater, permitte mihi vocabulum, adjecit, quia iam es, et video te multo magis (unum nomen mihi postea semper dedit, etiam in sermone.) Pater, multa supersunt. ante conspectum meum iudicem me facere: de peccatis to

expiate, virtutes adipiscendi, magnam tibi rationem reddam de statu animae meae ac conscientiae, cuius te custodem facere cupio. est mihi

permisi, Pater, tibi hic aperto corde loqui confidenter? Et dixi ei: Utique, filia mea;

(64-70)

potes te omni fiducia ac libertate explicare; tunc ivit ad aliquid simile hoc;

Scies ergo, Pater mi, quod, quantus- cunque peccator,  quantuscumque sum indignus, Deus me intuitu  pietatis intuetur;

quamvis multos annos mihi lumina dederit  et

cognitio quae temporibus contradictionibus laborant, quas fortasse non experti essent, si tunc vidissemus quid hodie agatur et quod adhuc praevideo... valde timui.

sub illusio esse; sed aliquandiu, et adhuc nuper, occasione introitus tui, vereri me conscientia mea sepelire mecum in sepulcro, quod mihi Deus notum fecit tantum pro multorum salute… Eh! quam rationem!

Hae considerationes nimiae vitam meam importabile onus faciunt, si illuminatus dux et mecum loquens in nomine Dei et Ecclesiae eius, mecum non communicat. Mihi videtur, Pater? quod Deus, qui te ad nos mittit, me inspiravit ut me ad te ad hoc compellamus, ut in ultimo instantia appellem

et in omnibus,  quae ad me pertinent, tuum iudicium subire. Ex quo video, Pater, eris postremus director, et opto ut sis meus in specie. Ego mehercules me beatum mori in manibus tuis, cum audiveris singula vitae meae, sicut omnia quae mihi evenerunt ex latere Dei; cum conscientiae tuae tandem exposui. In his omnibus unum solum indigere debet, quod Deus vult. Sed vis, Pater,  habere

eleemosynam me in antecessum sublevare promittendo, me uti serio ac delibero, secundum quem Deus te ducet, et te visurus conformem suae voluntati ac legibus, ac etiam sanctae Ecclesiae, a qua. numquam deviare licet?

Ego, filia mea, respondi, spondeo se operam daturum. I autem videbo vos. Deum precor ut me illuminet nec me sinat falli in hoc momento. Quod mihi statim concessit, addens: Ego vero tibi, Pater, promitto, meas dubitationes et sollicitudines fideliter tibi, quantum potero, explicaturum, ut quicquid volueris peragas, et erga te habeas docilitatem. a puero; ita ut de te mihi praeciperet Deus. Modo, pater, dedisti mihi verbum quod volui, et confirmat me; sed quoniam exercitationes, quas tu nobis facis, non sinunt, ut nunc aliis occupationibus incumbere, primum, si videbitur, octo dierum conloquium differemus.

Tradit ei interiora, ad quae quondam ex voto commiserat.

Pauca tantum ad te de pietatis exercitia transeo, quae, quaeso, perscrutari ocium tuum; multa mihi dicendi facultatem dabunt. quare, quomodo, et a quo, hoc tibi exponam

praescripta sunt mihi. Dices ergo mihi utrum pro reliqua vita votum revocem.

Ad haec verba, Soror me dimidium chartae transegit, involutum in volumen et filo ligatum; post quod me reliquit, orans ut eam excusaret.

Redii in cubiculum meum, chartam sororis aperui, et ibi legi sex sequentes consuetudines, quas in ultima valetudine egisset.

scribe ab domina l'abbatissa. Eas de verbo ad verbum transcriberem, exceptis paucis orthographiae erroribus.

“Laudatur, adoratur, amatur et gratias agat Iesus Christus in caelo et in Sacramento Altaris Sancti.

" I. Visitationes ad Sanctissimum Sacramentum tot faciamus quot horae sunt diei, a quinta hora matutina usque ad horam tertiam vesperi, et per singulas horas aliquas meditationes interiores faciens. a Sacro Corde J.-C, in memoriam uniuscuiusque mysterii vitae et gloriae mitis Salvatoris, meditabor omnes virtutes, quarum ipse est exemplum, prout mihi in singulis mysteriis se offerunt; ac potissimum eius ignominias et annihilationes meditabor.

“Invicem mysteria suscipiam, incipiendo a Creatione usque ad horam quintam matutinam, et usque ad horam tertiam vesperi cum aeterno Regnante Iesu Christo in caelo. Excipio tamen quinta feria, ab hora sexta vesperi usque ad sextam feriam per totum diem, quarum visitationes omnes adhibebuntur in honorando vicissim mysteria mortis et passionis Salvatoris mei.

Omnes hae visitationes mentis et cordis fient in puro spiritu fidei et amoris, et non corporis, nisi horis cum ero ad observantias cum Communitate. Haec prima praxis fiat in spiritu sacrificii, quo, Iesum Christum in Sanctissimo Sacramento adorando, per suum Cor sacrum reparare intendo, et in communione cum eo omnem ingratitudinem, contemptum, irreverentiam et sacrilegium in se commissum. hoc maxime adorandum amoris sacramentum, ad reparandas iniurias receptas et a peccatis acceptas.

Ad hanc primam praxim implendam, sufficiet singulis diei horis me introrsus ad singula mysteria occupare, Pater et Ave. Si horae immemor, sequenti hora fungi possum; Possem etiam visitationes istas proferre vel differre voluntarie, aliquid dissipatum prospicere, ab una hora in aliam ponendo.

Horae quadrantem non praeteribo, sine recordatione praesentiae Dei, vel ad ipsum cor meum levando, vel ad ipsum orando mentali vel vocali orando, nisi forte in somno vel occupatione vel verecundia miratus sum. inopinatum. Sola luxuria me reum faciet de hac re defaltam  .

Amabo proximum meum ex pura charitate, in unione cum  J.-C, renuntians ad hoc omnes inclinationes vel  aversiones .

naturales, quorum motus curabo pugnare et suffocare quam primum eos videro.

Conabor vivere, per gratiam Dei, generaliter ab omnibus rebus et a me ipso, me soli Deo soli et unice illi adhaerere  .

Curabo me in omni deditione et obsequio erga Dei voluntatem, variis mentis et corporis doloribus,  ut

accidet mihi, et fere in diversis vitae eventibus, et hoc sacrificio, ubi me hoc affectu conservare conabor:  My.

cor meum ante te, Deus meus. ut hostia semper parata ad beneplacitum, purissimum amorem et maximam gloriam offerri.

Vota mea et regulas ita observabo, ut Deo gratissima et perfectissima esse sciam, ut nihil volentes et cogitando committam  .

(71-75)

imperfectio. Nec praeteribo visu et proposito occasiones virtutum exercere, praesertim humilitate. Loquere

cuius virtutis principium semper in veris fidei haerebo. i want

“Vive et moriar, filia sanctae catholicae, apostolicae et Romanae Ecclesiae. Motus gratiae in omnibus sequar, et  obedientiae totaliter subjacebo.

« Has sex praxis in Sacro Corde Iesu et Mariae ponam, ut gratiam Filii et tutelam Matris obtineat, ita ut eis usque ad mortem fidelis sit necesse est. Ad haec, quaevis involuntaria oblivio, aegritudo, infirmitas corporis vel animi, quaevis occupatio spiritualis vel temporalis, me a culpa eximet; voluntas deliberata et reflexiva tantum erit quae peccatum causat.  »

Post haec legebatur approbatio non subsignata, et quod a nuper M. Audouini Soror et Superior retulit mihi. Permisit ei se illi committere ad reliquam vitam suam, sed ea lege ut, si quando haec promissio molestiam et sollicitudinem faceret, iam non esset, et insuper confessarius semper haberet; quo casu, potestatem explicandi, abscindendi, vel etiam omnino supprimendi, si magis expedire visum fuerit….. Ad tempus, hac occasione valde turbata Soror, a quadam.

quo consilio, ut intelligeret monialem aliquod votum sine Superioris participatione non posse facere, et consequenter irritum et inane fuisse. Mihi visum est hanc decisionem non esse exactam, saltem quantum ad applicationem auctoris pertineret, et existimavi monialem posse.

ex se voto se obligare ad exercitia mere interiora, quae, nedum perturbationem boni ordinis, sunt tantum perfectionis ipsius regulae, quam amplexus est, et plane tendere tantum ad maximam Dei gloriam, quantum ad maius bonum; Animae; praesertim si Deus ipse praescribit; divina enim voluntas bene manifestata semper secum fert probationem. Talis fuerat sancti et doctissimi religiosi arbitrii, quem Deus, ut ita dicam, receptui ad hoc coenobium immisit, expresse sororis malum in spiritu exterminandum.

quos unus ex confessoribus suis imprudenter effecit.

Moderator has observationes permittit.

Tandem omnia perpensis otiose ac perpensis voti in omnibus adiunctis, quas in consequentibus videbimus, inveni veteres et novas rationes Sororis indolis esse penso.

trutina. Unde plus minusve in sensu M. Audouini decrevi sententiam, cui soror bene placuit haerere, nec deinceps consulente aliquo. Haec sententia ei permittit ut hoc votum renovandum in celebrationibus Nativitatis Domini MDCCXC, hac condicione: « non obligatus ad id faciendum sub poena peccati. Hoc modo adimplebam nesciens ea quae paucis ante mensibus dixerat Soror, ut brevi liceat exercitia sua repetere ac votum suum in perpetuum renovare. Ad nostram fabulam abeamus.

Narratio historica de variis colloquiis quas editor cum Sorore habuit.

Ita transivi hoc primum colloquium, quod mox secutum est colloquia quadraginta vel quinquaginta plus minusve longa, ex quibus singillatim recenseo collectionem, quam Christiano lectori exhibeo, in nomine eius, quem unicum auctorem esse credo; et cui omni aspectu Christianitas debet. Soror mea sententia solum organum instrumenti est

Deus se adiuvit; et labes, inquam, cuius- cunque naturae, quae in opere reperietur, ea sola pars est, quam scriba vel editor vindicare ius est, ea sola, quae in opere orat ascribere. rem omnem.

Duae tantum moniales erant in nostro secreto, nempe prima quae mihi aperuit, et dominam le Breton, quae fuit soror Sainte Madeleine, tunc depositaria, et quae paucis mensibus post ingressum meum facta est superior. Omnia, quae inter Sororem et me acciderunt, arcanum altum fuit.

ad reliquam multitudinem. Parva cenacula, quae cum cubiculo directoris communicata est, iterum iterum ad locum communicationis destinata est; et non obstantibus cautelis, vidimus et ipsam Sororem quasi quoddam miraculum praeteriens;

sororum omnium introitus et exitus necessario ante ianuas earum non uisa est, nec ab ullo etiam suspecta; lubrica res eo magis fuit, quod ibi praecipue omnia prius defecerant, et infaustum triclinium, unde persecu- tor erat, patiebatur.

(1) Rogatus autem a superioribus instructus sum ut haec comitia in occulto facerent, ne qui id municipium facere vellet. Hic gradus verisimiliter fuit inter praecipuas causas praecipuae persecutionis quae me fugere mortem compulit.

(76-80)

intra communitatem, et id etiam ob eam causam interdictum fuerat.

Cum forte theologiam dicerem, vel de aliqua quaestione philosophica disputarem, aliquando simplicitatem tuleram, ut me intus crederem, quasi aliquid scirem; sed

Sororem Nativitatis audivi cum aperto corde loqui ad me

quaedam spiritalitatis puncta, vidi aedificii mei amoris evanescere; et paene obrutus illustratione eius, coactus sum saepe intus confiteri ignorantiam meam, et consentire mihi, quod vix discipulus fueram, cuius tamen moderator fui; ad audiendas quoque quasdam animas convertitur, quod satis se inspiratum crederent, et fortassis quod crederem cupere. Alii mihi de inspirationibus dixerant; sed ego tibi persuadeo neminem mihi de simili locutum esse, et puto non facile falli, si modo quaedam principia in hoc genere discernendi vera cum falsis haberent. quid solidum et reale, quid phantasticum.

Nihil docu- mentius, nihil aptius ad bonum,  quam

loquitur de Sorore Nativitatis: Omnia circa hanc spirat virtutem, et invisam facit  vitia. Praesertim cum mihi certissimam fiduciam daret, me centies obieci, quod tantum abest a perfectione sua; et centies gratias egi Deo, quasi eximiam gratiam salutis, quod  haberem

tali moderamine vocati virtuosi et sancte anime. Laudo coelum quod gratia ista nova damnationis causa non redditur! Omnes qui eam cognoscendi utilitatem habuerint, idem sibi dixerunt, se ipsos interrogantes: quando valeam sororem Nativitatis? Quando Deum diligam, quando ei serviam, quando tam humilis ero, quam haec bona monialis mortificata, tam fidelis officiis meis, quam a me seiuncta?

Quomodo lucem accepit, quam ei Deus communicavit.

Semper delectatus sum aliquam causam invenire, ut eam in aliquas disputationes deferrem, quod ex eo mihi commodumque acciperem.

alii ; tunc, animo ut scirem quid intra se ageretur, mihi cum simplicitate infantis stupenda et mirabilia indicabat. In ultimo gradu miratus sum  videre tantam scientiam, tanta verecundia, tanta  sublimitate

animi tarn parum culturae; cogitationes tantae sublimitatis, tanta humilitas; eius magnae notiones et clarae meditationes repleti et capti sunt

tantum in animo habeo, ut horae momenta sint, ac persaepe, nescientes nos, sermones nostri bene trudantur in noctem.

Abstractissima dogmata et morum puncta mihi subtiliter ac subtiliter, profundissima ac perspicua, mea quidem sententia, admirandae theologorum in hisce campis peritissimi explicavit.

generum materiarum, ut in eius deliberationibus accidit legendo. Cum suis strenuis expressionibus, semper naturalibus semperque iustis comparationibus, insidias hostis salutis detexit, necnon subsidia prohibendi vel vitandi. Gradum notavit cogitationis seu desertionis Dei, naturae et gratiae proelia in anima

adhuc nutantes, secreta quibus Deus utitur ad suos fines consequendos, impedimentis omnibus obstantibus…. Si aliquando non destitisset subito mihi dicere : Deus me plus non ostendit, aut longius progredi vetat, crederem se insecuturum divinitatis concilium.

Contingit aliquando, dixit mihi una die, me videre in Deo

quae non audio; verum sentio sine intellectu. Cum ergo Deus me explicare vult, verba innuit quorum sensum non semper video, tantum video me illis uti. Et in

totiens enim ex me quaerebat quid talis locutio significaret se utendum esse, cuius terminus alius non admodum par inpigre fuit, et quasi substitui non posset. Non facio

Non audio, inquit, sed scriptum esse video: talis erat, verbi gratia, vulturis nomine, monstrum infernale exprimere quod viderit in inferno victimas suas dilacerare unguibus et rostro terribili. . Figuram monstri huius perspicere poterat avi simillimum; sed quia nec talem unquam avem hujus speciei, nec crudelitatis hujus fuisse existimare, nesciebat quo nomine illud daret, et J.-C. dixit ei, vulturem dici debere; quod ipsa fecit. Sic ipsa interdum habuit ideam sine dictione, interdum elocutione et idea sine proprietate vel vera analogia cognoscens.

Saepissime, inquit, Deus mihi dat ideam ac me ipsum ut deferat; Laboro in ea plus minusve successu.

Mox aut probat operam meam , aut me

(81-85)

propriis verbis me reperire non potui. Cum mihi aliquid suae providentiae decretorum revelat, verbi gratia, incipit me penitus sentire, ne vel ulterius progredi velit, quam velit; hic timor, quem mihi impertit, vetat

quaestionem de scientia sibi reservat; et haec defensio ita mihi vehementer innuit, ut eam mori quam ignorare mallem; sed rarum est quod Deus tam severas mihi prohibitiones dederit; Saepius quam non me licentius relinquit id quod facit ut sciam: video in eo quaedam complacentiae cupiditas, quae non solum permittit ut plus ab eo petam, sed quod me invitare videatur; tunc desideriis meis satisfacit hac interiori via; disertior verbis millies; cuius humana eloquentia numquam accedere potest.

Quam ob rem nonnumquam tantam molestiam ferebat suas ideas. Nullum terminum, nullam comparationem invenit

audiri facere; tum vero silentium, spiritus, ille vehemens tonus multo prae ceteris, ac solet expleri;

defectus loquendi. "Pater", dixit mihi, "ah! Video vel vidi quae non possum dicere, et tamen quae vellem testari tibi. Ah! quam infirmus est! non potest se solum exprimere nec se audiri, de Deo loqui non potest; sed etiam cum tanta infirmitate, quomodo hoc infinitum esse diceret? Pater mi, vidi in deo divinitate indutum…. Baptizatus et quasi in divino ente occupatus, nullam, ut ita dicam, exsistentiam meam habui…… Adoravi celsam maiestatem eius qui aevum praecessit…. Ex his ergo eum sic evasit

expressiones, quorum vis vere prophetica omnia superavit, ac efficere potuit, ut Moyses, Isaias, propheta rex et sanctus Paulus dicunt;

hic beatus ignoramus, nisi quia nimis magna habuit ad dicendum, et nimis appropinquaverat ad divinitatem, etc., etc. Domine Deus, ecce nescio loqui . (Jerem. 1, 6.).

Plus quam semel subito me rogavit;

Audisne me, pater, nam tibi confiteor quod me non audio? Tantum me tibi persuadeo, me omnia haec videre in Deo, et me, ut ita dicam, me cogat loqui, sicut ego: dic mihi, si nihil inveneris contra Scripturam Sacram.

Decisiones ecclesiasticae; quia tunc tibi polliceor me illud omnino me daturum (necesse erat prius respondere quam persevero). Quod autem in sacra Scriptura continetur, inter ea quae dico tibi, possum tibi persuadere, Pater mi, hoc solum tibi dicere, quia Deus me videre facit; et cum nullam unquam habuissem notitiam vel scripturarum sanctarum, vel fidei, vel ecclesiae; Cum nunquam evangelium in mundo fuisset, adhuc omnia quae ego dico vobis, volo vobis dicere, quia in Deo video, et Deus mihi praecipit ut dicam vobis, sine meo, quod dico vobis, dispensare; quae mihi aliquoties iteravit, addens ad me, ut sanctus Paulus ad Galatas, id quod dixerat ad me et scriberet, habere non.

in commerciis hominum, nec in eorum scriptis, sed ex solo J.-C., qui eam ei revelaverat: neque enim ego ab homine accepi illud, neque didici, sed per revelationem Jesu- Christy. (Gal. 1. 12).

Praecepta sororis de perturbationibus in oratione.

Soror in hac cogitationum elevatione non semper fuit, scivit demittere sonum et variare stilum in varietate rerum quas agere debebat. Ecce quomodo sentiens agendi modum

Oratio, quae mihi una die loquebatur de perturbationibus, cogitationibus malis, et de omnibus quae impediunt praesentiae Dei exercitium. “Meo iudicio, Pater, malae cogitationes sunt sicut sermones; utrumque saepe innocentiae nocet quam orationi et praesentiae Dei exercitium. Puto parum

homines, quamvis interiores sint, non plus minusve experti sunt. Primum mens stat ad cogitationes

aliena, vana, frivola et inutilia; libentius ibi degit, dum nihil nisi innocentissimum et legitimum in

apparentia. Necessitas relaxationis permissae eos facit ut necessarias recreationes spectet; sed non attendit, quod inde  ad malam cogitationem sit unus gradus, et admodum lubricus, quem transire nimis facile est ac vulgare  ;

Primum enim haec vana et frivola cogitatio animum a Dei praesentia distrahit ac trahit: dispositio iam periculosa. Piscis ex aqua est; vas est, quod portum reliquit, quem fluctibus iactatum procellae ludibrio fieri potest; miles est, qui vallum reliquit et se hostium ictibus exposuit. Item, Pater mi, vide quomodo sciat diabolum habere statum tam commodum sibi.

(86-90)

Quae cogitatio innocens cito succedit quod minus est; alia oritur, quae sudes identidem attollit et cito cedit in cogitationem pessimam saepe. Daemon, semper in speculatione, numquam fallit has species imprudentiae ad nostram cogitationem captandam. Depugnandum est igitur contra validum hostem, cui inscitiam dare debebamus

aditu: quid conatum suggerit, et quid fit, si complaceat ibi aliquis? eheu! pater, we

tantum naufragium fugit ad asylum Dei praesentiae regrediens, et raro illuc redit, non accepto aliquo gravi vulnere in pugna.

"Quoties J.-C.

memetipsum relinquens, sancta ejus praesentia exposuisti! Ita, Pater, numquam conor inde exire: ideo colloquia mihi sunt onerosa, plus mihi dant meditationes quam maxime abstractas. Ibi

Ratio est, Pater mi, quia ibi assidue cavebo, ne det qui sum. Juste, quid opus est judica! quam optanda mihi est finis recreationis! O! Saepe tibi mehercules exoptamus. Sed, Pater mi, Deus facit me videre quod non oportet me abnegare; quod e contrario

karitas michi debet ut cum sororibus meis ibi esse et cum eis colloqui. Itaque conor illi me dare, quin me praebeo.

Orationis genus.

De meditationibus meis, de stilo suo, Pater meus, pauca de illis hodie tibi referam, ut mihi possis dicere, si qua ratione ea soleo consolari possim. Primum I

stude animum ad rem orationis applicare; sed saepe accidit ut attractio potentioris ad alias considerationes eum ducat;

praesertim in communionibus meis. Praesentia Dei tam graphice intellectum rapit, ut interdum sensus afficiatur. Cerno igitur res in Deo esse ut libertatem reminiscendi meditationis non amplius deserant. Totum tempus meum consumitur considerando quod mihi Deus ostendit. Unde notandum est, quod cum alicuius infidelitatis reus fuero, tunc obiurgationes accipio.

confusione et paenitentia tegunt. Hoc veniam peto a Deo, qui me semper eadem benignitate accipit; opprobria enim semper misericordiae ac pietatis sunt.

Nunquam me hoc modo orandi exprobravit bonus Dominus;

sola mihi conscientia intellegit aequiorem fore ut consulam te ab ea parte. Sic ergo, Pater mi, si bonum inveneris et non habes quod contradicat, pergam similiter facere.

Gratiae in communione sumpsit.

« Raro me communicemus, nisi peculiarem aliquam gratiam a Deo accipiam: longe ab eo ab eo petii, non semel ab eo quaesivi.

interibunt vel moderantur effectus eorum, quorum erubesco, me prorsus indignum agnoscens. Non est impossibile mihi intelligere

quantus tantus Deus ad hoc incumbere possit; quomodo amare possit tam pusillum et pauperem creaturam, peccatorem infelicem

sicut ego….. Heu! Pater meus non audit me magis conor

indignitatem meam illi refero, quo plus in orationibus meis interest, eo magis pertinax in me gratiae, quod numquam meritus sum, effundere videtur; Ego istuc feci. »

Praeventus ob persecutionem contra editorem concitatam.

a prima die qua me scribere fecit , dixerat mihi non fuisse

tempus non fuit quod nos amitteremus. Per tres vel quatuor menses, cum mecum locuta est de conscientia sua et de revelationibus suis, ad me vicesimum iteravit, quod valde timuit ne tempus esset quod omnia scriberet mihi narrare. Fuge; quid accidit?

ut destinaverat. Etsi nulla spes erat me tam cito venantem videndi, sed e contra homines loquerentur

statis functionibus certum fatum assignare, quod eis honestae subsistentiae efficere possit, quin publice pro augusta sui ministerii functione quoquo modo debeantur. Sororem Nativitatis videtur numquam his pulchris speciebus illusus, quae tamen tot politicos decepit, cum, postquam illis nuntiata sunt, tot consilia tunc sumpsit ne eorum consectaria et consilium suum a naufragio adhuc immineret. eum.

Hoc consilio, saepe mihi saepe iteravit, quod ea tempestate, quae in nos et in consilium nostrum murmurabat, effectum timeret; dixit mihi quod furiosum demonem iterato ultimo conatu deficiendi facturus fuit; dixit mihi quomodo de illo ambulet, et quomodo spem suam decipiam auxilio Dei…... « Pater venit ad me die quadam, cave inimicum tuum;

(91-95)

bellum indictum est, vestra pernicies etiam dempta est; nos

Iam quaerito omnes unde te capiat culpae: ante omnia tua fama desideratur. Malae guys sunt illic aspicientes ut te in oculis publicis denigrent. Obsecro, mi Pater, ne quacunque praetextu ad te recipias in domum tuam; quia hoc video esse, ubi incipiendum est;

conscientiae, statim respondeas te in confessione tantum loqui, et statim hos consultores ad ecclesiam vel ad domos suas remittas. Crede-

Ego, Pater mi, bene facietis consilium meum secutus sum. Cave enim ne desideres. Hoc ipso tempore temptatum est hoc decurrere pudendum, quo mihi soror hoc consilium dedit;

didici ab uno ex ipsis, qui id facere rogati sunt;

“Tu igitur iuri iurandi non obtemperans, quod non potes nec non tolles, separare cogeris a nobis: quam plagam, Pater, pro Communitate, et me in specie! Ad haec verba, soror Misera moerore sensibiliter commota visa est; Post paucas lacrimas haec addidit: Sed, quidquid acciderit, adorandum divinae Providentiae est, et se in omnibus eius mandatis relinquendum. Terribilis erit iuditium, Pater! Non possum equidem tibi dicere quam longe res ibit; sed video et confirmo tibi multam sanguinis et gravissimi tumultus in Gallia fore. Parare pati; urget omnia ad notas hauriendas. »

Quamvis varia monita Sororis explicare velis, omnia evenerunt prout ipsa praeviderat et nuntiabat. His heroinis firma resistentia et invicta oppositio ostenditur

Claustrales nullum ordinem a Coetu Nationali manantem agnosco, nec parochum, nec directorem, nec quidquid ex parte sua praemissos recipio, praecipui municipii sodales non defuerunt mihi unum saltem multa ex iis, quae vocabant, tribuere. pravitates moniales a rectore suo fantatae sunt, nec me authorem tenendi, praesertim cum eventus dicturus sum.

 Sollemne fuit clericis parochialis Sancti-Leonardi moniales Urbanistae in processione venire, ibidem sanctam Missam  celebrare diebus Sancti Marci, sicut et in diebus Rogationum . Director in superpelliceo et stola ad processionem recipiendam et reducit eam ad portam, vel usque ad ecclesiam parochialem. deinde _

M. Méneust-des-Ausnays ab intrusore eiecto et substituto, litteras a Madame la Superieure accepit, quibus maior ei dixit se sperare et intelligere omnia iturum esse cum novo pastore, qui proposuit. ibat domum suam cum clero,  et totum municipium et processionem. Et ideo precepit ut statim processio incepit pulsari campanas conventus, et omnia parata essent in sacristia ad missam, que esset. canebat,  etc.

Superior sine admiratione respondit maiori, quod si legitimus esset parochus, verus parochus paroeciae, qui se ipsum praesentet, numerare posset ei semper acceptum et receptum more solito, sine necessitate municipii. adire sumptum facere

commendatio, quia quid sibi faciendum esset; sed quod, si ipse esset quem novum pastorem appellavit, eum non nosset nec scire vellet, nisi probasset.

canonice missionis suae; Unde si omnino vellet missam dicere in domo sua, curaret omnia necessaria ad illud, cum posset numerare nec invenire aquam in sacristia, et quod melius potuit non habere ostium. capellae clausae, quae simul ad commodum publicum aperiri solet.... Major iracunde;

municipium, quod nihil super eo obtinere potuerat, neque ad electionem, neque ad decreti acceptationem, neque ad novi episcopi, etc., etc., se superiores habere promisit. Postridie, vel eodem die, intrusor litteras misit, quibus ille

adulationibus et obsequiis paene minus quam ipsam intrusionem se insinuare conatus est. Quid respondebimus ad haec? Quaesivit a superiori, "Nihil, domina; omnia in primis litteris diximus. Sunt homines, quibuscum nihil commune habere bonum est, nec minimam necessitudinem habere. Quam ob rem epistula intrusoris combusta est et inenarrabilis mansit.

Venit denique dies criticus, et, missa rectoris, dicta omnia arcta erant in sacristia, etiam aqua; nisi portae angustissima pars patebat. Vix sonus campanae paroeciae nuntiabat processionem esse, quam duo missi a municipio mittentes vicissim abbatissam ad pulsandum campanam evocarent.

(96-100)

nola, ut alibi factum est; progressionem excipere; respondit se nihil de eo facturum, quod campana non esset

certe non sonuit. Duo sclopetis ad audiendum eunt, et statim maiorem, procuratorem communis et praesidem pagi, omnes tribus fundis accurrentes videmus. Eundem ordinem ad eum ex Nationali Cœtu repetunt; illa audacter respondit, se neque in iis neque in contione potestatem habere, ut imperaret, neve quid in re religionis statueret; quod super hoc sciret cui obediret, et quicquid fecerint, ex parte sua campanarium conventus suum schismaticum et illicitum ingressum non denuntiaret.

Interea transierunt intrusor cum duobus aut tribus adiutoribus;

ut possent ad ostiolum; et tunc iverunt ad ecclesiam,  ubi missam cantabant. Ecclesia et atrium mox repleti sunt illis qui curiositate capiuntur. Municipium quum nihil  esset

 Monialium firmitatem sperans, momento temporis suscepit ostium coenobii  destruendi . Vi sola hoc ius illis dare posset

Loksmhardus violenter introductus est: conatusque ferreis duobus fustibus non auderet polliceri se tribus horis fregisse. Oppugnamus unam portarum, nec melius succedimus, licet lignea fuerit. Tunc enim facile erat videre utra fanatica pars esset.

In sacra omnia clausa sunt, sed quieta. Moniales, nihil sibi deponendum statuerunt, et pro se oraverunt.

se et pro illis qui saepe cum furore et furore vere schismatico perfringunt operam. Frustra omnia opera erant, eoque tumultu intrusor ex templo exivit, et cum populo per braccas et sibilos populi transiit, turpem expeditionis exitum testem. Deus scit quomodo ipsi et municipium tunc pro monialibus et pro me specialiter oraverunt! Tam clare loquebantur, quod intentio eorum non aequivoca esset, et talis devotio nunquam visa. Nesciebat unus, omnes e ecclesia relinquens, vultus eorum risum, metum, an misericordiam moveret, et puto posse simul omnes hos animos excitare.

Effugere eius.

Finivit igitur prodigiosum hoc, flagitiosum ac ridiculum spectaculum, ubi impietas et furor, ut contra bonam iustitiam dimicaret, innocentiam exarmaret;  et in tanta animi saevitia, ut firmam et inconcussam miserae virium ac fere tam infirmae valetudinisque constantiam cedere  coactos viderent, magna tum animi visi sunt. Ita verum est quod Deus adiuvat populo suo, et dat eis, quando vult, vires, quae saepe in persecutoribus desunt. Hoc non est primum in sexu debiliore usus est

superbiam humiliare tyrannorum. Verum cum omnes minaces huius iactantiae apparatus diceremus, Urbanistas solas esse, quibus nec persuasio, nec minae, nec onerariae omnes furoris, nec gradus, nec vis. . [ ] iam non est quod miretur a vespere atque insequentibus diebus civitatem circumventam atque obsessam omnibus, quos in armis esse municipium posset,

neque vivo neque una causa tantae pertinaciae putabatur. Etiam incendere domum minati sumus, si…. Sed ad confirmandas moniales decrevi de nocte exire

ire dissimulato ad quosdam amicos, unde ad rempublicam scribere possem et litteras ad me missas acciperem. Sub idem tempus post festum Ascensionis Domini 1791 deberem deserere locum ubi eram

Intravit, ut vidimus, die 17 iulii 1790. Dissipatio monialium non fiebat usque ad diem 27 octobris 1792 .

In momento profectionis meae Moniales sibi placebant, et mihi placebant, quod nos cito uniri volumus, quia fieri non potuit, diximus tantam vim diu durare posse. Haec certe spes paulum solabatur. Sorori autem Natalis, qui

Locutus est nemo fere, nisi Deus in his discriminis momentis, submissa voce ad me venit et dixit: "Pater, ne illudas: Deus scit, si nos mutuo visuri sumus. Confiteor tibi id multo plus quam spero; hic initium, sed non finis, et quis sibi blandiri potest? Recessit ergo illa clamans.

Locos ubi scripsit, ex notis adsumptis colloquiis Sororis.

cum primum in tuto essem, in scribendo versabar notas, quas mihi iucunditatis otii mei causa dederat; et in primis hebdomadibus accepi a Madame la Superieure litteras, in quibus me scribere habuit Soror Nativitatis: Pater, ne tentes Providentiam, absconde te bene; sed etiam ne perdatis

animos. Deus mihi permittit quod crudele consilium contra te factum non est peractum. Alterum quod ei succedit

(101-105)

tua, et ex qua aliquando gloria; festinare conferre; nec capieris nec capieris, licet te quaerunt; opus in

Securitas…” Latebam circiter quattuor menses in agris, et totidem  in Saint-Malo, antequam Jersey proficisceretur. ubique notas meas curavi. nec captus sum nec captus alicubi; Etiam extraordinaria pericula terra marique sine ullo  infortunio cucurri.

Vides autem ut tota me tempora rerumque harum variarum rerum cupiditatem praesentia praeripiat; necesse est ergo nunc ad id, quod superest, redire, et ordinem sermonum ac narrationum, quae nos occupare debent, repetamus.

Alterum colloquium cum Sorore.

Longior fuit sororis tranquillitas dies octo ab initio conventus nostri; Noverat daemon uti hoc intervallum ad ultimum conatum facere, ut saltem molestiam animae incuteret, si non posset efficere ut mentem suam mutaret et consilium redderet. Denique dies et hora advenerat, ubi futurum erat

a tentationibus ereptus. Illa ad me accedit in parvo cenaculo ubi sessiones nostras habere decreveramus. Facto signo crucis, invocato nomine sancto Dei et luminaribus Sancti Spiritus, sicut semper consuevit, mihi plus minusve loquebatur his verbis:

Suas dubitationes de voluptua scribere.

"Pater, antequam ad singula de iis quae ad te referam, magna mihi videtur, immo necessaria, ut scias quid his diebus evenerit, et quid hoc tempore adhuc agatur". ad propositum, quod instituimus, et hoc, ut omnia, quae ad me pertinent, iudicare possis, quia certum habeo nihil admittere, nec admittere, nisi quod probaveris, exacto vel certe. satis cogni- tum est. Sic enim, Pater, quaerendum est scire voluntatem divinam, quae, ut spero, per tuam manifestabitur mihi.

« Scies igitur, Pater mi, quod praesertim ex eo tempore quo scribendo formavi quid Deus mihi innotuit, et quod te dare visus es ei, inveni me mirum in hac occasione refragari: sentio in. mihi quasi duae factiones adversae, quae in bello sunt;

foris saepissime, scire possum uter vincam. Ex una parte, Deus me obiurgat praeteritas infidelitates, peccata innumerabilia mea, quae fortasse prae omnibus diaboli laqueis, impedimenta magnarum consiliorum suorum posuerunt; sed addit circumstantias venisse, ut

tempus advenit cum opus eius apparere debet omnibus conatibus inimicorum et non obstante omnibus impedimentis quae adhuc ibi me ponere possum.

Docet me non esse aedificium, quod mea culpa periit

destrui usque ad solum fundamenta et fundamenta lapides manent, hoc est, materiae ad novam constructionem. Dat mihi intelligere manum, quae opus est reperiri, et hortatur me vehementer ut ea uti ne uno momento conterat, omnia enim brevissima et pretiosissima sunt.

“Ex altera parte, mi Pater, aliam vim sentio, diaboli opinionem esse, qui totum suum negotium agit ut inceptum denuo deficiat. Continuo repetit mihi quod fallacia sim, et quod superbia mea sit quae me fallit et excaecat; quod inspirationem sumo de caelo, quod est solum phantasiae effectus

calefacta cerebrum, vecordis et exaltatis vaporibus secretae superbiae, et falsa devotione tegitur; quod Deus loquitur ubi non facit Deus

Non loquor, et me illi obedire credo, dum modo lymphato pareo. Faciat me intellegere me adhuc ire, sicut antea, ut me illuderet, quod me confusione operiens omnes quos iam passus sum recordans. Ad vivum me depingit pericula, quae meipsum expono, et casus quos in Ecclesia gero: si Nationalis Coetus huius consilii notitiam habet, quod non deerit, me exaudit; vivus ardebis, et confessor tuus victima eris; sicque peractam temporis iacturam, respondebis pro morte ipsius, et pro caede multorum aliorum sacerdotum, qui pro eo tenebuntur; et destruentur omnes Communitates propter te, etc., etc.

Ah! Pater mi, quis dicere potest, quantum me haec parricidia cogitationibus patiuntur! Sed hoc non est totum: magis me excruciat, si dici potest, inevitabili periculo, quod dicit: Expono animam meam et salutem. Minatur, si consilium perficio, mors appropinquat

commovebitur spectris, ut mihi iam accidit, in magno morbo me paucis ante annis ad extremam redactus sum; haec me in desperationem spectra dejicient; et hoc pro singularium meorum praemio diabolus rapit

(106-110)

auferam de anima mea, ut proiciam eam in infernum cum omnibus superbis et hypocritis. Hoc, dixit mihi, miser et tragicus est finis eorum omnium, qui, ut tu, putant se sequi voluntatem Dei, quum non obtemperent.

alii per obedientiam salvantur; sed propter te perdis te per obsequium simulatis luminibus, quae sunt tantum deceptiones et insidiae rectoris tui quam tibi. Uterque pro eo in aeternum terribiliter punietur.

« Gravis haec dimicatio, quae diu agitata est, in dies magis pertinacior evadit, ac videtur hoc tempore totam victoriam alteri aut alteri nuntiare. Duo sunt aemuli, qui in manibus sunt, quorum neutrum videtur cedere, nisi post casum decisum, cuius terribilia praeludia sentio. Non semel, Pater, conciones suas projecerunt in statum miserabilis; Paucis abhinc diebus, inter cetera, adeo commotus est animus, tam vehementer commotus, ut bonam partem horae exegi in.

pre- chorum sine posse surgere. Non iam mihi nec virium quicquam nec animi fuit; magno horrore sensus mei agitabatur. Tremens et praeter me vix sciebam quid statuerem cum sensi inspiratum ad usitatas meas facultates convertendi. Et conversus sum ad Deum cum

fiduciam, orare ut mei misereretur, perturbationibus meis et calamitatibus finem imponere, ac maxime ne sempiternam jacturam meam, neque ullas incommoditates, quae me tantopere terruerunt, paterentur. Deus enim meus, dixi illi, tu scis me velle, quod solam tuam sanctam voluntatem quero…. mi pater, So.

Audivi in ​​profundo animae meae vocem distinctissime dicentem mihi: Heus! Mea filia, non potes videre quod diabolus est qui semper agit suam partem et solum quaerit meis consiliis obstare? Non habes quod cor perdat. Modo crede ei qui tibi loquitur, et videbis mox uter vincas. Vna unica est via ad resistendum tanti hostis incursus, Ecclesiae meae est obedientia. Vade igitur rectorem quem ad te mitto, et qui in nomine meo tecum loqui debet; haesitationibus finem ponet, unde a te exire non possis: eius esse docilem vocem, et sine cunctatione sume tibi partem, quam tibi pro me ostendes.

Vobis ergo, Pater mi, est quod nunc me alloquor; atque etiam, ut vides, jussu Dei, tibi praesentem animae meae statum incepi declarando, tibi diligenter exponendo, cujus mihi tam consolandi ac tam jucundi exitus fuit. vix enim postrema verba prolata sunt, quam summa tranquillitas in irastissimas tempestates successit: taedium mentis evanuit, et in corde meo dulcissima spes sensi. Iterum, Pater mi, nunc ad te referre est, quid de eo coram Deo sentias, ut ei perfectissima obedientia et omni docilitate, quam tibi ad vitam vovi, conformem  .  »

Responsio data est ei, quae eam confirmat.

Ego respondi, ut tuae expectationi satisfaciamus, incipiam a principio indubitato, quod facile erit ad te applicare… inspiratio a Deo vel

alio principio: Probate spiritus si ex Deo sint. (l. Ep. c. 4, v. 1.) Heus! quomodo etiam potes credere impulsionibus, quae se mutuo pugnant et destruunt, sicut illa quae experiuntur? Necessario igitur eligendus est: Noiite omni spiritui credere.

Sed, inquies, quae sunt in hoc genere, quaedam proprietates divinitatis? quo tam inconstantissimo argumento scire possum, an mihi a deo, an a diabolo haec suggestio veniat? Horum plurima sunt, mi Soror; sed uni soli me continebo, quod praecipue nobis idem apostolus indicat, et quod nobis, credo, sufficiet. Audi me diligenter, filia: hoc notum est, ne dubites;

inviolabilem affectum et caecam oboedientiam personae J.-C., ad verbum J.-C., ad Ecclesiam J.-C.; hoc est quod diabolus imitari non potest, quod etiam mentiri timet; ac per hoc in tribus verbis est verus lapis lydius, ad discernendum ab errore veritatem, et vera inspiratio ab eo quod habet solam speciem ejus.

Ita quodlibet suggestionem, vel praetensam inspirationem, quod esset contra amorem, quem debemus Personae J.-C., vel veritati verbi eius, ad praecepta Evangelii ipsius, vel ad aliquam rem, destinamus. e libris sanctis adsumptum; omnique suggestione, quae nos quodammodo contradicere studeat verae Ecclesiae legibus et decretis, a iugo oboedientiae suae nos liberare, et in primis ad fidei unitatem frangendam. nostra praecipua opinio de quibusdam, quod bene sit..

Persuasit, mi Soror, merum esse errorem, qui nonnisi a patre mendacii procedit.

(1111-115)

Consequenter, quodlibet huiusmodi, quod est contra gloriam Dei, vel conversionem peccatorum; quidquid impedimentum pacis, sanctificationis et animarum saluti impedit, quidquid molestiarum, diffidentiae vel desperationis adfert, Dei opus esse non potest.

veritas, pax et misericordia, sed angeli quidem tenebrarum, qui, licet illusionibus quandoque transfigurantibus eum in angelum lucis, suam tamen molestiam et infernum portat ubicumque se invenerit.

Modus discernendi spiritum Dei a spiritu diaboli.

Quod ut melius intelligat, soror mea, hic memor esto quae in recessu meo dixi monialibus de diversitate mo- tionum quae timidas plerumque conscientias agitant; scire, dixi, si est

spiritus dei vel daemonis, qui tunc mentes nostras conturbat, videndum est ubi tendit et finitur tribulatio quam experimur; Nihil est enim justius, certius, nihil naturale, quam causam per effectum judicare, sicut rivulum fontem, lignum ex fructu judicare. J.-C., qui nobis hanc regulam infallibilem tribuit.

Dulcem fiduciam in his quae a Deo procedunt molestiam inspirat

misericordiam, dum judiciorum terrore percutit; Sed malum quod est a diabolo, nos solum cum timore relinquit

mere servilem, quae diffidentiam et desperationem ducit. Hoc est, addidi, quod Deus percutiat et salvet; vulnerat et sanat; deducit et sublevat. tonat, et non tonat. Daemon autem vulnerat et non sanat; procidens et non resurget. In summa, Deus operatur poenitentiam Davidis, Petri, Magdalenae, Augustini et Daemonis poenitentiam Cain, Antiochi et Iudae. Haec cum maxima analogia sit, potes, mi Soror, haec omnia ad statum, in quo te sentis, et per comparationem judicas, applica. Omnis inspirationis finis semper suum principium reperit; et si attendamus, infallibiliter videmus unde sit, considerando quo vadat. A fructibus eorum cognoscetis eos. Nam quanto

Nonne hanc regulam, quam summa sapientia aliis subditis nobis narrat, applicari non potuimus?

"Pater" Sororem interpellavit, quae altum silentium tenuerat, "Pater, ah! quam lucis radius!… perspicuum est. Obsecro, antequam longius et ad maiorem salutem meam accedas, permittas me hic observare, quae tibi occasionem praebeat, ut principium tuum ad id, in quo me invenio, applices; hanc applicationem statim discernimus inter duos

spiritus, qui inspirare mihi videntur, et ostendent ubi libra cubare debet.

« Alter e duobus qui me ad propositum tradendum ducit , semper suspectum mihi visum est fidei , et saepe etiam ideas mihi suggessit .

omnino contra; sicut dubitationes de sacris mysteriis nostris. Tribulis et anxietatibus, curis, tentationibus et tenebris mentem meam semper implevit. Semper reliquit inquietudinem in corde meo, frivolis desideriis, quae eum a Deo alienant, et penitus in animo meo dolorem, tristitiam, desolationem ac defectionem.

“Spiritus contra, qui me ad tuum consilium ducit, spiritus est qui me illuminat, consolatur et confirmat in dubiis et in doloribus meis. Relinquit in anima mea pacem, tranquillitatem, fiduciam; dissipans in ictu oculi caliginem quam proiecerat inimicus eius, et tunc sicut dies tenuis post tenebras et procellosum animam meam. Semper mihi unus ex duobus inspirat fiduciae humili; hic aliquando mihi suggerit superbam praesumptionem, post omnes animi excessus. Hic, Pater mi, has contradictiones quaedam notant, quae, secundum me, infallibiliter manifestat astutiam spiritus mendacii; millies enim me impugnavit per oppositos et prorsus contrarios; iudicabis.

«Horum dierum unus, postquam me, ut dixi, periculis me exhibendo horrendum excruciatum, quibus me scribendo exponerem, salutem meam tanquam impossibilem, et reprobationem meam inevitabilem me constituit. . Ut eum audirem, frustra omnia mea opera, mala sine remedio, peccata irremissibilia, et aeterna damna in aeternis divinae justitiae decretis comprehensa. Cuius quidem generis pugnae haud dubie defessus est, quod non videtur

ille me, ut libuisset, per superbiam et arrogantiam tentavit, qui, paulo ante, desperationem me facere voluisset. De profundis inferni, ubi me collocavit, ad cacumen celi me conabatur erigere;

transiens de fine usque ad oppositum.

« Ita mihi suggerit, et hoc non semel accidit, me ad aliam Sanctam Teresiam transituram; quod

(116-12)

Deus mihi plura quam ulli beneficiis donavit; quod ad tantum meriti pervenissem per fidem meam ad gratiam, cujus exemplum nullum usquam visum est, et quod per me ipsum potui amplius progredi. Si crederem ei, me super apostolos, martyres, virgines, et omnes sanctos coeli et terrae levasset; Nescio quidem si

impudentiam non tulissem, quatenus me supra matrem J.-C. collocaret; saltem simul ambulavimus…. Quod certum est, me dedisse intelligere, cum tam praeclara pro Ecclesia dixisset, gratiam sibi non defuturam; ego canonizatus essem; ut mihi aliquando reliquiae meae ponerentur in aris ad honorem memoriae, et hoc possem meis viribus mereri, qui una hora ante, vivo cremari atque etiam luxu damnatus essem, ac maximas in Ecclesia et in republica calamitates…. Bonum caelum! ipsi contradicere possumus,  si

palam ac tanta impudentia!

"O! semel enim, Pater, nimis ruditer capiendus erat muscipula; ideo non sum fraudatus. Infelix daemon, clamavi, immo tu! tu vero! Contradictores tuos, linguam immoderatam ac imposturas tuas agnosco. Tu es! sed renuncio tibi in perpetuum, et solum volo sequi legem Dei mei et obedientiam Ecclesiae suae; recedunt, et etiam a confusione et livore. Ita, pater, evanuerunt omnia, et ego saltem aliquandiu tacui. »

Ita, filia mea, respondi, te inimicum hunc callidissimum inimicum successive a Pelagianismo ad Iansenismum, et a Jansenismo ad Pelagianismum, duas haereses pariter ab Ecclesia damnatas, Scriptura et bono sensu damnasse. Inter omnes excessus semper medium aureum tenet veritas; non vult cadere vel ad dextram vel ad sinistram, et etiam fugit omnes abusus; Sacra Scriptura docet misericordiam Dei

Deus praevalet iustitiam suam; quod non vult mortem peccatoris, sed conversionem et vitam suam; ut semper paratus sit ad ipsum recipiendum et ei ignoscendum…. Nulla itaque desperatio. Ecclesia agnoscit nihil posse sine gratia in ordine salutis, sed omnia posse cum gratia; Unde sequitur, ut pariter et gratiae diffidentiam, et fiduciam de viribus nostris vitantes, metum cum spe coniungamus, ut  magnam certe salutis nostrae rem faciamus; cum metu et tremor ; ut nihil habeamus quod non habemus a Deo et quod non habemus ad illum referamus.

" Quid est! Pater mi, inquit, soror hic, potuitne fieri quod haereticus fuerim? non, filia mea, respondi ei, non, crede mihi, tua est

qui temptator erat. Illud tibi persuadeas, nisi per pugnam ingressus es. Hostis enim tuus fuit, qui, ut Proteus, aliquando Iansenista, aliquando Pelagianus, sed semper dolosus et malus, ut voluit. Diu est enim, soror, fuit, ut nos seducat, quoties inter se contraria sunt.

in omnibus rebus nostris. Saepius ad crudissimas cautelas, ad detrita et male obducta laqueis se recurrere necesse est; si nos

interdum, si maxime, quod ipse in retibus suis est, deprehendit, abire cum pudore; et, ut se consoletur, novas rationes reperit, quibus saepius pro minus succedit. Ceterum quid ad eum quomodo? Dummodo tandem succedat ad nos deceptionis in discrimen adducta, sive falsa persuadendo, sive occultando, sive occultando, sive ad rem nostram detrectando, sive denique ad nostram salutem faciendam. erit etiam propositum eius Servii.

Ita, mi Soror, noli dubitare, imo sic vult daemon omnia confundere, ut nos in omnibus mali faciatis; et si quis infallibilem tribunalis auctoritatem, quam J.-C. in sua Ecclesia ad gubernandum statuerat, uno momento deserit, necessario iactandus est arbitrariis opinionibus quas ipse subrogare potest. Religiosos decipit vanis et insensatis cultu, falsis et non intellectis devotionibus; et decipit homines mundi congruis sententiis, ut pulchri sunt

apparentia, quod sint contra regulas Evangelii et praecepta J.-C. O vis est erroris spiritus, et mentitur imbecillium mortalium mentibus! facile est hominem caecum facere, cum quis eum sic facere possit

ignorare conspicuum! Quomodo postea potest cogitare superbiam?

Resumpserunt soror, "Sat est nos humiliare sine dubio"; sed, pater, permitte mihi cogitationem: te valde certum videtur in mentibus hominum factisque admittere vim spirituum bonorum vel malorum. Te de hoc velim existimo, et id possum dicere, me magnas habere causas; sed invenire potes

(121-125).

lepidi qui non sentiant, quique non difficulter tribuere omnia quae de eo dicuntur et omnia quae de eo dicimus, vel imaginationi, vel corporis constitutioni, vel aliqua alia ratione.

naturalis…"

Hoc est, mi Soror, quod isti faceti homines de effectu absque regressu ad causam loquentur, ut vir qui febrem agitatione sanguinis explicare simulet; sed semper quaesivit quis est?

quis sanguinem suscitat? Hic summa est: mihi crede, Soror, multam ingenii habere potest sine multa communi sensu, et utrumque habere potest, licet omnino careat scientia necessaria ad recte iudicandum, praesertim in his generibus.

Praeterea, soror mea, homines ingeniosi non dubitabunt communem modum videndi et cogitandi supra communem; sed nos

Nostram etiam, ut spero, innititur, quae non solum in Patribus et Ecclesiae Doctoribus, sed in omni verbo Dei, et in specie in Evangelio, ubi in quaque pagina cernimus potestatem. Deus daemonibus non solum super spiritibus, sed etiam corporibus concedit.

« Veniam peto, quod te tamdiu in hac quaestione interclusissem, soror hic mihi dicit: Tu nunc, Pater, sume quid dicturus es ad meam disciplinam et meam.

tranquillitati? Te pergam omni attentu quod possum audire. »

Non erit difficile ad hoc venire, quia tantum proposui ut molestias tuas evanescant, tibi ostendendo laqueos et fallacias quibus diabolus facit eas, et hoc est quod facere conati sumus usque ad hic; itaque de re aliqua paulo longiore prosequenda est. Accusat te diabolus complacentiam in cogitationibus tuis, et inquisitionem tui, cui attribuit quod vult dicere illusionem sui existimationis, seu phantasmatum phantasiae; sed simulac cogitas, clare videre potes eum falli, vel potius te velle decipere. Haec amoris sui illusio proculdubio fieret, si, apud te, ad te referas quid Deus in te solum ad solam suam gloriam collocaverit; sed vias eius praecise cognoscere et eius voluntatem sequi, tuum est officium, ipsum observare; et crimen tibi facere velle sub poena damnationis, vetare te de lege Dei et de aeternis veritatibus meditari, quae tamen continet scientiam salutis. Quae tam foedior umquam absurditas? Et ubi potest nasci, nisi a patre mendacii, a spiritu erroris, cuius opus est solum pugnare ueritati? ut ejus larvam amplectamur  ?

Dicet tibi, si antea non fecisset, quod si Deus suam sanctam voluntatem hominibus manifestare vellet, et de futuris sua decreta revelaret, non esset paupercula, sicut tu ad hoc utiles esses. Sed

Nihil hac assertione falsius, quam quinque annorum experientiae contradicitur. Deus semper usus est infima instrumenta

ad maxima faciendum, ut magis fulgeret ejus gloria, et solus videretur operis auctor esse, cujus invidebat. Hac increduli ipsi temporum omnium in operibus eum agnoscere coguntur, eique eorum gloriam tribuere: Digitus Dei est hic . Exod.

Cum viderit, exempli gratia, duodecim imperitos, inopes et omni humano auxilio expertes, J.-C. sua falsa numina faciens, quibus venerabatur, ut ius sibi simile obtineret, quomodo hoc humanis viribus tribui posset. ? Via brachium Omnipotentis non agnoscit! Non est,

Inter alia, quid judicum de beato Petro et de S. Joanne, qui claudum ad portam templi Hierosolymitani sanaverunt, in admirationem movit? Non poterant intelligere, quomodo tales viri tanta scientia, audacia, libertate loquerentur ac facerent: Videntes autem Petri constantiam et Joannis, comperto qubd homines essent sine litteris, et idiotœ admirabuntu. (Act 4, 13.).

« Hanc imaginem multoties mihi fecerat Pater meus daemon », interrupit Sororem iterum; sed statim Dominus noster Jesus Christus eadem prorsus mihi suggerebat benignitas, quam tu modo mihi dedisti; donec diceret mihi unum diem a me non omnia quae in me geruntur; quod gratis intravi; me nullam fere partem, aut certe in manibus tantum debilem esse; quia illuminatio quam dedit mihi, non mihi erat, sed aliis, qui melius scirent quomodo prodessem; et melius ut superbiam meam reprimeret, addidit: Pater mi, I!

(126-130)

iterum horrescant!), adiecit ut contingeret una die damnatus, nec id prohiberet quin inde suam gloriam traheret…. Sed perge, quaeso.... Atque ego.

Dicet tibi diabolus, si antea non fecisset, quod te errasse argumento est, quod consilium tuum iam defecerat, quod non evenisset, si Deus eam impediret; Sed haec falsa ratio adhuc probat se ipsum errare, quia nihil est communius quam homines positos per eorum malam dispositionem videre homines virtute liberi arbitrii;

gratiam omnique bene- ficio impedientem ; et haec est veritas quam in nobis tantum nimium probamus. Ita est, Soror

essentiali operi Dei resistendum, et peccata hominum semper nimis feliciter fecissent, nisi Deus de illis omnino triumphare voluerit; Nihil enim suae sanctae voluntati obsistit: tum impedimentis utitur etiam ad finem consiliorum suorum, destruendo vel causam per effectum, vel effectum per causam et peccata, homines per. ea ipsa quae peperit; sed id non semper facit, etiam audacter dicere potest hanc rem non esse in ordinario Providentiae ordine, quo universum regat.

Populus autem Dei mansit quadraginta annis in eremo, qui factus est ei ad sepulchrum eorum. An dubia Moysis promissio, et incerta eius missio? Minime gentium; sed praevaricatus est populus, et culpa eorum prohibuerat effectum. Simile est cum mille aliis; e.g., iterum

non tam Peregrinus quam optasset? an S. Ludovici vel S. Bernardi culpa? Quod observato scriptorum, qui solos artifices et fidei fautores norunt exprobrare, id de primo dici non potest, quin virtuti tanquam militaris ingenii detrimentum capiat; secundo ostendit eius missionem per prodigia, quae obtrectatorum ora claudunt. Cui ergo imputandum est? Ad exercitum crucesignatorum, qui male agebat, et conditiones ab abbate praescriptas non servabat

Clervaux, et fortissimorum regum optimorumque exemplum nullo modo secutus est. Sic hominum malitia saepe omnia consilia misericordiae dominicae inutiles reddit. Quam multae animae quotidie damnantur, pro quibus J.-C. totum suum sanguinem fuderat! Ex quo  concludere possumus quod pauperis successus propositi nostri non est bonum argumentum quod non est a  Deo.

Veniamus nunc, soror mea, ad tam horribilem prospectum, quae te tam horrere fecit, quam oculis tuis proponere non desinit.

(1) Historici tradunt, obtrectatoribus suis sanctum Bernardum, immissa manu super caput caeci nati, Deum precavisse, ut visum suum restitueret, si verum esset quod iussu suo esset. crucis praedicaverat;  et coram innumeris hominibus non amplius dubitantibus, caecus inluminabatur. Hoc quidem satis est ad persuadendum omnibus, qui in eo sunt. (Vide Bercastel, Last Peregrinus.  )

terreat. Si, infortunio, dicit vobis, facere potuisses ut opiniones tuas prodigiosas et phantasticas videres, maximas in Ecclesia perturbationes moveres;

et in civitate cruenta persecutio. Caedes sacerdotum et monialium, templa destructa et violata, sanctum Dei nomen

quae mala! Assentio, Soror, terribilia sunt; Sed oraculum, qui haec annuntiat, nimis suspecta est, ut in eius verbo credamus  , et nos soli nimis bene ac- cepimus eum provocare. Nihil potest esse falsius quam ratione qua utitur ad probandam suam auctoritatem…. quod denique sub hoc praetextu oportuisset  homines

angeli Dei non locuti sunt in nomine eius, et ipsi apostoli non annuntiaverunt evangelium; quid enim se nuntiantes non exponunt? Quid Moyses, quid Elias, et omnes Prophetae se non exponunt? Cui tot sancti missionarii seipsos non exposuerunt? et martyres, qui in nova lege, gloriosis apostolorum vestigiis ambulaverunt? Poterantne id facere sine tyrannis furoris, quorum minas exprobrare sciebant, et sine causa cruentas persecutiones in Ecclesiam, et adhuc in cunabulis Ecclesiam? Ordinem quidem Dei omnibus istis humanis considerationibus praevalere sine dubitatione credebant; quod cum Deus loqui velit, is solus incommoditates quas praevidet curare, et nemo prudenter, saltem quod sciam, adhuc de iis respondendi cogitaverit  .

Daemon solus non est qui hanc linguam suspectam teneat, multas resonat habet quae post eum repetunt…. Animadverte, mi Soror, quae sit illusio plurimorum hominum in hoc mundo: sensuum relatione soliti diiudicare, videre in omnibus et ubique, solum humana media ac studia, fere numquam altiora. vix sequitur

timores hominum et spes, et solum ad hominem pertinent, quod solum ad Deum referri debet. Diceres

(131-135)

religionem nullo periculo subici, neque ullum sacrificium facere; quod sit res purae politicae, quae not!

sola carnis prudentia ducunt: si bene consuluit omnes res humanas, omnes humanas res, quamvis quis prodidit Dei causam et omnia religionis causa immolavit. Unde sub praetextu quod Deus non tentat, concludit plus vel minus, quod sit

opus deserere permittitur, vel dum opus est

nihil timendum est dum officium suum fungitur. Haec est eorum prudentia, quam improbabilem arbitror inter nos dicere.

Iterum, soror mea, non sic intellexerunt sancti, quos Deus commisit, non sic debes  .

audiamus. Ad simplicitatem quidem columpnam iungebant prudentiam  , sequendo consilium divinum domini sui; Sed non fecerunt hanc prudentiam in tacendo loqui, nec in dissimulando fidem, cum de ea ostendendo et defendendo ageretur,  quidam .

incommoditates ex eo pro temporalibus consequuntur. Ibi perrexerunt cum zelo quod satis ostenderunt majora non videre

quam in una re et in sua vocatione deesse infelicitatem non infideles.

Ita est, mea filia, ut exemplo debeas gerere, saltem si Deus est, qui tibi loquitur, quia unum illud est, quod certe interest. Id quod postulat, metu, ambitione, humanitate, reverentia vel alio momento vacillare, contumeliam sibi momenti aut inbecillitatem esse existimans; te vero, ut luceat, tradens eam

in oculis fratrum tuorum; depositum est quod illis tantum accepistis, et pro quo redditurus est eis; denique opus est ut bonae utilitatis inde, et alii ibi, ut in ipso evangelio, novam damnationis materiam inveniant. Haec mea sententia est, Soror, nec unquam ab ea discedam.

Minas tibi facit, terreat te

Desperandae mortis hora, contemnenda sunt, et non, ut aiunt, metu terrendi contremiscunt: haec sunt ultimae victrici hostis praestigiae, qui cum suis reliquiis ludit, et saltem terrere conatur. quando nocere non potest. Non, mea filia, tibi crede, hora ultima furori non relinquetur; Deus non permittit, non deserit hoc ultimo loco, qui sperant in eo. Si tuum

ibi se audet hostis exhibere, haud dubie confusionem ultimam recipere, sicut in morte sancti Turonensis archiepiscopi. Ferum est animal verum, cuius furore prohibendus est, praesertim cum iram ingeminat; sed J.-C. ad pedes crucis ligavit: latrare potest, inquit S.-Augustin, sed mordere potest eos qui accedunt et malignis suggestionibus consentiunt. Fractum est sceptrum, evertitur imperium, Nil habet nisi quod dat victor victor; ac veros filios Dei J.-C. ac Ecclesiae suae

nimio honore timendum moriens, post egregias victorias, quas antiquus humani generis hostis princeps eorum divinus vicit.

Hic itaque, mea sententia, filia, quid audacter potes, quid etiam in hac re respondeas, terrorem quem in te incutere cupit dissipandum est: Mea vita in virtute Dei est, qui solus. disponere potest, prout sibi videbitur; tantum scit quid futurum sit, et ei permitto

totum. Potest, si permittit, ab hominibus pendere; sed omnia ex eius bonitate spero, et per gratiam eius libenter faciam sacrificium, si ei placet, et si possit ad salutem alicuius prodesse. Declaro igitur, si mihi videatur Deum postulare, ut meam voluntatem hominibus notam faciam, nihil me prohibere poterit; nulla ratio zelum meum obticet; et puerilis metus, ne paucis diebus gravioribus, ne me contra conscientiam meam faciat, eius consiliis me impediet.

Hic rursus, Soror mea, quia vis scire, quid sentiam de statu tuo, et de magnis difficultatibus quas diabolus facit tibi. Nihil in eo video, quod te impediat, quominus viam Dei sequaris, qua te perducit ad exsequendum propositum scribendi quod tibi notum facit. Has magnas difficultates, has horribiles impedimenta, has exquisitas argutias perspeximus, atque haec omnia pertenua, si non nihil, videris: sunt modo miserabiles sophismata, aut, si.

audi melius, paucorum bonorum continuus abusus est, quem mille modis detorquet, et quorum sine intermissione falsum facit.

applicatione ad rem publicam tuam. Est logica ordinaria mentis mentientis, et

Rationis abusus est, ut tot falsos viros decipere faciat, ut in omnium consectaria irruat.

(136-140)

exitiale caecitas. Sed, soror mea, sive per se suas obiectiones proponit, sive a suis propositas habeat, nunquam melius erit; quoquo modo autem temptat, numquam potest nonnisi errorem dissimulare et aliquantulum veritatum obscurare, quas perdere non potest, quaeque tamen omni eius conatu perdurare debet.

Quomodo me consolaris, Pater! Clamavit Soror, diuturna et alta silentia rumpens! Ah! Pater, quomodo me consolaris! Spiritus Sanctus est, opinor, qui suggessit tibi omnia quae modo dixisti pro meis

tranquillitatem. Ita, pater, haec omnia, Deus antea mihi dixerat:  cogitationes eadem sunt, eadem fere verba. Ah! Nunc melius quam umquam video. non fallor, tempus advenit, et tu debes  .

in his omnibus non aliam coeli voluntatem explere, quam gloriam Dei et animarum salutem J.-C. sanguine suo redemisse. Quale gaudium nobis est illic laborandum! Non possumus facere superflue!

"Pater," inquit, "multa alia habeo tibi dicere.

quam longam hanc exordium finire, sed vereor ut te excedat; contra, non possum statuere animum meum a te aliquid detinere, quod  te in eo loco cognoscat ac perspectam habeat condicionem meam. Pax mea, sicut salus mea, pendet ab eo, quem de me habuisti, iudicio facere. Ita, Pater mi, si nullum impedimentum videris, perficiam hoc vespere, hora quinta, dans tibi scientiam tam necessariam ad perfectam animi tranquillitatem. Abibimus in unam sessionem plures.  »

Somnia quae a Deo procedunt.

Priusquam hoc unum peractum sit, visum est mihi iterum exponere, et cavillationem diaboli, quam mihi dixerat Soror, dissolvere, et cujus loco non memini in scribendo. Hic est dure cum responsione mea;

“Pater, daemon aliud mihi obicit, quod respondeas rogo. Dixi iam tibi, quod saepe etiam in somnis credidi, quod Deus se visum et auditum fecerit a me, non dubitans agere de facultatibus animae meae et intellectui meo; aut certe percutiendo imaginatio mea per memoriam rei gestae in me. Ego etiam, si tibi placuerit, loqui tibi subnectam horum somniorum, quae arcana et vaticinia credo; Sed daemon fingit in ipsis somniis bonam probationem me habere in fallacia, et omnes meae revelationes fictae tantum phantasmata imaginandi operantis esse. Somnia, dixit mihi, nusquam nisi somnia esse, nec aliud discrimen inter tuos et inspirationes tuas video, nisi alia somnia noctis, alia somnia diei: haec sola est complexionis historia. .  »

Responde . Apparet, soror mea, diabolum in magnae philosophiae principiis ambulare; quis vel, credo, eum parvae materialismi suspicari potuit: lingua saltem utitur omnium qui

hominem ut machinam, in qua solum corporalem et materialem vident: secundum eas omnes facultates nostrae intellectuales, omnes operationes mentis nostrae, dependent absolute ab organismo corporis nostri, et ab eo non afficiuntur. purus effectus. Discipuli non loqui

neque magister alius quam discipuli. Itaque nihil est quod mireris; sed ea quavis reverentia freti ipsa revelatione et ratione, Deum agere posse et interdum etiam agere in somno, de facultatibus intellectualibus animae nostrae, certo tenemus  ; et sacra Scriptura refert quamplurima somniorum arcana et prophetica, quae solus efficere potuit, sicut solus bene potuit explicare. Sine loquendo de claris somniis Pharaonis et Nebuchadnezaris, in somnis magi admoniti sunt ne iret ad Herodem, postquam habuit felicitatem  .

nascentem Salvatorem adorare; per visum fuit quod accepit Josephus cum infante et matre in Aegyptum fugere; et rursus in somnis monitus est ut rediret: Ecce Angelus Dei apparuit in somnis Joseph, dicens,  etc. (Math. 2); Etiam in somnis admonitus fuit ne uxorem suam gravidam relinqueret. Per somnium Abraham elegit et accepit terram Chanaan, promissione innumerae posteritatis ....... Sunt igitur somnia, quae Deus producit: atheum esse vel saltem deistum esse negas: tu modo eligendum est  .

prudens, sine credens in omnibus somniis; sunt qui contemni non possunt. Caveamus, soror, ne in superstitiosam credulitatem dones; sed etiam non simus eorum, de quibus Paulus dicit : Animalis autem homo non percipit ea quae sunt spiritus Dei. (l. Cor. 2, 14.)

(141-145)

Tertium colloquium cum Sorore. — Quomodo Deus se ei manifestat.

Probavi sententiam Sororis, et ad undecimam horam accessit ad me: "Hactenus, Pater," dixit mihi, " Vix tibi locutus sum, nisi de commotionibus et daemonibus; Nunc aliquid dicamus de contrariis effectibus, quos Deus experitur: haec cognitio quam habere debes, mihi videtur, ut dixi, pernecessaria. iam, mi Pater, de thee locutus sum tibi

praesentia sensibilis Dei; Confiteor etiam tibi, quod Jesus Christus saepe mihi visus est visibiliter et in forma humana, quam habuit in terra, quamvis sint, si bene accipias, tres tantum circumstantias vitae meae, ubi absolute possum dicere, et confirmo. sine ullo timore, quod haec praesentia Dei mei oculis corporis visibilis erat: aliis, ut opinor, vix fortasse fuit visibilis nisi oculis spiritus, et vix factum est;

hoc certe animo sentio, nec tamen audeo persuadere; multa enim sunt in hoc deo agendi ratione, quae omnino imbecilla humani ingenii capacitas excedunt, et plura

iterum relatio sensuum. Esto licet, Pater mi,  haec divina praesentia me sentire impressionem  facit.

Hac divina praesentia effecta  .

« Inprimis haec sancta et divina praesentia me ducit ad magnam humilitatem, ad timorem sanctum, ad profundam annihilationem cum reverentia mixta  cum fide pia. Cum omnes inferni potestates, contra me invehitur, totam interiorem faciem meam inverteret, et omnium animae meae potestatibus perniciosissimum molestiam attulisset, ad Deum solum accedere, qui se quovis modo conspicuum reddit, etiam tranquillitatem reddit. tam altum, ut nihil in mundo possit imitari. Ipsa accessus tumultus passionum silentium imponit, imperiosus ordo, quem in ima mentis intrantis resonat: Sile, hic Dominus, eius praesentiam revere, et divinitatem adora. Sic, Pater mi, vox mollis intra me auditur, sicut echo, quae primo respondet: Ecce Creator meus, Redemptor meus et Deus meus. Hic est anima mea et cor meum amat! Hic est obiectum carissimum et venerabile vivacissimae desiderii mei ac amantissimi mei  !

Impugnationes terribiles Sororem a daemonio expertam.

« Invoco ergo omnes animae meae potestates, invoco omnes angelos et omnes sanctos, invoco omnes creaturas ad me adiungendum.

ut adoremus eum: Venite, adoremus et procidamus ante Deum.

« Simulque tota mens mea et intellectus, memoria, cor meum et voluntas coniunguntur ei ad adorandum ipsum, adorandum eum et obediendum ei in omnibus quae a me petierit... Hic, Pater mi, quid  ? Diabolus numquam potuit mentiri, et in quo semel probatus est, falli non potest  .

“Iterum dixi vobis, Pater, et oportebit vobis saepe repetere, quod Deus mihi dixerat, quod audivi vocem eius; Nec in auribus corporis semper audiebatur; hic autem , quod hoc sanctum verbum etiam in me facit , cum me alloquitur

: in profundis animae meae se imprimit, ubi lucidum fert claritatem, quae omnes sensus meos internis illuminat; et hic quomodo hoc fiat;

Aliquando ad me mittitur, aliud ex alio, et quam celerrime fulmen in nubibus apparet. Una vox, ita ab ore Domini nostri edita, tantas habet significationes, ut videam in Deo tantam rerum diversorum multitudinem, ut immensa volumina, quae bene sentiantur et intellegantur; et etiam tunc succedere non posset, cum verbum Dei, illud verbum aeternum, illud ineffabile divinae cogitationis expressio, linguam angelorum et hominum infinite superaret. Quem beatum spiritum, quae creatura semper comprehendere et intelligere poterit?

perfecte omnem vim et industriam ? Hoc est, Pater, quod his verbis saepe utar: Deus mihi loquitur, Deus notum facit me, video in deo, video in luce quae me illuminat; praesentia dei se sentiebat, uisa est mihi; Ipse Deus sensibilem fecit animam meam, etc., etc. Aliquando hoc verbum divinum lentius et lenius agit, sed semper eadem vi.

« Dum hae singulares gratiae ultimae sunt, totum meum interius intendit et in Deum recolitur, quin cum illis dispensare valeam vel ab illis uno momento me distrahere, sed semper dulcissima et dulcissima necessitate cogitari queat. Id ducimus beatae suscipit amet.

Dum animus contemplationi decedit, cor amori, voluntas desiderio placendi amato. Omnes potestates

accendat et comburat, quoquo pacto imperata exequatur.

Quotiens, Pater mi, nolebam me edidisse quod scribendum est, quando me fecit videre, quod eius voluntas divulganda est!

(146-150)

Sollicite quod diabolus eam dat de operatione Dei in ea.

Hoc, pater, dum cogito, calumniam tibi dico, quod diabolum adhuc facit ex quadam dispositione.

Iam tibi locutus sum: inter ea quae mihi ostendit Deus, quaedam sunt quae mihi quasi viva voce exprimuntur, deinde nihil aliud curo, quam ut reminiscar locutionum qua Deus utitur, quod non facit. non declinandum, et nonnumquam, ne quid mutet; sed saepissime tantum ideas habeo sine terminis, video res sine posse

exprimere; id certe magnum mihi est quod me pudet et magnum opus, quod mihi Deus finem facit dicendo: hic dicendum est. Tunc tranquillus sum, et in his cogitationibus magnam invenio voluptatem. Diabolus autem vicissim me intellegit, hoc non posse a Deo fieri, qui hoc facit, inquit, non per lubidinem, sed semper cum sapientia et aequalitate. nihil praeter phantasiam, luxuriae meae consilium, et elegantiam existimationis periculosiorem et occultiorem. Quid censes, pater, et quid respondebis ultimo adoriri, ubi me triumphante aere hostis videtur conspicere? »

Respondendum est ad cavillationem diaboli.

Opinor, filia mea, et respondeo tibi non erit difficillimum, gratia Dei, eum iterum in ultimum vallum compellere: imo non videtur haec obiectio, quae fortasse a multis repetenda est. mihi

quid aliud quam dolus victo hoste redit, et ipse omnibus, quibus invenerit, armat. Sed incipio ab eo quaerere, ut cum satellites eius, quid ius habeant de divina sapientia loqui, maximeque praecipere deo quomodo agere debeat?…. Discant, temerarii, Deum. nulla alia praecepta sequi quam suam voluntatem; omnem in hac voluntate esse sapientiam, neque posse esse libidinem, culpam, amentiam, nisi in animis eorum, qui eius effectus reprehendere audent  ;  Deus.

Quod libidinem et inconstantiam vocamus, est defectus tantum in ordine ad nos, non autem per comparationem ad ens, in quo totum est sapientia, et nulli mutabili subiicitur. Eius neque ratione neque ratione esse, culpa totam id.

Sed melius, mi Soror, hoc illis telum, vel potius hunc vilem cucullum eripe, hic te conferam his inspiratis populis, quibus Deus interdum ipsa verba dictavit, velut cum ageretur de suo dogmatico. expressiones, veram fidem fidelium in essentialibus punctis (quam Ecclesia interdum imitata est) consecrare vel indubitanter facere. Quarum rerum essentiae se cognoscentes contenti sunt;

relictis illis delectu locutionum; quod facile est percipere, collatis quattuor evangelistis, qui eadem saepe referunt, sed diversis verbis: videmus variare verba, quia homines sunt; sed ratio rerum idem est, quia non variat spiritus inspirans; tantum pro gratia voluit secretarios aliquos merito in materia relinquere, ut non mere passiva instrumenta in manibus essent. Sic est ergo vobiscum. In his omnibus vult Spiritus sanctus, in bonum vestrum, ut in illud intretis ad aliquid; atque ita nos tantum mereamur, quantum Domini gratiis respondeamus, quae etiam a nobis valde absunt. Totum hoc mysterium est. Sed hoc nimis est in nugis immorari; perge, quaeso, ad me de interiore tuo loqui.

Instructio Sororum de tentationibus, et quomodo eis resistendum.

"Opus est, Pater", soror, "me iterum vobis monstrare occasione mea, quomodo nos oppugnare aggreditur, et quomodo etiam de inveniendis et incomperandis ejus insidiis, et inceptis valeamus.

Pars, quam a daemonio venturum credo, me, ut dixi, accedente, multam imaginationis perturbationem efficit. Haec sedes ubi se constituit ingentem strepitum; inde oritur versus spiritum

vapor niger intellectus ad obtenebrandum illos, illos exacerbat et exagitat, rescindit illos contra omnem obedientiam. Fortunate, pater mi

Animadvertit in summa tempestate suggestiones infernales ad fundum animae nec intellectus pergere posse; occurrit cum

animo ac voluntate, to stand firm against attack. Imaginatio, infecta et perturbata, suas malas impressiones saepius communicat

spiritus, qui proximus est; sed quia cogitatio sine mente affici potest, mens quoque sine intellectu, corde, aut voluntate aliqua laesione perturbetur.

« Imaginatio menti bona vel mala exhibet: mens ea intellectui proponit; haec tradit ea ad cor, vel ad voluntatem, quam

(151-155)

Rejicit vel admittit fere semper secundum impressionem intellectus, quae judicat inter alias potentias. Magni interest, ut vides, neque obscurari neque infici, ut possit considerare id, quod ei sub vera sententia proponitur, et sanum ac liberum iudicium facere sine. de passionibus consulendo; quod  facere non posset, si minus bene liberaretur, nedum, si ante corrupta et corrupta esset; ne periculosa quidem volenti proponere;  contra, imagines etiam insanas et indecens imaginationes constanter deponere studeat

oculi eius: iam levissima curiositas eum reum faceret, eum magis fieri.

(1) Animadverterunt mihi quidam boni theologi, hunc Sororis gradationem non videri illis secundum metaphysicae regulas,  quae nullam distinctionem mentis et intellectus recipit; postquam de eo cogitans, in hoc ultimo schemate irem, ut unum aut alterum ex his duobus verbis delere statueret; sed subito hoc cogitabam: Heus! cur tamen potius mentem intellectu quam memoria et voluntate confundamus? Nonne tres istae sunt ejusdem mentis facultates valde distinctae?  Ergo intellectus habet

cum spiritu, eadem habitudo distinctionis cum aliis  potentiis. Hinc decrevi prorsus servare tenorem gradationis Sororis, quae fortasse eius causas  sic fandi habuit.

pavimentum. Hic quidem potest dici quod qui amat periculum ibi periturum est, quia iam est formalis infidelitas incaute se ei obiecisse  .

voluntas et consideratio, licet non desit in se peccatum. Quid loquor, pater? non deest flagitium, scelestam ejus voluptatem velle gustare? Deus, malam actionem prohibens, circumstantias accessorias non vetuit, omnia disponit et ad eam ducit, omnia praeludia, consequentia et comitatus? Quod si haec omnia Deo displicent pro parte peccati, hoc totum nobis est prohibitum, quia omnia naturaliter sunt, et ex necessitate includuntur sub prohibitione peccati, cui non sumus  .

plus licet mentem nostram adhibere, quam corpus nostrum, vel quemlibet nostrum sensum adhibere.

"Ita, mi Pater, si quarundam actionum recordatio, quae- cunque inquisitionis, qui- cunque intuitus, aliqua curiositas quarundam rerum, aliqua complacentia, denique de re mala aut periculosa, mala aut periculosa essent, praesertim si adjicerentur. praesumptionem quamdam posse, semper per se, manere voluntatis suae dominum, quin semper consentiat declarationi vel satisfactionis peccati. Ah! Pater, tentare Deum est, se tentare, id est mereri desertionem, semper plus minusve sequitur casus gravis, quia, iusta sua indignatione, Deus semper deserit  .

temeritatem, qui etiam inertia destitit, ut sibi satisfaceret; Et haec abdicatio Dei est eius temeritatis immanissima poena. Ex hoc concludamus qua intentione, qua cura invigilare debemus in cogitatione nostra, in memoria, in oculis et manibus, in auribus et in lingua, in verbo, super omnes motus cordis et omnes sensus  . nostri corporis, ut nullum subdolum inimicum habeamus, semper in spe miramur, qui levissima occasione uti sciat, et apud quem levissimae imprudentiae, vel minimae negligentiae, tam  incommodos habere possit .

"At, Pater, quod est valde consolandum pro his, quos tentatio"

probatio est, ut dixi, imaginatio, sensus, interdum etiam mens, sine turbine vinci ac perturbari potest;

cor corrumpitur. Solus autem Deus prorsus computare potest quod omnia, seu complexionis seu physicarum et inevitabilium causarum intrat, solus potest comparare et aequare gradum impugnationis cum gradu resistendi, per ea quae dedit. Denique solus bene potest bene discernere naturae gratiam et naturam gratiae, et videat in quo homo reus sit vel non, secundum abusum vel bene usum gratiarum libertatis. Omnes, sine dubio, scio Deum, semper verum in verbo suo, et semper meliores quam nos mali sumus, nunquam sinit nos tentari supra vires datas. ut etiam, si fideles sumus in principio reniti, ad utilitatem ipsius tentationis, adiuvare nos de illa triumphare et devincere tentatorem possit.

« Dum igitur cor et voluntas coniungant oppugnationi resistere, nihil perditur; e contra omnia ad nos converti debent

successus pugnae plurimum ab intellectu; bene omnia valebunt, si fidus ceteras potentias adventus monens

hostes, praesertim eos repellere conatus, indicta causa est

ad nihil accommodate: potest etiam interdum se videre coactus ab animo, sensu, atque etiam animo relinquere; sed hostis non diuturnus in statione ubi plus erit

(156-16);

amittere quam vincere, dum debebit agere cum voluntate

cui tot victorias, quot oppugnationes liberat, comparat. Hoc, pater mi, hoc mihi Deus notum facit; Si quid contra bonos et veros principia videas in eo, fac ut sciam.

Pergamus ostendere quomodo Deus me faciat scire nos gerere debemus in pugnis quas diabolus dat nobis.

« Inveni me, Pater mi, per decem vel duodecim annos pugnasse et obsideri diversis passionibus, tentationibus et suggestionibus diabolicis, quas se in imaginatione mea diversis imaginibus imprimentes.

malus, contra spiritum fortiter surrexit: vapor niger et spissus in omnibus viribus meis diffusus est, ita ut mihi esset quasi nox obscura et tenebrosa, ubi nec luna nec stellae apparuerunt: daemon, in mente mea positus, escam iecit. in sensu et in memoria, quae admonens me velim oblivisci centum. Deus ! quae pugna et quae fortuna!

“Meus in tenebris, intellectus meus erat in libero arbitrio captivus, qui solus pugnare videbatur. Videns ergo me non posse de Deo cogitare more solito, non tendebam

plus ei quam per viam voluntatis expertem omni auxilio sensibili et omni humano et temporali utilitate, quia aliquando michi videbatur me prorsus esse relictum furori inimici mei, qui ludum afflictionis mee et feci. dolor meus; omnes aditus animæ meæ occupaverat, ita ut eam undique obsideret.

(1) Deus sine dubio tantum permisit hanc sanctam virginem in tam infausta positione se reperire, ut sibi tam consolationis rationem praeberet, et exemplum agendi omnium animarum violenter tentaretur, et qui se in similibus vel similibus inveniret. precipue. Reprimere voluntatem, ad Deum recurrere, hic vallum est, quod diabolus opprimere non potest.

Erat ergo, Pater mi, valde mihi repraesentabat quod mecum factum est, quod praesto essem et sine spe amisissem: in hac desperatione et dura pugna animus meus agitabatur et turbabatur, sicut homo, qui invaserat; undique maioribus copiis  contendunt

aliud remedium quam implorare. Ita, Pater, in tanta extremitate anima debet Deum invocare auxilium ac deinde se in suis viribus claudere, hoc est, in firma, constanti ac determinata voluntate, mori potius quam peccato semper consentire  . in ipso aliquid quod evenire potest. Hoc est  quod

est triumphus. Sentit infirma; sed in sustinendo vires ponere debet: sentit desperationem; sed Dei sui misericordia fretus, contra omnem spem sperare debet. Una nota, in qua scire potest quod non victus est, si adhuc est liberi arbitrii et propriae voluntatis domina; sic habet ut auferat

navita quam proxime ad gubernaculum est, quem non debet paulisper inter tempestatem dimittere, si ab eo navem servare voluerit.

naufragium facere et se a morte liberare. Atque illud est quod vocamus ambabus manibus tenens animam tuam. Haec regina potestatum imperare in principem, et in his quae a daemonio proponuntur memoriae, imaginatio et intellectus, prohibeat obsequium; tunc securus de victoria, etiam si male fuisset, quod sciret

uti contra se arma de manibus hostium eripere. Hoc est quod potest, adiuvante gratia, voluntate humana vel libero arbitrio, liberum semper eligere et determinare pro lege et officio, in omnibus tentationis et diaboli nisibus. Quod autem in tali casu liberum arbitrium facere potest, non dubium est quin Deo debeatur sub poena.

inoboedientiam et pusillanimitatem, quae ipsum sibi reum faceret sub poena damnationis. Hoc est cum habeas aut vincere aut mori.

Vae animae quae cedit tentationi et consentit peccato.

Sed, Pater, ah! quis dicere possit quid mali sit, animas omnes suas vires ad perfidiosas illecebras, ad vetitas peccati voluptates deseruisse, cum memoria, imaginatio, intellectus, ac voluntas mentem daemoni traderent. ! Hoc ergo

truculentus et subtilis hostis in triumpho procedit et sensus penetrat;

imaginatio, memoria et spiritus, etiam in voluntate, ubi residet ac sedem constituit. Et dixit: Hæc est domus mea, et nemo potest me eicere. Victor ille, qui mediae urbis potitus est, ibi tyrannidem exercet, et igni omnia ferroque exuit. Via ad eum

resistite nunc! Quomodo etiam contra crudelem dominationemque dominationem audet assurgere? Ah! horrendum statum pro anima quae habere potuit

facile illud stando caveas, nihil concedens ab initio tentationis.

Finge igitur, Pater mi, foveam profundam, ubi hoc miserum est

(161-165).

captivus praecipitatur, nec potest exire, aut jugum ejus excutere, aut vincula ejus frangere; hic est status animae, cujus voluntas daemonium possidet, qui non amplius agit nisi. impressione quod recipit…. Omnes eius potentiae ad malum trahuntur, quin se ab eo, ut ita dicamus, posse distrahere ... Ita, Pater, omnia fiunt peccatum et occasio peccati, miser servi diaboli eiusque pravae voluntatis; omnia videt, omnia tangit, omnia quae vult, reum nimis facit, quia omnes facultates suas ad malum convertunt et adducunt, licet non semper sit in re, nec in potentia ad faciendum; semper habet voluntatem, semper eam in corde suo committit. Plerumque habet cogitationem, cupiditatem, voluntatem, inclinationem;

hac maledicta voluntate ad Deum offendendum devinctus, turbas scelerum omni tempore committit; et puto, Pater, facilius esse mortuos suscitare quatuor annos quam conversionem talium peccatoris. »

Sic est, et cum multa perspicuitate, subtilitate, subtilitate et profunditate; hac vi atque hac rerum copia, hac in re, mecum aliquandiu conversata Soror de his.

metaphysica et mere intellectualia; Hic primus conatus, quem modo subtiliter posui, fuit instar exempli, quo Deus, ut opinor, perspicere voluit, et praevidere omnia quae ab ea sperare possem per reliquos sermones nostros. Eodem etiam sensu accipiendum est, opinor, lectorem pro se accipere, quod videre videor multa consilia in eo.

Quam multa in paucis hisce paginis continentur, et consequenter quam multae meditationes facere quod continent, Christiano prudenti legenti, non legere, nec legere, sed discere, meminisse et proficere!…. quae in diversis operibus philosophorum legimus

moralistae, antiquae et modernae, cum iis quae modo vidimus, et nos

facile adsentior, initium huius mulieris imperitae longe praevalere quae de optima et sublimissima dixerunt cogitatione.

Legamus ergo et cogitemus cum omni attentione, qua possumus, cogitationum et regularum, quae soli ad nos e caelo venire possunt. De salutaribus monitis utamur, quod nobis a servo J.-C. magnis ceptis imbutum utamur, et qui ea in nobis quodammodo inspirata videtur admirabilius, quod insignior est. Si Diabolus transfigurat se interdum ad loquendum ad homines, nunquam quidem possumus talem linguam eis tenere; numquam eas tam sublimes sententias docebit neque ita

de necessitate salutis. Nimium interest in imperio nostro conicere

corda semen virtutum, quae ab imo ad summum pervertere debent: Omne regnum in seipsum divisum desolabitur, et domus supra domum cadet. Luc.

Sicque eum tanquam de cselo oraculum audire paramus; aures nostras ad vocem eius aperiamus; et si hodie spiritus paraclitus ea uti voluerit ut audiatur a nobis, caveamus ne obsistat gratiae suae et ad cordis nostri introitum claudere: Hodiè si vocem ejus audieritis, nolite obdurare corda vestra . . Ps.

Inspiciamus quid nobis de futuro tamquam novam Apocalypsin indicet, cuius lectio et meditatio nos a salutaribus temporibus dubiis tueatur, quae nos in officio servabit et a peccato servabit; Beatus qui legitimit et audit verba prophetiarum hujus, et

servat ea quœ in eâ scripta sunt; tempus enim prope est. (Apoc. 1, 3.)

-------------- _

Revelationes

NATIVITATIS  SORORIS.

PRIMA PARS.

Ne que enim ego ab homiae accepi illud, neque didici, sed per revelationem J.-C. (AD GAL. 1, 12).

PROOEMIUM.

Deinde iubemus ut de Nativitate Sororum rogat Deus, ut scripserit quid sibi notum faciat.

Tandem timoribus Sororum cessantibus, molestias eius dissipantur, et haec fiducia qua gaudebat, in infinitum magis interioris vocis quae ei loquebatur, quae omnia mihi dicere potui, quamvis Deus auferre non debuisset. emolumentum, si eam in sua persuasione confirmaret, et insuper eam probaret

(166-170)

meritum oboedientiae et fidei, unicum motivum ad eam, pacis et tranquillitatis in hac natura.

Ad complendum in hac parte omnia dubia eius tollenda, et ad eius conscientiam quietiorem, dixeram ei in nomine Dei, et poscentem consummavi.

propter interiorem, sub poena inoboedientiae: quaestio igitur fuit tandem hanc manifestationem accipiendi, et veniendi ad id quod eius revelationes voco, et quid clarius, quamplurimum, aliter nominare non potuit. Itaque flexis genibus post portulam duplicem (hoc'

quod extunc semper exercebat, nisi eam sedere cogeret infirmitas, et tamen fere semper necesse erat ut imperaret. in caput;

« Per Jesum et Mariam, in nomine sanctissimae Trinitatis obtempero. »

Pater mi, perdurans, in quorum perturbationibus et sollicitudinibus tantum tibi locutus sum, iterum me alloqui ad J.-C, qui satis fuit ad succurrendum incommodis meis finiendo; coram Deo se sensisse me, et hic est quod dominus in hoc mihi dixit, et quomodo me velle scribere incipiam: "Renuncia, filia mea, omnes suggestiones daemonis quaerentis. solum ut fatigo et confundam te. Quo certius de his et de tua reverentia triumphare, hoc magni momenti consilium attende: Cor et mentem tuam in divinitatem meam pone, tanquam portum tutum contra omnes impetus eorum. quod tibi toties pulchra fidei taeda docui; numen illud, quod coelum et terram implet; haec divinitas quam mundus ignorat, et tamen continet et infert omnia quae continet orbem; divinitas denique ista, qua circumdaris, et intus et extra, sicut universae creaturae penetrantur. Huius divinitatis est, mea filia, ut videas magna, quae praecipio tibi scripsisse a rectore tuo, cui scies velle me ibi titulum posuisse, quo significat.

Ego sum auctor libri huius (1).

(1) Secundum hanc admonitionem vel hunc ordinem inscriptus sum primum: Nova Apocalypsis, seu Collectio sequentium revelationum animae Christianae, de ultimis temporibus Ecclesiae, etc. ; et ut epigraphe: Beatus qui legit… (Apoc, 13.) Unicum verbum apocalypsis multis praevalebat, quamvis alii nihil in eo viderunt praeter verbum proprium. Denique, cum id displicere populus videretur, sine ullo substitui posse, mutavi hoc literum in eo quod legitur, quodque modestius videri debet.

Deus Sororem ad profunditatem sui nihili reverti vult et quasi echo esse.

Tum Pater meus, Dominus me fecit, Soror mea nihil intrat in ima. Cupio te, ait mihi, propensum esse ad vocem meam et ad lumina mea, sicut echo, quae respondet ad omnia quae sine intellectu audit. Haec resonatio nihil aliud est quam locus inanis et desertus. Ita, mea filia, ab omni arrogantia te exinanire, omnem quaerere amorem sui, cuncta creata in mea divinitate te perdere…. cordis tui, et statim, sicut echo, repetes quod audieris cum eo quod audiendum est, ut in suo ordine repetat. Post having-

audisti sonum Echo, vade quaere in deserto, et in vanum

auditur, nihil ibi videbis, nihil ibi audies; Adhuc loquere, et iterum respondeat tibi. Est igitur in hoc inane aliquid?

Et posui ibi; Ego sum auctor eius, sicut sum omnium creaturarum…. Hanc tibi compara- tionem adhibe, filia mea, et ne memineris te nihil esse ante me, aut certe quod non magis sis quam echo in omnibus, quae tibi notum facio. Ego sum auctor omnium vestrorum et omnium vestrorum; officium est ergo me diligenter audire ac deinde repetere, quod persaepe te ipsum non intelligis.

Post exordium tam magnificum et tam sublime mihi visum est, Soror

inchoavit me de Deo et de essentia divina, de magno mysterio Sanctissimae Trinitatis et omnium divinorum eius attributorum. Ego maxime iterare

fideliter fieri potest, quod mihi pluries de illa indicavit, conans ubique verbis suis uti, sequi consilium suum, ac praesertim ab eius ideis non aberrare, quae haec sunt:

ARTICULUS PRIMUS.

DE ESSENTIA, EJUS ATTRIBUTIS ET EORUM MANIFESTATIONE.

Pater meus, dominus meus, vult me ​​loqui tibi de essentia divina; aliquid dicam de prima et augustissima mysteriis, sanctissima et adoranda Trinitate…. Sed quomodo de hac summa et ineffabili maiestate audienda? Unus loquitur sine intellectu; multa dicimus et nihil dicimus; sumus sicut puer qui nondum

(171-175)

usus linguae eius, qui quod sentit exprimere non potest; sicut ei, non potest aliquid enuntiare quod ideae quam habet, correspondeat: hoc prorsus apparet in quo me invenio. Tamen, Pater, mihi mandatur balbutire: I

Obstupescam igitur quid mihi de se Deus notum faciat, quoniam ipse Deus est qui id rogat, et obtemperari cupit. Scribe ergo, Pater mi, quod video.

aeternitas dei.

Pater in sua divina et aeterna essentia, qui omnia intelligit et quem nihil potest intelligere, qualis est in se ipso et in suo esse, est extra omne esse et esse imaginabile. super omne quod est, sicut precessit omne tempus…. Haec aeterna et summa libertas mihi repraesentata est sub specie potentis et incorruptibilis monarchae, amictus fulgenti chlamyde, et sedet, corona in capite, in solio inconcusso; ado- rabilem voltum animadvertit et iuventutis robur et vetustatis vestigium; cingebatur circulo aureo, quem sine rubore sustentabat, a dextris et a sinistris, digitorum extremitate.

principium nec finem, quod impossibile est homini

intelligat aeternitatem, quod impossibile est ipsum Deum intelligere, cum aeternitas sit sola duratio Dei. Vidi iterum singulas ipsas operationes suas infinitas mysteriorum omni humano intellectui impenetrabiles contineri. quid erit simile cum ecclesia sua? Sed quid auctor?

Divinus populus.

Vidi; pater mi, et adhuc video in hac divina essentia infinitas infinitos attributorum infinitas infinitas perfectionum, quae sunt omnium.

aeternum sicut aeternus…. Hic magnus Deus nunquam est productus, nec se produxit... Video... Video in infinito ac aeterno amore Patris, qui ab aeterno in sinu suo adorando produxit et produxit, sicut adhuc producit et vult. sine fine producit suum Verbum adorabile per modum intelligentiae, sicut viva et substantialis imago divini esse sui….

Haec imago viva et substantialis entis per excellentiam, a qua gignitur et gignitur, est secunda persona sanctissimae et adorandae Trinitatis; sapientia increata, Verbum divinum incarnatum, verus Deus et verus homo, aequalis et consubstantialis cum Deo patre, cui semper intime unitus est per essentiam unitatis divinae naturae, sapientiae unitatem, amoris et voluntatis unitatem. unitatem vel prope

necessariis his primitivis et substantialibus attributis, quae summam essentiam constituunt, nulla unquam possibilitas oppositionis, confusionis, divisionis aut aemulationis, sed perfecta aequalitate, seu potius reali identitate, quae omnia communia et reciproca facit.

Video in divina essentia huius divini amoris Patris et Filii, igneam hanc et infinitam fornacem pulchri amoris in aeternum ac necessario producere Spiritum Sanctum, tertiam personam adorandae huius Trinitatis, productionem, eventum seu necessarium effectum reciproci. amor patris et filii. Haec tertia persona est fornax ignea, vivens terminus huius mutui amoris. eandem naturam, qua verus idemque Deus est, revera in ea existit, quamvis habeat, ut unumquodque, proprium et personale existentiam, quae eum unam facit divinarum personarum. Hoc, Pater, hoc est

essentiam deitatis constituit, quae tam necessario una est in natura, et tria in persona, ut omnino impossibile sit aliter fuisse vel semper; Mysterium fidei, quod fundamentum efformat sanctae religionis, quamque credendum et adorandum est, licet infinitum intelligentiae nostrae spatium excedat, ac omnia.

ratiocinationes, quibus incassum oppugnare nitatur, tum exponere.

Si iam dixi, Pater mi, Spiritum Sanctum esse amorem Patris et Filii, est praeterea amor Spiritus Sancti, amor personalis in se, Personatus amor divinus, divina voluntas personificata. 1); verbo, terminus vivus et aeternus huius eterni et vivae dilectionis duarum aliarum personarum ex quibus procedit per modum amoris substantialis…. Ita Pater unus Deus in tribus personis, et tres personae in uno Deo. O sacramentum venerabile, quod intelligi non potest, et quod nunquam ab aliqua creatura cognosci potest! Quam profunditatem? sed in unione vel potius in unitate essentiae divinae, in unitate amoris et voluntatis

(1) Quid est aliud charitas quam votum? (St. Aug. de Trinitate , lib. 15, 20;

hostis contractus. )

(176-180)

identitas diuinorum attributorum patris et filii et spiritus sancti, unum tantum eundemque deum in tribus distinctissimis personis uideo; unus et idem Deus sine divisione, sine contradictione, sine aemulatione; ut, cum verbum divinum incarnatum sit, numquam se uniri destiterit

in sinu divinitatis cum Patre et Spiritu Sancto; sicut etiam eis coniungi pergit, licet substantialiter et realiter praesens in sacramento eucharistiae; item iterum, video Spiritum sanctum non se a Patre, neque a Filio, descendendo in Apostolos, separasse;

neque ab ea se separat regendo ecclesiam, sicut hactenus gessit, et per suam durationem faciet.

Infinitas divinorum attributorum. Superna visio quam Soror unice passionis amoris habuit.

Ah! Pater, quot mysteria video in primo mysteriis nostris inclusa, in altissimo sanctae et adorandae Trinitatis mysterio! heus! qui omnia, quae J.-C. mihi demonstravit de infinitis Divinitatis attributis divinae essentiae, quae impressio divinitatis gestant! divinum depingitur omnibus attributis. Verbi gratia, de attributo divini amoris, hic, Pater mi, est id quod vidi et intellexi per impressionem supernaturalem quae ad me venit ante annos viginti vel triginta.

Me totum in meditatione unius attributi Dei amoris inveni, in quo omnem essentiam divinam, omnemque immensitatem Summi Essentiae videbam, idque in ratione ac modo impossibile. ut me intelligam, nedum explices. Dicam tamen, me vidisse Deum in hoc singulari attributo, quantum credo videri et cognosci a vivo creatura; Vidi igitur Deum in eius amore, et hoc divini amoris attributum mihi tanquam faciem Dei obtulit. Quid loquor, faciem Dei? ah! tibi mehercules me numquam vidisse;

haec veneranda facies, et timeo nunquam eam videbo…. Quid vidi? Locutiones non habeo, verbis careo ad reddendum tibi quod vidi... Pater mi, Deum omnem amorem in omnibus eius attributis vidi, et haec diversa attributa eo momento vidi tantum in relatione ad amorem…. Permitte mihi, Pater, aliquantulum respirare ad colligendum

mentem meam et sensus meos, quo melius sequaris lucem, qua me flectit, quae me admoneat de omnibus quae tunc vidi in Divinitate.

Soror, postquam duas circiter minutes aspiravit, loqui perseveravit et scribere aliquid tale;

Pater mi, mirans me tunc ad omnia, quae in Deo per amorem divinum videbam, videor mihi me distrahere voluisse, quin tamen ab eo quod me tam suaviter occupabat distraherem. Oculos meos in omnes partes spectata naturae conicio, et in omnibus, quae mihi obiiciuntur, unicum Dei amorem vidi; omnia mihi praebuerunt imaginem eius, nihilque sine amore exstitit: visum est mihi quod singulae creaturae quasi suum esse amiserunt, nec amplius essent nisi amore et amore divino; quod omnia mundi modo amor, et quod mundus ipse modo amore productus sit.

In reproborum castigationibus amor invenitur.

Videns igitur me ipsum perditum et in hoc amoris Oceano defixum, ausus sum me alloqui ad Dominum et dicere ei: Video, Deus meus. omnia hic infra tuum amorem annuntiant; sed proh dolor! permitte me tibi id repraesentare, non quod displiceam ullo modo iustitiae tuae attributum: sed nec in reproborum castigationibus caritas tua invenitur, nec in omnibus quae iustam iram annuntiant;

Peccatores impœnitentes, maxime postquam apparuerunt ante te. De hoc, Pater mi, hic notum fecit mihi Dominus, et quod te rogo, ut ad amussim scribas;

In hac claritate divini amoris vivo clare me ita esse

occupatum, reprobos tantum cecidisse et in infernum decidisse ob amoris sui partem carentiam. Ita, Pater meus, Dominus me fecit

intellige quod modo damnati sint quod non amaverit illum, et quod cum foderet infernum, ex amore flagranti, ut ita dicam, ejecerit, et aemulos ejus quoquomodo conjungat. Si non per libertatem puri amoris, saltem per liberum et salutarem metum cadendi in ignes ultionis contempti amoris.

Ut melius intelligatur, Pater, hic divinus amor mihi praebet comparationem viri valde iracundi de uxore, de qua.

solum amari cupit. Nec aemulationem nec divisionem amor pati potest, quia demens amat; orat, obtestatur, minatur, in melius

secure cor amatum. Timor infidelitatis maximum timorem ei dat; promissis operam poenae terrorem addit; hoc enim gravissimas poenas invenit quas suis ostendit

totumque minans oculos, ne se opponat illi.

(181-185)

At si uxor tanto ardori sola ingratitudine, abjectione et infidelitate respondet, tunc tantum furiosa amor furit, quanto vivius et sincerior fuerat. Scimus, ex ictuum rigore agit, quod sit immensus amor, qui ulciscitur infinitas iniurias perceptas. Ita, Pater mi, semper amor est qui in omnibus agit

Infernum ipsum tantum est effectus amoris: sensitiva, gravissima

tormentorum immanissima et horrenda ibi experitur, ut nunquam denuo amare possit qui se in aeternum esse voluit.

et qui omnia eius aeterno amore meruerunt. Hoc est, Pater mi, ab hoc ultimo ac firmissimo infortunio conservare, quod divinus amor tam terribiles imagines ac minas nos depingat, et voce nostra hic adhuc loquatur.

Divinorum attributorum distinctione, earumque unio in amore.

Ita est, Pater mi, cum omnibus ceteris Dei attributis, quae sunt innumerabilia intelligentissimis creaturis, Dominus itaque mihi ostendit singulas earum imaginem Dei ac immensitatem omnino repraesentasse. semper huic attributo. Dixi imaginem Dei ac immensitatem divinam in omnibus aeternis ejus attributis, et erat ut me audirem; Nam, pater, optime persuasum est in hoc rerum ordine neque imagines, neque effigies, neque figuras, neque statuas, neque aliquid ad eos accedere: omnia in Deo vivere, idque.

est ubique sola res et vita. In singulis attributis sic repraesentantur, sed ineffabili modo, cetera omnia attributa sub relatione primi, quae praedominat et videtur omnia absorbere, sine ulla tamen confusione. Hoc est quod J.-C. mihi ostendit. By

sicut etiam sub attributo misericordiae videmus aeternitatem, immensitatem, iustitiam et cetera omnia, sed semper sub respectu misericordiae, sicut de amore dictum est; ut omnia videantur

misericordia in Deo, et nihil videtur quod non sit misericordia, non etiam

gravissima iustitia. Simile est cum justitia, potentia, sapientia, si singula sumantur (1).

(1) Inter attributa Dei absoluta, multa sunt quœ de se invicem et de aliis prœdicari possunt per modum concreti adjetivi propositionio certa juxta pictaviencem theologiam , 1 vol., p. CCCXIII.

Ita omnia haec attributa cum rapienti et incomprehensibili ordine coniunguntur, et in unitate essentiae divinae coniunguntur. Et possidebunt

admiratio, contemplatio omnium Sanctorum in omni aeternitate, quin semper hunc inexhaustum felicitatis suae fontem exhaurire possit. curiositas. Voluptas nulla maiores quam

Deum contemplari, congregationem omnium unitarum perfectionum, quas Deus illis detegere dignabitur, ut cupiditati et vivacitati amoris sui satisfaciat... Quae laetitiae et laetitiae excessus!... O perfecta et perfecta beatitudo! Quam paradisum in uno paradiso!

Beatitudo Sanctorum. Incomprehensibilitas Dei.

Hic, Pater mi, memini me adhuc juniorem esse et meditari unum diem de divinis magnitudinibus ac perfectionibus;

Tristibus cogitationibus me deserui, quas Deus sine dubio tantum permisit habere facultatem explicandi mihi veritatem valde consolatricem. Putabam quod, cum essem in caelo, vix volo videre bonum Dominum; ut nunquam felicitatem loquendi

solus cum eo, ut cor meum ei semel aperiat, quantum volui tantum. Hae tristes meditationes me graviter affligebant; sed ille qui

satis id actum erat ad dissipandum, ut perspicerem quod quisque beatus in coelis tam gratuito Dei sui familiaritate frueretur  , ac si solus esset, quem Deus hoc privilegio favere voluit; et  quod

haec beata libertas vividissimum, sensitissimum, maximumque in beatitudine Sanctorum facit, cum fruitur ipso Deo, in quo consistit tota essentia summae felicitatis. Inde omnis anxietas mea dissipata est, et purissima laetitia cor meum occupavit, prae cunctis tanta felicitate, quam sperare ausus est.

Redeamus ergo iterum, Pater, ad hanc beatam notitiam, quod Deus nobis det de se, communicando se nobis in beatorum domicilio, quia non possumus de ea nimium cogitare, et nos cum eo occupare.

In admiratione et stupore, quod in divinitate videbam, de fruitione quam Deus de se, omnibus coelis Sanctis, sentiebam adhuc in corde meo dolorem quendam parvum, quod Deus tantus erat erga Deum. creaturam suam, ut omnes thesauros suos, imo infinitum, ei largiatur, nihil fere sibi reservans. Deus meus, dixi illi, omnibus bonis tuis et omnibus te spoliare vis

(186-190)

electos tuos te ditare?… Vis eos ad te erigere, an illis te humiliare, ex aequo ire cum tuis.

creatura?… O summa magnitudo! Tu, cuius immobilis thronus in aeternitate innititur, quomodo te ad nihilum facis accessum?…. Ubi fuit habitatio tua ante omnia saecula, et in tanta aeternitate, quae non habuit principium, et nunquam finem habebit?

Tunc, Pater mi, audivi vocem quae dixit mihi: Fili mi, in memetipso habitavi, ubi nunc habito, et ubi habito semper, et non semper relinquens eam. Crede, filia, inquit, meam habere beatitudinem et regni mei, ubi habitatio mea est, palatium divinum, ubi soli mihi diaetam habeo dignam: nulla creatura intrare potest; Hoc regnum vel hoc palatium est altius supra altissimas intelligentias, quam celum elevatum est super terram. Haec domus mea aeterna est…. Hic ubi sum Deus absconditus et ignotus, Deus nihil potest intelligere. Hoc est, ubi ibunt omnia attributa omnipotentiae meae et divinum esse meum, quod solum a me scitur et intelligitur. Non, mea filia, is me et me solum, qui punctum magnitudinis meae viderit, infinitatem ac relationes perfectionum mearum, sicut fontes providentiae meae; quidquid Deus non est, ad ipsum accedere non potest. Ego aeternus sum, et aeternus; Singulas minutas numeramus: punctum ante me est.

Solus amor ab aeterno fuit motivum ad mundum creationem et ad Verbi incarnationem.

Ita, Pater meus, Deus in aeternum sibi sufficiens fuit, et suam beatitudinem in suo fruitione invenit. In agnum interfectum adorationes se dignas per aevum suscepit. Beatitudines, honores, iubilationes in se omni aeternitate degustavit, tandem pro summae magnitudinis felicitatem. Sed, sicut nos

Sicut diximus, hic Deus, plenus amore et bonitate, noluit esse solus et semper beatus; in puncto durationis (si quis dicere potest suam durationem habere punctum), cogitavit scire extra magnum consilium quod ab aeterno conceperat, cujus executio in aeternis decretis fixa est. Voluit ergo creaturas ex nihilo haurire, ut suae beatitudinis secum aliquo modo communicaret, sine laesione vel suae magnitudinis vel felicitatis; ideo effudit, sicut fluentem in electos suos, quos ad gloriam suam creavit, nec ullo alio studio quam amore suo portatus est. Sed pater, quamvis liberalis, quamvis prodigus sit huius felicitatis;

a quacumque creatura perfecte intellecta, nec ab eo qui omnes supereminenti Dei Deiparae qualitate superat atque eius essentia, sicut omnes eius perfectiones ex ea manantes, semper in omnibus aliis a se ipso erunt.  sacramentum impenetrabile.

Pater mi, quid me magis stupefacit et terret in hoc sublimi et incomprehensibili mysterio, videre magnitudinem sublimis maiestatis in terra descendentis in persona Verbi incarnati…. Si labores vitae mortalis, sicut passiones et humiliationes mortis eius, sed sunt consequentia incarnationis eius, et nihil sunt ei comparati, quomodo potest Deus tantus fieri tam parvus? mirari non potest; cum intentionem magnamque motiva missionis eius attente attente consideramus, cum plenum huius momentum pensamus

ac- cedente Deo, sentiet quodam modo nihil esse nimium in omnibus quae fecit, et quod oportuit, si dici potest, humiliationes, passiones et mortem Dei; ad gloriam Dei indigne indignam digne reparandam.

J.-C. Divinam iustitiam satisfacere, iram divinam placare, hominem cum Deo vero suo, et unico coeli terraeque mediatore reconciliare, humani generis causam assumpsit, omne debitum incusavit.

praesentes et futuros, communem defectum securum fecit, se omnium responsalem fecit; et in satisfactione dici potest, si exactae ac rigidae iustitiae limites praeterierit, desideria cordis non transisse, quae neque modum neque mensuras novit, cum de aeterna nostra felicitate agitur  . In summa, si pro sua gloria nimium fecerit, adhuc parum fecit pro amore suo. At quam excessus abiectionis in hoc  granditatis excessu!

Qua de causa, Pater mi, se ipsum adhuc penitus in adorabile Sacramentum demittit, in quo eius amor continenter in statu supplicantis hostiae custoditur ad iustitiam Dei digne satisfaciendam.

(191-195)

pater eius. Ipse est amor, qui sanguinis sui vocem scelerum nostrorum assidue obsistit; qui adorandae carnis suae scutum inexpugnabile facit contra omnia iacula inimicorum nostrorum, tanquam contra divinae ultionis iacula; vallum, quod fulmina non attingit, ne oppugnare quidem auderet. Hic est immensus amor creaturae suae, quae sanguine Dei operit terram, ut celet eam ab ira caeli... O magnitudo! o

annihilatio! O sacramentum impenetrabile ipsis angelis, qui nihil habeo quod dicam nisi silentium et adoratio!… Hoc est, Pater mi, haec prodigiosa Verbi Incarnati exstinctio, quae vox Altissimi me una die admonuit, dicens: Vidi. infértus est virtus mea coram me et mea

magnificentia, neque iustitia mea, nihil habeo quod postulet.

Virtus Dei in creatione mundi et in mentium formatione.

Voluit ergo, Pater mi, solum cum placuit diuinae uoluntatis determinare, quod hoc summum et inaccessibile ex se prodiit, si ita loqui licet, ostendens extra hanc potestatem cui nihil resistit, qua? impedimenta invicta invenire non possunt in iis quae absolute vult. Se manifestat primo incepto quod fuit magisterium; Creationem dico corporum et spirituum: Deus dixit, et omnia facta sunt; voluit, et facta sunt omnia. dixit ad quod nondum erat, et quod nondum erat, vocem ejus audivit. Caelum et terram vocat, coelum et terra

nihil ei responsurus. Nihil eorum esse stupet, et quamvis stuporem totius naturae in sinu meo formantem sentit.

Eadem facilitate Deus elementa componit, imprimit

motus autem naturae, cuique parti locum, quem in magno toto obtinet loco, assignat, constantes illas et invariabiles naturae leges, quae mundum ordinant, et ad quas declinare solius auctor reservavit.

Hoc est opus, pater mi, sex dierum quantum ad corporum creationem; sed etiam Deus me fecit videre creationem spirituum et animarum sub figura globi luminis, ex quo emanaverunt scintillae scintillae diversarum quantitatum successive, quae iverunt ad distantias ad corpora animata. Dictum est mihi: Haec est formatio mentium. Omne quod fecit Deus, tam bonum et perfectum est quod potest esse; quidquid imperfectionis est, ab ipso opere est; hos tam perfectos spiritus, ut ego de animabus loquor, inquinatos in unione corporum animatorum, quae pollutio nonnisi ab homine est.

Abominabilis ratio de praedestinatione, quae in Ecclesia reapse fieri debet, in antecessum confundenda.

Ut melius me de hac tanta veritate convincam, et simul confundam in praedestinatione nefanda, quae praedestinatio aliquando repetenda est, hoc est quod vidi in luce Dei; Scito enim, Pater mi, et Deus notum fecit mihi, appropinquante regno Antichristi, hoc est ad ultima tempora ecclesiae, surgit in sinu eius sectam hominum versatorum. in arte dandi erroris omnes colores veritatis; homines, qui falsis rationibus et diabolicis ac perversis argutiis, certissimas et probatissimas fidei veritates, etiam divinitatis attributas, impugnant.

Praedestinatio sanctorum et reprobatio impiorum erit pugna, et ratio irreligiositatis. Impiorum malitia usque eo perveniet, ut Deo perversos et iniquos affectus tribuat. Dicent exempli causa, quod Adamo suam liberam voluntatem reliquerit, eo quod sciebat vel praevidebat abusum, quem etiam in posteris ejus faceret. sed quod eandem liberam voluntatem a sancto abstulerit

Virginis, et quibusdam aliis gratiis, quos privilegiis largitus est, sine ullo eorum correspondentia vel merito. Ex quibus colligent Deum esse primam causam, vel saltem secundariam, calamitatis reproborum, ut mediate vel immediate omnium scelerum suorum auctorem. Omnis

partem consilii sui necessario fuisse dicent. Similia sunt illis monstris invisa, quae se iactant cum satietati suae tyrannidis carceribus, cum se circumventos a servis et idololatris frequentia favorum, Deum, inquient, vel potius tyrannum coeli; Aeque enim gloriantur casus eorum, quos sine culpa punit, et eorum quos sine merito remunerat, cum omnia provisa ab aeterno, sine libero arbitrio, gratis intraverunt. Haec erit eorum doctrina infernalis.

Adae ante inoboedientiam, et beatae Mariae. Animus liber.

Ut ergo ad has horrendas blasphemias responderem, et hanc nefariam impietatis rationem confunderem, Deus me fecit videre statum

primus homo ante inoboedientiam suam, et beatae Mariae per totam vitam suam. Eadem sponsio condicio erat ac deinde iterum. Deus eos tam immunes ab omni inquinamento quam etiam creavit

concupiscentia; sed ut occasionem et merendum darent, non amitterent;

(196-200)

datam eis liberam voluntatem et liberam voluntatem, qua Beata Virgo tam sancte usus est, vigilantia et cura, ut in merito et amore incessanter cresceret; at Adam gratis ac sua culpa abusus est , quod reflexione egit , contra conscientiam suam , et notissimam defensionem Dei sui ; non paruisset, si non tantis, saltem gratiis, quam satis est eum a lapsu suo, et ab omnibus, quae sequebantur, conservare.

Ex quo concludendum est, Beatam Virginem, suis virtutibus et gratiae correspondentiam, sine suis privilegiis meruisse coronam gloriae, quam possidet, quamvis non per se ipsa merita Dei genitricis beneficia promeruerit. ; dum per praevaricationem suam Adam meruit castigationem quam in se expertus est, et quam adhuc in posteritate sua experitur, cum lex sit ferri;

conditionem quam ab auctore suo sibi impositam esse sciebat, erat

ad ipsum est conformare ei per proprium usum gratiae, quam Deus ei ad  hoc concessit.

Deus auctor peccati esse non potest: salutem vere omnium hominum cupit.

Falsum est igitur, ut videmus, Deum esse peccati hominis auctorem, quod ei tribuens liberum arbitrium, terribilibus minis prohibuerat. Nonne indigne egisset infirmitatem suam, si minatus esset, ei vitandi potestatem non dedisset?

effectu? Ah! haud dubie Deus in corde suo collocaverat, ut Mariae, amore auctoris, magnum odium inoboedientiae, magnae voluntatis erga fidelitatem; naturalis horror vitiorum omniumque deviantium ab omnibus virtutibus, quae ad sui agendi rationem pertinebant. Felix inclinatio quod peccatum suum non exstinguit

adhuc absolute in nobis!…. Habebat igitur omnes facultates et utilitates ut culpam ac poenam vitaret; sed, ut dixi, oportuit in eo mereri, ut Creatoris sui praemia digna vel suscepta essent. Propter quod ei  liberum arbitrium donaverat, cuius homagium ab eo petebat, antequam confirmaret eum in gratia, ut haberet in se aliquid praemii; atque abusus exspectatio, quam Adamus praesens e caelo efficeret, nullatenus per se liberam ac plenam voluntariam determinationem movere potuit. Pater mi, hoc  mihi videtur admodum simplex et satis naturale.

Et hoc modo per bonitatem ipsius Dei maximi peccatores adhuc habent gratiam salutis, ex quibus prodesse possunt; sicut maximi sancti possunt resistere Deo et abutuntur eis dat gratiam.

concessit.... Quomodo in his omnibus reprehensibilis esset Deus? Quid ibi videmus, quod non est aequum, rationabiliter et etiam?

statutum ordinem necessarium?.... Nonne terribilia sunt iudicia eius iustitia et aequitas? Et quo iure reis pro eo?

reputans, ac si redderet eos?…. Quod certissimum est, Pater, quidque tenendum sit omnibus, quacunque ratione facimus, Deum velle nostram salutem cum sincera, vera ac perpetua voluntate; Ipse nobis dedit omnia media ad operandum sua gratia, secundum statum in quo versamur, et quod tantum petet rationem alicujus pro eo quod ei daturus est; postremo nemo sine sua culpa punietur, neque remuneratur nisi meruerit.

Si homo non peccasset, nihilominus verbum incarnatum fuisset. Status innocentiae hominis in hac suppositione, et brevitate mundi.

Si homo non peccasset, genus humanum non fuisset, ut est, ignorantiae ad miserias vitae, neque ad necessitatem moriendi, quae consequuntur errorem. Oportuit tamen divinitati incarnari, non ut mundum redimeret, sed ut creaturae insufficientiam suppleret, et hominem dignum destinatione ac fruitione Dei sui faceret. Hac de causa, Verbi incarnatio ab aeterno in Dei consilio firmata est, atque pars essentialis consilii sui operis effecta est; sed in hoc supposito quod homo non peccasset, divinitas incarnata non permitteret: J.-C. Deo patri suo dignam adorationem et reverentiam reddere;

quantum habere possemus. Inde est quod intellexi quod de incarnatione verbi sui Deus per hec mihi loqui voluit

verba mea, quae fecit, exaudi me: vidi virtutem meam humiliatam ante me, et magnitudinem meam nihil habet amplius exigendi, quia me dignum fecit.

tributorum. Sed post inoboedientiam hominis, necesse fuit ut Redemptor eius aliquid patiatur, ad placandam iram et ad satisfaciendum divinam iustitiam, quamvis non oportebat quod pateretur quantum fecit.

Posito quod homo non peccasset, nunquam concupiscentia se sensisset in membris, nec in sensu deficeret. quod corpus, sicut mens et cor, legi divinae subduntur; in omnibus enim sibi solam voluntatem Dei sui proposuisset. Sola cupido

(201-205)

ut, completo numero electorum, eum ad reproductionem perduxisset, nisi quod motum concupiscentiae expertus esset. Quod officium ei meritorium fuisset, quam laudes et adorationes, quae in usu vulgari esset.

Defectio sensuum est, non praeiudicia eruditionis, quae naturalem ignominiam nudae videndi, dedecus vetustate adolescit;

invito, et adhuc immanibus populis, tegere quae primi gen- tes sub frondibus abdiderunt

statim post peccatum. eheu! tunc tantum hoc scirent pudorem quam possidemus, et similes essemus, si non paruissent. Deus me fecit videre innocentiam et candorem

nobis indumentum fuisset, sub specie quadam levi, qua circumventa corpora nostra essent, et sub qua, velut sub amabili pudore, ab omni turpitudine tecti essent. Peccatum hoc privatum velum scidit, et reis aliis velamentis illud supplere debebant, quod nunquam omnino substituerunt. Sine taedio, aegritudine, senectute et omni genere doloris vixisset homo.

et infirmitatem, donec Deus eum in gratia confirmasset, et fatum suum in aeternum firmasset, perpetua requie et aeterna beatitudine. Fructus arboris vitae hucusque recreatus esset et caducitatem eius revixit.

Si homo non peccasset, omni ratione credendum est, mundum olim finivisse, et hic, Pater, ratio est.

da, et credo conforme me luci illuminanti. Fuerit numerus

in decretis Dei electi comprehensus, donec numerus ille compleatur, durare debet mundus. Nunc omnes infortunati, qui deerrant, gratis intrant. Necesse est ergo quod multitudo non provideat quod tempus faciat: et Deus me videt, quia praedestinato et duce omnia fecit. Regnum J.-C. aeque ac sacerdotium eius est; et provideat ei regno et subditis, quod divina virtus hominem a nihilo trahat, et quod sua sapientia eum gubernet, donec nullus desit qui eum cognoscat.

suum ducem ac curiam suam in aeternum componere. solis ergo electis est mundus pro suo existentia debere, cum pro ipsis factus sit. Raritas rursus est, ut et reproborum multitudo, quod nondum peractum esse debet.

Sed homo peccavit, et Iesu Christi satisfactio facta est necessaria.

Denique, Pater, homo peccavit, et inoboedientia sua cunctam infelicem posteritatem in ignominiam suam traxit, comminationem et legem ab auctore suo impositam secutus. Omnes nos sub eadem maledictione circumdedit, et in eundem abyssum nos projecit. Hinc lacrimarum nostrarum, et malorum omnium origo. Exinde satisfactio Redemptoris necessaria facta est; et si eius mediatio non subvenisset, inevitabilis fuit aeterna iactura. Sed confortes assidua voluntate;

sincera et permanens de Deo, ut nos faciat et beatos faciat. Aeternam nostram iacturam pati non potest et eius bonitas manum porrigit adiutricem, quae nos in abyssum sustinet ac ne in illam incidat. Quae promissio in favorem nostrum!

Differentia inter peccatum angeli et hominis. Sincera et perpetua voluntas Dei ad omnes homines salvandos.

Vidi, dixit, defectionem angeli et hominis. In trutina posui, et meo consilio longe aliter iudicavi. Ex parte hominis infirmitatem et miseriam plus vidi quam malitiam. Of

latere e contra angelum vidi malitiam puram, superbiam intolerabilem, et dixi mecum: hae duae creaturae non eundem fatum experiri debent. Perdamus angelum rebellem, et salvamus reum hominem, redime eum a morte meriti, et supplendum infirmitati eius satisfaciendo nobis quod debet iustitiae nostrae; inveniet ibi iura sua sicut nostram misericordiam. Comprehensus est ergo articulus incarnationis, et homo, licet nocens, praedestinatus est ad replendum locum angeli praevaricatoris.

Falsum est igitur iterum et blasphemum dicere Deum esse auctorem peccati et infortunii suae creaturae, quod ex nihilo hauserat, nisi ut in aeternum beatum faceret, secundum quod video in suo permanente. voluntas, quae variari non potest, et malum velle non potest. Ita, Pater mi, per hanc permanentem voluntatem Deus tantis sumptibus mundum redemit, utque omnia in sua potestate faciat, ut hominem ad se alliciat; scelera sua condonate, et etiam utilitas vestra

impedimenta adversantia, ad salutem procurandam…. Quo magis homo a via, quam sibi persecutus est, deviat, eo magis aeternae suae dispendii se exponit, et quo magis divina misericordia persistit in figendo permanentem voluntatem salvandi, faciendo sanguinem et amorem J.-C.

Haec voluntas recta et permanens ad omnes creaturas extendit, ac omnium nostrum salutem sincere desiderat, sicut Deus ostendet quo die suam providentiam, ac suam erga unumquemque hominem in specie agendi, blasphemias suae confundat. inimicos; ut non possumus

(206-210)

fac melius, pater; quam nosmet ipsos deseramus huic rectae ac perpetuae voluntati, quae spes nostras fallere non potest. Hoc est quod ostendit J.-C. in aegritudine, ubi omnia pericula et omnes angustias angoris expertus sum, in quibus diabolus omni conatu me in suspicionem, demissionem, et etiam desperationem misit.

Dum ad hanc sinceram ac stabilem voluntatem omnes salvandi sumus, de qua J.-C. ita mecum locutus est, necesse est, Pater, ut aliquid amplius dicam vobis, uno die violenter oppugnabitur.

Deus permittit mihi non solum quod ex hac perpetua voluntate hominem creavit et eum redemit; sed etiam dicit quod per eam dat maximis peccatoribus conversionis gratias, et ipsis idololatris valida media salutis. Dico ipsis idololatris, et haec omnia parum explicant.

Praeter rationis facem, scientiam boni malive, iuris denique naturalis, quam multis modis extraordinariis ad se atque ab initio mundi non utitur? In qua regione globi non penetravit sonum transitus maris rubri solis

comprehensi, muros Hiericho condiderunt, et alia multa miracula a Moyse, a Josue necnon et illae nobilium electorum leges, qui tantum in medio gentium infidelium positi videbantur, ut eos sciret. Deum verum? Non universum sonuit

qui Aegyptum, Assyrium, et tot alias terrae nationes, propter eosdem quos tali modo protexit? (1).

(1) Corripuit pro eis reges. Ps.

Unde non audivimus de templo Salomonis, quod merito, primum mundi miraculum, et tot alia notissima monumenta, tot egregia et publica facta, quae praecesserunt etiam fabulas fabulosae, qu? sunt plerumque solae eorum imitationes rudes?...

novi, sicut veteris testamenti? Cur sol eclipsin fecit? Quid commovebat terra? Cur velum templi a summo usque deorsum ad mortem J.-C. discerptum est? Cur coelum et terra, angeli et mortui convenerunt, ut divinitatem suam, ante omnia resurrectionis suae mirabilia, annuntiaret et manifestaret? vox Apostolorum ejus a summo usque ad finem personuit, ut non sit gens, quae non audierit? Tot argumenta communia, sed sincera et perpetua Dei voluntas, ad omnium hominum salutem, sine ulla exceptione (1). Sed hoc non est omnibus, et cum gratiarum communibus, iungit speciales gratias ad efficacius hominum salutem.

Hinc facile colligitur, idololatras inexcusabiles fuisse ad veri Dei religionem non agnoscere in prodigiis, quae revelationem apud populum Judaeorum comitabantur; et quia populus hic fuit et adhuc inexcusabilis est quod Messiam suum non agnoscit in persona J.-C, cuius certissima miracula testata sunt missionem divinam; Similiter etiam omnes sectae Christianae inexcusabiles sunt, quia non agnoscunt veram Ecclesiam in eo, a quo omnes emiserunt, et quod ab aliquo non provenit, quia praecessit omnem separationem, ut Bossuet dicit. postremo illud, quod omnes proprietates divinitatis habet, exclusis omnibus aliis. Hic igitur universaliter loquens iustificatur Providentia omnibus terrae populis.

mediorum, verum sciendi et sequendi habebit; tum etiam de gratiarum specialium a Deo et de eius correspondentia ad vitandum malum et virtutem exercendam. Quae meditatio de illis sit qui felicitatem vivendi in sinu verae Ecclesiae non habent; qui enim ibi nati sunt, ibi non vivunt modo suae vocationi conforme! Hoc longe spectat tam ad populos quam ad singulos.

Salus quod Deus omnibus hominibus dat. Sollicitudo Angelorum Custodum.

A quo conceptu singulariter quisque, ac sine ulla exceptione, Deus, non contentus animae et corpori unito suo communicare auxilio, puram bonitatem ac praeter praesentiam suam facere coactus erat, delegatus. ad custodiam et conservationem novae creaturae (quae de reprobis disputabitur) a paganis non excipiuntur. Bonis angelis specialiter mandatur, ut eos omni ope disponat ad revelationis lumina recipienda; ut quid indefessum s. Video in Deo sine adiutorio illorum Angelorum Tutelari, infinitas plures animas perire, et

corporum apud gentiles. Quid illi faciunt veri Dei ac legis ejus scientiam comparare? curant eorum ante et post nativitatem in toto vitae curriculo, et usque post mortem, modo non infelix;

Anima quam celerrime unit corpori ab eo separat. Cum  eo coniungens venas, arterias, musculos, humores movet; She

(211-215)

tandem efficit ut calor vitalis, in quo vita personalis consistit;

sensitiva et spiritualia, donec Deus iubet ut ab hac statione discedat;  et adhuc angelus bonus suus est, qui debet ei dicere et omnia lucrari pericula propulsare et bonam mortem ei praebere, quantum  ipse.

in eius potestate. Lumina sua auget, ut dispositiones augeat; ei suggerit affectum fidei, spei et amoris; eum hortatur ut vitae suae sacrificium faciat, morte sua cum Deo suo coniungens. Cum momenta pretiosa sint, omnibus utitur rebus ad hunc ultimum locum disponendum; et statim anima justi a corpore separata, eam comitatur ad Dei tribunal, ut eam postmodum ad coelum vel ad Purgatorium perducat, juxta sententiae suae tenorem ac judicis sententiam.

In purgatorio eam visitat et eam consolatur, semper procurare conatur  media ad eius dolores minuendos vel minuendos et ad momentum liberationis maturandum.  Denique, momento temporis adveniens, eam cum gaudio aufert

ducunt ad coelum, ubi se perfectissimo  amore amant.

Pro reprobis anima, Pater mi, ah! Aliud est! quantam dolorem tutelae suae angelo, ut viderent, invito labore?

coram Deo apparere in peccato mortali. Donec a longe sequitur eam; tantum audit cum horrore

sententiam damnat, post- quam aegre eam deserit potestati daemonum. Iudicare possumus, quid ei impendendum sit, recordando quantum ille infelicissimam creaturam, quamvis imperfectam et ingratitudinem amaverit; quantum curabat de aeterna sua felicitate et de omnibus

id ipsum fecissent! Vir optimus, amantissimus et sincerissimus amicorum, immo nullus tam fortis, nec talis inter homines amicitia. Quid ergo angustia?

videre se ab eo separatum in aeternum!… Videre tractum in infernum, quem vellet in coelum inducere!

Pater vero meus eum cum dolore condemnat, et video in sincero desiderio creaturam suam salvare, quod terribile est, ut cogatur sempiterne odisse et punire animam. tantum amatur, et remunerari cupiebat; se videre coactus munus inexorabilis iudicis exercere, ubi tantum patris et amici munus exercere voluit…. Ah! Pater, si duri intellexerunt peccatores, non dico quid constaret eos a Deo suo sempiterno separandos; sed dico si intelligant quid constat etiam Deum suum sic deserere

creaturam et ab ea semper recedatis, credere audeo, quod non amare, quantum ex gratia, ex usuris, esse;

sumat molestias fugiendi sibi parcere molestias condemnandi: tantus dolor est, si felicitas Dei esse possit.

turbatur, quod peccator sibi preparat fato turbatur. Fieri potest ut infelix vir huic obicere vellet, et inveniret se animo nigro magis, cor duriore, insensibili, non degenerante,

satis monstri, ad hanc rem ingratitudinem portare? In veritate, pater mi, res non videtur mihi comprehendi.

De parvulis autem sine baptismo decedentibus, quandoque etiam in utero matris, Deus ostendit mihi quod eis communicat;

antequam moriantur, rationabiles creaturas homines esse, et coram ipso homines apparituri. Angeli boni eorum animas ad limbum perducunt, ubi finito missione deserunt eas. Ita se habet cum parvulis paganorum, qui eandem fortunam experiri debent, de qua suo loco dicemus. Quod vero ad peccatores poenitentes morituros attinet, Pater mi, in hac pia et permanentia voluntate, vehementer desiderat Deum illis misericordiam praestare, infinita Redemptoris sui merita in eis effundere….

Desiderium cordis Iesu ad nostram salutem.

Ah! Pater, hoc ipsum beatos facere decrevit, ut voluntas ante omnia alia decreta, quae nunc eos urget, tanta pertinacia, vivacitate ac cura, illis ignoscat! Est eam

qui ad amabilem Salvatorem nostro tam amœnobili passioni reddidit,  ut, si ita fas est, in matris utero inpatiens invaluisset, et post hoc pretiosum tempus omnem vitam suspiraret. Fuit , quam, ut dixi, hominum salutem ac peccatorum reconciliationem vehementer cupiebat comparare  .

ingentibus gradiis decucurrit, ita, ut vix eum sequeretur

ultimo tempore ivit Jerosolymam ad celebrandum suum ultimum Pascha; illi ardor alas, volavit magis quam ambulavit. Tales sunt, Pater mi, magni effectus, felicia huius fortis ac perpetuae voluntatis consectaria, sincerae ac ardentissimae voluntatis, quam Deus omnes homines salvare debet; quic;

ut dixi, prior est

(216-220)

omnique decreto omnique praevisione (si tamen in Deo aliquam ante- cessionem possumus admittere), quodque necesse est et numquam mutari potest, cum sit immutabilis sicut ipse Deus. Hoc illud est quod

haec nomina permanens, fixa, definita voluntas, quam toties repetivi, et quae iterum sumemus, propter errorem, qui perpetuo hanc Dei dispositionem vel voluntatem, perpetuo certare debet. Sed ad incarnationem Verbi redeamus, quod ad uniuscuiusque nostrum salutem necessarium fuit, communi patris vitio; cras erit.

SECTIO II.

DE INCARNATIONE VERBI, ET EJUS EJUSBUS.

Apparitio B. Mariae ad Sororem.

Incipiendum est, Pater, narrando tibi ea quae heri mihi evenerunt occasione eorum quae nos occupant, verbi incarnationis consequentia. Videns me non posse  redire ad somnum

evigilans, coepi cogitare de ordine, quem sequamur. Subito visum est mihi videre vel  aliquos

animum, nedum plura, creaturam summae pulchritudinis ac decoris gerentis. Aspexit me vultu humanitatis, me tamen quasi parvum opprobrium faciens: “Heus quid! my

filia, dixit mihi, de magno incarnationis mysterio narras, nihil dices, nihil habebis de ea scriptum, in qua hoc ineffabile prodigium factum est? de me nihil dices, qui sum gratiarum alveus, et coelestis voluntatis organum? Hoc opprobrio valde perturbatus sum, cuius vim atque iustitiam sentiebam, quin ad id parendum esset. Magnum in me desiderium habui, sed nihil dignum eo potui dicere: ideae meae erant nimis infirmae et confusae. Sic tuli latus

Caelum expectare ut subveniat mihi, et valde delectatus sum  ut bonae Matris meae obedire delector, rogans te scribere quid Deus mihi suggesserit proximo momento.

Grandeur et Privilegia B. Mariae V. a communi ordine separata.

Et primo, Pater, putabam me adhuc videre faciem huius potentis monarche cinctam circulo aureo, qui signabat suam durationem, et quo continebat.

omnes qui e manu venirent coetum. Mulier clarior sole, omni gloria et majestate refulgens, aspiciebat

omniaque oculis. Statim intellexi incomparabilem Verbum incarnatum parituram esse virginem. Pulchra haec creatura fuit;

sicut alii inclusa in circulo aureo, in quo continentur alti;

majestas Regis gloriae; sed vidi quod illa valde elevata est supra alios, et visa ipsa elevatione extra ordinem communem, et nullam fere partem habere in reliquis hominibus, ideo non fuit inclusa. numerus filiorum Adam: hoc intellexi per hanc elevationem, quae fecit illam tam mirabilem.

Denique, Pater mi, vidi eam donis ac privilegiis refertam, quarum similitudo trium personarum divinarum primarum et principalium mihi visa est. Aeternus Pater eam pro dilecta filia sua agnoscit, quae sine ulla sui integritate permanente, eam quam ab aeterno generat in tempore produxit. Filius eam agnoscit pro matre quae, ei data temporali vita, omnes labores omnesque cruciatus participavit. Eam Spiritus Sanctus agnoscit in Templo suo dilectam Sponsam, quae solis suis ignibus ardebat, nullis unquam gratiae suaeve sanctis amoribus impedimento.

Ita Patris filia, Mater Filii, Sponsa Spiritus Sancti, qui eos coniungit, Maria Patri fecunditate assimilatur; Filium imitatur in suae mortalis vitae doloribus; Spiritum Sanctum imitatur in ardore caritatis. Quilibet trium personarum delectatur in se coronando virtutes quibus ornatur. Quam gloriam! quanta sublimitas! quanta dignitas! Possumus?

quid plura? Vtrum creatura possit altius ascendere? num propius ad divinitatem accedere potest? Est autem, Pater mi, sublimior dignitas quam divina Mater J.-C.

Immaculata Conceptio.

Tunc audivi vocem a Deo venientem et dicentem: Tota pulchra es, dilecte mi, et nulla est in te macula . Insignia verba, quaeque pro intelligentia quam ab eis accepi, nonnisi Dei matri, verae Canticorum sponsae, convenire possunt. Cum de alio loquor

de hac creatura dixit mihi Iesus Christus, bene possum dicere: Pulchra es, dilecte mi, macula non est in te; sed non possum dicere: Pulchra es. Haec verba multo ampliorem sensum habent, nec possunt

soli dilecto meo per excellentiam applicare. Hoc dicunt, quod nunquam fuit, nunquam erit in ea macula.

(221-225).

Dei genitrix, cui soli tanta castitas reservabatur. Vidi enim in immaculata conceptione eius, quod esset tota pura et tota pulchra;

a massa filiorum Adam. Intellexi etiam hac laude  a sanctissima Trinitate sibi collata, gressus tuos esse speciosos, filia principis! hoc significat, omnem interiorem et exteriorem huius beatae Virginis conversationem semper coram Deo placuisse et in omnibus vitae eius momentis. Vidi et video hanc puram creaturam semper ad se redisse ad contemplandam ibi magnitudinem Dei, in meditatione infinitarum perfectionum suarum feliciter se amittere, ad se reducere per humilitatem omnia quae intra se bene erant; et purissimi amoris igne perenni  .

Humanitas Mariae facta est propter sanctam humanitatem Iesu Christi. Eius elevatio et perfecta similitudo ad Iesum Christum.

Sine ullo modo adaequari matrem Filio, quod esset idololatria et blasphemia, video in luce me illuminantem, sanctam humanitatem Mariae factam pro humanitate J.-C., pulchram humanitatem habet  .

pro salute hominum; ita, mi Pater, valde nefas est ex hoc concludere quod J.-C. non esset propterea omnium Salvator.

homines, cum sola meritorum et redemptionis suae virtute Mariam ab originali labe liberatam tot beneficiis refertam;

sicut ab omni homine loto et regenerato, eadem meritorum virtute. Sic ad eum solum omnia pertinentia. Maria non minus debet quam omnes alii suo filio, et J.-C. hoc sensu Salvator et Redemptor suae matris, sicut ipse est Salvator et.

Redemptor omnium aliorum hominum. Gratiarum eius effusio nonnisi ad alios dirigebatur, postquam canalem praeparavit dignam ad eas accipiendas et tradendas. Pater quoque, post sanctam humanitatem J.-C, matris suae fuit semperque dignissimus defixus.

veneranda Trinitas.

Non, iterum, et quod absit, privilegiis innuere volo, quae eum hactenus super omnia.

aliae creaturae, Virgo haec incomparabilis, ad summam usque incomprehensibilis Trinitatis magnitudinem pervenire potest. Non, Pater, gratias ago Deo, procul ab errore, qui maledica haeresis sine causa nos exprobat…. Maria numquam plene comprehendere divinum Ens poterit, quia ipsa creatura finita est ab hoc Summo Ente dependens. Omnia quae dico et fingo, Pater mi

inimicos Ecclesiae et eius) Mariam ita elevari supra angelos et homines, ut nulla creatura unquam eam intelligere possit, et maximos sanctos, sicut prima canalium, .

eam ut reginam et incomprehensibilem principem semper honorabit.

Ab instanti immaculatae conceptionis suae scientia et ratione praeditam esse video; noverat auctorem suum, et magna consilia in se habebat (1).

(1) Complures auctores id scripserunt ac scripserunt; dici etiam potest quod sit sensus optimorum theologorum. Vide inter alios Tractatus de vera devotione ad Mariam , per Boudon .

Ad adorandam Sanctissimam Trinitatem spiritu se prostravit; qui primus actus adorationis et devotionis omnes heroicos et meritorios praestitit, quos alii sancti pro Deo fecerunt. Quantum ex tunc suis praerogativis et eminentia destinationis eis superabat. Quam prope

with J.-C. even! Erat igitur perfectissima forma adorandae eius personae. Ah! Pater, satis amare possumus talem creaturam, praesertim cognoscentes amorem quem habet in nobis! An nimiam fiduciam habere possumus in illa, cognoscentes potentiam quam habet in filio, et omne desiderium suum ad faciendum nobis bonum? Mater nostra est, quae omnia dicit, et nos eius filii esse debemus; Fiat, et bene erit omnia.

Verbi incarnati. Institutio corporis Jesu Christi. Eius perfectio.

Post hanc tributam Matris Verbi Incarnati, fama

nunc de incarnatione verbi huius adorandi. Dicam tibi, Pater mi, quid Deus mihi notum fecerit, nullo alio modo quam quod ipse secutus est. Cum tempus venerat, ut hoc magnum mysterium in casto utero operaretur suae, quae de illo futura erat, tunc Trinitas amorem et misericordiam suam erga sontes Adae filios effudit, ad redemptionem suam tamdiu implendam. pollicitus et figuratus. Pater Suum amorem hominibus communicavit, Suum eis Filium dans. Filius amorem suum illis communicavit, incarnatus ac sese ad eorum salutem devovit per immolationem anticipatam. Suam caritatem Spiritus Sanctus communicavit operando hoc magnum mysterium. Et ecce, Pater mi, quid mihi ostendit Deus de hac arcano operatione, de hoc perfecto divinae divinitatis magisterio;

Incarnatio Verbi. Vix Maria consensum dederat

(226-230)

voluntatem coelitus ab legato propositam, quod Spiritus Sanctus in utero suo formavit corpus adorabile, et sancta humanitas divini Salvatoris nostri J.-C., video hoc divinum corpus in ea formatum esse, non ex hac substantia destinatum. in aliis feminis, non quidem corporum formationem secundum ordinem naturalem conceptorum, sed ex purissima substantia, vel potius purissimo sanguine hujus Immaculatae Virginis, una super omnia, quae cor animavit, cujusque fervorem ibi pulchrum conservavit. divini amoris incendium.

Erat tamen vera caro naturalis, verum corpus humanum, cui nihil deerat, quod Deus in primo homine corpore collocaverat, nihil eorum quae humanitatem complebant. Hoc corpus, so

quod in corpore Virginis miraculose formatum non est sequeretur gradus formationis naturalis, quae tempus aliquod requirit ad organa promovenda; sed video a primo momento exiguum, ut erat, et, ut ita dicam, insensibile, totum atque perfecte formatum in omnibus membris, musculis, venis, toto corpore.

sanguis, arteriae, intestina; omnis ordo interna et externa ejus ad perfectionem pulsus est, et ad recipiendum suae sanctae ac divinae animae operationem dispositus... Non habuit unguem, non capillum, non formatum, quantum ad circumstantiam, non formatum. opus Dei.

Omnia in ipso erant perfecta, etiam in corporeis, et solum  in toto hoc divini corporis augmento requirebatur  (1).

(1) Soror Nativitatis nondum haec una sententia est; complures Doctores ac Patres Ecclesiae similem sibi putarunt. Hoc in loco commemoramus proprias sancti Baziliae voces de his Evangelii verbis. Quod in ea natum est (Math 1, 20): Hinc aptissimè liquet, non secundùm communem carnis indolem duo fuisse constitutionem… Statim enim quod conceptum est carne perfectum fut, non per intervalla paulatim formatum, uti verba osttendent. (De humana, Christi generatione ac nativita; Serm.

De creatione animae J.-C. Ejus perfectiones. Unio hypostatica. Deus-homo.

In eodem instanti (quia si momentum praeexistentiae huic corpori admittere possumus, non potest esse nisi instanti rationis), in eodem instanti, vel flatu, vel actu fructuoso totius voluntatis suae, potens. Sancta Trinitas ex nihilo hausit pulcherrimam et sanctissimam animam, quae adhuc erat, et quae semper existit. Anima haec pulcherrima et sancta, vix creata et edita de manu auctoris sui, corpori adhaeret quod illi destinabatur; et subito divinitas Verbi aeterni per actum simultaneum coniungit

his duabus substantiis propinqua, ut ab eis amplius separari non possit. Haec coniunctio vere hypostatica, secundum terminum scholae, multo propinquior est quam corporis et animae, cum sit indivisibilis, prior vero dividi potest, ut non possit separari in J.-C. homo ex Deo, nec Deus ab homine. Hoc est quod vocatur Verbum incarnatum, Deus Homo seu Deus Homo, Verus Theander; verbo, pater mi, hae duae naturae divinae et humanae tam arcte sunt

unita, ut unam eandemque personam in divino Salvatore nostro J.-C.

Hominis demissio coram Deo Patre. Eius officium ob amorem pro omnibus hominibus patiendi. Pax inter coelum et terram, et superabundantia meritorum salvatoris. Multi id faciunt.

Eodem momento, Pater meus, aeternum Patrem vidi, qui, una cum Spiritu Sancto, ad Verbum suum incarnatum conversus, ei dixit, super eum pius intuitus: Tu es Filius meus genitus . dilecte, in quo complacui ab aeterno, et in quo complacui soli. Tunc, eodem semperque momento, virtute divinitatis, quae ei erat unita, sancta Verbi incarnati humanitas ad summam magnitudinem evectus est; tamen, ut homo J.-C., humiliavit se ante majestatem Patris, et usque ad profundum nihilum, si dici potest, adorare eum in spiritu et veritate;

solum homagium dignum excellentia divini sui…. Perfectus ille divinitatis adorator, Deus ipse, magnis admirandi mo- tionibus accedens ac sanciens, poenis, quas homo per defectionem meruerat, pati se coactus est, et infinito cuique, sicut Deus, pretium dedit. perferendis eius  .

Eius amor erga nos eum ad mortem passus est, quo melius divinae iustitiae satisfaceret, voluntati Patris conformans, qui hoc pretio redemptionem generis humani posuit. Pater mi, dixit illi, Placa iram tuam, ignosce nocentibus, dimitte miseris Adae filiis. Habes, Pater mi, sacrificia animalis tanquam victimas insufficiens abjecisti, et satis incapax intentionem tuam figendi ac puritatem intuitus tui sustentans; bene ! Pater, hic adsum, in eorum locum me offero, venio ad perficiendam tuam adorandam voluntatem, et ad satisfaciendum votis ardentis amoris tui... Pro hoc, Pater, volo me immolare pro homine nocente, cui tu. gratus erit in consideratione mea.

Si eius culpa est infinita, reparationem quam ego tibi param et me iam offero, te non esse inferiorem. Percute ergo, Pater, percute pignus innocentem; sed placet salvare

(231-235).

iisque irae carumque obiectum. Dextera mihi est interrogo te, quoniam mori pro eo consentio, et hoc solum est tibi sacrificium immolationis, quod indui corpus hoc, quod ipse formasti pro me. Dimitte, Pater mi, dimitte illis. Gratias agere

humano generi propter me. Est summarium omnium operum meorum, omnium quae sanguis meus et vox mea te debent audire usque ad extremum spiritum!…. (1)

(1) Hic quidem, ni fallor, est vera Ecclesiae doctrina de Incarnatione, ac fere orthodoxa exposita. Nunquam fortasse quicquam clarius, verius, aut fortius dictum, contra falsa dogmata Arii, Apollinaris, Nestorii, Sabellii, et omnes inimici divinitatis J.-C., et divinae maternitatis. suae benedictae Matri. Nunquam melius dixeram unionem duarum substantiarum in magno mysterio

de Incarnatione, dogmate fundamentali fidei nostrae; estque etiam hujus collectionis confessio Illustrissimorum Judicum.

Nihil attinet repetere quod omnes textus sacros hic commemorare mihi impossibile sit. Quisquis in lectione sanctorum librorum versatus est, primo intuitu sentit haec omnia ita nutriri, ut verba plus spatii assumant quam in ipso textu, sicut monuerat.

Tunc aeterni Patris audita vox: Fili, inquit, omnia quae petis concessa; quid enim non possum amare, submittere, dignitati Dei, qui se demittit ad sponsionem creaturae suae?... Ah!... Fili, dilecte fili aeterni mei?

complacentia, satisfactio tua plus quam copiosa est: etiam ex hac satisfactione pax iam facta est: ira mea sedatur; iustitia mea et misericordia mea fecerunt concordiam eternam, quia post tuam intercessionem nihil habent amplius quod requiramus… Verbum incarnatum respondit:

Gratias tibi ago, Pater mi! quia sic ordinasti in bonum electorum tuorum; sed, si pietas et iustitia est amicitia, si laeti atque contenti, nostri amores, pater ! nondum est. Sentio omnes inflammatos desiderio hominibus comparandi uberem et super- abundam satisfactionem, ditandam Ecclesiam meam, et ad.

hanc gratiarum copiam, quam mereri cupio, non solum omnibus fidelibus in communi, sed etiam specialibus gratiis pro unaquaque anima in particulari. Gratiae ordinariae, gratiae extraordinariae, denique omnia media salutis efficiunt passionis ac passionum meorum; et effectus amoris mei in eis erit inexhaustus fons tam remissionis quam felicitatis suae, et uberioris gloriae in aeternitate, quam habuissent, si Redemptor non eguisset. Ad tuam gloriam, Pater mi. et ad satisfaciendum eis amorem tuum, quem  habeo

volui et volo eis comparare in copiosa redemptione mea tam efficacia media salutis.

Atque hinc, mi Pater, hic illud J.-C. mihi fecit;

Copia meritorum, quam tibi expono, occasio ruinae et multorum iacturarum erit, qui, quantum ab illis non proficiant ad se applicando, culpabiliores fient, quod scelerati abusi sunt facturi; haec eadem copia meriti multorum causa salutis erit. Omnia pendent, ne dubites, ex usu quod quisque fecit horum meritorum.

Hic est lapis de quo locutus sum in Evangelio meo; hic lapis angularis et fundamentalis, qui omnem vim aedificii in quo utitur, Ecclesiam meam significamus necnon salutem singulorum membrorum eius. Si autem operarii reiciunt et nolunt illud edificare, tunc scandalizat eum, qui irruit in eum, et quicumque incidit in caput eius comminuit eum. Vae illi, cuius constructio quod non intrat aedificium,  ventis infallibiliter addicitur et aquarum inundatione ducitur  (2).

Qui ceciderit super lapidem istum confringetur; super quem vero  cederit conterit eum. (Matth. 21,  44.)

Est ergo prima Dei merita fons et sola causa efficiens omnium meritorum hominis. Gratia J.-C. tam essentialis est ad salutem, ut sine ea sperare non debeamus, sine qua nihil possumus in ordine supernaturali, quae nobis ad coelum adnumerari potest. Nisi Dominus aedificaverit domum, in vanum laboraverunt qui aedificant eam . Ps  .

Causae lapsi malorum angelorum et perseverantia bonorum.

Hoc est, Pater mi, quod Deus mihi revelavit et notum fecit

verbi incarnatio et humani generis redemptio. Sed antequam ad religionem et ad Dei Filium Ecclesiam accedam, eo revertendum est, quod obiter tantum commemoravi, causam dico casus malorum angelorum et perseverantiam bonorum. Hic, ut alibi, tantum tibi dicam quod video in luce quae me illuminat.

Primum, Pater mi, ibi video similem primo homini ad hoc

secundum illud, quod boni vel mali  angeli salvantur vel reprobantur. Inspice quid me Deus fecerit  videam.

(236-240)

Dominus noster conquerens de rebelli angelo dixerat mihi: iste impius non amavit me neque obedivit mihi; Medium semper fuit, sed modo

malitiam, puram malitiam et super- tudinem sui. Inde est, quod eius defectionem in trutina dijudicavit ac punivit, longe aliter quam vir, cujus Deus misertus est, propter naturae suae imbecillitatem. adeo excelsus et perfectus spiritus, si Deum offendere, et culpa sua damnari mereretur? Sed hic est responsum Deum nunc suggerere mihi: scribe quid ego

narrabo tibi. calamum arripui et fere verbum ad verbum scripsi.

Verum est, pater mi, longe perfectiorem in statu angeli creati quam hominis; sed nec confirmati sunt in gratia. Voluit etiam Deus pro sua iustitia eos remunerare secundum usum donorum suorum facturi et liberam voluntatem eorum. Et inde est quod, antequam eis manifestam visionem praebeat, quae perfecte beatitudinis et summae felicitatis essentiam constituit, vel ab ea excludens;

concessit quantum ad innocentem, tempus iudicii pro fide. Hoc certum tempus omnibus beatis par fuit. Cum dixisset, Pater mi, hic est quod Deus notum facit mihi ab intra bonos et malos spiritus. Semper scribe.

Sanctus Michael, exempli gratia, omnesque factionis suae a primo creationis momento se considerantes, se videntes tam pulchram, tam perfectam, tam splendidam, tantaque sublimi intelligentia praeditam, motu plane naturali se admirati sunt; Sed hoc considerantes, ascenderunt ab effectu in causam, et ex se exirent ad Deum. Inceperunt ergo suscitare spiritus eorum ad auctorem suum, dicentes: Quis nos fecit tam formosos? quis est qui nos creans tanta perfectione et tanta luce replevit? Vident eum, et videntes eum adorant

eum adorant et ei homagium faciunt ex toto, in recognitione omnium bonorum suorum, ac dependentiam ab excellentia Summi Eius Essentiae ei testantur. Dein fluxit divinitas, torrentibus gratiarum

pectore, quo flagravit ardore amoris. Huius divinae taedis lumine, suae fidelitatis praemium, si perseverent, destinatum norunt; itemque poena quae in eos manet, si non sunt

fidelis. Aeternum est videre faciem Dei, vel ab eius praesentiam in aeternum agi. Est eligendi ut.

Quantus progressus nova haec gratia in sublimibus his mentibus fecit! Deum suum summum ac Deum summa obsequio et humilitate prostraverunt, ac si inviolabili devotione omnes ordines omnesque voluntates summi illius summi monarchae, cuius habebantur, et eorum in aeternum fieri volebant.

mirum in modum remunerans. Coniuravere frequentes omnium spirituum crebras, ut sibi similes facerent, sequerenturque: et primis desideriis et fidelitate erga primos gratios se meruisse etiam graviora, et inter cetera; sublimissimae vocationis officia quibus a Creatore suo colebantur, qui eos angelos, id est suae voluntatis ministros fecit.

Talis est ordo et gradatio beneficiorum quae eis concessa sunt et finiuntur in beatitudine qua perfruentur sine fine. Nunc intra malos angelos, praesertim Luciferum, veniamus. Primo

ubi se videbat, se aliis comparabat, se omnium mentium pulcherrimum, splendidissimum, omnium perfectissimum reperit. Admirabatur itaque se sicut caeteri; sed video non convertendo se, sicut boni angeli, cogitationes suas ad Creatorem suum, illum glorificare, ei venerari, gratitudine et amore impleri, in se ipsum restitisse, etiam vanis cogitationibus, quae illum fecerunt. amorem sui concipere qui iisdem cogitationibus magis magisque innitebatur. Mox dubitavit, si posset quis esse suo pulchrior et perfectior, ex quo dubitavit ad quamdam complacentiam in sui ipsius amore, suique auctori omnia sua dedignari.

Hactenus nondum recte rebellavit;  sed luxuriam suam ponebat impedimenta viae gratiae, et prohibuit Deum, ne infunderet in corde suo torrentem benedictionum , quam bonorum angelorum  largiter infudit: unde mox degeneravit in intolerabilem superbiam vanitatem suam. Deum punire coegit. Ex quo, cum boni angeli se prostraverunt invitantes totam ecclesiam ad idem faciendum, Lucifer etiam et sui sequaces prostraverunt se et adoraverunt se ;

longe aliter mentes ac dispositiones. Id id fastidiose et quasi invitus

(241-245)

amor et sine sinceritate, cum hypocrisi et quadam superba livore quod Deus primo punit, detracto gratiis, quae talem fecerunt;

inusitatior, ut diximus; quae mox in multo enormia crimina inciderunt: nam in hoc genere maxime abyssus semper in aliam profundiorem ducit.

Simultates contra Deum conceptas tandem in odium formale mutatum est, quod scandalum ac divisionem in coelum ferebat. Lucifer, seu satanas, rebellium princeps factus, superbe se subordinationem nolle, nec superiorem pati, superbe declaravit; non eum servum tyranno factum esse. Sic superbus iste ausa est nominare auctorem suae vitae! .... dii immortales, quid superbire non potest humano spiritui, si etiam angelos ad hoc excaecare possit? ?… Non, inquit, non pendeo: utens iuribus et privilegiis meis, resurgam viribus meis, vadam et sedebo iuxta Altissimum. thronum omnipotentis communicabo; et si me ibi admittere noluerit , si contra meum

elevatio, se ipsum humiliare potero…. Rursus, Pater, quam dirae caecitatis in mente coelesti! et nos post id, quod de paucis mortalibus infirmis mirandum est! Superbus ergo spiritus iste coelicolas magnas partes dividit, et audet Deo sancto ac terribilis indicare bellum, qui adhuc in hac rebelli nihilo utitur patientia.

Archangelus quidem sanctus Michael hanc occasionem non amisit, ut studium suum in Creatoris sui commoda monstraret. Revocandis ad officium rebellibus omnia experta, omnes animos, qui in fide manserant, ordine dispositus est. Et posuit se ad caput eorum, et assumpsit sibi mottem et clamorem hec verba: Quis ut Deus? Verba ista nihil comparant Deo.

Cum tempus ad disceptandum inter se ventum esset, duae partes in acie visae, quarum uterque dux potens atroxque ducebatur. Factum est ergo proelium magnum in celis (1). Video, pater, quidquid illa vis atque sollertia, quae res militaris unquam apud mortales ostendit, astu, virtute, prudentia praeditum, cum ea omnia poetarum atque hominum commentitia adiecerit.

credulitas populorum gigantibus fabulis et omnibus fabulosis heroibus attributa, nihil est quod utrinque factum sit.

(1) Et factum est proelium magnum in coelo; Michael et angeli ejus prœliabantur cum dracone, et draco pugnabat et angeli ejus: et non valuerunt, neque locus inventus est eorum ampliùs in cœlo (Apoc. 12; 7, 8).

Principes inter alios, ac maxime duo duces, egregia incepti prodigia virium sibi insignem. Non dubium est, quin Deus aliquorum defectionem, et aliorum affectum et meritum consummare permittat. Inde aliquandiu aequata victoria; sed pars iustitiae praevaluit, quod fieri non potuit

secus. Omnia in partem rebellium cesserunt; cunctis cessit intrepidi archangeli conatibus, cum Filius Aeterni venit figere victoriam et decernere pugnantibus fortunam. Apparet, legionesque ante se rebelles evanuerunt.

Quis ut Deus? Videt eos cadentes sicut fulgur, de alto coeli in profundum abyssi. Ibi enim eos uno verbo praecipitat; Ibi tam terribili sententia fatum suum praefigit, ut sine subsidio sit, ut sine spe emendationis conscientia (1)... Sic, Pater, superbia, quae prima fuit, inter ipsos angelos inordinationem et discordiam effecit. quaeque cotidie adhuc perturbat pulchram entium harmoniam

Creatus, olim de caelo nunquam rediturus…. Deinde, quis non timeat monstrum semper armatum contra ipsum Deum, quique insensibili defectione audet hunc dominum inflexibilem aggredi, qui eum tanto rigore punit, quique in perfectissimis creaturis improbe punit, sine. consideratione, sine misericordia et sine opibus?

Ipse est J.-C. qui ad Apostolos suos dicit: Videbam Satanam sicut fulgur de coelo cadentem (Luc. 10, 18).

SECTIO III.

EX ECCLESIA.

§ . EGO.

Ecclesiae militantis pulchritudo. divina eius ingenia.

« In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, per Iesum et Mariam, obsequium facio. »

Sacerdotium aeternum J.-C., Apostolis eorumque successoribus usque ad finem saeculorum communicatum.

Vidi, inquit, Soror mea, in Divinitate trium Personarum Venerabilium, Sanctam Ecclesiam descendentem in terram et per ministerium Verbi Incarnati, Summum Pontificem aeternum sacerdotem, indutum regale sacerdotio, Deo vero et vero homine. Venit in nos ad consummandum suum aeternum sacrificium, vitae et mortis nos redimens meritis, Ecclesiamque suam ibi Spiritu Sancto adiuvante stabiliendam.

(246-250)

missum formare, gubernare, et ad finem perducere, et contra omnes hostium impetus sustinere….

Ah! Pater mi, quam jucundum et magnificum spectaculum mihi proponitur  !

Quomodo eam tibi dabo?… Vidi hanc Ecclesiam sub specie horti lepidi, ubi positum est, in fine ordine, totam hierarchiam ecclesiasticam, apostolos, et omnes, qui eis successuri erant. J.-C. apparuit ad caput eorum, et divina virtute cooperuit eos coram me, in specie  vestis fulgentis et candoris, quo praestringebantur oculi mei. Hic primum apostolorum, inde collegis, deinde  omnibus

eorumque successores usque ad consummationem saeculi. Hoc amictu arcano et fulgenti habitu, haec splendidissima congregatio tam pulchra mihi visa est

lucidum, tam suavem ac suavem odorem exhalabat ut prorsus exstaticus essem. In singulis luminibus istorum imaginabar videre J.-C., et vidi illas paene similes tot numinis.

Bene tibi hac occasione, Pater, in alia re, mihi contigit, accedente sacerdote, eum oculis videre.

eodem spiritu indutum, et in communione didici, hanc lucem sacerdotalem insigniri charactere, quo sua ordinatione quisque vestitur sacerdos. Quam magnum, quam sublime, quam divinum J.-C. sacerdotium!… Redeamus ad augustam ecclesiam, quae continet omnes suos ministros. Dominus eorum divinus mihi dixit, eos mihi ostendens: Hic sunt ministri mei

; hic sunt, qui mecum universum judicent; qui illos audit, me audit; qui ea contemnit; qui me honorat; qui tetigerit eos, me tangit…. Tunc mihi dedit intelligere, quod ipse sit qui in Ecclesia sua quemque suos ministros collocavit, sicut ipse collocavit.

stellae in firmamento. Ipse est, qui limites suae potestatis eis praescribit, quemadmodum in singulis globorum caelestium linea, quam in suo cursu describere debet, vestigat. Dat negotium, ut rationem eorum reddant; her

respondebit ei anima pro eo quod obicitur. Quid onus? Sed nulla potestas temporalis potest eos disponere, iurisdictionem suam disponere, suas potestates coarctare, eorum auctoritatem minuere.

Vidi ergo, Pater mi, campum pulcherrimum, seu hortum, qui verus paradisus terrenus vocandus est; sed vix aspexi, nisi ad objecta, quae videri possent tot stellae a sole justitiae illustratae. Tribunal infallibile vidi, ubi Spiritus Sanctus residet, et unde divina sua oracula toti Ecclesise suo distribuit, quam dirigit et sustentat. Infallibilis est, quia eius fundamentum est veritas. Vidi Salvatoris merita magno nitore fulgere et refulgere, omnemque vim suam omnem efficaciam dederunt septem Sacramentis, quibus Ecclesiam suam ditavit. Ah! mi Pater, pulcher aspectu!..

Baptismi amplitudo. Sublime baptizatorum societas cum Sanctissima Trinitate.

Ibi mihi sanctus Baptismus super omnia primus fons gratiarum salutis praesentatus est. Hoc sublimem et ineffabilem societatem, irrevocabilem ac sollemnem contractum inter creaturam et Creatorem, ante oculos meos fieri vidi.

Audivi duas partes inter se consensisse

respiciant ad inuicem. Creatura dixit: Spondeo vivere et mori in fide verae JC Ecclesiae; Spondeo pugnare

et daemonium, mundus, et caro, quae inimici  Dei mei, Redemptoris mei, et evangelii eius; Renuncio ei in perpetuum, nec unquam aliquid cum illis commune habere volo  ….

Tum e throno nitido Surgens eternum coelorum culmine fulgens: Bene, mea, inquit, creatura, hic, me, confirmo in favorem: Jam tu mihi per creationem es, mox. eris mihi etiam cariore titulo adoptionis, qua iam non videbo in te nisi vivam imaginem dilecti Filii mei, alterius ipsius. Oblivisci itaque in consideratione eius criminis, cuius reus es natus, et aquam baptismi tui purgandi virtutem eius tibi daturus sum; Ego te in periculis suscipiam; defendam te ab inimicis salutis tuae; et si per fragilitatem naturae tuae, quando veneris thesaurum innocentiae tuae, invenies in sinu ecclesiae meae, cuius fies membrum, omnia recuperandi subsidia.

Repente J.-C. jussit suis ministris officium suum sublimem exercere, summam manum huic divino Foederis imponere; quod statim fecerunt. Spiritum Sanctum vidi in fonte baptismali descendentem atque novos baptizatos occupans per infusionem trium virtutum theologalium, Fidei, Spei et Caritatis. Totam venerabilem Trinitatem vidi pingere, vel potius imaginem eius in hoc  noviter profundo insculpere

Christiane, indelebili charactere, quem ubique portabit, et in celis gloriam in seternum faciet, vel in inferno confusionem suam.

(251-255)

Ita est, Pater mi, quod veri Dei filii et J.-C. in omni tempore formati sunt; sic Ecclesia ejus in terra incolis ad coelum referta est.

Vidi ergo apostolos et eorum successores; Sequentes eos triumphantes exercitus, martyres, gloriosos confessorum et virginum turmas. Vidi omnes filios Dei, omnes cives regni J.-C.; sanctorum omnium aetatum, omnium sexuum, omnium conditionum, ex omnibus mundi regionibus, corpore unitis, eadem fide, eodem baptismo, eadem spe, eiusdem caritatis vinculis mirificis coniunctis. minus infusa; nam J.-C. mihi dedit intelligere, quantumvis Christianus aberat, quum in medio idololatriae positus esset, semper tamen.

coelum et terram, dum eadem apud eos servat fides, iisdem de causis, quibus spem animant; ius habet in eodem praemio, et ex eodem auxilio consequi potest. Haec Communio Sanctorum appellatur, quae veram J.C. Ecclesiam format, quae caelum cum terra coniungit et defunctorum animas includit, quae adhuc iustitiae Dei se debentur. Haec Ecclesia, sic disposita, nec loco nec tempore terminatur. Universale est in suo ambitu, sicut etiam in duratione; Continet et in se continet omnia iusta, extra

peccatores excludunt, qui fidem non amiserunt. Omnis homo baptizatus ad ipsum pertinet ut membrum suum bonum vel malum, donec fuerit

schismate paralytici vel excommunicationis gladio interempti.

In medio tam pulchrae congregationis positus, in admirabili basi haec fidei fax luminosa surrexit, quae scintillis suis undique iaculantibus.

omnia suo lumine divina illustravit. Verus est christianorum dux; verus est sol hominum, qui tenebras idololatriae depellit et genus humanum ex altissima et atrocissima nocte eripuit…. Quale donum de celo et quam eleuata et contenta est ratio humana! How much

huius mollis ac vivae lucis fulgore illustratur et augetur hominis spiritus!….

Quamquam singula membra huius admirabilis societatis Ecclesiae docentis mihi visa sunt praeclarum, sed imperfectissime summum sacerdotem repraesentabat, in quo solo residebat gloria et divina maiestas cum plenitudine sacerdotii aeterni, quod ab eo qui accipit. generat eam in splendore sanctorum. Vidi hunc electam turmam inicere vultu

complacentia, et audivi vocem ejus dicentis, " Hic est exercitus triumphalis, quem oppono nisus satanae; Oppugnare possumus, expugnare non possumus. Lucernae facula portari vel obscurari potest, at exstingui non potest. Semper pugnavit, semperque victor vicit, Ecclesia mea non obstante validissimas tempestates subsistet et, non obstante omni conatu  inimicorum suorum, fundata in solido lapide,  qu.

verum est quod me ipsum confirmo. Ita ero, vel potius in sinu sum animatus ac defendo; cum ea sum usque ad finem saeculorum et ultra, et numquam praevalebunt adversus eam potestates inferorum. »

Ecclesia, soror continuata, iterum mihi monstrata est sub figura vitis, agri, arboris, circuli, &c., etc., ut infra videbimus. Sed non possum, Pater, carere notione singulare hic ad te, quo Deus me hanc unionem digito attingere fecit.

admirabilis regnans inter veros hujus sanctae Ecclesiae filios, quae est regnum J.-C., ejus filii. Hic versus est;

Admirabilis Concentus Virtutum Militantis Ecclesiae.

Praeteriens uno verno die, prope unam communitatis fenestras, quae altarum arborum clausurae nostrae inclusus angiportus imminet (hoc angiportum, Pater, multis abhinc annis decisum est, locum occupavit, ubi nunc vides tres ordines. novellae calcis, quae ibi substitutae sunt), mane erat bene; Volui, ut iam interdum feci, me momento insontem delectationem audiendi strepitum multitudinis variarum avium, quae ibi assederant, me dare. Cogitationes quas lepidissimas spectaculi mihi attulit, primo admodum gratae fuerunt; mox tristes facti sunt, et tandem sicut visurus es….

Quam pulchra omnia in natura sunt! dixi mecum; quomodo omnia creatoris voci obedit! quomodo omnia Omnipotentis gloria celebrat! Benedicat eum quisque in suo modo. Quis ordo, quis Harmonia, quae perfecta concordia! quam mirum concentus inter creaturas etiam irrationales!…. Necessarium est, o Deus meus! ut creatura ratione praedita et tot privilegiis et gratiis referta, sola sit in mundo, qui opus tuum est, perturbare, contra te rebellare, tuis mandatis resistere et sanctae voluntati tuae obedire nolens!…. Horum avium vocem saepe alias audivi; sed numquam hoc

(256-26)

me tam profundas cogitationes effecit. Cor meum conturbatum est, et cor meum commotum est per impressiones quas fecerunt in me. In tribulatione mea ad Dominum me allocutus sum, et dixi ad eum: Quomodo potest, Domine, ut homo sic contra te rebellet, cum omnes benedicant tibi, et omnes usque ad bestias laudes tuas decantent? . .

Quae acerbitas! quantam ingratitudinem, quae cum  ita dicerem, J.-C. mihi sensibiliter et forma humana apparuit.  natus

noli dolere, fili, ad me, cum accessit ad me, omnia non desciscunt nec pereunt, ut existimas, inter tuos. Ego  ad te audiendum…. Statim, Pater, audivi intra  me

concentus concentus divini amoris, qui a divinitate procedebat,  variis multiplicatis vocibus, in mille ac mille bonae gloriae,  laudes, honores et adorationes, quas Sanctissimae  Trinitati reddidit.

Communio Sanctorum.

Non possum equidem tibi dicere, si con- centus iste divinus e coelo vel e terra venerit, nec si sensus externi mei afficiantur vel non; totum scio quod circa me audivi; Similis fui in medio, vel potius in me fuit, implevit spiritum meum, intellectum et cor meum, occupavit omnes virtutes meas.

quantum iste divinus amor, qui eius anima concorditer sibi attulerat, et maxime suavissima suavitate, quae recta ad cor pergit, arripit et sine violentia removet….

Res admirabilis, et quis sentire potest quin se ipsum exprimere possit! in varietate tonorum et in diversitate modulationum huius divinae chordae, diversarum Ordinum Sanctorum Ecclesiae virtutes, ardentem Apostolorum zelum, intrepidam confessorum virtutem, fortitudinem et constantiam distinxi. martyres, virginum intemerata puritas cum ardentibus suspiriis, inviolabilis coniugalis vinculi fidelitas, propria cuiusque praedii sanctitas. Omnia et quaelibet pars totius huius tonis propriis et analogis reddita et expressa, saepe insensibilibus nuances, per plus minusve sensum tangens; postremo hi gradus diversi erant

tanta arte, lenitate et symmetria varia et coniuncta, ut numquam in terris aliquid simile, ne ad eam quidem accedens, nihil ad minimum.

Oblitus sum cantu avium; quia tunc cor meum in gaudio natabat, nec amplius se ad aliud se praebere poterat, cum in fine con- centus capientis me, dominus noster hos ad me direxit.

verba consolatoria: "Vides, fili," omnia non pereunt

ut credideras. Animas fideles adhuc in terris manentes vides, quae me laudare, me benedicere, me amare non desinunt, unita cum triumphali Ecclesia, quae hic in caelo geruntur, facere; omnia enim, quae modo audivistis, leve specimen est concentus, qui ex congregatione sanctorum terrestrium et Ecclesiae militantis virtutum provenit: nondum aliquid audistis de concentu iucundi, quorum beati spiritus coelestes efficiunt. Ierusalem sine intermissione personet…. Est autem, Pater mi, in admirabili harum duarum partium cum animabus in Purgatorio, et in relatione et in conversatione reciproca;

sanctorum communio, vera Ecclesia J.-C.: haec pulcherrima et admiranda societas pretium est sanguinis Dei, magisterium omnipotentiae eius, et obiectum amantissimi eius; denique aeternum regnum eius est.

Necesse est, Pater mi, ut nihil amplius tibi pro J.-C. inferno annuntiem, hanc tandem Ecclesiam quam sub tam pulchro visu modo vidimus! Confiteor tibi, animum meum commoveri, et cor meum ad id recusandum propensurum esse; sed, cum tales usque ad finem participes esse debent, nonne causam suam prodere ac veritati laedere, quid mihi coelum notum est reticere? Nonne J.-C. qui me iubet loqui? Loquar ergo, Pater mi, quidquid mihi constat; Dicam quicquid requirit ut ab ipso dicam de omnibus subditis regni sui componentibus, et quod futurum est in crastinum.

§ . II.

Novissimas Ecclesiae persecutiones. Causae et earum effectus.

Sathanas invehitur contra Ecclesiam.

Ah! pater meus ! dixit mihi Soror, iuxta solitum crucis signum, Pater mi!…. Deus facit me videre malitiam Luciferi et diabolicam et perversam intentionem suorum satellites contra sanctam Ecclesiam J.-C.

(261-265)

vias et semitas Antichristo, cuius regnum appropinquat, purgare. Corrupto eximii animi spiritu venenati, cum inter se tot pestilentes morbos communicarent, fitque dux contagionis. Quid tumultus! quid scandalum

!....

Hoc est, Pater, quod ante oculos meos factum vidi. Ipse satanas satellitibus suis distribuit, quos scelerum suorum conscios fecit, quamdam foedam substantiam, qua eos in fronte vel in aliqua parte pellis, quasi figuras imprimeret.

indoles devotionis erga opus suum. Satellites isti sic tacti, visi sunt mihi ilico lepra cooperti, qua omnes homines, qui se tangi ab eis passi erant, inficerent. Haec figura,  Pater mi, ad interiorem et exteriorem Ecclesiae se refert; et licet in revolutione incipientis solum habeat suam perfectionem, bene tamen exprimit dispositiones et successus eorum qui eam diu preparaverunt. Hi sunt conatus inferni regnum J.-C. in animabus perdere et fideles in exercitio suae religionis perturbare. Isti daemonis emissarii, isti Antichristi praecursores, sicuti cognovimus, sunt impii scriptores, qui per suas libidines et seductorias disciplinas tamdiu proiecerunt  .

fundamenta irreligionis, quae infectam materiam dominatur, quae contagionem ubique communicat, et quae nihil aliud est quam impura haec impietatis compositio, etc.; licentia undique acquirit, et facit omne malum sub specioso philosophiae nomine , quod nunquam meruit. Sed, mi Pater, sunt quaedam verba quae distinctissime audivi, et ad quae nihil mutes adhuc rogo; visi sunt mihi a Deo venire: vigiles dormierunt; claustra perruperunt hostes et in mediam urbem intraverunt. Perrexerunt usque ad arces, ubi posuerunt praetorium. Potestas

tenebrae imperium extendit; fecit se synagogam; aras posuit, ubi idola adoranda collocavit. satanas venit

intrare synagogam suam, etc., etc., etc. »

Post hoc, Pater mi (noli tamen quidquam muto quod tibi dicturus sum), vidi magnam virtutem insurgentem in sanctam Ecclesiam. Eradicavit, spoliavit, vineam Domini depopulavit; et fecit eam in stationem transeuntium, et contumelias omnium gentium exposuit. Hic superbus audacissimus homo, spreto caelibatu et statu religionis oppresso, bona Ecclesiae usurpavit, et sanctissimi Patris nostri Pontificis potestatibus induta, cuius personam et auctoritatem despexit. vidi

columnae Ecclesiae nutant; Vidi etiam plurimos casus, quibus plus firmitatis exspectare debebamus…. Ita, Pater mi, inter eos qui eam fovebant, erant ignavi, homines indigni;

pastores, lupi pelle tecti agni, intrantes ovile solum ad seducendos animas simplices, ad mactandum gregem J.-C.

hæreditatem Domini liberate raptores, templa et aras sanctas depraedationes.

Hinc est quod Dominus dicit in ira sua et in indignatione iusta, quam concepit: Vae proditoribus et apostatis! Vae usurpatoribus bonorum ecclesiae meae, quam omnibus qui eius auctoritatem contemnunt! Ingredientur indignationem meam; Ego hanc eximio succendam

Audax; peribit coram me sicut fumus qui tabescit in aere, in poena criminum. hæreditatem postulabo eum

destinata ad sustentationem templorum meorum ac ministrorum meorum;

tanquam subsidio pauperum. Ego indurabo cor eius, excaecam mentem eius, peccabit in peccatum; male faciendo se putabit bonum facere; et erit casus eorum quos inebriet altius

eo perniciosius, quod se superbia superiore extulerint. Hic, Pater mi, prima ratio est hujus Domini severitatis; attentione dignum est.

Naturae superbiae philosophicae; contra ipsum Deum. Eum manet dira poena.

Secundum id quod mihi ostendit, haec arrogantia intolerabilis in oculis est, non vulgaris naturae, verbi gratia, quam ille, qui ingeniis aut divitiis gloriatur; Haec est exigua inanis gloria, quae nihil fere habet cum superbia, quae in ipso Deo sumit, ut iura sua disputet, eique obedientiam recuset. Hoc enim genus arrogantiae est eiusdem naturae cum eo quod in caelo contra Altissimum Luciferum excitavit.

ostendit, quae notare debet Antichristi defectionem, quae iam animat et semper praecursores suos animavit, impium dico hodie et omnium aetatum, qui audent et ausi sunt blasphemare sanctum Dei nomen et.

vexillum contra Ecclesiam J.-C., eius filium, impugnando veritates fidei deponitur.

(266-270)

Hoc eximium est naturae adulari et corrumpere sensus, phantasiam fascinare, rationem et intellectum perstringere. Effectus eius ordinarius est poena pulcherrima et atrocissima, quia semper mentem obcaecat et obdurat cor ad vera revelanda et obdurat.

cuius fides necessaria est ad salutem…. Semper ad novitatis inclinatus et ad errorem disponitur, se, secundum ambitiosas eius praetendentes, disciplinas libidinis et impietatis facit; testimonium eius oculos percutiat, cor suum veritas tentet, in phantasiis et fallacibus ideis persistit, oculorum lumine testimoniis claudit, cor obdurat.

contra conscientiam, et persistit in pugnando veritati sicut foedissima contumelia spiritui Dei…. Tandem in tantam incidit caecitatem ut etiam sua facinora ad meritorias actiones assumat, et in malo faciendo se vere bonum facere credat. Ad hoc ut non raro videam hominem turpitudinum despectantem, ipsum crimen ad bonum opus suscipiens, et se Deo serviendum putans, et actione, quam defendit, offendit. et qui eum dedecorant. Ita et pro patriae nomine gloriabuntur evertendis omnibus legibus civilibus, quae securitatem patriae, omnia principia.

erga pietatem et humanitatem: ipsa caedes civium et ministrorum religionis erit illis voluntariis caecis actum religiosum, omnium legum eversio sanctissimum omnium officiorum….  Ita est ubi hoc genus superbiae infallibiliter desinit! Caecitas  of

cor et caecitas mentis quae attingit ad cognoscendum et subvertendum argumentum principiorum principiorum….

Deus igitur me videt, pater, hanc arrogantiam tam odiosam esse oculis, ut quamdam crudelitatem exprimi non possit, et quod fieri vix possit, ut spe- riatur, ut relaxetur. de conversione horum infelicium. Imo, pater, aliud delictum potius ignoscat Deus, quod aliud crimen ei non sit ita oppositum: nec aliud crimen in se fert malitiae, quam impugnat, quae indignatur diuinis attributis; bellum apertum et declaratum, quod maxime detestatur, et cuius est aeternus et inimicissimus... Itaque non mireris, si in maledicta et reproborum via placide ambulantes caeci voluntarii ad tragicum finem perveniant, et cadant. ad imum cum Lucifero dirum barathrum dominum suum; turn, cum in summo caelo similes sibi assurgere putarent. Talis erit illorum sors; et quid in eo

valde terribilis, video in Deo sententiam quasi ferri, et sine miraculo gratiae, quod nemo potest promittere, habebit;

infallibiliter executio eius…. Sed, Pater mi, sicut hora est obedientiae meae, rogo te, ut me excuses, si in serius continuationem differo.

§ . III.

Querela J.-C. de calamitatibus, quae omnia Catholica Regna, et Gallia in specie vastant. Scandala malorum sacerdotum.

« In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. »

Pater, nocte quadam, qua me mater nostra in vectum dormire fecerat, ad majorem domus securitatem, audivi, evigilans, vocem lamentabilem, quae mihi visa est de latere ecclesiae, et erat. egrediens. sancti

Tabernaculum, ubi Ss.mum Altaris Sacramentum servatur. Intellexi facile J.-C. fuisse patrem suum aeternum orantem. Sic commodavi, cum

attentius etiam audientes vocem tangentem, quae quidem vox hominis fuit, sed cuius acerbissimae et querulae prosodiae, credo, vis, vis eloquendi, vocem humanam numquam non habuisse, habere non posse. cum divinitate non animatur. Eodem tempore sentiebam in praesentiam Dei, et audivi, quantum iudicare potui, orationem, quae multum erat de paradiso Oliveti... J.-C. narrans me venire et orare cum eo… statim surrexi, sequentem generalem licentiam, quam a matre nostra quacumque de causa et quacumque de causa acceperam, consecutus. Divino Magistro meo coniunxi et plus quam horam cum  Eo in oratione permansi.

Quam felix esses, Soror mea, Interpellavi, sic sociari Filii Dei prece! ... Ah! Pater mi, soror respondit, haec felicitas

magna vero; sed si scias quid mihi patiendum sit quantumque mihi gratuitum sit, haec beneficia non invidenda natura videres. Attamen tibi fatendum est, me beatum Salvatorem mei ac Dei mei dolores participare, et eum in aliquo adiuvare.

(271-275)

eo modo eos secum ferre patiendo. Quae felicitas! sed quam dolor!

Audivi ergo, Pater mi, lamenta Filii Dei et querelas peccatorum factas, quorum fatum maxime tulit.

interest. Crimina, quibus maxime videbatur tangi, et acerbissime flevit, fuerunt infidelitates, praevaricationes, scandala malorum sacerdotum, et omnium ecclesiasticorum, qui per eorum irregularitates et vitam scandalose profanant sacramenta. Sacerdotium eius dedecus, et sanctum nomen eius blasphemetur: Quot altarium meorum ministros, inquit, noces, quam serviunt animarum saluti, quos redemi! Bona ecclesie mee surripuerunt, suis conviviis, ludis et suis inutilibus expensis, sumptibus pauperum quorum victualia furati sunt; et dixerunt in corde suo: Nostra sunt ista bona sine criminibus et obligationibus. Quae usurpatio! quid sacrilegium!

J.-C. ergo deflevit offensam Dei, super desolationem Ecclesiae, super exstinctione fidei et charitatis; amisso animarum et reproborum infelicitate, quibus infernus adimplet obstante omnia quae ab illo commiserunt conservare. Ille flebat super omnia generis humani mala, et praecipue de iis, quibus Christiani tot infidelitatibus et sceleribus commissis poenas impendent.

confidit amico suo, et queritur de moeroribus sibi factis ... Filia mea, dixit mihi, in amaritudine cordis sui, sed in paterno sono et in effusione cordis, que me pene- luit dolore et dolore. continuo: Filia, credes? Judasus in Ecclesia mea inventus est, qui me proditum et venditum: relictus sum, iterum negatus sum; tradidimus

Barrabas, et ego morte multatus. Ego sum flagellatus et crudeliter

Corona spinea. opprobriis et opprobriis coopertus sum; Ad supplicium sum translatus ut iterum crucifigeretur!….. Quid castigationes?

tantis ac tantis cruentis indignis! Sed preces Ecclesiae meae audivi; gemitus et suspiria fecerunt mihi vim, et statui breviare tempus exilii.

Modo placare iram Dei; una cum J.-C. et mysteria passionis ejus honorifica.

Ita J.-C. in hac precatione fervida quasi bonus pater, indignans quod filii rebelles contra cor suum eos punire cogant, et invito erga eos amore cogantur. Vidi quandoque manum  in eos elevantem, minatus exstinguere eos, offerens pro ipsis agoniam, flagellationem, sanguinem et mortem. Aeternam iacturam illis nuntiare visus est, et omnia divini corporis vulnera pro  eis loqui.

immunis est. Ipse me invitavit ad preces nostras, ut iustitiam Patris violarem; sed in alta dulcedine, ubi erat anima mea

tribuo, quia pars maeroris presserat et quasi inundabat cor miserum, vix aliud facere potui nisi flere et flere ad latus ejus. Quo in casu, Pater mi, ipse praescripsit

methodum, quam tibi prima monstravi, iram caeli irritati placare, colendo mysteria dolentis passionis ....... .

Sublimitas votorum solemnium religionis, quae sunt speciali gratia praedestinationis.

Multos annos hanc visionem habui; sed quam multa alia tempora non audivi querelas J.-C. de variis rebus ad Ecclesiam suam pertinentibus! et hic est inter alia, quae dixit mihi aliquando de ratione votorum monachorum, querula ante suppressionem illorum facta.

Hodie. Videre me fecit haec vota tanquam ex ipsius divinitate emanatio; vel, si melius placet, specialem gratiam praedestinationis, quae immediate ex meritis mortis profluit; et sic mihi exposuit: sedulo requirit;

Superabundantiam gratiae, et infinitae dilectionis, quam Pater meus mihi communicavit tempore incarnationis meae, dixit mihi, inundavit cor meum et subjugavit voluntatem meam, non cogendo. Ex eo tempore omnes facultates meas ad summam voluntatem suam perficiendam devovi in ​​omnibus, quae eius gloriae et amori interesse poterant; et feci eum

perfecta et integra devotio omnium meipsum. Exinde, voluntate mea necessario conformis Patris mei, eadem me gratia liberum arbitrium induxit, ut omnes labores, humiliationes et tormenta patiar, et usque ad mortem in cruce. Volebam libere et propensione amoris mei. Ideo sacrificium vitae meae fuit

assidue obiectum meae cupidissimis desideriis. Nunc addidit, "Nescio"

solemnia illa vota religiosa, quibus creatura se totum Deo consecrat, mei sacrificii emanatio est, ac libera esse debet. Huius primae gratiae effusio est, quae solum in meritis mei sanguinis sumit: singularem praedestinationis gratiam, quam ego.

illis tantum tribue, quibus illud me libet concedere. Sine ulla violentia sua sponte, hoc

(276-280)

gratia dominam facit, eorum cor et voluntatem leniter arripit; eosque a mundo separat artissimis divini amoris nodis mihi inviolabiliter coniungere; Vota dico clausurae, perpetuae obedientiae, et aeternae voluntatis propriae abrenuntiationis, paupertatis, immoderatae et immaculatae castitatis, quae suum consecrant.

pectora, corpora, animas, urget

maiore martyrio meritorio cruci affixus, quod est ex parte eorum longior et magis voluntaria….

Indignatio J.-C. in eos, qui animas egerunt votis sibi consecratis.

Hic, Pater mi, J.-C., ira sancta animatus videbatur, et viva voce et foenore plenus: victimas pretiosas amoris mei; ad imum cor meum me attigerunt…. Infelices etiam ultro, quorum ego invideo, feci, quibusque ipse omnibus uti pro libitu ac pro suo arbitrio permitto. Vindicabo me, inquit, in die judicii mei. Sciemus quo iure venerint hodie liberum homagium creaturarum mearum auferre. Respondebunt mihi pro uxoribus his dilectis, quas cogebant; sentient ab ictu rigoris mei me ipsum dominum, cui omnia cedenda sunt, neminem impune fortem esse;

Tum, Pater mi, vidi diras castigationes quas pro eis exspectaverat et quas promptus erat contra eos immittere.

tam tristi eventu, ad pedes ejus projeci cor et mentem, et rogavi eum meritis sanctæ Passionis, ne sine causa condemnarem.

et non eas in perpetuum perdas, sed eas potius ad hoc ultimum infortunium evitandas conversionis gratias tribuas.

Quadam die, cum dolore cordis mei super numerum et immanitatem scelerum commissorum, audivi J.-C. graviter conqueri de his flagitiis, quae terra dixit inundasse, et in solium surrexisse . ultionem petere… Fulmen emittebat et expavescebat ne reos oppressisset.

Iesus Christus de criminibus Franciae queritur. Infortunia quae sequentur. Sorori dat probationem.

Ultimum tempus huiusmodi visiones habui abhinc duos vel tres annos, cum convocatio Conventus Nationalis venit, post nobilium, ut primas in Gallia molestias incuteret. Memineris proculdubio, Pater, primos legatos nostros Lutetiae incarceratos fuisse, et in diversis Britanniae oppidis esse laetatum occasione liberationis; Bene, in apparatu de Fougères, Marchio de la Rouarie rediens, unus ex nostris legatis, me J.-C. clare audisse, in suo culmine erant…. Intellexi etiam quod de Fougeres in particulari loqueretur. stulti! exclamat, caeci iterum se dantes, iam dediti sunt gaudio, quod sequetur multis lacrimis! Revolutionem quae visibilis poena est, benedicunt; libertatem laudant, cum servitutem attingunt, et se beatos esse dicent in incommodis quae illis superfluant.

Probatur hoc adiecit, omnia fore ut tibi nuncio, ut hodie, tali hora, incendium in oppido incendium capiam; eritis

testimonium ; et damnum consequens erit tantum praecursor vel levis instar incendii universalis quae mox Franciam desolabit... Omnia eodem die acciderunt, sicut mihi praedictum est. Eruca ignita, imprudenter immissa, in tectum cecidit, in Grande Rue, ubi ignem incidit…. (1). Fui in cella nostra, in orando Deo, statuto tempore, quando audivi Sorores nostras ante ostium pluries transire et iterum transire, et me pluries moneo, ignem esse in urbe. .. . eheu! Sciebam, et cito ad tranquillitatem animi didiceram; Frustra me corporeis oculis videre.

(1) Vidi aliquoties illum qui pompam emiserat; nesciebat quod in eo prophetiam implesset sicut fecerat.

Sub hoc eventu per triduum audivi vocem eandem de factione contra Ecclesiam et de religione regni formatam fortiter conquerentem. Adversus hanc partem saevissimas invectiones edidit Iesus Christus, quas feroces, barbaras, sanguinarias et impias appellavit. Indignationem liberis accusat, patrem obtestatur ut tempestates avertat neque atra consilia exsequi permittat…. Ah! impios, inquit, coniuraverunt contra ecclesiam meam, ministros meos et omnes qui ad me pertinent. est mihi succensere; sed punientur pro eo... sanguinem suum effundent;  sed in hoc effundetur sanguis

qui illud effuderit, quoniam vindicabo.

(281-285)

fortasse parcamus gravissimae poenae parcendo flagitiis quae ad ipsos attrahunt! ... cessarunt querelae post triduum, et mox comperimus de captivitate Bastillae, specie regis captivitatis, et caedem. satellites, pericula, quae sacram personam ejusque socii cucurrerant, denique omnes Parisienses molestias, in quibus, felicissime, scelerum ac perturbationum essent.

multo minus quam causam cognoscendi rebellium audacia dedit.

Denique, Pater, generaliter tibi dicere possum quod vix ullus interesting eventus acciderit in Gallia, praesertim pro Ecclesia, me non habuisse simile quid a J. C. monitum, sed etiam dicturus sum vobis sub quibus figuris me fecit. vide primam causam talis a

calamitosas tumultus in Ecclesia et publica; Semper pro se ipso loquar, sed puto bonum erit differre singula usque in crastinum, si placet. Postulata soror in crastinum sumpsit filum quod nuntiaverat.

Ignis in Faubourg Rogerus occasione huc retulit. Domuncula miraculose a flammis servata.

Mihi, ut opinor, ad paragraphum finiendam, pone hic anecdotum, quae multum convenit cum praecedenti, quamvis motivum probabiliter diversum sit; sic mihi soror in alia re locuta est;

Scies, Pater, si iam nescis, quae mihi dixit ignem ante aliquot annos (sed quindena fere post ignem de quo modo dixi) erupit in quibusdam domibus Rogeri Faubourg. . Huius miserae spectaculi testes mihi erant moniales. Fuerunt etiam quidam, qui arduum communitatis ascenderunt ad melius observandum progressum flammarum, quae in turbine surgebant. Per flammas deprehendimus interdum parvam domum candidam, quae eo magis ingruente visa est, ut flammae directo impetu venti ferrent. Sensi maxime inspiravit

orare Deum ut conservet; putavi enim cuiusdam pauperis familiae domicilium esse oportere. Cum oraret, vox, quam esse credidi Dei, interius ad me dixit: « Domus haec, pro qua oras me, non peribit, quia et orationem revereor, quam qui in ea vivit in eo quod actu facit. ad me. Mox flamma inflexit, ventus ex adverso flante, domuncula conservata est; qui omnes tanta admiratione perculit, ut miraculum simile videretur.

Paucis post diebus hanc Sororis fabulam, quam praeterea in coeteris monialibus, ac etiam cum rumoribus habui.

Antea audivi, accessi ad parvam domum, de qua agitur, ad portam Rogerii prope positam, et prope ruinas domorum combustarum. Carnifex honestissimus pertinebat, cuius uxor pro uno optimorum catholicorum loco transiit; Haec familia tunc notissima erat communitati cuius moderator eram.

Post pauca indifferens sermonem deduxi ad rem, quae huc me attulit, quaerens quomodo conservata domus, quid conservatae tribuerent. Quid potuimus?

tribuas, respondit mulier, nisi beatae Virgini auxilio et Dei potestati? Sequere me, pergit, et dicam tibi

Quomodo omnia facta sunt… Maritus domi manet, imus in hortum, illa, me et filia eius magna, nomine Maria, annorum octodecim ad viginti, nuper nupsit.

Vides, domine, hoc vegetabile dixit mihi; bene! f

quod ad aedes nostras ignis diffundebatur. Marion narrabit si mentitus sum. aecclesiam sancti Sulpicii ubi est e regione ambobus;

sanctam imaginem Nostre-Dame des Marais, ut nostis. Orationem hanc dixi bono Domino clara voce, et mecum etiam Marion dixit. Dixi: Deus meus, tu scis quod nulli nocui, et quod nolim rem alienam habere de denario; si urat, hic est mea paupercula prosapia sine hospitio et ad ultimam miseriam redactus; ut pauperes pueri ibo

quaere panem eorum, et ego cum eis. Deus meus, miserere mei et miserere mei, salva animas nostras, salva domuncula nostra, quia a te tantum expecto: per intercessionem sanctae Matris tuae, in qua;

post te posui omnem confidentiam meam. Si hoc beneficium mihi dederis, habebo ad minus unam missam dictam et candelam accensam in honore ipsius ante sanctam ymaginem Sancti Sulpicii. »

(286-290)

Valde animatus sum fide sic loquens; eandem precationem usque ad ter iteravimus, et toties filiam meam misi ut viderem si flamma non mutaret directionem, et iterum coepimus sine amissione cordis.

tertio denique ipsa mihi dixit mutatam esse ventum et flammas in contrariam partem ibant; quam omnes admirantes, domus nostra salvata est.

(1) Eo ipso momento quo Soror tantum audiverat hanc vocem narrans ea quae supra vidimus.

§ . IV.

Causae eversionis religiosorum Ordinum. Affectum ad mundum et ad se. Violatio votorum eius.

Primum, pro communitatibus religiosis, saepe habui visiones et etiam somnia, per quae mihi Deus ostendit fontem eorum decennii; hic sunt quaedam mirabiliora: vidi, sed pluries columbas et columbas ascendentes et perpendiculariter volitans ad caelum, in diversa altitudine: quid miratus sum videre, quod omnes fere columbae et columbae retrahuntur; per quasdam retia, quae eas haerebant, quibus manus invisibilis quasi in cavea vel in laqueum, quae eos ibi exspectabat, recideret. Diu haec visio me habuit

Pudet, sine ullo rectore, cum de hac re mihi satis- dixit. Tandem, post multum precatus, hic explicatur quod J.-C. mihi ipse dedit. Columbae istae et hae columbae, ut mihi ipse dixit, sunt communitates religiosae utriusque sexus: immo illae sunt animae religiosae quae, invitis officiis, semper creaturae et propriae voluntati adhaerent, eorumque adhuc passionibus serviunt. quae, ut retia multa, semper eas ad terram attrahunt, et prohibent, quominus ad caelum, ut destinatum est, fugam capiant. Ita officiorum negligentia, votorum transgressio, affectio mundi et sibi ipsi, haec est causa futurae suppressionis….

Quadam nocte memini (hoc potiffimum ad nostrum ordinem pertinere potuit), somniavi, inquam, vocem magni praedicatoris audituram. Propius accessi; pater noster sanctus Franciscus, monachos et moniales sui ordinis predicavit; eorum infidelitates, infractiones, negligentias eorum fortiter exprobrabat. Oblivione male acceptum imperium querebatur, maximas illis calamitates, socordiae poenas dedit; videbatur etiam exitium illorum timere.

Alia vice induendi stolam habui in somnis devotionem; cum eam ubique quaererem, apparuit mihi, et dixit mihi: Vestitus mea, filia mea, induit spiritum meum, et regulam meam non deserit;

est, mihi crede, tunica certissima, ut te a tempestate adventus defendat.

Paucis post annis vidi vineam direptam et vastatam incursionibus latronum, qui se in eam undique conjecerunt; rami eius abiectis stipitibus, cum in terram cecidissent, aut certe perpaucae relicti qui videbantur recepit. Istae variae figurae, sicuti ex quo didici, et perturbationes et supplicia virorum ac religiosarum, quae praevaricatione votorum ac regularum praevaricantur, repraesentabant;

animus ab eorum conditione.

Aliam noctem habui somnium aliud propheticum, et quod secundum expositionem quam Deus mihi de illo dedit, verum erat certaminis insigne.

terribilem esse seditionem in Gallia rei publicae, ac praesertim religioni ac religioni. Vidi in monte arborem pulchram, magnam et fortem; rotundum in modum ramorum

amoenitas ramorum viridium dispositio; flores et fructus simul odorem suavissimum exhibentur

venustus. Paucis passibus ex hac arbore pulchra vidi aliam multo minus validam, sed quae apparebat ejusdem speciei ex fructibus quibus oneratus erat, et floribus quibus tegebatur; non tam rotundum, neque tam compositum quam primum, et animadverti cacumen ejus in duobus punctis seu cristis terminari.

Cum mirarer has duas arbores pulcherrimas, subito vidi tertiam arborem erectam in medio spatio inter illas;

ut aeque ab una atque altera distaret: huic neque flores, neque fructus, sed species quaedam, quae constabat in pulchris foliis, quae duarum arborum primarum similitudinem aliquam haberent. caput, multo supra

corum deinde alternatim pulsare, motu ad dextrum

(291-295).

et ad sinistrum, tantum quod extimuit; Animadverti tamen, quod solum valde incubuisset, ac viderer spargere ramos primae arboris, quae semper restitit, nec quicquam ex floribus aut ex fructibus amittebat;

sed omnes alterius arboris ramos confregit, ita ut tantum truncus ac radices remanerent, nec difficile erat cacumina eius duo discernere.

Post hanc terribilem operationem audivi vocem clamantem: Seca radicem, ut deleatur, feram, et illa duo primas arbores conservare curet. Haec mox dicta sunt, quam audivi percutientem arborem maledictam, et vidi eam cadere et volvunt cum fragore ad ima montis. Hic, ut mox dixi, id est quod modo vidimus: prima arbor Ecclesiam I.-C designat, et secunda, hoc est.

arbor cum duplici vertice, status religionis utriusque sexus, qui in sinu suo formatus est; sunt eiusdem speciei, et ideo eosdem fructus ferunt. Haec arbor infructuosa et eximia, quae inter utrumque excrevit, et quae in altitudine superaverit, est fastus hodiernae philosophiae, quae mox in Gallia ultimam operam dabit ut Ecclesiam et statum religionis destruat et annihilet.

Dixisses silvestrem de radice primae arboris genitum, et modernam philosophiam habituri speciem reverentiae;

pro religione et ecclesia; etiam persuadere volet eam solam tueri ac reducere ad primam suam perfectionem: effectus ostendet quid de ea credendum sit, omnia odia, quae sibi ipsi, tum evangelica sunt, revelando. virtutum qui Christianam faciunt; incipiet se opponere virtutibus mere humanis et moralibus, quas faciet iactantiam magnam, quamvis ad salutem suam insufficientiam: simulque nos fallendi fucata iamdudum monstravit nitor.

tempus ut rationem fidei substituere vellet. Hoc est  quod

pulchra folia et sola illa ferina habuit. Huius immanis philosophiae vastatio debet habere suum tempus, religio et Ecclesia hac tempestate. Radix et truncus secundae arboris, quae  adhuc supersunt, cum paucis nervus qui praedae vitis evaserunt, ostendunt omnes non esse desperandum statum religionis, qui aliquando opes contra oppressores inveniet. renasci cineres  et

iterum post naufragium suum .... Vidimus autem primam causam humiliationis Ecclesiae in scandalis et inordinata vita ecclesiasticorum malorum. Hactenus de clericis saecularibus et regularibus, ac etiam de monialibus; nunc in laicorum perturbationibus rationem finalem consideremus quae Deum ad nos puniendum cogit, et consequenter aggravans causam infortuniorum Ecclesiae et tumultus Civitatis… Ad hanc partem redeamus, Pater. primae sessionis ; Si voles, cras erit, circa horam decimam mane, vel circa horam quartam vesperi.

§ . v.

Aliae causae persecutionis religionis et tumultus Civitatis in apostasia filiorum Ecclesiae; exstinguitur apud eos spiritus fidei, quem Deus excitat in cordibus infidelium gentium.

« In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, per Iesum et Mariam, obsequium facio. »

Hic est, Pater mi, de circumstantiis vitae meae, ubi certius dicere possum, si quid tale habere possum, quod J.-C. mihi visibiliter apparuit, certe eum videram. ex oculis corporalibus, et adhuc sum in persuasione; mihi perbene et opportuno videbatur; gravis et magnifica virtus inspirata gerens, ncrvis pudor et reverentia; divinum quiddam in toto exteriori suo refulsit, et in facie supra omnia refulsit, adeo ut illum videns et omnibus responderet, quae mihi dixit, nunquam ausus sum conspicere vultum ejus, ut ejus vultus dispicerem. Sed fac, si placet, omnia haec in mere interiori luce, utcumque contigit;

Iesus Christus pallio coopertus saepissime ante me ambulabat: sic me duxit ad altitudinem in medio spatioso rure; ibi me fecit videre duos viros stantes et inmobiles, bono iactu lapidis inter se separatos; in medio hoc spatio ponimus; Christianus et idololatra: J.-C. mihi dixit, ostendens Christianum a dextra parte orientali positum; fidei lumina intra se exstinxerit, ille me non cognoscit amplius, erubescit in doctrina mea et non

(296-300)

tantum a me discede…” Et quidem animadverti, dorsum eius versus J.-C. esse versum, posterior autem pars dimidia tantum conversa, quia in parte erat, cum umero suo erga nos.

Repente, divina luce, J.-C. me intro primum penetravit, et ibi vidi conscientiam tam scelestam, ut sola ejus memoria adhuc me horreret ...... Caelum! taetrum nefandi scelerum regius!

tenebrosa me videam omnia horrore. Ita, mi Pater, vidi per hoc spectra terribilia, monstra variarum specierum, magnitudinum et figurarum, quae semper in motu videbantur collidere, certare, et inter se pugnare, ruere, transire et incessanter agere. aliae; in quorum certamine, cum paulum in partem casum regrediendi viderentur  ,

at vero videant multitudinem, infinitatem aliorum monstrorum, etiam deformiores figuras, quae sicut anthill videbantur renasci et se effingere; exierunt in quibusdam angulis, ubi sub altissimis fuerant, defossi; tantus me terror invasit, Pater, ut semivivus essem; Circum me solum umbram mortis vidi, imaginem inferni et ultimi infortunii; talis enim conscientia est ad miseram aeternitatem transitus.

Inde J.-C. conversus ad idololatrum e regione Occidentis positum, et dixit ei ostendens.

impressit quamdam exsistentiae meae notionem ac etiam quandam attractionem ad cognoscendum me et ad me adorandum, deos ad phantasiam, deos ad pravis ideis conformes, et ad passiones faventes, volentibus satisfacere .......... Dein versus ad me, dixit mihi: Visurus et admirandus es gratiae meae super animam infidelis, cui cupio communicare lucem fidei meae. »

Eodem momento vidi divinitatis radium, qui velut flammae saxum usque in interiora beati infidelis penetravit, et me adhuc omnia, quae tunc mihi erant, tam luculenter transibant videre. . -

extrinsecus: primum hic idololatra, qui hucusque tantum a latere visus fuerat, sponte se convertit, et ante J.-C. terrori cuidam admixtus se direxit.

admiratio admirationis: ergo, animum eius fundum considerans, perspiciebam quod lineamentum hoc eum cognosceret verum Deum, creatorem caeli et terrae, summum arbitrum vitae necisque ....... Ah! intra se clamabat, et interioribus lamentis: "Deceptus sum, hic est verus Deus". hic animus desideratus est, animus quaesitus, cuius natura

totum mihi nuntiavit esse .......... resonabat in corde meo, sentiebam me invito, quod tamen fateri potui. O caecitas! quam impotens homo est sine auctoris sui auxilio, cum per se non possit percipere testimonia, quae se ostendit et insignibus circumfusum insignibus! Inveni denique; sed quomodo tam diu vixi, quin eum cognoscendi et amandi felicitatem habeam? Est enim ibi auctor et princeps meus, per quem et pro quo me esse sentio! Ex hoc tempore falsis numinis renuncio in perpetuum, quibus posthac non volo adorationes meas vel thura offerre. Ad haec verba sine haesitatione se prosternens et corde, mente et corpore adorat, celsam veri Dei maiestatem, primum divinitatis obsequium.

Ad hanc gratiam illustrativam et praeparatoriam, voluit Deus aliam adhuc pretiosiorem addere, quae tamen quodammodo erat ei tantum augmentum et additamentum; Desiderium dico trium theologorum virtutum, quae se in anima depingunt scientia et fide trium personarum sanctissimae Trinitatis, incarnationis mysterium, unius verae Ecclesiae, et baptismi; in eam nos regenerans in J.-C. Dat nobis in eo multo pretiosior gratia, si dici potest, quod felix conversio incipit amare cum omni sua sciendi felicitate: sicut credit in eum, iam sperat. illum videre in beata aeternitate diem: tandem ad eum totis viribus extendit, et insatiabilem cupiditatem habet ad hoc per sanctum Baptismum, qui ostium est, assequi.

Tunc acerbe recordatus est ludibrias et inhonestas blasphemias quas forte toties contra veritates, quibus nunc prorsus imbutus est, senserat. Prima cognitio religionis veri Dei, prius ea quam ad contemptum pertinebat. Sentit tamen hanc primam notitiam fuisse fidei semen, quam divina bonitas habuit, tanquam ignara ignara.

(301-305)

cor ejus ut ibi uno die germinet et ferat fructum; ibi erat, non advertens se, opperiens tempus laetum: se obtulit, imo Providentia pepercit, et gratia utriusque usus.

hic omnibus obstat salutis suae opportunitas et dispositio insultare; hoc totum in interiori anima vidi.

"Ita est," J.-C. - Etiam de gente in aliam transit ... mehercules, inquit, si hi duo homines in eo statu moriuntur, qui habet aspectum. Christianus in eternum habet speciem idololatrae in eternum felix, quia baptismo desiderii habet per infusionem fidem et omnes virtutes  .

de salute Christianae, et quod unitus sit ecclesiae meae, licet in medio infidelium, alter vero nullas suas virtutes habeat, sed omnia idololatrarum vitia; peribit illis similes, et moribus non serviet nisi opprobrio et damnatione. »

Haec est infelicis animi in qua Gallia se tot annos repperit, et haec infelicis animi causa praecipua est, etc.

minime universalis, communis tumultus, et innumerae calamitates, quas mox experieris. Haec fatalis et calamitosa patriae nostrae conversio, Pater mi, olim mihi repraesentata fuit eo modo quo vobis dicturus sum hunc terminum conloquium;

Eram in spiritu in summitate pulchri montis, ubi purum aerem et visum amoenissimi horizontis. In hoc monte pulcherrimo stabat domus valde regulariter constructa et a .

specie magnifica; quod me abhorrent videre omnes viae liberas, omnesque patentes aditus undique ad extraneos, qui illuc frequentes admodum dissipato aere confluebant.

Cum omnia diligentissime mirarer, animadverti repente obscurum esse aerem vaporibus, qui e terra oriebantur,

quae cum ad mediam regionem peruenisset, nubem nigram fecit, quae vento flagranti vento sensim ad montem, a quodam latere horizontis incepit. Hic vapor malevolus, qui claritatem Dei surripuit

tum atrocem tempestatem ac turbinem exagitabat. calamitatem suspicatus sum; sed sensi sub nube sensibili , quod ad momentum me superne auxilium numerabat. Erat quasi lunatum, rubicundum colorem, quod velocissimo motu quaquaversum movebatur. Ego nesciebam, si ex hoc phantasmate sperarem aut timerem, quod non possem intelligere: quo magis proficiebat, eo plus trepidationis augeri videbam, eoque magis augeri sollicitudinem meam sensi.

Tandem cum ad montem ventum est, se de nube abducit, et quasi ad pedes meos procumbit. Deus pater, quam terrorem! terribilis draco, cuius corpus squamis tegitur

colores varios, speciem FORMIDULOSUS; Ignem habebat

atrox oculos et corde fremens, caput et caudam superba levavit; unguibus armatus et  longi ordinis anceps, Dentes parricidas, minatus est omnia dilaniare. Ille statim ad pulchram  cucurrit

domo, et tamen quodam circumitu, quasi evitando me, valde animatus contra me videbatur.... Horresco hoc aspectu, et  meum.

primus impetus inclamare totis viribus fores claudere ac cavere furorem draconis…. Audiebant me turbido et subsannante aere, ceperunt me insanum, vanum, luxuriosum.

Nemo consilio meo uteretur, omnisque meus studium per ironiam et contumeliam solutus est.

Interea draco progreditur, iamque furentis victimas fecerat. Incipiebamus aperire oculos et auxilium petere, cum  Deus me monstrum oppugnaret et impediret quominus noceret. Sed quid mihi videtur, inquam, miseram similem, sine armis et sine viribus, quae ne cogitari quidem audet, unquam superare potest  ?

? Quamvis meipsum durius defendi, iussioni parere debebam, qui vitae meae sacrificium pro omnium salute expostulabat. Feci sine consulto adhuc. Sic rui in draconem, ut obsisteret et pugnaret… O prodigium! vix

si adortus essem, non posset mihi resistere: leo in manibus Samson fuit. Tunc ego illum discerpi, licet omnia conatu. et spectatores intellexerunt unde periculum tradidi.

(306-310)

Diu Pater, antequam haec visio mihi explanata est. Denique J.-C. modo mihi sensum ejus, hisce verbis plus minusve dedit: Memento, filia, visionem quam habuisti in tali circumstantia juventutis tuae. Recordatus sum, sicut praedixi tibi; Hic est quod dixit mihi:

Mons ubi tunc eratis regnum Francie; fores eius et aditus omnibus exteris patebat, quia diu dissipatio et curiositas Gallorum, immo magis amor libertatis, qui quasi naturale erat, valde obnoxium fecit novitatis in materia; fidens, et in systematibus profusissimis tradendis admodum capax. Nihil est quod non ita animo recipi possit.

Exhalationes istae, quae e terra oriuntur et lucem solis obscurant, haec sunt principia irreligiositatis ac libidinis, quae partim e Gallia, partim extraneo attigerunt, ut principia confunderent, et obscurarent; obumbrare etiam fidei faculam, ut rationis... Tempestas in Galliam protrusit, quod primum debet esse suae devastationis theatrum.

Obiectum, quod sub nube apparuit, revolutionem seu constitutionem novam, quae in Galliam praeparatur; it you

e caelo venire videbatur, licet solum ex vaporibus terrae formatus sit; solum illud videndo, ex forma et incommodo; itemque nova constitutio multis longe aliis quam sit apparebit; praesens e caelo benedicetur, quamvis praesens sit ex inferno, quod caelum permittit in iustam iram suam: non nisi ex effectibus cogemur draconem agnoscere, qui voluit omnia perdere et omnia devorare. .. denique meo iussu et auxilio triumphasti. Hic, mea filia, Ecclesiam meam congregatam repraesentabatis, quae aliquando percelleret et deleret vitiosum huius  criminis principium

constitutio. Hoc etiam significat opusculum, quod ideis te praestabo, quod pugnandum est conatibus draconis tantum, et ei tantum displicet, ut pereat in malignitate, si unquam rabie infernali succumbat.

Haec nimirum sunt, mi Pater, gravissimae calamitates; sed spes non est occultanda, quod mihi Deus dat de restauratione religionis ac de recuperatione potestatum sanctissimi Patris nostri Papae. Quale solamen tibi ac mihi! quod est gaudium omnium verorum fidelium! Video in divinitate magnam virtutem a Spiritu Sancto latam, quae secundo tumultu restituet bonum ordinem... Video in Deo frequentem Ecclesiae ministrorum coetum, quem velut exercitum indutum. pugnam, et quasi firmam et inconcussam columnam, iura Ecclesiae eiusque caput sustentabit, veteremque disciplinam restituet; in primis video duos ministros domini, qui in hac gloriosi pugna virtute Spiritus sancti emineant, qui zelo accendant.

ardentissima omnium corda incliti huius conventus.

Omnis cultus falsus tolletur, hoc est, omnes revolutionum abusus destruentur, et arae veri Dei restituentur. Vetus consuetudo restituetur; et religio, saltem in aliquibus, magis quam umquam florebit… Sed proh dolor! Dominus, cum

hoc felix tempus veniet... et quousque durabit? Sine dubio secretum quod tibi reservas; Hic tantum video, in adventu novissimi adventus J.-C., futurum esse malum sacerdotem, qui multam afflictionem Ecclesiae afferat; sed in aliis rebus spissa cortina me celat et tempus et tempus et omne suum

liberatio…Dei voluntas me longius progredi vetat…. Pro hodierno die relinquamus, Pater mi, quia timeo te fatigare, vel saltem abuti benignitate tua…. Cras, si bene inveneris, loquemur de maximo puncto omnium gentium terrae.

SECTIO IV.

LAST MUNDI TEMPORIBUS.

Praecipuae notulae de pugnis et ecclesiae Gallicanae revolutionibus in ordine quodam positae, mihi videtur.

hic ponite quid Deus sedeat Soror, de persecutionibus universalis Ecclesiae usque ad ultimam ejus revolutionem, quae erit catastrophen.

historia mundi. Hoc quoque ordinem sequi mihi visum est, quamvis notae non omnes eodem ordine tradantur. Est autem sicut ordo naturalis

ordinem rerum, quae discutienda oriuntur, vel potius reddenda secundum ejus ideas, a quibus semper non deviare conemur.

(311-315)

§ . EGO.

Praeludia et annuntiationes novissimi adventus J.-C.

Per Jesum et Mariam, et in nomine sanctissimae Trinitatis obtempero. Tunc dixit ad me;

Pater mi, hodie rem valde terribilem incipiemus; annuntiatio erit ultimi judicii, cuius  circumstantias tunc sequi debebimus. Fateor hoc munus non uno mihi molestum esse; postremo  incipias.

Sciat Dominus mundum ad finem perventurum  .

Non semel, saltem animo, me inveni in vasto

quod antea ad te scripsi. Quadam die cum solus ibi essem, et cum solo Deo, apparuit mihi J.-C., et e summitate collis, ostendens mihi solem pulchrum affixum puncti in horizonte, dixit mihi miserabile; "Facies mundi praeterit, et dies novissimi adventus mei appropinquat." Cum Sol in occasu suo prosequitur, diem aiunt abit, nox venit… Omnia saecula ante me sunt dies; judica de duratione, quam adhuc mundus habere debet, per spatium quod adhuc manet in sole

Pasco. Considerabam diligenter et judicavi duas fere horas altitudinis in sole esse relictas. Observabam etiam circulum quem describit inter longa tempora et dies anni breve quoddam punctum.

Cum enim J.-C. non videretur mihi repugnare cupiditati, non dubitabat me interrogare de quibusdam adiunctis huius egregiae visionis, ausus sum eum interrogare, si dies, de quo mecum locutus est. computandum erat a media nocte ad alteram, vel a crepusculo matutino ad vesperum, seu ab ortu solis ad occasum; Quibus ille respondit: Fili, opifex tantum operatur dum sol est in horizonte; nox enim omnia operatur. Vae ei qui operatur in vobis

tenebrae, et non profuerunt ei qui exortus est in lumine solis iustitiae. Est ergo, filia mea, ab ortu solis usque ad te

 occasus solis quod longitudo diei  habes metiri ... Noli oblivisci,  addidi

ille, ut non amplius de mille annis pro mundo dicendum sit; non solum est

paucae centuriae, parvo numero duratae. Sed vidi in voluntate eius quod praecisam numerum sibi reservavit, et non tentatus sum de hac re plura quaerere, contentus scire, quod pax Ecclesiae et restitutio disciplinae suae acciperet. satis aliquantum temporis.

Calamitates omnium generum quae regnum Antichristi praecedent.

Nihil proficit ex praenuntia generalis judicii Scriptura, et ex solo lumine, quod

illumina me, video in Deo quod multo ante antichristus advenit, mundus bellis cruentis affligitur; insurgent contra gentes, gentes contra gentes, interdum coniunctae, interdum divisae, ut pugnent aut contra eosdem; Exercitus inter se valde concutientur, et caede et caede terram implebunt. Haec bella interna et externa facient enormia sacrilegia, profanationes, scandala, infinita mala, incursionibus, quae fient in Sancta Ecclesia, usurpando iura sua, a quibus magna recipiet.

 adflictiones praeterea, quas diversis terrae video commoveri

loca terrificis tremoribus et tremoribus. Montes video scindentes et erumpentes cum fragore, qui in circuitus terrorem incutit. Nimis felices, si cum strepitu ac metu relicti essemus! Sed non: Video ex his montibus emergere, ita separatos ac semiapertos, turbines flammarum, fumi, sulphuris et bituminis, quae omnia oppida in cinerem redigunt. Haec omnia et mille aliae calamitates adventum hominis peccati antecedere debent .. .

fecit me videre quamdam angustam, obscuram et obscuram viam;

stipatus a satellitibus et hominibus armatis ne accederet Subito vir fortis et robustus apparuit, qui per hanc viam transire parabat.

facem in sinistra manu tenuit, et in dextra romphaeam ancipitem. Viam tenebrosam ingressus est, ambulans per lumen suum

fax, dextra laevaque ense, ac si totum exercitum ad pugnam evocaret. Circum iter obscura multa praecipitia erant ubi satellites eam cadere conabantur.

Tandem, quamvis casus et conatus, vir potens et animosus ad extremum feliciter pervenit, deinde ad inimicos conversus est ut eorum imbecillitatem et ignaviam exprobraret ....... .

Quo propius accedimus ad regnum Antichristi et ad finem mundi, J.-C.

(316-320)

Satellites operam dabunt ut fideles in eius laqueos et retia incidant. Tot pericula effugere oportebit Christiano gladio et face in manu ambulare, et se fortiter armare, sicut robustum illum, quem modo miratus es ........ .

Quo propius ad finem mundi pervenimus, eo magis numerum video

filii perditionis augetur, et praedestinatorum in  tantum diminuitur. Haec reductio aliquorum et haec aliorum incrementa tribus modis fiet, quas J.-C. mihi significavit: 1°. per multitudinem electorum, quos ad se attrahet, ut eos servet a flagellis horribilibus, quae Ecclesiam suam percutiunt; 2°. multitudine martyrum, quae filios Dei aliquanto minuet, et tamen in eis fidem confirmabit, quos gladius persecutionis non messuit; 3°. multitudine apostatarum, qui abrenuntiant J.-C., inimicis suis sectari, pugnando mysteria et magnas veritates religionis  .

Martyres fidei ad realem praesentiam J.-C. in S. Eucharistia.

Quadam die communionis me vehementius perculsum ac penetratum realis sanctissimae Eucharistiae praesentia reperiebam ...... Miratus sum quod tam magnus Deus se tam parvum fecerat. An potest, dixi illi, O mi Salvator! te esse hunc magnum Deum, potentem hunc et terribilem Deum, qui regnas in excelsis coeli, et regit hunc mundum immensum? Ubi sunt?

huius omnipotentiae notae, huius summae magnitudinis?…… At vero, Deus meus, immo, amabilis ac potens Redemptor meus, tu ipse es; Agnosco te ibi per totum divinum modum quo ibi loqueris ad cor meum.

In veritate promissionis tuae fundata, credo te ibi vere praesentem esse, et beatum me arbitrabar pro huius veritatis defensione posse martyrium pati.

Tunc intra vocem audivi dicentis mihi : Erit eorum magnus numerus qui unum diem patietur pro illa, quod in fine saeculorum dure oppugnabitur ac victore defendetur. Paucis annis ante adventum magni inimici mei, pergebat satanas pseudoprophetas suscitabit, qui annunciabunt antichristum tanquam verum promissum Messiam,  et

 omnia dogmata Christianitatis  delere conabor … Et ego  addidi

Ipse prophetare faciam parvulos et senes; iuvenes annuntient quae meum novissimum adventum ......... notificabunt.

Quod autem hic dico tibi, filia mea, sicut et omnia, quae tibi demonstravi, legentur et narrabuntur usque ad consummationem saeculorum ...

§ . II.

Regnante Antichristo.

eheu! Pater mi, in quam tristia me perstringit ordo rerum

!... Cogor ad loquendum tibi de persona antichristi, et de malis, quae in Ecclesia J.-C... facere debet.

Gratiae copiosae, quas Deus Antichristum admonebit, et quas abutetur.

Personam vero suam ostendit J.-C., quod eum inter homines sanguine suo redemptos collocasset, idque ei a pueritia, omnibus necessariis gratiis, ac etiam consideratis gratiis, donasset.

extraordinarius in ordine salutis. Provectioris aetatis, non denegabit ei fortissimas conversionis gratias, quibus abutetur sicut primo: video se omnes in se convertet, per contumeliam, per contumaciam et superbam resistentiam, quai. to

plena caecitate mentis et obduratione cordis; he

omnia amicorum consilia bonaque exempla contemnet; omnes conscientiae suae remorsus compescet; omnibus modis conculcabit, quo eum revocare conatur, nec unquam Dei voci cedere cupit, qui eum tandem reprobum sensum, ac suos complices relinquet.

Superfluum superbie et furoris eius contra filios Ecclesie.

Superbum istum, qui eos contra summum Deum sic devitat, video, mi Pater, in magno iudicii die ita confundi et confundi, ut omnes cogantur confiteri solum culpam esse. reprobi erunt, quia plus habebunt quam sufficientes ad suam salutem consequendam. Omnis infidelis, idem quisque idololatra confitebitur, et per hoc se damnabunt justificantem causam justitiae et bonitatis Dei in omnes.

Cum hic sceleratus apparet in terra, omnis superbia, omnis malitia angeli rebellis et complices eius ibi cum ipso apparebunt. Videtur quod erit comitatus ab omnibus infernis et ab omnibus criminibus. Omnes satellites huius infelicis perditionis filium suum ducem circumveniunt ad bellum aeternum gerendum. J.-C. Videbitur ergo indicare illis quid dixerit satellitibus Judae, qui venerant ut caperent eum de paradiso Oliveti: Hora tua .

pervenerunt; potestas tenebrarum super me extendet imperium suum ...... Et permittet eos impellere malitiam suam ad hoc quod destinavit, et ubi habet rationem reprimendi, sine eorum semper transgredi posse.

(321-325)

Video tam atrox scandalum in Ecclesia, tam generale in universo strage, ut sola eius cogitatio horreat. Tot praestigias, proditiones, hypocrises, zelos, abominationes, scelera omnis generis nunquam vidimus…. Multitudo illustrata hominum, falsorum devotorum, falsorum devotorum multum favebit imposturis, et ubique dilatabit imperium charlata- nismi magicis fallaciis capax ad seducendum intellectum, mentem et cor hominum minime probabile. Nunquam vidimus tot miracula falsa, falsa

prophetae, nec pseudoprophetae; ibimus usque ad claras luces et splendidas figuras, quas assumemus pro numinibus.... Ad summam,

omnia quae infernus excogitare potest de fallaciis et praestantia ad decipiendos simplices in favorem antichristi (1).

Sanctus Paulus de Antichristo loquens, quem etiam filium perditionis nominat: Cujus est adventus secundum operationem Satanæ in omni virtute, et signis, et prodigiis mendacibus, et in omni seductione iniquitatis iis qui pereunt, etc. (II. ad Thess. 2, 9, 10.) Surgent enim pseudochristi et pseudoprophetae et dabunt signa  magna et prodigia ita ut in errorem inducantur (si fieri potest) etiam electi. (Math. 24, 24.) Ecce predixi vobis. v.

Verum est ministros J.-C. primum omnium pugnaturos esse horum falsarum doctrinarum amabilium novitatem, harumque praestantium imposturam, eorumque zelum, a Spiritu Sancto animatum, magnas ibi impedimenta ponere, sustinendo. causa J.-C. et veritas evangelii sui Sed proh dolor! hae pretiosae hostiae mox habebuntur pro divo domino suo; nosmetipsos in eis faciemus; ipsi ad supplicium ducentur: irati credunt interfectos esse, regnum eius penitus exstinguere; sed non  solum

eam magis ac magis confirma. Ita, Pater, video ne fidem filiorum suorum martyrio labefaciant, eam solum accendere in cordibus verorum fidelium, ac praesertim bonorum sacerdotum….  Deus me fecit ut in odium suae religionis et personae adorandae, omnes ultimos discipulos eius doloris adiunctis renovare studeant .

Deus tacebit aliquandiu. Sed quid potest omnis furor infernalis contra omnipotentiam Dei? Fuit cum se victoriae suae gratulata est, quod de ea splendide triumphavit, et suae gloriae se fecit servire.

quam longe insolentiam inimicorum ibit….. Ah! Pater, potestne ulterius ire? Superbia ipsius Luciferi excaecatus, hunc video temeritatem in praesumptione sua ad thronum aeterni surgentem, quasi detrahere coronam suam, et ipsum in caput suum ponere; ipse amictus est

caecitas, ut se divinitatis esse credat, adeo eum exstinguere conans, ut thronum suum occupet et adorationem omnium creaturarum illic accipiat, imperiumque ubique per ruinas omnipotentis illius extendat. Quid agis, miser? Clamavi: Audax, quid agis? Ah! altitudinem scelerum tuorum ponis et reprobationem consummas!…. Curris ad te

aeternum infortunium... Constitit; agnosce magistrum tuum: adora Dominum tuum; revertere ad Deum tuum; maybe est adhuc tempus!…

Tunditur et exstinguitur a complicibus suis.

Fallor Pater; sera…, linea nubem reliquit…, tempestas in caput reum erupit, et miser tandem fulmine percussus est quem ausus fuerat exprobrare…. Dum novissime  oppugnatur

ut ita dicamus, J, C. aspiratione oris sui eum exterminare sub pedibus ejus satagebat; a summo  elevatione

ruit cum suis complicibus ad ima inferni, ibi experiri fortunam rebellis Angeli, cuius defectionem et superbiam imitatus est. Video eos ibi

tam cito cadunt et tanta vi, ut turbetur profundum abyssi, et omne infernum resonat!…. Quantus fragor! Ipse satanas terretur….

Plures de complicibus suis conversi sunt.

Dixi, Pater mi, antichristum cum complicibus suis cecidisse; sed tantum ab eo eius conscii omnes conciderunt; Video enim in consiliis misericordiae plurimas opes divina bonitas reservasse, ad quos conversionis gratia intendit, quibus profecto prodesse plures debent.

Deus etiam volet, ut me viderit, in eorum favorem aliqua signa et certas calamitates suspendere, ut plus temporis ad poenitentiam relinquat, et tunc demum erit, postquam justitiae suae satisfecerint. iram suam sincero et genuino dolore, ac suspiriis et satisfactionibus cordis contriti et humiliati, quod Dominus omnibus suae judicii habenas dabit.

Novos praenuntias ultimi judicii.

Sic, Pater mi, videbimus ingeminare terrae motus; de

diffundentur caligo super superficiem ejus, quae non amplius habebit  stabilitatem, sed patebit mille locis sub pedibus incolarum; urbes;

(326-330)

in his foraminibus innumerabiles homines castella deglutientur; elementa confusa invicem terribiliter concussa sunt et virtutes

celi movebuntur ab eo ...... Ignis de celo immissus et extis evomuit

terra, iunge tonitrua et fulgura, quorum aer erit

incessanter commovit et ardet; mare iratus, mundum minitans gurgite, fines transibit, et spumas eriget ad sidera fluctus .... .

Aspectu tot calamitatum exterreent gentes. Sed, Pater, video in Deo quod etiam peccatores tantum destruentur

separatim. Exspectabit eos Deus usque ad novissimum momentum, et oritur poena aliquorum timore ad conversionem aliorum; et miro aequitatis et misericordiae consensu, quae margarita primi serviet ad salutem secundi. Aperient oculos suos, poenitentiam agent et ad Deum revertentur, dum infelices victimas, quae bella et alia flagella complebuntur, infernus erit.

colligit…. Ah! Pater, video eos ibi cadentes, quantam multitudinem in rure grandinem cadit, cum vehementi et furiali procella praecipitatur: vide Deum certos futuros esse eorum, qui se a veros poenitentes secernant.

conveniet plura consilia impietatis ac  libidinis. non desideriis suis neque concupiscentiis eorum quicquam recusent, sceleribus eorum summo ad condemnationem tradent. Baptizatus est  in

scelestas et nebulonis, video, aurea pocula in manibus, minas Altissimi irridentes, et aeque cum effectu misericordiae et iracundiae. O dirum, scelestum convivium! et quis intellegit immanem audaciam, quamque fatalem esse oporteat?

Audio pristinos conscios, eos exorcantes gementes, mores suos post exemplum mutare, et dum adhuc ad Deum redire.

tempus… Quid agis, amici! clamant ad eos... Quid cogitatis, et quam vos seducit fatalis caecitas? Non vides ultionem coeli irrumpentem capitibus nostris et undique percutientem? Nonne manifestum est nos promissionibus et auctoritate impostoris deceptos esse, qui se ipsum adoratum tanquam Deum fecerunt, cujusque J.-C.

insolentiam severissime castigatam?… Si ei coelum non pepercit, quid nos errori eius sequendo promittere debemus? nec castigatio, quam patitur, finis erit, ad quem etiam vivendi ratio finienda est?... O amici! te oramus, aperi oculos tuos ad cognoscendum et adorandum nobiscum verum Deum, qui nos tam iuste castigat ad tunc misericordiam praestandam…. Societates in sceleribus nostris esto

poenitentiae nostrae; iungamus exarmare iram divinam, eam inflammare coniunctam. Violamus iustitiam eius, et experiamur, si fieri potest, ne seductorem fatum seduxerit.

Verum est, responde nebulones, vidisse Deum quem adoramus dejectum; sed hoc nobis magis est, quod nihil eorum cognoscendi et adorandi, cum scire quid exspectem amplius non possit. Sive igitur princeps noster ad dextram sive ad sinistram parum nobis obtigerit: bene hic sumus, et sapientissimi curriculum certa fruendi, sine cura futuri quod fortasse non est, et nos male turbant. fatum quod sentit aut quod

exspecta... Ita dicunt, immo, utere tempore voluptatum, et pellant omnia, quae mutare possunt voluptatem, flores bonae aetatis antequam deficiant, haec una ratio sapientium est, et noster est. totam philosophiam. Non excruciemur cerebris atrabilariis theologicis ideis, quae mentes et corpora excruciat et consumat

dies decoros, quos natura nobis ad fruendum tantum tribuit, amittunt... Sic isti dicunt stulti in caecitate mentium et obduratione cordis sui, in se convertentes omnia media salutis….

eheu! tristia fata manentem non vident; Nam tempus quo Deus eos percutit ac praecipitat cum duce suo, et hoc in suo

libidines in armis luxuriae, dum adhuc  buccellam in  ore habebant.

§ . III.

Consolationes extraordinariae et adiutorium quod Deus in ultimis eius proeliis pro sua Ecclesia intendit.

Denique, Pater, veniemus ex ea re, quae me multa pati fecit, persecutiones et passiones Ecclesiae. De eo nunc commodius habeo, ut tibi dicam de eo, auxilium, et consolationes quas illi caelo intendit per ultima tempora suae durationis. Divinus sol iustitiae nunquam clariores radiis fulgebat quam at

(331-335)

occasu suo. Nunquam clarius apparuit divinitatem J.-C., quam in cruce exspiraturus. Sic erit cum uxore, quae nunquam divinior apparebit, quam cum appropinquaverit, et exspiratura. hanc sanctam sponsam vide in armis et sub protectione auctoris sui, qui non desinet ei succurrere et ingeminare, secundum necessitates suas, in sua excellentissima.

promptissima auxilia, gravissimas gratias, gravissimas favores, suavissimas consolationes.

Divina fidei fax, quae suos filios in omnibus gradibus dirigit, illis quater clarior fiet, flammaeque divini amoris, quam Spiritus Sanctus in cordibus suis conservabit, incomparabiliter purior et ardentior erit. video zelum augebitur in eis gloria Dei quantum ad fidem et spem et charitatem quae eos animant. Parati sunt non solum ad martyrium pati, sed etiam ad furorem decem millium antichristorum. Sanguinem quoque tam ardenter effundere cupiunt, ut se gladio frequentes currentes videre, acerbissima naturae tormenta cum gaudio pati. Satis est illis semel se pro I.-C. declarasse, ut de omnibus inimicis suis summa atque praeclara victoria vinceretur. Idem est eos aggressus ac profligans vero fideli, et maxime Christiano  tali gente.

Sanctus Michael paucitatem fidelium post Antichristi persecutionem in eremum ducit. Miraculum in  gratiam.

Prophetas novos suscitabit Deus, qui eos mittet ad consolandum Ecclesiam suam, ei annuntians pro se beneficia, quae pro ea habet. Vere fideles habebunt crebras apparitiones bonorum angelorum et aliarum spiritualium potestatum  eas protegere et consolari;

praesertim S. Michael Archangelus, ardentissimus Ecclesiae militantis defensor, qui semper cum ea ad finem perducat. Etiam in diversis certaminibus visibiliter apparebit…. Multa miracula faciet Deus pro hac Ecclesia afflicta, et video eum facturum esse de primo ordine et maximis fulgoribus, sicut in publica et notoria resurrectione Domini.

multi ex eis qui pro fide sunt interfecti. Resuscitabuntur, ad magnam huius Ecclesiae consolationem, cuius fautores ac defensores eo magis invictum fient, ut furor persequentium contra eos nihil amplius valebit. Impetrabiles erunt ad spicula doloris, et inaccessibilia timore mortis. Hi sancti resurrecti coniungent angelos et homines a Deo missos, fideles consolantes et sustentantes; si visi- biles fratribus suis, erunt sicut sancti in coelis, perfruentes hic infra conspectum et praesentiam Dei….

Iam dixi, Pater mi, inter tormentorum genera, quae martyres J.-C. pati fient, frequentissima in iis omnibus adiunctis crucifixionis domini sui innovare. odium et

contra eius dolorem. Sic enim, vere diabolico adinventione, rabies inferni viam inveniet adhuc  cum suo adorabili homine ludere, et se satisfacere, adhuc occidendo  .

praecipuus in singulis membris suis  . Frustra se tamquam leones esurientes in hoc dilecto gregi jactabunt, animo omnia trucidandi, nunquam metent, praeter oves quas ipse ad martyrium destinavit, et ad gloriam suam immolandas destinavit. Hoc numero repleto, manum  ali- video.

potentes eorum furorem prohibere, sine qua quoquo modo dominari potuit, neminem invitum necare .......

Repente, Pater gloriosus Michael, visibiliter apparet ministris ac filiis Ecclesiae, extunc in paucissimas redactus, prae illis quae quondam fuit: Sequimini me, amici, dixit eis; fugiamus…. Hoc est mandatum Dei…. Transeamus ad aliam regionem ad petendum tutius asylum contra nostrorum persecutorum furorem…. Ad haec verba, ambulat ad caput eorum, et tota Ecclesia eum sequitur, filii Israel sequebantur Moysen in terram promissionis…. Ita, Pater mi, video per praepotentis suae brachii prodigium, J.-C., totam Ecclesiam suam hostibus invisibilem facit, ut, ut ipse evanuerat, e manibus effugere insequentibus absconderet. de illis, qui unam diem de cacumine petrae praecipitare voluerunt.

Insequentes exercitus nullum vestigium videant,

hos omnes occidisse et se in victoria gratulari,

archangelus autem, qui ad caput eorum graditur, spiritus sancti motus secutus, eos ad ima deserti, in solitudinem vastam perducit;

(336-340)

fame laborare multum erit; siti et miseriae inopiae et inopiae; sed probationes fient cum gratia verum medium sanctificationis pro illis. Deus eos adiuvabit veris miraculis... Aliquando pane miraculoso, quandoque divino verbo, et frequentius sumendo corpus suum nutriet. Tunc tantum erit Sancta Communio quae eas sustineat….

Dei populus sic in eremo congregatus, caeterorum hominum infelicissimus eventus fiet illis propitius, et natura.

totum se suis necessitatibus commodare videbitur…. Terra, quae  undique

sub pedibus profanorum aperit, stabilis et stabilis fit sub pedibus filiorum Dei. Saxa et montes, qui violentis contumeliis everti erunt, magna sub terra patebunt,  ubi fideles a contumeliis caeli et studiis recepturi  .

hostes gentes…. Prosperae istae recessus mox in templa mutabuntur, ubi laudes Dei nocte ac die resonabunt. Nos suscitabimus

altaria in gloriam suam, et ministri ejus ibi utantur lapidibus sacris, vasis et ornamentis, quae attulerunt, ad celebrandum ibi quotidie divina mysteria, ad aedificationem sanctae congregationis electorum Domini.

Sic contra nequitiam inimicorum Omnipotens ludet; deridebit eos qui, ut stulti, vagabuntur terram blasphemantes nomen suum, et omnibus excessibus indulgentes, nec potuerunt invenire unum vestigium christianitatis, quod deperdere gloriabuntur…  . sicut iam faciunt, suo quisque  modo

modo, usque ad ultimum arbitrium, quoique inrevocabiliter utriusque fata, jam ostendimus uter cur triumphare debeat.

Sanctitas fidelium sic est congregata.

Praeclarus hic exercitus, qui ex reliquiis Israel constitutus est, Deus me videre facit, Pater mi, sub parvae figurae curru triumphali, quod electos suos continet, et quem victorem faciet omnibus obsistentibus pacatum iter…. Ab omnibus telis, sub coeli tutela, haec sancta et admirabilis societas, nisi benedicendo et laudando liberatorem suum et Deum suum occupabit. Caritatis nexibus conjuncti, unum cor et animam habebit; sed  eorum

amor tam purus, et a passionibus expeditus erit, ut, licet uterque sexus ibi sit, nullus sit abusus vel scandalum; De nuptiis etiam non loquimur: dubito an cogitamus, at Deus nihil de illo sciam. Videtur quod isti praedestinati statum beatorum iam participant, tantum testantur aversari quod natura blanditur et passionibus satisfacit. Vix se applicant nisi ad exercitia religionis, ac solum curabunt se Domino laudandi et serviendi; petere ut regnum eius veniat et causa triumphet…. Non rogant ut de inimicis puniat, sed ut eos illustret

dimitte…..

In omni tempore decursione persecu- torum informentur ministerio angelorum bonorum, protectorum suorum. Hi beati spiritus mundum proficiscentur, peccatores ad poenitentiam disponendi et ad sinum Ecclesiae reducendos eos qui numquam noverunt, vel ad illud redire volentes dimisso, sedulo monent; fide- lium omnium quae ibi futura sunt, et maxime de vanitatibus hostium nationum, quae juraverunt in suam perniciem. Ex hoc cognoscent quantum sit eorum impietas, et omnia quae in eis est furor eorum suscipiat, donec veniat sanctus Michael, annuntiet eis vindictam, quam Deus abstulerit a crudelibus adhuc insequentibus, semper locum explorare eorum. secessus...

Hostes infestissimi exstincti sunt, ipse indicabit; ne reliquiae quidem sacrilegae vastatique exercitus restant. Dominus  defensionem nostram suscepit in manu nostra; fecit iustitiam inimicis populi sui et  nominis sui

tempus captivitatis nostrse confectum est. nunc apparere possumus ac nostros subterraneos relinquere….. Me iterum sequere et te ad ultimum terrenum perducam mansionem, quam tibi intendit caelum, jucundiorem et commodiorem moram, ubi exspectanda sunt ardentissima vota complenda. . Dico enim vobis ab eo, quia prope est dies Domini. cito videbimus adventum gloriae eius et vindictam

verum ut ex omnibus inimicis nostrisque ducendum... Dimittamus, inquit, et iam victorem exercitum in ultima castra sequentem video, ad hanc novam regionem, de qua primum dicemus.

Crimina et poena antichristi et eius sequaces

persecu- tiones et triumphos ecclesiastici aliquot consessu continuo occupaverant; pulpitum insuper et tribunal per duos dies sollemnes fatigabat: capitis et pectoris dolores expertus sum;

(341-345)

paucos dies requiescere coegit; ita ut nonnisi post septimanam ludum repetere possemus. Cum tempus ascendisset, audivi sororem meam molliter pulsare ad portam parvam, ubi mecum loqui solet. Accessi, tacite me rogavit

noui. Multo melius sentio, soror, respondi. Si mihi credis, Pater, respondit, non te applicabis

usque hodie: quodam modo veni de industria ut te ad quietem invitarem; tibi opus sit, id prorsus intellego.

Attamen, Pater, illa continua, non possum te celare quod tempus valde urgeat inceptum…. Video quod

impedimenta experitur.... persecutionem apertam attingimus (1). In paulo te

Accidit omnia ut destinaverat. Haec annuntiatio  mihi facta est sub finem anni 1790 vel ineunte 1791 ; et tunc adhuc quaestio dicebatur invenire unde  solveretur

honeste sacerdotes, non eos persequi….

relinquere nos ac fugere debebis , et vereor ne , antequam res tuas perfeceris , omnia quae ad te restant referam , ventura sint . Tristis haec separatio, Pater, id timeo, hoc scito, pro te, pro tota domo, ac pro me specialiter…. Sed non debes, quaeso, obicere te ad hoc, ut te aegrotem reddas: tentare aliquo modo Deum. Veniam cum mihi narras…. Imo, filia mea, dixi ei, numquam differas in crastinum quod hodie facere potes. Omnes isti dies exspectavi te; Nunc in magna voluptate te auditurum sum ; et longe a me amet, optima medicina mihi erit omnia, quam tu mihi narras

contra capitis me interdum experiri…. Nimis honestus es, Pater, respondit; sed quia jusseris, ego parebo tibi;

Deus te det non illo peius! scis quam mortificari vellem…. Eo igitur ut stamina mea eligo

ser- monibus meis, lucem sequentem dirigens me. Dicam minus hodie

; praeterea velim me certiorem facias si te minime impeditum putes; quia statim abscedo....

§ .  IV.

Novissima habitatio filiorum Ecclesiae: eorum  vita; eorum consolationem; eorum dolores; maeror; eorum mortem.

"In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, per Jesum et Mariam, ego faciam obedientiam."

Finge, pater mi, regionem quandam, seu locorum spatium, ubi omnes divitias suas et omnes suas pulchritudines natura collegit, et ubi homo nihil habet quod vitam corporis appetat; terra deliciarum, paradisi vere terrestris, ubi Deus ipse plantavit omnium generum feracissimas arbores; Solum enim naturaliter omnia, quae ad victum et felicitatem habitantium necessaria sunt, gignit; hic incantatus est locus quem intendit Deus filiis suis, ad quem ordine eunt; hymnos canentes ad gloriam suam. Talis est terra promissionis quam ipsi possident, duce primo archangelorum, prohibente eos a Deo.

finesque eius regionis, quam eis praescripsit, quia circumfusa ager sceleribus ac sceleribus contaminatus est.

de corruptione eorum qui in ea incolunt et in perpetuum debentur

Separatum... Quid mihi magis in hac beata regione mihi videtur corpus luminis expressum pro eo factum, et cuius soli incolae prosunt… Sed nescio quomodo me audisse ......... Repraesentes te, mi Pater, an eoepit enim furata lux diei et tenebrae factae sunt super terram. Si autem lux solis perforabit nubem tenebrosam ab aliquo loco , vides in distantia luminosi circuli in locum globorum , ubi radii eius benefici feruntur , cum ubique oculi non nisi terris traditas tenebras detegant . furor tempestatis….

Talis erit nova patria verorum filiorum Dei, ceteris mundi comparata…. Fruentur praeter cetera huius amoeni loci commoda, solis lumine molli et solacio, quod solum fiet.

ea, quae per luminosum radiorum gyrum, solum sensitivum horizontem et angustias alterius Gessen- sionis illustrabunt, dum unum tantum horrendum chaos percipiet in omni extensione longinquarum ac vicinarum regionum.

Primam video satagentes fideles templa construere, ut ibi convenirent, et divinis officiis ac sacrosanctis mysteriis celebrandis interessent. Templa dico, quia fideles adhuc numerosiores esse video, ut uno templo omnibus satis sit. Quin etiam complura; Puto enim nullam unquam in mundo fuisse paroeciam tam numerosam quam hanc

(346-350)

praeclara turma electorum Domini, nee cujus terra tarn late patet quam illa, quam obtinebit ; haec tamen cohors perexigua erit comparata his, quae fuerint, et angustissima his regionibus, quae ab hostibus occupantur...

Deus ipse providebit omnia materiae ad aedificationem necessaria, et viam demonstrabit ad eas efficiendas, necnon consilium et consilium operum gloriae suae dicatorum. Quotidie offertur ibi sanctum altarium sacrificium. Sacerdotes pulchrum ordinem Ecclesiae, quantum fieri  potest, restituent; celebrabunt, praedicabunt, instruent, exercebunt omnia sua officia, nec umquam cessabunt corda praeparare ad Messiae adventum, quamvis tempus huius secundi omnino cognoscere non possint  .

Adventus. In verbo eorum per singulos dies exspectabimus eum.  Fidelium  communio crebra et quotidiana erit pro magno numero. Primorum credentium fervor vel beati spiritus multum praevalebit, semper delectatus est bonum nuntium nuntiare Ecclesiae a Deo, sicut omnia redeuntia .

officia, studium suum ingeminant, dum appropinquat operis sui finis , quos e coelo ad terras  cursu volantes video. 

incomprehensibilis ac proportionata incomprehensibili agilitate. In ictu spatiantur immensa, regiones ultimas visitant, triticum a palea et palea igni destinatum separant. Reducunt ad sinum Ecclesiae complures veros poenitentes ab eo separatos, et etiam barbaros in sinum suum adducunt, qui baptismum non receperant, et Dei notitiam nunquam habuerunt.

Sacerdotes J.-C. ab eis recipiendos cum gratia regenerationis et publicae poenitentiae praesentes et semimortuos praesentant. Aperte confitebuntur suas infidelitates et scelera sua, sed dolore affectus, qui maxime insensibilem incutiunt, et necandi capaces essent, nisi Deus vitam suam non servasset  . Baptismum sacrum vel poenitentiam, pro necessitatibus suis, ministrabunt ministri. In sinum Ecclesiae recipientur, ad aedificationem et consolationem omnium  fidelium  Sic adimplendo ordines  .

Altissimi, secundum eorum sortem, hi beati spiritus divinam misericordiam de praedestinatis oriuntur, et sic reperient copiam abundanter replendi in Ecclesia, qui ab ea per apostasiam vel loca intercluduntur. abstraheret in consequentibus; fideles enim non in fide, neque in gratia constituentur

inconvenientia; sed abusu voluntatis suae poterunt eam privare et praevaricare….

Hi veros Ecclesiae filii nexibus caritatis ita coniunguntur;

rem publicam unamquamque perfectissimam in terris umquam efformabo. Neque leges civiles, neque iurisdictio, neque magistratus externi erunt, quia soli Dei auctoritatem cognoscemus, cujus sacram legem, solo conscientiae et amoris principio, non neglecto, deviemus. Felix status! erit vera theocratia, quae sola gubernatio humani generis fuisset, si homo non peccasset. Communes ibi erunt res omnes sine discrimine inter meum et tuum . Ita ut Ecclesia primitiva tantum adumbrationem  praebeat .  Omnes  curabunt

ratione, magis quam necessitate, modici operis, idoneus singulis diebus, ut corpus subsistat fere totum coeleste, et ad vitam conservandam, quam quovis momento finire expectabitur ...

Omnium igitur maxima cura erit ut cultus altarium

conservationem eorum quae ad religionem pertinent et ad communem salutem et ad perfectionem filiorum suorum conferre possunt. Hymnos tantum et cantica laetitiae , iubilationis , in hac sancta societate audiet  .

chordas harmonicas, quas divinus amor indesinenter formabit in honorem ter sancti Dei; non profana illa carmina lasciviae et corruptelae musicae lasciviae et emollitae

hodie tam scelerate quam scelerati saeculi filii ...... His divinis accentibus omnia corda purissimis flammis inflammabuntur et e gremio Ecclesiae terrae continuo exsurgent.

jucundum concentus, illum unire et coeli Ecclesiae concentibus respondere, ac suum munus naturale et primam destinationem musicam restituere.

Mirandum igitur est, si terrena haec caterva magis ac magis ad aspectum et complacentiam coeli fit?... Mirandumne est si Filius Dei carissimas ibi delicias accipit, et usque in finem inhabitare cupit. inter hos liberos? Miramur denique, si, ut mihi J.-C. notum est, martyrum multitudo desiderii ac voluntatis, quos ardentissimus amor ardore consumat? Hae laeti victimae exsiccabo exspectans

(351-355)

ad videndum et possidendum J.-C. in gloria sua. Se vero J.-C. a carissimis liberis ita cupere videor. Suscipiet teneros suspiria cordis eorum. Angeli terreni isti flammas seraphim participabunt, eamque cum primis coeli habitatoribus in amore disputabunt….

Visio Sororis in infantia, quae statum Ecclesiae recentioribus temporibus expressit.

Hoc, mi pater, notam tibi singularem infantiae meae notam esse oportet, quia id tibi dicam, quod hodie mihi Deus dederit.

explicationem, quam usque in hodiernum diem neglexi. Deus mihi visus est, cum adhuc septem vel octo annos natus esset; corporis et animi simul oculos afficiebat: Circa mediam noctem obscuram evigilans, evigilans vidi in media luce patris mei duos pedes in circuitu.

Hoc spatium circulare mihi videbatur prorsus ardentibus et contiguis carbonibus refertum, tanta symmetria et unione dispositum, ut vix paucis lineis separationis discerneres, ut nulla esset.

sed magnitudine tantum differentia cernitur... Ignis, quo erant omnes animati atque imbuti, motum quendam exiguum dabat, quem omnes inter se communicabant, nec umquam loco relicto. Eorum

color erat sicut pulchri solis occasu tempore frigoris, cujus orbis major et accensior videtur quam in altitudine diei; Ita dicimus tempestatem prospicere….. I

Animadverti item hanc rotunditatem candidam caeruleo circulo cingi, paulum purpureum evellere, ac pollicis boni latitudinem….

Omnes dormiebant in domo, et tota conclavi, praeter hunc locum, caligo implebatur. Visum est mihi, posse fuisse ignem focis nostris, qui vesperi cineres male obsiti fuissent.

non lari locus erat; et ut purgarem, surrexi sine ullo timore. Accedo huc, non laris; Hoc extraordinarium illud, de quo nihil intelligere potui, valde attente considero. Tunc adii ut ignem foci, cuius aestum sensi… sic redii ad primum obiectum, quod semper in medio domus manebat…. Curiositas etiam me digito aliquoties attingere volo; Non sum ustus, non sentiebam dolorem, sed color lumi- nus circuli veniebat ad pingendum in manu mea, et toties accessi, audivi intra vocem quae dixit ad me: Noli me tangere ;. Haec vox me certiorem fecit me aliquando scire quid haec visio significaret…. Reversus sum cubitum et omnia disparuerunt…. nec timui nec volebam dicere alicui

ita omnia ibi remansisse, donec J.-C. mihi omnia explanasset….

Haec apparitio, quam mihi nuper indicavit, tibi tunc Ecclesiae meae repraesentavit statum, qualem nunc tibi ostendo, id est, in eo statu, in quo erit versus finem saeculorum, et in. ultimo tempore durationis. est lux mea quae lucet in medio tenebrarum et non intellegat tenebras  .

Haec rotunditas, quam in tenebris conclavis vidisti, notavit spatium, quod in medio gentium prophanarum et infidelium occupabit. ab eorum tenebris separatur solum per effectum munitissimae tutelae meae, quae per circulum caelestis caerulei circumdedit; In congruentibus contiguis carbonibus flammeis, qui  luminosum implebant spatium, ministros et veros fideles, quorum Ecclesia  erit, designatur.

deinde componitur; differentia staturae notata differentia locorum et meritorum, ac praecipue in gradibus amoris et virtutum; eorum

contiguitas, unio fraterna, quae inter eos regnabit et iam regnat

inter omnes Christianos. Animas istas sanctas, sic in caminum divini amoris ardore proiectas, nihil nisi ignis erit, nihilque nisi amor. et tenebrae eam non comprehenderunt.

Iterum, Pater, narrabo tibi, quod ultima Dominica eadem occasione evenit mihi. J.-C. apparuit mihi in forma humana, et notabiliter in gratiarum actione, post communionem. Stabat prope Sacram Mensam: vidi eum extendere brachium dextrum intuentes me, quasi aliquid digito digito monstrare mihi.

 Non vidi quid narrare mihi videretur, et quid ad me referre conaretur  nesciebam . Tamen ipse me adhuc intuens et in eodem habitu permansit… Domine Deus meus, quid vis dicere mihi vel exaudire me, interrogavi eum ? disparuit ... inscius manebam et plura non requirens... In alia circumstantia ostendit mihi Ecclesiam suam, et dixit mihi:

(356-360)

Se insuper sanctificet qui sanctus, et plus se purificet; quia tempus breve est... Videbis, fili, quo ultimo paraturus sim Ecclesiam meam, ut compareat coram me in ultimo judicio.

Interiores Ecclesiae passiones.

Repente, Pater mi, vidi gravem dolorem omnibus Ecclesiae ministris ac filiis, dolorem graviorem ac sensibilem illis quam famem et sitim, miseriam et omnes Satanae persecutiones ac

antichristus... privatio consolationum sensibilium et interiorum. Vidi quod Deus ab eis omne auxilium de celo recessit…. Non amplius visibiliter adiuvantur angeli, non audiunt consolatricem prophetarum vocem. Non amplius per gratiam sensibilem consolantur; ipsique ministri eorum, cum vix amplius scirent quid promissis sperarent, quod non videant impletum, paene amittere tentarentur

spem tamen ad patientiam hortari non desistunt. Veniet infallibiliter, illa repetunt, sed tempus nostrum sine animo amittendum est. Caelum nos tentare vult usque in finem, occasionem habere

augeat merita nostra. Zelum nostrum, ardorem et poenitentiam ingemeamus: eum vehementius petamus ut regnum eius veniat…. Pater mi, Deus permittit me scire in tam iucunda dispositione esse ut eas inveniat…... tunc iudicium eius tangent digitis et hoc est quod me audiri voluit ex animo. quod habemus

locutus est, et gravis ille aer, qui tantum momenti ad rem annunciandam dedit.

Eius amore doloribus.

Sed, mi Pater, hoc solum est initium vel pars interiorum Ecclesiae poenarum. J.-C. me facit videre, quam tristis et afflicta sancta coniux martyrio delectatur: de amaro calicem sanctae passionis haurit longas haustus; satiari eam amat angoribus et opprobriis, quae eam clamant: Tristis est anima mea usque ad mortem. Causam eius profundae calamitatis video: divinus amor est qui omnes sagittas suas in se iaculatur et omnia eius iacula ignea in eum iaculatur. Sicut coquentes eum in fornace coquentes eum, et omnes potentiae animae eius exustae sunt et exsiccatae; ipsa in mortalem infirmitatem et languorem incidit, et se ad tristem aerumnam redactum videt. In summo dolore interioris sui dolorisque exclamat: O vos omnes, qui transitis! considera et vide an semper dolor sit similis mei! Ego certe scire

adventus eius hora, quam tam diu suspiravi!  O vos omnes, cordi vestrorum illecebris illecebrisque affecti, dolori meo favete  !….

Quid enim magis contristat dubitationem illam, qua eam reliquit?

amore aut odio digna est; vix scire est, si eam non deseruerit, et quasi in aversione repudiatam.

Apprehensio, ipsa idea separandi ab eo ad tempus, cuius immensitas videtur ei quasi aeternitas, violentia amoris, gladius doloris est, qui pungit et exta dilaniat. ; sicut hasta peremta penetravit cor divini sponsi sui in cruce, notam similitudinis, qua divinus amor perfectissimum sui objecti exemplar haurit. Deus meus! Deus meus! habes me

relicta, in amaritudine angoris exclamat! Ah! mi

vir, quid mihi factus es, aut quid ego pro te? Oro, curas meas et terrores aufer; et, si fieri potest,

Averte a me aspectum calicis quem ferre non possum! Sed quid loquor, Pater mi? Ah! Fiat voluntas tua sancta tua, et non mea; usque ad extremum spiritum me subjicio! Nimium merui effectus iustae rigoris tuae, et ea pati volo modo et quamdiu placet….

Sic lacrymis fatur amans, fato contenta prementem…. Sed mox cor eius ad ardorem, quem consumpsit, iam non sufficeret

Alloquitur filias Sion; Cupio dicere beatis animabus Ierusalem coelestis, nuntium scire. Dic, quaeso, ubi est habitaculum dilecti mei! Educ me in omnibus that

tangit, et si vidisti alicubi; Dic quo ierit, ut sequar vestigia eius; Desidero enim eius amorem… Statui omnia aggredi, ubicumque sit invenire. Vigiles interrogo: Nonne vidisti dilectum meum, dilectum suspiriorum ac votorum meorum? Curram ruri, et non acquiescam mihi, donec invenero hoc quod amat cor meum et post quod tamdiu suspiravi; donec viderem benignam faciem eius et audivi

suave sonus vocis eius.

Quis credat, pater? haec uxor desolata maritum tam propinquam procul quaerit. dum

(361-365)

currit et vocat illum, manu ducit, vel potius in brachiis tenet... Ille est qui haec suspiria et ardentia vota format: tandem respondet ei, et agnoscit. quae vox initium facit. quam suavis est mihi amor tuus, et quam suavis sum erga te erga me affectum!

Cor, pulchra es valde in oculis meis.

Ita, Pater mi, quod gaudium, quod gaudium!… Video amorem divinum insanabile et omnia eius lineamenta exhaurire, ad quod cor sanctae Sponsae iam sufficere non potest…. Ah! dixit, mi vir, non possum amplius accipere…. Deficio... languit cor meum amore tui! Ardet

cupimus te unire tecum, ac sine timore tui semper amittendi possidere! Ignosce verbis, pater, nihil in ideis meis impurus, quod tibi persuadeas. Nihil praetereundum est quod Deus me videat scribendum…. Vae illi qui, contra Dei consilia, occasionem scandali in tota allegoria spirituali, quae tantum ad eius aedificationem…, inveniret. Video igitur hoc momento Sanctam Sponsum ac Spiritum

sanctissima coniux in amplexibus et raptibus tenerrimae ac vividae dilectionis... Similis est unio perfecta... Sed cor sancti Sponsi iam non sufficiens succumbit sub nisu divini amoris... facit eum. dic ut apud J.-C. in cruce: omnia

Consummatum ... Deus meus, dilecte mi, cor meum delectatum pulchritudinibus tuis, deficit…. Animam meam in manus tuas ponam...

Ita, Pater, eam video exstingui ....... Sed quid loquor? immortalis est, et sicut J.-C. in cruce, ardorem suum ingeminare sentit. Est

dum in sinu suo et inter bracchia ejus dormientem videam, divinum sponsum inspirans vividissima et ardentissima suspiria. aut ego me illam excito (1)...

(1) Postquam mihi soror narravit quae modo vidimus de amore mutui duorum coniugum arcanarum, quaesivi eam si librum Canticorum non vidisset; respondit mihi: "Pater mi, sine dubio scio esse in  scripturis sanctis librum, qui dicitur canticum canticorum; sed haec omnia scio: numquam legerim, hoc scito. Praeterea scis me non loqui ex Scriptura, minus ex  scientia humana.

Omnia, quae modo dixi vobis, interiora Ecclesiae quoad J.-C. Vidi nuper eodem ordine quem nuper tibi reddidi…. Sed, mi Pater, vidi illud in Deo, et quodam modo spiritali et tam divino, ut sit infinite supra sensum et naturam, cuius pars non est in se; ita, Pater mi, quod in omnibus quae vidi ne  minimum quidem

aliquantum ingenui idea...

Haec igitur nova sponsalis condicio, Pater mi, repraesentat statum filiorum Ecclesiae ac ministrorum eius, quorum interiores et exteriores passiones perspeximus. Tristitia et vastitas, angustiae et metus durissimae sunt tribulationes; sagittae sunt quarum amor cor suum indesinenter vulnerat et ad acerbissimam perducit dolorem, in quibus tamen amor veram beatitudinem inveniat ....... Audio illas inter se dicere: heu! non

nescitis quando Dominus venerit; Quam taedet! Quam multos annos in tristi casu languescimus! Numquamne videbimus triumphi diem et aeterni regni eius? Erit ergo, dicit Dominus, quod digito tangent, et finem mundi, ultimum judicium suum, et magnum illius adventum, quem tamdiu desideraverunt, testabitur tandem.

Mors ecclesie et reliquorum hominum.

Ministros video, qui in Ecclesiis conveniunt, cum omni populo, ut ibi divina mysteria, ut semper fecerunt, celebrarent, sed nescientes adhuc hic esse, ultimo tempore, eos semper futuros esse.

celebratur ........ . Omnibus fidelibus Communionem dant. Ita, mi Pater, tunc tenerae istae amplexus fiunt, haec arcana coniunctio coniugis, hae raptus ....... hae ecstasi;

hae translationes mollissimae et vivacissimae dilectionis ...... Tandem, non amplius sustinentes laborem divini amoris, ei pereunt, omnesque in osculo Domini lente exspirare video, sicut puer tener, qui pacifice dormit. super pectus quod portabat eum.

Haec est pretiosa mors omnium filiorum Dei et Ecclesiae eius. Ceteri etiam hominum filii simul moriuntur et omnes qui vixerunt mortem passi sunt... Quiescamus etiam, Pater mi, in universali rerum creatarum silentio, exspectantes ut de communi suscitatione dicamus. spectaculo novo rerum ordine illustra. Quod Deus me facit videre, debet cuiuslibet rationalis creaturae attentionem figere .......

Cras, si vis, horrendam imaginem adumbrabimus. Mentibus obduratis peccatoribus saluberrimam im- pleat;

secundum consilia eorum qui me in gratiam inspirat!...

(366-370)

Articulus V.

SENTENTIAE GENERALIS.

§ . EGO.

Renovatio coeli et terrae  igne purgata.

In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. per Jesum et Mariam, et in nomine sanctissimae Trinitatis obtempero .....

Mi Deus, Pater mi, quam horrendam rem hodie incipiemus proponi omnibus creaturis, ad executionem omnium promissionum ac minarum omnium; pro iusto et peccatore terminus assignatus; tot scenas et tot insidiae tragoedias habent; dies Domini, quando veritas de tot tandem triumphat

errores, et ubi omnia semper redeant; novissime universitatis clades; dicamus verbum, finis mundi, iudicium

universalis cum horroribus circumstantiis!… Mihi enim, Pater mi, ita prae- territus sum, ut iubere a Deo debeo me tibi de eo loqui ...... Timor, quem in me inspirat, vix habeo. audete delineare tibi spectaculum grave, et nescio, si vires habebo

currite ....... Parebo tamen, Pater mi, et tibi cum tremore repetam quid Deus me fecit ut videam ut scribis.

Post mortem cuiuslibet animalis, quod finis mundi dicitur, audivi tumultum, universalem querimoniam ab omnibus inanimatis, quorum unumquodque hoc momento cepit, eloquens et terribilis sermo. Naturae clamor erat. Sol tenebrosus factus et obscurus, in vestigio substitit et creatori suo dixit: Domine domine, quoniam me de nihilo eduxisti, mandata tua exequi non destiti, mundum luce mea illuminans et animans. cum calore vivificante; sed quantam tibi gratiam homines ostenderunt pro tantis beneficiis, qui mea opera ad eos pervenerunt?… Ingrati!…. abusi sunt lumine meo; radios meos infecerunt crimina committendo crimina in praesentia et in facie mea

!.... Rogo te ad reparationem, iustitiam et vindictam, Domine, pro tot iniuriis quas tu mea occasione fecerunt, et peto mundari tot sordidas voluptates, quibus oculorum puritatem delibarunt….

Animatior adhuc et fronte rubor, luna iustitiam et ultionem pro flagitiis flagitiorum, quae homines suis radiis commiserunt, petit, ut eos sub noctis tenebris obvolvat a luce diei. Omnes stellae sceleribus, quorum facti sunt testes, quadam conscientia purgari rogant;… fortius adhuc terra clamat vindictam contra ingratitudinem peccatorum, et vult mundari ab abominationibus, quibus. theatrum polluerunt et immundum fecerunt.... Integris illis servivi, et omnia vitae necessaria ministravi; et omni recognitione me modis omnibus infecerunt, polluerunt et abusi sunt. Mare, ignis, aer, et omnia elementa, arbores, plantae, alia animalia;

divina contra peccatores; omnia conveniant ad exprobrandum ei pro beneficiis suis acceptis et abusu quod fecerit, ingratitudinem erga beneficia sua.

Creator…. Omnia postremo iterum mundari petit, omnisque natura reparationem, regenerationem, et quasi novam cupit

quae eam perpetuo liberat a servitute, quae eam ad serviendum vanitati et cupiditatibus hominum redegerit….

Statim vocem omnipotentem audio dicentem: Ita est tempus cum renovabo omnia…... novos caelos et terram novam faciam  …. et in ictu oculi fiet ei. Ignis prodigiosus incipiens a firmamento et diffusus in aere, in terram descendit, ubi omnia minutatim consumpsit, omnia delevit, omnia mundavit, sine ulla maculae vestigio remanente. Sic ignis substantialis purificatio, haec admirabilis renovatio elementorum et totius naturae efficietur, ex qua terra nova et caeli novi orientur  .

§ . II.

Finis Purgatorii. Animarum passionibus paucis ante annis liberationem auge.

Huic tam magno spectaculo, Pater mi, Deus alium succedere facit, quod nec minus in se imponit, nec minus magno catastrophio praeparat; Opinionem dico me de purgatorio quod finitum est….

Video igitur hic, Pater mi, innumeram immersam animarum multitudinem

(371-375)

in flammas edacitatis, ac desiderium videndi et possidendi quod amatum facit gravius. Igne omnes multum patiuntur, sed non aeque. Video aliquos tam superflue pati, ut eorum dolores damnatis adaequarent, si desperationem et aeternitatem excipimus. tormenta eorum. Vertit ex

tamen, et hic est maximus dolor purgatorii, qui non sciunt

bene dicito, ubi sint, et qui sint incerti de sua fortuna; qui dubitant quodammodo, si eis Deus misereatur, et si eam videndi et possidendi semper habebunt beatitudinem. Tantum non meminerunt eos execrari; et in hac cogitatione, quae omnem spem  facit

eorum consolationem ei benedicunt et voluntati eius se resignant…. Haec differentia inter ipsos et reprobi sufficit ad sublevandam dubitationem, quae absque hoc facit purgatorium suum quoddam infernum. Sed facile erit intelligere, et procul dubio, quam in tantis  cruciatibus differant, non scire exacte ubi quis sit, vel scire sine dubio, quod aliquis sit in inferno, non possit. recordare quid passus sit, aut meminisse sententiae suae  damnationis;

quin momento inde effugere possit. Primus status est terribilis; sed secunda sola fatum et infernum reproborum facit….

Istas animas pauperes igne discernit, easque punit pro delictis, vel quod divinae iustitiae debentur. Primum levamen, quod Deus diuturnitate dolorum suorum, vel Ecclesiae suae suffragiis inflexus, largitur, hoc genus dubitationis ab eis removendum est, quod eos in tam crudeli loco reliquerit. Tum optime meminerunt, quod non rejiciantur; quod hi contra Deum visuri et possidere destinati sint. O memoriam consolatricem! purgatorium suum patiuntur etiam magis renuntiatione et amore.

Video innumeram multitudinem eorum qui in levissimis tantum vitiis sunt, ut verba otiosa, luxuriam in vanis cogitationibus, existimationem bonorum, voluntarias perturbationes in oratione, rumores, modos, velocitatem, alacritatem. contrariis, aliorum vitiis subsidium; alii, credes, pater, pro meris imperfectionibus, e.g., pro non

satis fidelitati gratiae respondebat, nec quatenus Deus voluit; quia non attingit Deum satis virium

perseverantia; non ei satis fervore et amore serviens; Non tam sanctus, quam sciscitatus est ab eis, et secundum mensuram gratiarum quam concesserat eis. Omnia per flammas oportet, omnia in purgatorio punienda et mundanda; et ut bene iudicare de his quae levia vitia dicuntur, et bene scire odium quod Deus in se habet, videre et sentire oporteret rigorem, qua etiam in amicis punit, et qua diligentia. vel minimam eorum vestigium destruit, ut nulla peccati labes in oculis eius appareat, nec puritatem faciei eius et sanctitatem domus eius coinquinet.

amoris purgatorium pati potius quam significationis…

Deus me videt, quod pluribus annis ante iudicium augebitur purgatorii penas pro qualibet anima, quanto plus debebit solvere: video enim uno anno, si velit, posse Deum. fac animum plusquam spatio centum annorum.

Audio angelos his denuntiare quod tantum tam crudeliter patiantur, quia appropinquat judicium, et quod Deus auget passiones suas in rigore, quia vult eas in duratione minuere…. Video etiam, cum J.-C. dare signum resurrectionis magnae, angelos

ibo ad Purgatorium, ut ab eo abstrahat omnes animas mundatas, quas afferent  cum filiis Ecclesiae expletis in osculo Domini, ut nuper vidimus, et quorum corpora a beatis spiritibus custodientur.

§ . III.

Resurrectio generalis bonorum et malorum.

Firmamentum natura sua renovatum et omnibus stellis adornatum;

Sol et stellae substantiae apparebit, quae spiritalis videtur, et temperatae claritatis, quae nunquam eclipsatur, et infinite praeponderate omne, quod nunc coelum visibile habet illud admirabilissimum. habent omnes claritatem pulcherrimam cristalli, sine duritia. Nihil destruetur nisi animalia et omnia quae in praesenti rerum statu sunt necessaria ad subsistentiam. Omnia renovabuntur;

(376-380)

nisi corpora reproborum, quae mutabuntur in peius, quorum condicio milies erit miserior, et eorum fatum miliens semper perniciosius.

Dico, Pater mi, quod nullum animal destruetur nisi animal;

hoc intelligendum est quantum ad substantiam, quae remanebit eadem numero  ; sed ignis per renovationem destruet omne corruptibile ibi. Praeterea video Deum conservaturum omnia quae fecit.  haec sunt

creaturas de manibus suis editas et ex quibus suam gloriam in aeternum habere cupit. In eternum, quantum potuerint, laudabitur et gratus erit; ipse eis omnem benedictionem novam dabit. Uterque, appropinquante Creatore suo, exultabit in gaudio sicut agnus iuxta

matrem suam. Terra erit floribus et arboribus incorruptibilibus vestietur quae paucis creaturis ad eam rursus inhabitandam inservire verisimile erit. Sine me plura hodie dicerem, Deus me praevidere fecit hanc pulcherrimam et vastam habitaculum aeternum ab creaturis occupatum esse, qui eum in suo modo glorificarent, nec me scire velle….

Angelos video copiosius descendentes in terram

quam prius; ad preceptum Domini, tubas illas osores uideo, et se in quatuor mundi angulos expandentes, ut darent terribile signum  magne resurrectionis mortuorum  ........ .

Tubis canunt, et statim corpora beatorum in eisdem carnibus versantur, cum musculis, nervis, nervis, nervis  , ossibus, et omnibus, quae essentia  Dei sunt.

humano corpore nulla ex parte deest. Cum mille et laceris et laceratis; cineres eorum in terram proiectis  omnibus divisus; cum in immensum Oceani sinum in voragines maris absorptae fuerint, miranda se eodem momento inunata reperient, rursusque eadem componenda corpora, quae hac secunda compositione recreantur, reno- vantur; purgatum ut cristallum pulcherrimum.  Omnibus gloriosis qualitatibus praediti erunt;

sed nondum illuc redisse animas, immobiles et exanimes eas video. Video igitur innumeram catervam Angelorum custodum advenire, cum animabus quae haec corpora sic componi debent... Quod gaudium! quae consolatio! Quantus triumphus de uno et altero, quando hae gloriosissimae animae corpus suum quisque inveniunt et agnoscent, et reunentur ibi, dantes sibi in- vicem mille benedictiones et laudes mille! post tam longam absentiam, poenitentiarum ac laborum meorum comes carissime, dicet fortunatam animam! Post tam longam absentiam te inveniam! Ah! Quam dulce erit mihi numquam te iterum relinquere, quia numquam mihi tam pulcher, tam carus es, et tam amabilis visus es! meruit

!… Ignosce mihi, corpus meum, si te tantum in calceamento feci; sed mox videbis me beatum facere. Communes dolores meos, veni, quia aequum est, veni et gusta praemium quod non est finiendum.

quodam modo, sine tua participatione perfecte felix esse!... Age igitur, ut coronam meam felicitatem, te gustando, communicando mecum!

Tunc, Pater mi, fiet vera resurrectio, substantialis videlicet et hypostatica reunio, qua haec beata corpora.

in omnibus suis partibus homines rursus vivi et animati erunt…. Eos ad pedes assurgere video, micantes sicut stellae tot luminosae, omnes in florenti juventute, et sicut in tempore quo J.-C. excesserunt.

terra... Deus, sua virtute suppeditans accidentia et vitia naturae, non amplius in eis videbimus nec deformitates nec imperfectiones in aliqua parte. Eadem in omnibus erit magnitudo, tum constructio; sed coronae et qualitates gloriosae erunt diversae secundum diversitatem meritorum.

Ista corpora, sic mirabiliter resuscitata, imitabuntur modo, gloriosos corporis J.-C. e monumento exeuntes. Eaedem qualitates erunt quae in eos reflectunt, et eorum resurrectio solum erit ejus emanatio….. Quamvis per se praeclara sint, quanto magis per unionem cum animabus suis non fiunt!

Gaudent ex hoc tempore novam vitam quam numquam habuerunt

quamuis in participatione corporis praedestinati toties acceperant principium et pignus. Torrente voluptatis inundare eos; in omnes eorum sensus interiores et exteriores diffunditur, qui efficit ut sentiatur singulare unicuique eorum particulari, ut vere sit humanitas deificata. Aspirationem et respirationem habebunt, odorem suavissimum, et in palato miram satisfactionem ex

(381-385)

iucunda et alunt saliva; succus, suavissimus et inextricabilis, in venis et intestinis suis profluet, ut ibi vivendi et immortalitatis principium indesinenter servet. Non deerit ullis partibus, quarumlibet membrorum integritati corporis humani necessaria. Deus non mutilat quod proposito conservavit.

Video beatos, quos iam ab impiis separarunt, caelestes spiritus in tres phalanges dividentes. Animae mundae, quae in terra propius agnum secuti sunt, prius fugabuntur, et prius capientur.

summus in aere; aulam celestem ibunt, ut cum eo descendant et cum ipso descendant triumphum regis glorie. Secunda cohors in firmamento collocabitur, aerem implebit, ut transitum suum et iter suum magnificum, ad locum ubi sistendum est, impleat. Mixta alia

hos angelorum choros, hos beatorum ordine bene instruxit, viam adveniat, et ibi ad immortalem gloriam fornices triumphales et trophaea erigitor, canentes suos fulgentesque victorias, omniaque concinnissima et pulchriora resonent. .....

Tertia pars beatorum in terris manebit adventum suum opperiri, sollicitudine quodam timoris admixtum, quem tantus apparatus ac momentum in eis inspirabit eventus; capita erigent et intuentur in eum locum, quo sit necesse;

acerrime rem .... ostendens. Praeclarum sane locum, Pater mi, valde interesting exspectatio, et spectaculum satis  idoneum ad universum genus humanum, totam Adami posteritatem. Quis homo in fine talis scenae indifferens esse potest, si cogitet  ?

attente eum ibi esse necesse est!….

Quam horrendum spectaculum, Pater, attonitos oculos servat et cordis laetitiam conturbat! Quae monstra horrenda!…. Haec sunt corpora reproborum, quibus terra  tegitur.  ego

immobiles primo, ut fuerant sancti; sed ecce, dato signo, infernus evomit suas immundas animas cum daemonibus, qui eas trahunt ad reuniendum eas. Dico quod infernus eos evomit, ad notandum violentiam, quam eis facit divina iustitia, cogendo ad suum iudicium comparendum, sine aliquo remanente qui ibi non praesentatur.

corpus….

Hae igitur infelices animae ad haec redire cogentur

 tetrum et horrendum cadaver, quod illico similia omnia gehennae  tormenta sentient . vel, si melius placet, hae  animae

infortunatus, occasione corporum suorum materialium aggressus, et

investitus, penetratus etiam omnibus vitiis, morbis, infirmitatibus, intolerandis doloribus omnium horum miserorum corporum, adde huc omnia quae adiciam dolorem, operationem  .

igne intolerabilis,  incomprehensibilis ,  sic video 

foeda cadavera, cadavera putida humi iacentia; at contagio eorum et corruptela ita contracta est, ut terra, quae aegre fert, nullatenus polluatur.

Omnes video executores iustitiae divinae disponere ad latus sinistrum

Ibi exspectamus iudicium extremum, quod semper debet suum fatum figere, et vera sententia quae iustam severitatem mox in aeternum iustificabit

damnatus .....

§ . IV.

J.-C. descendit cum majestate ad judicandum mundum. Manifestatio conscientiae.

Non enim meministis quia de ultimo die mundi, de morte iustorum et de peccatoribus locutus sum vobis. Bene! Pater mi omnia que locutus sum vobis ex tunc factum est mane eiusdem diei… magna aeternitas; et haec ianua patebit circa meridiem eiusdem diei, qui erit ultimus in mundo. , or

hebdomades, non tempora, non erunt amplius horae, minutae, momenta... Haec omnia ad vasti maris sinum revertentur; omnia vocabuntur aeternitas!….. aeternitas!….. aeternitas!…..

Deus, qui uno verbo mundum de nihilo suscitavit, nihilominus sex dies opus suum exponens ac perficiens egit, ut nobis probaret liberum se esse in sua omnipotentia, et nihil posse liberum arbitrium cogere. Item, Pater, video quod, licet Deus mundum finiat et in ictu oculi iudicet, tamen libertate sua utetur ad suam providentiam ac decreta iustitiae suae plene vindicet.

(386-390)

Video igitur hanc rem magnam aliquam longitudinis disputationem daturum esse, quae tamen ad tempus admodum limitatum terminabitur.

Ecce ergo, Pater mi, hora magni iudicii et terribilis huius.

Video in aere lucidum nostrae redemptionis signum

salus nostra, crux Salvatoris, quae progreditur ........ O quam rutilans triumphus?

! Inimici huius crucis, quid de te fiet? Quomodo aspectum eius ferre possum?

summa majestas, in tremendo omnipotentiae suae apparatu... Video eum sedentem in solio justitiae, cujus basis immobilis nititur in globo fulgenti, in specie nubis lucidae, quae emittit fulgura et fulgura. iudex accedens, haec tonitrua et fulmina ad laevam video percutere sola reproborum parte. Video celestis aulam et totam Ecclesiam triumphalem circumfluentem

thronus regis regum canentes altissimas ad gloriam suam…. Video maiestatem Domini clementer de celo descendentem, quantum ibi in die ascensionis sue adscendit. insidet super nubem candidam, seu potius in globum lucidum ex industria formatum; nam terra purgata

renouata, ut diximus, vapores nubilosos non mittet….

Agmen video angelorum et iustorum qui sunt in terra, cum gaudio et letitia trementes, et iam sponte obviantes sibi resurgentes, beatorum concentus iungentes et resonantes in cantilenis illorum iubilationis et clamoris. triumphum de quo audivi, et de quo Deus me ad vos aliquid repetere vult. Gloria in excelsis Deo!…. Hosanna filio David! benedictus qui venit in nomine domini... Gloria, laus, virtus, et potestas Deo nostro et Agno sedenti in throno . O felix adventus!……

Video thronum summi iudicis viginti vel triginta pedes a terra sistere, hoc globo lucis semper cinctum, quod ex una parte radios molles et suaves radios iacere non desinet, et ex alia flammas vindices, donec reprobi habeat. missus in abyssum ....

In medio aulae caelestis et Ecclesiae, quae regem suum ambit, splendido ordine et sine ulla confusione vestitum, video multas circum sedes assurgentes J.-C., quos video ministros destinatos. sedet ibi suo ordine, incipiens a primis apostolis usque ad ultimum de bonis sacerdotibus. Sedebunt ibi tamquam dominus et solae hoc privilegio fruuntur, si Redemptoris Matrem excipimus, quam omnes electi pro Regina et Principe universi ... hoc modo agnoscent. Aliorum sanctorum innumerabilis multitudo non sedebit in iudicio; omnes ob reverentiam stabit

Venerabilis ejus qui judicabit, et potestati, quam dat, vult cum tanto judicio associare.

Video igitur ingens volumen coram iudice angeli praesentes. Aurea laminas invicta undique signata est…. quae ne suspicarentur quidem iniquitatis mysteria; quia agitur de providentia mea justificanda, et ad probandum universos Universo iudiciorum meorum aequitatem…. Legat totus mundus, iudicet et iudicet inter me et creaturam meam. voca eum ut dicas mihi si iniustus sum in eum damnando.

Quibus verbis iudex fatalem manum suam imponit, in quo  nefanda historia omnium scelerum mundi memoratur, quae vera poenitentia non sunt expiata. Arcana sigilla rumpit fulgore, et ante me aperitur volumen oculis omnium creaturarum, ad faciem caeli et terrae; ut quisque videbunt omnia quae  erunt

nunquam in reproborum corda, ut in speculo vel in fideli pictura iterata. Videbimus omnes abominationes, omnia secretissima crimina, quorum noxii erunt…. superba cogitationum effrenata ultionis cupiditas, motus inhonestus, actus impudicus, iniuriarum clamor, turpitudo oculorum, detestabilia opera, infames sollicitationes; derisio impia et blasphema, imbellis detrectatio;

atroces calumniae, nigrae proditiones....; ingentia sacrilegia, horrendae profanationes.... Omnia videbuntur, numerantur, expendentur, expenduntur, ita ut nulla creatura in coelo, vel in terra, quae totum non habeat.

scientia, et quis non videt omnia deformitatem, tenebras, enormitatem singularum singulorum, cum summo scelerum horrore….

(391-395)

Haec erit conscientiarum manifestatio. Quid ergo fiet de tristi hypocrisis facundia, de tenebris iniquitatis ambages, fallacias malae fidei species, et superbos impietatis triumphos? Quam, Domine, ultionem splendidam trahes ex ea in hac die magna!….

Peccata etiam quorum rei sancti apparebunt, vel saltem cognoscentur; sed ut operientur et deleantur sanguine J.-C.

ad eorum gloriam tantum apparebit, et tropaeum divinae misericordiae, quae eis remiserit, erigere. Gratiae fides, sacrificia quotidiana, crebra victorias, etiam minima

apparentia contra diabolum, mundum, carnem, .. . . . . . . et sicut Deus justificabit sanctis suis, se suscipiet contra mundum et impios amicos suos quos sic persecutus fuerat causa….

Video eum ad hunc triumphalem exercitum dextrorsum positum, eique obiecto delicato et amantissimo vultu, quo omnia corda accendit.

his verbis tam suavis ac tam suavis alloquor: Nunc, mei amici ac filii carissimi, ut omnia quae fecisti ac pro me passa es agnoscam oportet; habes vitam poenitenti et crucifixi, dolores, dolores et labores vitae mortalis meae communicasti: aequos est tibi meae vitae gloriosae gaudia et praemia, quae pro te mea morte merui. Adiuvisti me crucem portare meam, Dignum est ut merita ejus colligas; ambulasti in vestigiis meis

cuius imitatio virtutum exemplum tibi dederam, aequum est ut me sequaris in regnum, quod huius fidelitatis finis futurus erat, et ibi te habere, qui exemplum desiderabas.

sicut…….. Christianam caritatem in nomine meo erga fratres tuos exercuistis, membra mea patientissima in persona pauperum, quem decebas, cooperuisti et satiasti, quos visitasti in infirmitatibus, in hospitalibus et in ergastulis; habes

iniurias propter me remisisti; Etiam inimicos tuos dilexisti…. Mihi nunc est probare tibi quod fidelis sum in promissis meis et magnificus his qui mihi servierunt ... Nihil pro me fecisti peribit, et ego rationem reddam pro obolo et vitro.

aquae frigidae; valebit tibi bona actio, et nihil praemii erit. In curriculo vitae tuae in paucis fuisti fidelis, et ad hanc rem parvam immensam et sine fine felicitatem recepturus es.

Nihil ergo timete, mei dilectissimi, vestra in aeternum certa fata; reliquum iudicium meum ad te non pertinet: confirma - ergo te, et ne perturbetur minis minis….

Pater mi, non amplius valens onerariis eorum resistere

grato nec ardori amoris, Hos omnes video beatos se prosternentes ante thronum iudicis sui et patris, positos omnes.

et coronae eorum ad pedes eius…. Iudex summus caeli et terrae, inquiunt, Rex gloriae et cordis nostri, pater clementissime omnium creaturarum tuarum, coronasti in nobis dona tua et gratiarum tuarum, et pretioso sanguine tuo reddidisti; pati, quaesumus, ut cum his coronis, quas ex immensa tua benignitate tenemus, tibi veneramur, aeternas misericordias tuas in aeternum canentes.

Dilecte mi, respondet eis J.-C., implesti cor meum et implesti omnia vota mea. Mortem passus sum laetissimus, qui tibi tot beneficia attulit; etiam pro eo solum quod ego

passus est. Aeterna beatitudo tua, quae est eius fructus, bene me compensat pro sanguine, quem pro te posui, et tot aliis qui inde non profuerunt…. Agnosco fidelitatem tuam in gratiis meis, quod infundam tibi in perpetuum torrentes deliciarum, qui ex divinitate mea proveniunt. Multum, multum laborasti, amici mei; tempus denique praemiorum advenit tibi, tempusque vindictae de inimicis tuis; gaudium aeternum succedet tristitiae transiens; lacrimae momentum perenni quiete siccabuntur, et tempus brevitatis doloris aeternitas felicitatis sequetur…. Aeterne mecum communicabis gloriam meam, beatitudinem meam et, ut ita dicam, divinitatem meam…. Quare age,

(396-400)

sacri ministri, qui tanta operati estis, et tanta pro eis oratis, nunc odii victimas fati iudicate; Te adiungo iudicio quod praeteribo…. Bene ! amici, quid de istis infelicibus reis sentiatis, et quid me facere vultis?… Sine dissimulatione loquimini, et sequimini solum regulas iustitiae et.

aequitas….

Invitationem a summo suo Magistro, omnes iudices e sedibus suis assurgentes video; Exclamant unanimes voce: Domine Deus noster, petimus iustitiam et vindictam contra hos homines infelices, qui vos tantum violaverunt…. Tunc laudaverunt omnes iusti hanc sententiam, clamantes: Amen. Et omnis natura terribiles illos iteravit

lyrics: Justitia et vindicta....; confundantur impii in aeternum ....

Crux salvatoris, de qua iam dixi, quaeque in medio caelestis atrii erecta ad fidelitatem et consolationem iustorum, ab angelis ante thronum J.-C. affertur; deinde venit sanctus Michael, portans squamas ad pondus sanctuarii omnia ponderans…. Se locat ante ludicem, iuxta crucem. Age, dixit J.-C.

conscientias, et lucernam Ierusalem examinare manu… Pater mi, ah! quam taeterrima imagine nunc oculi sunt!… Haec est laeva summi iudicis; Horreo… Desinamus, quaeso, et picturam in aliud  tempus differe….

§ . v.

Iudicium reproborum; sors infantium sine baptismo decedentium.

« In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti, etc. »

Pater mi, in capite infelicium a sinistris summi iudicis collocati, video omnes illos, qui virtute vel luce sua plus damni in Ecclesia fecerunt, et se magis nocentes constituerunt. abusum gratiarum accepturi; Judasos, antichristos, omnes schismatum et haereses auctores, omnes veritatis hostes, omnes malos sacerdotes, et omnes malos pastores; omnia quae Ecclesia continet et semper continet apostatas, sacrilegos, subeuntes, simoniacos, lupos pellibus agninae, hypocritae, in summa omnium specierum, qui auctoritate et sanctitate ministerii sui abusi sunt, nec non in ignorantia et credulitate populi, ut principia fidei mutent et in errorem inducant. ; adde tyrannos ac persecutores fidelium. Isti sunt qui formabunt electos filiorum perditionis et in quos  corruent primi et terribiles fulgura irae Domini…. 

Video in secundo gradu falsos grammaticos, fortes mentes sic dictas, infidelium nebulones, qui possunt dici athei sine periculo nimis; philosophiae libertinae sectatores, inde ab iis qui fecere

eorum fidem et illuminationem ad seducendos animos simplices crudelius abusus; generaliter omnes scandalosos in rebus morum vel credulitatis…. Tertium genus reproborum constat ex omnibus illis, qui vulgares et ordinarii peccatores dici possunt: ​​superbi, impudici, ebrii, vindices, fures, pusilli, impii vel subalterni philosophi;

etc. Omnes adulti idololatrae etiam in sinistris ponentur, sed in loco separato a Christianis criminalibus; haec nota apostasiae distinguetur, quae ubique baptismi eorum indolem comitabitur, ex qua orietur formalis et maxima oppositio, quae illis importabile onus erit ac longe alia poena dignos efficiet…. Video etiam ingenuorum puerorum multitudinem innumerabilem: quamvis etiam eos ad sinistram baptismalis defectus deponat, tamen eadem mihi passura non videntur….

Totum subito, Pater, terribilem atque intonantem Reproborum aspectum, J.-C. sumit vocem tonitrui, qui a polo resonat.

alterum, et caelum et terram et infernum... Hic mitis agnus aliis leo rugiens fit aliis, qui etiam angelos horrere facit…. Si justi non sunt confirmati et confirmati

testimonium conscientiae suae et signa benignitatis, quae modo illis dedit, neque fulgorem terribilem vocis, neque minacem aeris hujus iudicis irritati ferre possent... Quid erit pro peccatoribus!

Cum vocato celo et terra ad testes equitatis sui et iudicii sui, audio tonantem vocem eius exprobrantem inimicis et beneficiis et ingratitudinibus eorum…. Eos singillatim exprobrat ob abusum insignium gratiarum , quas in eis acquisierat

(401-405)

pretium sanguinis sui. Reprehendit eos labores, tormenta, mortem suam…. Reprehendit eos omnia, quae pro eis fecerat, nimiam benignissimi amoris excessum…. Obprobrat illis flagitiis, scandalis, caecitatibus, calliditate, sacrilegio.

quos persecutus est necavit…. Iniuriam me in te accusare audes, blasphemos te esse! Bene! dic quid ultra pro salute tua facere potui?…. Ah! sanguis meus effusus est, quod

Iterum rogo, aeternum amorem meum violatum iustificabit…. Te cadet, ut te pondere suo obruat…. Sed responde, Iterum permitto; iustifica, si potes, et immensam ingratitudinem tuamque continuam infidelitatem, et nigredinem defectionis tuae, et omnem erga me immanitatem actionis tuae... ».

Iustus es, Domine, omnes in amaritudine animarum clamabunt, miseri reprobatores ... Iudicia tua iusta sunt et mores tua ipsa iustitia… Agnovimus in facie celi…. Ita nos

damnamus iniustitiam nostram hodie, et fateri cogimur culpam nostram esse, quam perimus, quandoquidem ad nos tuas invitationes, minas tuas ac gratiarum uti…. Ah! eum tam sero agnoscendum esse!… Fatebuntur idololatrae abusos fuisse luminibus rationis suae non agnoscere unicum auctorem.

universi, et malum contra conscientiam suam commiserunt. Iudaei caeci agnoscent Messiam suum, et se accusabunt quod ex pura malitia occiderit eum….

"Sic," Persequitur supremus Judex, "Condemnatio vestra praelata est ab hoc interiore Judice, cujus sententiam solum manifestabo;

ista principia iustitiae et aequitatis naturalis, quae apud vosmetipsos insculperam, primam morum vestrorum regulam insculperam, a qua nunquam decederetis. Christiani, rebelles Ecclesiae meae filii, praeter hanc primam legem quam obliti estis, iterum per omnia sanctissima legi evangelii mei contradixisti, et millies violasti testamenti tui baptismi: bis nocens eris  .  duplex reus erit

damnati et puniti…. Iudicabo te per regulas fidei tuae et per illos conscientiae tuae, et scies quia non  oportet

agnosce me ipsos, qui me esse erubuerunt. Minus est: Renunciare oportet coram Patre meo omnes, qui renuntiaverunt mihi  coram hominibus. Haec fata tua sunt; et sicut in conscientia tua et in testamentis tuis malefecisti, iudicaberis ex regulis  tuis

ore tuo damnatus….

“Quos ego, amici, supplicia tot damnabitis reos, Assessorum turbam rogabit ?…. Domine Deus noster, omnes simul respondebunt, pensanda sunt crimina eorum in statera sanctuarii, et aestimanda sunt quanti sanguinis tui, in delicto, quod ab eo accepisti, in malitia spiritus et. perversitas cordis, quae commisit, ponderari, numerari et dividi debent, et omnia, quae non sunt digna, ab bonis operibus abscinduntur.

exoriri.... Tunc, Domine, eris tu, cum unicuique eorum justitia tua applicavit poenam, pro cujusque scelerum immanitate pro his variis rumoribus considerata…. Omnia fugit. Discussio fit simul pro omnibus

sine ulla exceptione; et tempus, quo haec omnium examinatio durabit, erit pro unoquoque particulari, acsi tantum est iudicatus, et quod divina iustitia ad cognoscendum ipsum solum applicaverit et condemnando unum ...... Singuli in speciali voluntate. pondus irae celestis sentiat, secundum quod suum est

crimina meruisse. Hic disputationis finis est; sed, dum sententiam in ultima ratione ferendam exspectamus, spectemus, Pater, ad infantum agmen, de quibus iam diximus….

Video eos ex omnibus mundi regionibus collectos et ex omnibus possibilibus nationibus. Deus enim mihi scit, quod in hac parte sit cum filiis idololatrarum, qui ante usum rationis mortui sunt, sicut apud illos Christianos, qui ante baptismum mortui sunt, modo non restitissent in aliqua luce quœ essent. et Deum verum esse, et simulacrorum vanitatem ostendisse; Nam etiam video quod levissima gratiarum abusus in huiusmodi culpa mortalis in eos fieret, quamvis sine ullo peccato idololatriae se praebere possint, dummodo sit sine scientia et sine cogitatione. Quot autem Christianorum filii nunquam regenerati sunt! Video omnes quasi innocentes victimas, quae intuentur se sine voce, nec accusare nec excusare; omnes rectos instruxit;

(406-410)

suum fatum, nihil sperans nec timens quicquam….

“Videsne istas creaturas ministros ecclesiae suae rogat J.-C.? Non sunt regenerati, sed sine sua culpa; sua voluntas in nullo umquam mihi adversata est; numquam

propria non commiserunt vitia; numquam scandalizabantur

Auctor ... Estne eorum conditio digna misericordia? patior, fateor, non posse eos, saltem aliquo modo, cum electorum meorum felicitate sociare; quia macula originalis, quam in illis video, contradicit effectibus meis

bonitas et iustitia non relinquit eis locum misericordiae, cum sententia eos a beatitudine sanctorum excludat.

irrevocabilis ........ .

Non possum eis celum aperire, quod eis ob- clusum est ab culpa primi patris, quandoquidem rigores iustitie mee prohibent me eis quicquam meritorum sanguinis mei et mediationis mee applicare. numquam praesentia mea fruar in gloria. Sed, amici, quid faciemus?…. quid damnemus? Non potuimus pro eis quidquam facere, quod sentio propensum illis quantum possumus…. »

Tu es dominus, Domine, omnes sancti clamant, et maxime ministri; dominus es, et facies ut lubet; sed, cum exigis, erimus vobis, quod non placet nobis damnare eos ad penam eternam pro culpa Ade.

multum eos aeternae praesentiae tuae privet, et hoc est, nostro iudicio, omnem maculam, a qua non abluta est, meretur.

"Tu levasti cor meum et satiasti amorem meum per ea quae modo dixi", JC dixit; Audite ergo, amici mei, solutionem quam occasione eorum propono, et iterum dicite quid de ea re cogitetis: si esset certa via saltem subtrahendi istas misellas bestiolas a tyrannide Satanae, qui eam existimat. praedam que ad ipsum pertinet et illud de iure occupare intendit; non sapiunt usus est

Creatura tua sunt, Domine, responde omnibus sanctis; tanquam magister absolutus, habes potestatem in eos, quod diabolus tecum disputare non potest, et libenter assentimus omnibus, quae vestra sapientia in eorum gratiam crudelis huius generis humani inimici exspectatio fallendi faciet.

Hic ergo, inquit J.-C., admirabile arcanum quod ipse Satanas non sperat: mundatus, ut vides, globus terrestris erit.

ubi sine felicitatis mee cognoscendi vel amandi mei consortione, sine ullo modo in electis meis fatis, perfruentur in seternum.

naturali quadam beatitudine, quae maxime erit in exemptione ab omni genere doloris ...... Mox, vi brachii omnipotentis mei, furorem satanae et complicum ejus ad imum barathrum constringam; signabo ibi cum illis tenebras eorum infernales; Omnes infelicis suae mansionis exitus obstruam, ut nullus ex eis spiritus exire unquam possit, qui eos in terrena sede perturbet.

Ita est, subiungit simili doli, ut interdum manus adiutrix noverit pecus alienum, in quo benignitas studet, a dente truculentae bestiae vel rabiem cohibendo; vel obstruendo se, ut armento gaudeat

libertas. Quoniam ego eorum salvatorem esse non potero passione, saltem me fauorem reddam iudicem, eos tuendo, quantum mihi fieri poterit ut creatorem suum…. Ad eos ergo, Pater mi, eos intuens misericordiae oculo alloquitur: « Eripio vos, ait illis, de tenebris et a captivitate, in qua sub satanae potestate estis mersi. Non iam ferro gemis; pro istis tenebrosis et subterraneis carceribus, globus terrestris, purgatus et decoratus virtute mea, erit habitatio aeterna habitabitis in aeternum, nihil amplius valens facere.

in oculis meis nocentes: partim tibi id renouavi, ut in eo sis felix, ut potes, ut filii Adae, haeredes defectionis et beatitudinis mese statu privarentur. fruitio et felicitatis, quam cognitio et amor meus faciunt. »

Videns hanc turbam innocentium innocentium benignitate summi judicis sui adamari coram se genibus, prosternunt se ad terram proni, dicentes: Summe judex vivorum et mortuorum. te adoramus, te benedicimus creator noster et Deus infinite bonus. Gratias agimus tibi aetemam gratiam pro beneficiis, quibus nobis sine merito nostro largiris, et pro immensa misericordia qua es.

(411-415)

utere nobis, Domine, ab omnibus Sanctis tuis sempiterna benedicta et glorificata ..... Cuncta caelestis aula plausu personet; omnis naturae gaudio contremit, et Ecclesia ad Creatoris gloriam cantica laetitiae canit  . et nescio quo modo felicibus infortuniis, fatum non finiendi et terrae renovatae, quae in aeternum participem fieri debet, assecuti sunt  .

Deus enim nec spiritum, nec voluntatem, nec sensum puniet, cum nunquam defectiones aut perturbationes fuerint, nec eorum facultates, nec instrumenta criminis, satis perfruantur. felicitatem naturalem quam homo gustasset in statu purae naturae, si se ibi conservasset. Ipsi vero erunt tam dociles voluntati divinae, ut, nisi aliquam repugnantiam experiantur, tantum velint conformare sibi in omnibus.

beati, corpora eorum omnibus  facultatibus naturalibus ac necessariis ad vitam suam conservandam in juventute ac statu perfectissimo fruentur. Liberi erunt a passionibus et necessitatibus inconvenientibus naturae humanae; commoratio, expolitio, sicut  nos

 ut diximus, iis omnibus innocuis voluptatibus, quae secum fert,  vitam frugiferam praebebit ; Verus erit Paradisus terrestris, si hoc verbo uti velimus, cuius incolae nihil aliud occupa- bunt, quam suo modo laudare Deum, qui per misericordiam adimat eis notitiam damni, quod eos infelices faceret. et ne fruatur

genus felicitatis illis destinatum….

Videbunt e contra quam sit opportunum eorum fatum: Deus bonitatem feret, ut notum faciat filiis idololatrarum, quod si vixissent, errores & crimina quae infallibiliter sequerentur. patres damnavit. Christianis notum faciet, quod si cito mors non ademisset, easdem infidelitates, et eadem vitia, quae tot inter verae Ecclesiae filios damnaverint, commiserint. quid erit eorum quos in errore schisma retinet, scient se meruisse Inferos, sequendo inordinatas passiones eisdem, et abutentes eisdem gratiis; verbo, si baptismum accepissent, nisi ad eorum aeternam damnationem forsitan fuisset.

Post haec accurata fato infantum gratia baptismatis orbata, quaesivit a me quid de eo sentirem apud Deum; si quid contra principia fidei vidi in eo; dixit enim, 'non es mei animi ignarus hac de re. Cogitavi me omnia, quae dixi tibi, in sensu lucis quae me illustrat; Crede hoc adhuc; sed scias me nihil velle admittere, quod directe contra Ecclesiae doctrinam vel fidem, quam verum inspirationis saxum agnosco, dic ergo, quaeso, quid sentias, et si non esset contra aliquam regulam fidei.

Soror responsum egebat; Substantiam autem illius, quam nuper in bono auctore legisse me satis memini, qui refellit hodiernos philosophos, qui schismaticis et impiis resonantes inaudita crudelitate barbariem sine exemplo Romanam Ecclesiam exprobrant ; quod usque ad damnandum, inquiunt , ad aeternas flammas, creaturas reos tantum de peccato Adae. Medicus

Catholica falsa est, et contra calum- niam hanc imputationem insurgit, ostendens eos ubi ceperunt esse doctrinam Ecclesiae Romanae. Hic secundum ipsum, secundum substantiam respondi;

Soror mea, dogma peccati originalis damnat nos privationem visus ac possessionem Dei in aeternum, non autem.

flammae aeternae, quae nimirum nostris et personalibus peccatis debetur; saltem post illum addidi, nihil ei dicit sacra Scriptura; Ecclesia id non decrevit; Non ausi sunt sancti Patres hoc asserere, et si aliqui ex eis provecti essent, auctoritatem suam, sicut et aliquorum

Scholastici scriptores nunquam nisi certam opinionem faciunt, quae nullam fidei regulam facere potest. Itaque, mi Soror, non video qua ratione quis possit rejicere fidem vel fidem Ecclesiae, quae modo mihi de hac re iucunda narrata sunt, praesertim cum magis consentaneum sit bonitati Dei. Deus pro sua creatura…. Soror nihil respondit; sed silentium eius mihi nuntiare videbatur, controversias quasdam de hoc loco anticipare. Solutio in sequenti

session....

(416-420)

§ . VI.

Maledictio J.-C. contra reprobos; ultima sententia contra eos, et sepultura eorum in inferno.

"In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti, etc."

Pater mi, nihil terribile, nihil acerbum naturae infantium fata praebuit; sed quam atrox spectaculum illis parat!…. Video Satanam extollentem caput superbum, et asserentem se iure esse ad illum, et quod Deus non possit sine iniustitia ab illo auferre. Audaciam imitantur omnes reprobi et daemones, et confirmant

ducem suum vindicat; Infinitas monstrorum infernalium video ab eadem factione vagatos…. Horum corpora reproborum , de quibus alibi dixi , video

deformia corpora, et cum resuscitati millies horrendum, iacentes video fuse, proni in terram, quam capite tundunt, diversis temporibus assurgere contra Deum, quem injustitiae insimulant. eos

nimiam clementiam suam. Implacabilis ira eos mittit in horrendas convulsiones, easque blasphemias & imprecationes atroces vomit….

Contra Deum assurgere conantur, quorum manus pondere suo obruit ut eos magis magisque confundat audaciae suae vindicet… J.-C. Sacrum Tribunal faciei celi revelant.

crimina quae per poenitentiam expiare nolebant. Improperium suum exprobrant, scelera sua, sacrilegia, abominationes suas occultas, turpitudines et turpitudines, abusum opinionum suarum, iniustitias clamantes, superbiam diabolicam, diabolicas dispositiones. Aduersus istos miseros, qui adhuc blasphemare audent, simul omnes, promptam et plenissimam vindictam de miseris adhuc audent blasphemare.

Tunc summus iudex, omnibus omnibus silentium imponens, identidem varias maledictiones dabit, quae tot valebunt, ut reprobos audire tenebuntur usque ad ultimum, per quod iubebit eos excedere praesentiam suam in aeternum et abstinuisse. ab eo usque in aeternum ......

. Bonum caelum! quis non horreat!

exstinguere eum, si posset: quomodo, dira bestia, quam monstrum iniquitatis, audes cogitare post lapsum iterum desciscere.