INFORMACJE PARAFIALNE PMK BORDEAUX

26 XII 2010 Msza święta francusko-polska koncelebrowana przez ks.Claude Cantet z parafii św.Mikołaja i ks.Kazimierza Kuczaja Chrystusowca: Ksiądz Kazimierz wygłosił homilię w kontekście słów Ewangelii o ucieczce świętej Rodziny do Egiptu: Była to okazja skierowania orędzia do parafian po francusku na temat związany ze Mszą świętą coniedzielną po polsku w tym kościele od października 2010 r..

Je crois que depuis toujours, avant même que son Son Fils, son Verbe, ne vint chez nous, avant même que par les prophètes, il ne fut annoncé, en Lui Dieu nous voyait et tous, Il nous aimait comme ses fils. A l'aurore du monde, cette terre Il la donna, non à quelques hommes mais à tous, unique patrie aux multiple visages, pour qu'ensemble nous l'habitions et ensemble la transformions. Depuis toujours, avant même que l'univers lui-même, du néant ne surgisse, en son Amour infini, Il pensais et rêvait à chacun d'entre nous. La famille humaine, nous le savons, est faite d'une diversité de peuples qvec lequels nous sommes mis en contact par les migrations. La migration est au cœur de l'évangile de ce dimanche de la sainte famille. Nous entendons les paroles adressées à Joseph: Lève-toi; prends l'Enfant et sa mère et fuis en Egypte; reste là-bas jusqu'à ce que je t'avertisse…et puis..quelque temps après: Lève-toi; prends l'Enfant et sa Mère et revient au pays d'Israël..Nous vivons dans l'époque du phénomène croissant de la migration Beaucoup de personnes doivent affronter l'expérience difficile dans ses différentes expressions: intérieures ou internationnales, permanentes ou saisonnières¸économiques ou polotiques, volontaires ou forcées. Dans divers cas le départ de son pays est provoqué. Je suis personnellement engagé comme prêtre et membre de la congrégation religieuse Societé du Christ, depuis 29 années en France et depuis septembre de l'année 2010 qui s'achève ici à Bordeaux qu service pastoral des migrants polonais. Dans cette église de saint Nicolas depuis 17 octobre dernier nous célébrons le Mystère du Christ Sauveur, l'Eucharistie dominicale régulièrement à 10 h 3o en langue et culture polonaises. Parfois, comme à la Toussaint, hier: à Noël, ou aujoud'hui maintenant, nous vivons et célébrons ensemble, les migrants et les paroissiens, la foi chrétienne. Ces contacts peuvent être enrichissants à condition que nous dépassions toutes formes de rejets et d'exclusions à l'égard de ceux qui nous paraîssent étrangers. J'ai dis: nous paraîssent; parce que: comment povons-nous appeler un seul homme étranger, nous les croyants, nous les chrétiens, puisque nous sommes tous les fils et les filles d'un même Père; dans Jésus-Christ, son Fils unique, qui nous rassemble comme frères et sœurs les uns des autres. Et de quel droit oserions-nous alors décider que tel ou tel territoire, telle ou telle église est à jamais la nôtre. Que ce travail est pour nous réservé, et que nul autre ne peut nous le prendre à moins que nous le repoussions comme peu digne de nous. Lors que Jésus parut, homme comme nous, en frère Il nous accueillit tous, inconditionnellement, nous portant en son cœur, si loin et si profond, qu'en Lui nous fûmes incorporés devenant membres de son Corps, au point que désormais nous ne puissions toucher à l'un de nous, sans qu'Il dise: C'est Moi! J'étais étranger et vous m'avez accueilli. L'histoire de ce quartier nous dit: Les Espagnols étaient accueillis, les Portuguais aussi, et pourquoi pas Polonais maintenant? Concients de nos différences nous sommes invités à nous approprier le don de la création et aussi le Don de la Rédemption; hommes et femmes nous sommes à l'image de Dieu¸ pétris de la même dignité. Célébrons donc sys Dons ainsi que cette promesse qui nous fait expérimenter chaque jour que tous, nous sommes frères et sœurs nés d'un même Père, par la grâce de l'adoption. Entrons toujours dans sys célébrations commune en accueillant dans notre pensée et notre prière tous les visages de notre envoronnement; tous ceux venus d'ailleurs quelque soit leur statut. Devant les difficultés que nous rencontrons dans notre propre famille; dans notre communauté; dans notre quartier; nous nous enfermons peut-être; nous avons peut-être en écoutant les diverses opinions dévérsées par les médias; nous avons peut-être du mal à entrevoir la grande famille humaine selon la vue et la perspective divines: qu'en Jésus Christ, ayant traversé la mort¸nous sommes avec Lui entrés en la résurrection; invités pour toujours à vivre chew notre Père, en famille réunis, l'aimant et nous aimant comme on aime chez Lui. Dans l'Alliance que Dieu a instaurée par son Fils et dans son Fils incarné, se forme un Peuple rassemblé par l'Esprit Saint sans distinction de races et sans frontières. L'Eglise est une servante de cette mission univerelle, le ferment et comme l'âme du monde pour qu'advienne la famille de Dieu, de toute l'humanité renouvelée dans le Christ. Vis-à-vis des autres réligions; nous avons pet-être tendance à nous replier dans notre Eglise et nous n'osons pas la rencontre. Dans le contexte de la mondialisation, les migrants, les réfugiés nous font peur et nous restons sur nos préjugés; nous manquons souvent l'occasion d'un témoignage dans le processus de la paix sociale. Saint Paul dans sa lettre aux Colosiens nous révèle le choix de Dieu et nous encourages: Agissez comme le Seigneur: il vous a pardonné; faites de même: Par-dessus tout cela..cœur revetu de tendresse et de bonté, d'humilité, de douceur, de patience, que dans nos cœur règne la paix du Christ. Vivons dans l'action de grâce à Dieu le Père. Oui, Seigneur, aide-nous à ne pas juger, encore moins condamner, ceux qui dans leur vie, beacoup pluis que moi-même dans la mienne¸ont à souffrir gravement de frères différents; aide-moi à être lucide dans les difficulté et sans nier les problèmes à lutter là où je suis avec mes petits ou grands moyens, pour que jamais des réglements, des lois ne soient dréssés qui nous empêchent de nous rejoindre entre frères inconnus. Mon frère en humanité et en Christ Jésus, que tu le connaisse oun pas encore: Quelque soit ta langue et le pays d'où tu viens. Garde ta langue, mais marche avec les hommes aux langues diverses, éloignées de la tienne et qui désire comme toi un monde plus juste et plus humain. Je crois que nous sommes capables de nous comprendre, parce que je sais que partout la bonté touche, l'injustice blesse et la paix est un idéal. Oui, je crois et je sais> Tu es mon frère tu est ma sœur. Nous sommes destinés à vivre ensemble et pour l'étérnité. Réjouissons-nous de ce que l'Eglise devienne une seule famille de Dieu sur terre et dans le ciel, où est appelée toute la famille humaine. Voilà , chers amis, le message que je vous partage en ce début de ma présence parmi vous à Bordeaux et tout particulièrement à l'église St Nicolas où Jésus me permet d'être et d'agir en sa Personne par une célébrétion régulière de son Mystère Pascal, la sainte Messe. J'adresse à tous mes Vœux du bonheur en Christ!

25 XII (Boże Narodzenie) 26 XII (Niedziela Świętej Rodziny) Msze św. Francusko-polskie w kościele św.Mikołaja w Bordeaux o g.10.3o

19 XII 2010 Między pierwszym czytaniem i Ewangelią upłynęło 7 wieków, siedemset lat. Potomek Dawida król Achaz przeżywa problem i nie widzi rozwiązania. Prorok Izajasz zwraca się do niego : Módl się i proś Boga o znak. Lecz ten odpowiedział: Nie będę prosił. Wydawało mu się, że byłoby to wystawianie Boga na próbę. A przecież to Bóg mówi przez Proroka. Król jednak nie wierzy i nie ufa jego posłannictwu. Józef też jest potomkiem Dawida. On też ma problem i nie widzi rozwiązania. Ale zapewne jego postawa wiary kieruje go na drogę modlitwy. I Bóg daje mu znak. Ma sen, w którym Anioł Pański spełnia posłannictwo Zwiastowania Józefowi prawdy o Wcieleniu Syna Bożego za sprawą Ducha Świętego. To co Izajasz wypowiedział i napisał siedemset lat wcześniej: Domu Dawidowy, słuchajcie: Oto Panna pocznie i porodzi Syna i nazwie Go imieniem Emmanuel. Teraz właśnie się spełnia: Józefie, synu Dawida, twoja Małżonka porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów. Albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w niej poczęło.

Siostry i bracia: Oto Słowo Boże historycznie zrealizowane ale wciąż żywe i skuteczne także i dzisiaj dla nas, dla naszych czasów, problemów, trudności, nadziei.

Gdy zbliżają się Święta zbliżamy się do Osób, o których opowiadają Święte Księgi. Czyńmy to z wiarą i praktykujmy modlitwę. A Pan sam da nam znak, że warto być pokoleniem tych, którzy Go szukają, którzy szukają oblicza Boga Jakuba. Patrzmy dziś z miłością na Józefa, który daje nam przykład wiary, modlitwy i wierności, czyli posłuszeństwa. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański. Czy rozumiał to co się stało? Gdyby to było do zrozumienia, to by sama Maryja mu to powiedziała. Ale Wcielenie Syna Bożego jest ogromną Tajemnicą: Bóg stał się Człowiekiem, aby człowieka wyprowadzić z grzechu i śmierci, aby obdarzyć go nowym życiem. To nowe życie jest nadprzyrodzone, ono jest wszczepione w to pierwsze naturalne życie, które otrzymaliśmy przez naturalne narodzenie z ojca i matki. Nowe narodzenie przez Chrzest święty czyni nas dziećmi Boga, adoptowanymi braćmi i siostrami Jezusa Chrystusa. To jego poczęcie z Ducha Świętego i narodzenie z Maryi Dziewicy dało początek naszej adopcji, która jest o wiele bardziej cenna niż to pierwsze narodzenie według natury Adama i Ewy. Stąd tak ważne jest zadbanie o to aby przez przyjęcie Sakramentu Pokuty i Komunii świętej, otworzyć drzwi naszych serc, na przyjście Pana Jezusa w uroczystościach Bożego Narodzenia. To Boże Narodzenie jest dla nas, jest naszym narodzeniem, odrodzeniem, uświęceniem. Niech postawa Maryi Dziewicy, i Józefa przyjmujących orędzie Zwiastowania będzie i dla nas zachętą do oddania się Bogu w służbie Jego planów, zamierzeń i postanowień, które są nam tak korzystne i przynoszą tyle dobra. Niech Boża miłość wspomaga małżonków, rodziców, młodzież i dzieci, abyśmy odczuwali, że nasze życie nabrało wielkiego sensu, wymiaru niesłychanego, kiedy Bóg przemówił do nas przez swego Syna, najpierw przez Jego Wcielenie, następnie Jego Narodzenie, potem przez Jego życie, działalność publiczną,a wreszcie przez Krzyż, śmierć i Zmartwychwstanie. Msza święta jest celebracją całej tej wielkiej Tajemnicy Chrystusa, która nie tylko rzuca światło na nasze życie, ale też daje mu nową energię przemiany ku lepszemu, ku większemu, przylgnięciu do Boga w miłości, wdzięczności, prawdzie i wierności. To przylgnięcie do Boga daje nam siły do spełnienia w praktyce codzienności naszych zadań wobec ludzi z którymi złączył nas więzami świętymi sam Chrystus w chrzcie, bierzmowaniu, Pokucie i Eucharystii, kapłaństwie i rodzinie, w społeczności, gdzie mamy obowiązki służyć sobie wzajemnie tym darem, jaki każdy otrzymuje od Ojca, Syna i Ducha Świętego.

12 XII 2010 Na dzisiejszą niedzielą światło pada najpierw z uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Dziewicy z 8 grudnia czyli ostatniej środy. Na początku Bóg stworzył Maryję Pannę z której narodzi się Zbawiciel Mesjasz Pan. Dzisiejsze pierwsze czytanie to już jakby jej Magnificat: Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu Zbawcy moim. Choćby to jedno zdanie Izajasza Proroka: Chwałą Libanu ją obdarzono, ozdobą Karmelu i Saronu. Albo i to pierwsze od którego się czytanie zaczyna: Niech się rozweseli pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie. Niech wyda kwiaty, jak lilie polne itd. Niepokalane Poczęcie Maryi, jej stworzenie na tej ziemi, gdzie królował grzech i śmierć zapowiada nowe stworzenie w Jezusie Chrystusie, kiedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą, i język niemych wesoło krzyknie. Oto Bóg – Człowiek przychodzi. Oni zobaczą chwałę i wspaniałość Boga i odkupieni przez Pan powrócą na Syjon z radosnym śpiewem, ze szczęściem wiecznym na twarzach. Tak od niepokalanego poczęcia Maryi Panny się wszystko zaczęło od nowa. Nowa Ewa pocznie i porodzi nowego Adama. Pierwsze rzeczy staną się przestarzałe, i upadek i grzech pierworodny, i wygnanie z raju i przekleństwo sprowadzone na ten świat materialny, w pocie czoła pracować będziesz, aby zdobyć pożywienie z trudem bo ziemia ciernie i osty rodzić będzie. Oto teraz wezwanie nowe: Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe. Odwagi! Nie bójcie się. Oto Bóg sam przychodzi, aby was zbawić. Maryja wielka postać i z nią wielkie orędzie adwentowe pełne nadziei. Ona pierwsza a za nią Jan Chrzciciel. Już tydzień temu oglądaliśmy przez Ewangelię wypełnienie się w nim zapowiedzi proroka Izajasza: że najpierw będzie głos na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, wyprostujcie ścieżki dla Niego. Dzisiejsze słowa Pana Jezusa potwierdzają tę historię. On, Jan jest tym o którym napisano. Jaka dla nas nauka płynie z tej pochwały Jezusa o swoim Poprzedniku Janie. Ze nie był trzciną kołyszącą się, ani człowiekiem goniącym za wygodami, w miękkie szaty się ubierającym. Teraz jest on w więzieniu i z więzienia posyła swoich uczniów z zapytaniem do Jezusa: Czy ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? Wierność swej misji do końca. Zapomnienie o sobie, a skierowanie całej uwago na Jezusa! Człowiekiem drogowskaz ku nowemu wiekowi królestwa Bożego,niebieskiego, gdzie najmniejszy jest największy. Nowy świat gdzie wielkość mierzy się nie od zewnątrz lecz od wnętrza. A we wnętrzu człowieka sprawą pierwszą jest dobra i wolna wola. Jest to zdolność zasadnicza, królowa wszystkich innych zdolności, ona nimi kieruje, ona jeśli jest wolna nadaje nie tylko swoim własnym decyzjom, ale także wszystkim innym władzom duszy, którymi kieruje ich wolność i zasługi, albo też przeciwnie dopuszcza do wnętrza zamęt i nieporządek, ściąga pomstę, przekleństwo, karę, sąd Boży. Uporządkować więc swoją wolę to uregulować człowieka od wewnątrz. Człowiek dobrze uporządkowany w swej woli, który jest dość silna, aby kierować niższymi władzami, z jednej strony, a z drugiej, okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Taka jest podwójna rola woli ludzkiej. Trudne to jest bo władze niższe buntują się przeciw i nie poddają się łatwo, trzeba im perswadować, umartwiać zmysły i uspokajać napięcia, walczyć z pokusami, cierpliwie żałować i prosić o pomoc Boga na modlitwie. Poddawać wolę swoją woli Bożej też nie jest łatwo, człowiek chciałby pewnej autonomii, a ponieważ Bóg nie może nas uświęcić, nie wymagając od nas poświęcenia i ofiar, często cofamy się wobec konieczność wysiłku i trudu, ulegamy kaprysom i przyzwyczajeniom, a cnoty i wartości wyższe i cenniejsze zaniedbujemy. Jednak światło Boskiej nauki przynosi także i pomoc energii, za łaską Bożą możemy zwyciężać siebie, to znaczy porządkować w sobie taki układ sił i wymiany darów, że choć nie jesteśmy jak Maryja niepokalanie poczęci. To możemy z jej pomocą jak wielu przed nami stawać się coraz bardziej święci. Czyńmy to więc cierpliwie i wytrwale.Amen.

5 XII 2010Mszę świętą koncelebrowali księża Chrystusowcy: Kazimierz Kuczaj i Jarosław Kucharski. Ksiądz Jarek wygłosił homilię w kontekście słów Ewangelii o poselstwie Jana Chrzciciela: Wezwanie do nawrócenia o przygotowania dróg Pańskich. Ks. Jarosław wydaje pismo Łącznik, które można nabyć raz w miesiącu, kiedy przyjeżdża on z Castelnau, aby przewodniczyć Mszy świętej i ubogacić nas swoim charyzmatem.

Zakochajcie się!

W jednym mieszkaniu współżyły ze sobą trzy pokolenia. Przedstawicielem najstarszego byla babcia licząca 77 lat, najmłodsze reprezentowały dwie wnuczki jedna miała lat osiemnaście, druga dwadzieścia. Babcia nie mogła chodzić, więc co pewien czas przynosilem, jej Komunię świętą. Z reguly zastawalem w mieszkaniu duży bałagan i nie znajdowalem ani ja, ani rodzice żadnych argumentów zdolnych przekonać młode dziewczęta, by zadbały o porządek. Joto pewnego razu wchodzę i zastaję zdumiewający ład. Wszystko na swoim miejscu, czyściutko, milo. Pytam, na kogo czekają. Tata tajemniczo się uśmiecha i powiada: “Najmłodsza córka się zakochała i odkąd do domu przychodzi jej chlopiec, wstaje wcześnie rano i robi porządki. Dla niego stać ją i na wysi;ek, i na rezygnację z długiego snu”.

Miłość dokonała w jej życiu nawrócenia. Przemienila świat bałaganu, brudu, nieladn w mily, uporządkowany, piękny dom. Ten świat zostal nie tylko ubogacony wejściem innego czlowieka, lecz gruntownie przemieniony —nastawiony na spotkanie, czekający na przeżycie czegoś, co jest piękne.

Dotykamy tu tajemnicy nawrócenia. Człowiek najczęściej żyje wbałaganie, jeśli nie żyje dla kogoś. Trudno dla siebie samego podejmować trud upiększania swego świata, trudno w tym celu zmobilizować swe sily. A nawet jeśli się zdarzy, że ktoś dla siebie samego usiłuje idealnie poukladać swój świat, staje się on zimny, lodowaty. Porządek wprowadzony przez egoizm ostatecznie jest wielką Męską człowieka.

Tysiące ludzi pragną się nawrócić, dostrzegają malość swego świata, potrzebę jego przemienienia i upiększenia, ale nie mają dla kogo tego uczynić. Stąd też nie posiadają dość siły, by tej zmiany dokonać. Istotnym elementem nawrócenia jest odkrycie prawdy, że moje życie ma sens jedynie wówczas, gdy na kogoś czekam, gdy dla kogoś żyję, gdy jestem komuś potrzebny. Chodzi o znalezienie kogoś, dla kogo mogę pracować, tworzyć, trudzić się i cierpieć. Kogoś, komu mogę być potrzebny nawet wówczas, gdy stracę siły, gdy świat zamknie się w granicach łoża boleści, gdy skleroza będzie utrudniać życie mnie i mojemu otoczeniu. Jeśli ten ktoś się znajdzie, w krótkim czasie w domu naszego serca zapanuje ład, zrobi się ciepło i jasno.

Ojciec co drugie słowo rzucał klątwy. Upominała go żona, upominała matka — nic nie pomagało. Ale kiedy usłyszał, że jego synek uczący się mówić jako pierwsze słowo wypowiedział nie „mama” nie „tata” — ale słyszane od niego wulgarne przekleństwo, zaniemówił z wrażenia. W ciągu miesiąca wyrzucił wszystkie ordynarne słowa ze swego słownika. Uczynił to dla dziecka. To czego nie dokonały prośby ani matki, ani żony — dokonała miłość, prawdziwa troska o dobro maleńkiego synka.

Nawrócenie dokonuje się w momencie znalezienia kogoś, dla kogo warto zmobilizować siły, by być dla niego dobrym. Jeśli się to stanie, serce wypelnia dobroć i rozlewa się nie tylko na tego kogo kocha, lecz na całe otoczenie.

Oto Jan Chrzciciel zwraca się do nas z wezwaniem „Nawróćcie się... Przygotujcie drogę Panu. Prostujcie ścieżki dla Niego”. Właśnie dla Niego. Nie dla siebie, ale dla Niego. Innymi słowy Jan pragnie, byśmy odkryli, że Bóg nas kocha, że przychodzi do nas, by nadać naszemu życiu pełny sens. On każdego z nas potrzebuje. I tego twórczego, podziwianego przez otoczenie i tego cierpiącego, zapomnianego, czasem odrzuconego nawet przez najbliższych. Jesteśmy Bogu potrzebni. Trzeba Mu pomóc w zbawianiu świata. „Nawróćcie się” to tyle co - zakochajcie się w Bogu. Gdy serce wypełni miłość, życie stanie się piękne i niezwykle wartościowe.

28 XI 2010 Adwent, nowy rok kościelny, liturgiczny. Wszystko zaczynamy od nowa. Ale to nie znaczy, że cofamy się do początku. Wchodzimy coraz wyżej, wspinamy się na górę Syjon. Możnaby porównać tę naszą drogę do spirali. Zataczamy krąg, ale coraz bliżej jesteśmy celu, dnia ostatecznego, wieczności, przyjścia Chrystusa w chwale. Prorok Izajasz swoimi proroctwami zaznacza ten czas Adwentu i następny również: czas Bożego Narodzenia. Wielki Prorok, pierwszy z czterech, obok Jeremiasza, Ezechiela i Daniela. Ten urodzony ok. 765 roku przed Chrystusem człowiek żonaty, dwóch synów, został powołany przez Boga na proroka, gdy miał 33 lata. I przez 40 lat działał. Jego epoka podobna do naszej, jeśli chodzi o obojętność religijną. Gdy stwierdzał, że Boże napomnienia nie przynoszą oczekiwanego skutku, zapowiadał zniszczenie stolicy i świątyni, oraz wygnanie, niewolę, co się spełniło w tzw. Wygnaniu babilońskim. Ale mała reszta miała ocaleć i przygotować przyjęcie Kogoś kto przyjdzie z Syjonu i będzie panował nad pagórkami. Pierwsze czytanie, które słyszeliśmy, można znaleźć także u proroka Malachiasza, który działał w tym samym czasie co Izajasz. Który od którego zapożyczył, albo też obydwaj otrzymali od Ducha Swiętego to samo objawienie? Nie wiemy. A może Pan Bóg chciał jakby wzmocnić swoje słowo dając dwóch świadków tej samej obietnicy, jak później gdy ona się wypełni w Jezusie Chrystusie, będzie czterech ewangelistów, świadków tej realizacji, dobrej nowiny Zbawienia. Ewangelia, słowo Jezusa Chrystusa wzywa do czujności i wierności, do gotowości na przyjście Syna Człowieczego. O kim mówi Jezus, a jeśli o sobie to dlaczego w ten sposób, w trzeciej osobie?

21 XI 2010 Królestwo moje nie jest z tego świata. Tak Pan Jezus, przedłużył swoją deklarację wobec Piłata: Tak, ja jestem Królem. Ja się na to narodziłem i na świat przyszedłem, aby dać świadectwo prawdzie. Jezus przyszedł na ten świat, nie z tego świata. Jest Królem, ale królestwo Jego nie jest z tego świata. Królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju. Czyli królestwo wartości, których ten świat nie zna, nie przyjmuje, nie szanuje, nie szuka, wręcz odrzuca, prześladuje, skazuje na śmierć, krzyżuje, okrywa pogardą, lekceważy, wyśmiewa. Kto jest z prawdy słucha mego głosu, dodał na końcu swojej królewskiej deklaracji Chrystus. A Piłat tylko zbył Go pytaniem: Cóż to jest prawda? I wyszedł na zewnątrz a potem wydał Jezusa na ukrzyżowanie. To on zarządził, aby był także nad Jezusem napis w trzech językach: To jest król żydowski: po grecku, po łacinie i po hebrajsku. Krzyż stał się według tego świata tronem królewskim Króla Jezusa. To jest król żydowski. Tak polecił napisać Piłat i tak zostało napisane. INRI: Jezus Nazaretański, Król Żydowski. Czy to jest zgodne ze stwierdzeniem Jezusa: Królestwo moje nie jest z tego świata? Słowo: Żydowski oznaczać może naród potomków Abrahama, Jakuba, Dawida, według ciała. Jeśli tak je rozumieć, to Jezus wszedł w tę linię człowieczeństwa przez swoje wcielenie. Zbawienie bierze początek od Żydów. Jezus jest według ciała, czyli natury ludzkiej wiecznym królem i kapłanem potomków Abrahama, Izaaka, Jakuba, Dawida, Patriarchów, Proroków i Apostołów. Tak więc jest prawdą ten napis, ale tylko po części, ponieważ wierzący w Niego, przez wiarę i chrzest stają się Dziećmi Bożymi, a więc także potomkami Abrahama, Izaaka, Jakuba, Dawida, Patriarchów, Proroków i Apostołów według Ducha, który zstąpił na Jezusa w Jordanie, w czasie Jego chrztu w postaci cielesnej jakby gołębicy. Królestwo Jego nie jest z tego świata, ponieważ Duch, który zstąpił na Niego, a potem na Kościół w dniu Pięćdziesiątnicy nie jest z tego świata. Jest Duchem, który od Ojca i Syna pochodzi, który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę, który mówił przez Proroków i Apostołów, a teraz mówi przez Pismo święte czytane w Kościele, przez Tradycję Apostolską i Magisterium Kościoła, przez następcę świętego Piotra i złączonych z nim Biskupów. Tak królestwo Jezusa jest w Jego Tajemnicach sprawowanych w Liturgii Sakramentów. Jest to Dzieło Boga żywego, objawione w śmierci krzyżowej Pana Jezusa na Golgocie, w Jego Zmartwychwstaniu trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo, w Jego wstąpieniu na tron Boga Ojca Wszechmogącego, skąd przyjdzie powtórnie w chwale sądzić żywych i umarłych. Tak uwierzył już ten wiszący obok nawracający się złoczyńca: Jezus, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Zaskakująca odpowiedź Jezusa: Dziś ze Mną będziesz w raju. Nawiązanie do pierwszych stron Biblii: Bóg umieścił pierwszych ludzi w raju. Potem zostali oni wygnani z raju. A oto teraz Jezus otwiera raj, wchodzi do niego i przyjmuje nawróconego łotra. Rozpoczyna się historia królestwa, któremu nie będzie końca, ponieważ jest ono nie z tego świata. Ten świat będzie miał swój koniec. Ci którzy szydzą z Jezusa, mówią: Jeśli jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie. Jezus, Mesjasz, Wybraniec Boży, niechże teraz siebie wybawi. Ci nie wierzą i nie myślą, że On nie siebie przyszedł wybawić, ale grzeszników, ich i nas. Ten drugi ze złoczyńców też błądzi: Wybaw więc siebie i nas. Prawda o królestwie objawia się w wyznaniu tego nawracającego się złoczyńcy: My przecież sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił. Nasz król jest święty, tylko On jest święty, niewinny, czysty, niepojęty, wraz z Duchem Świętym, w chwale Boga Ojca. Wszyscy grzesznicy mogą do niego przyjść i zostaną przyjęci, otrzymają dziedzictwo, i uczestnictwo w dziale świętych w światłości. On pragnie wszystkich wybawić i przenieść do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów i pokój przez Krew Jego Krzyża. Jak kiedyś pokolenia izraelskie symbolicznie mówiły do Dawida króla: Oto my kości twoje i ciało. To był symbol i tajemnicza zapowiedź tego, co my możemy teraz powtarzać nieustannie i aż na wieki wobec Pana Jezusa: Oto my kości twoje i ciało. Ty jesteś naszym Królem Jezu!

14 XI 2010 Włos z głowy wam nie zginie. Oto zaskakująca obietnica Pana Jezusa dana uczniom zaraz po tych słowach: Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mojego imienia. A ostatnie słowa Ewangelii dziś ogłoszonej światu w całym Kościele: Przez swoją wytrwałość ocalicie życie wasze. Ja dam wam wymowę i mądrość. Będzie to dla ws sposobność do składania świadectwa. Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. Gdy będą silne trzęsienia ziemi, głód i zaraza, straszne zjawiska i znaki na niebie. Siostry i bracia, najmilsi w Panu, jaki efekt robi na nas wysłuchanie dzisiaj, tutaj i teraz, tych słów, które Pan Jezus wypowiedział kiedyś, tam na palestyńskiej ziemi, do niektórych spośród swoich uczniów, gdy na osobności z pięknym widokiem na świątynię Jerozolimską, budowaną przez 46 lat, z zachwytem powiedzieli do Niego: Popatrz jak jest pięknymi kamieniami i darami przyozdobiona. Ojciec święty konsekrował w ubiegłą niedzielę bazylikę świętej Rodziny w Barcelonie w Hiszpanii, najbardziej odwiedzane miejsce gdzie od 1926 roku budowana jest ta świątynia, i jeszcze trzeba będzie kilkunastu lat, aby została ukończona. Czy zdąży się przed Paruzją, czyli ostatecznym przyjściem Chrystusa Pana w chwale, aby sądzić żywych i umarłych, aby objawiło się Jego Królestwo, któremu nie będzie końca? Co nas czeka w najbliższym czasie? Czy słowa: A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią, dotyczą tylko Iraku, Afryki, Pakistanu, czy Afganistanu? Chrześcijanie z powodu imienia Chrystusa doznają wzgardy, palone są ich kościoły, nie zostaje kamień na kamieniu, który by nie był zwalony, czy nasi prześladowcy nie są gdzieś już gotowi, aby nam zabrać pogodę ducha, radość z wiary w Trójcę Przenajświętszą, pragnienie zgromadzenia się na regularną Liturgię dziękczynienia, uwielbienia, przeproszenia, prośby i komunii? Włos z głowy wam nie zginie! Tak mówi Pan Jezus Chrystus! Czy potrafimy zaufać tym Jego słowom. Czy te słowa wprawiają nasze serca w ruch nadziei, miłości, wierności i gotowości, aby wytrwać do końca przy tej cudownej Osobie Syna Bożego Jednorodzonego. Myśmy się narodzili nie tylko z naszych rodziców, ale równie z Boga samego przez chrzest święty, przez święte bierzmowanie. Otrzymaliśmy Ducha Świętego, abyśmy stali się pięknymi kamieniami i darami żywej budowli, Świątyni niezniszczalnej, gdzie Bóg zamieszka na wieki, ze swoją Rodziną zgromadzoną przez Jego Syna, który przez Wcielenie z Maryi Dziewicy zapoczątkował nową epokę nie tylko w historii świata, ale także ponad historią, i poza historią. Włos nam nie zginie, bo ciało zmartwychwstanie, aby otrzymać dziedzictwo w uwielbionym ciele Chrystusa Mesjasza Zmartwychwstałego. Zburzono tę świątynię, to jest Jego ciało, ale trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego. To co wypowiedział wtedy, przy świątyni z pięknych, ale martwych kamieni, jest wyrokiem nieodwołalnym Boskiej decyzji. Dla was czczących moje imię wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego promieniach. Czyje to słowa? Kto je wypowiedział? Pierwsze czytanie z Księgi proroka Malachiasza. Kto z was wiedział, że jest to ostatnia Księga Starego Testamentu w Biblii Tysiąclecia? Ostatni z dwunastu proroków mniejszych. Nie wiemy nic o jego rodzinie ani zawodzie. Żył w V wieku, w okresie perskim. Domagał się ducha szczerej pobożności, który ma przenikać zewnętrzne działanie. Jest kaznodzieją pokutnym. Zapowiada sprawiedliwy sąd Boży. Pyszni i wyrządzający krzywdę będą słomą, więc spali ich ten nadchodzący dzień, palący jak piec. Niech to słowo Boże, to co mówi Pan Jezus, a co zapowiadali prorocy, uwrażliwi nas najmilsi na to, aby świadomość naszego miejsca w świecie, w Kościele, w społeczności różnorodnej i wielokulturowej, sprowadzała nas nieustannie w bliskość i wierność temu, co mówi Pan Zastępów. W jego Kościele, pod jego opieką jesteśmy

bezpieczni ! Więc nabierzcie ducha i podnieście głowy, siostry i bracia, rodacy, bo zbliża się wasze i moje zbawienie i życie wieczne w promieniach tego słońca, które nie zachodzi, Jezusa.

7 XI 2010 Żydzi palestyńscy nie przyjęli tej księgi Machabejskiej, której fragment słyszeliśmy, do swojego kanonu ksiąg świętych. Została ona napisana ok.130 lat przed Chrystusem w języku greckim. Za natchnioną natomiast przez Boga uznali ją Żydzi z Aleksandrii, a za nimi Kościół. Weszła ona tylko do aleksandryjskiego kanonu ksiąg świętych, a stamtąd do ksiąg świętych Pisma świętego w Kościele katolickim. Trzeba też powiedzieć kilka słów o pierwszej księdze Machabejskiej, napisanej po hebrajsku, która jest księgą historyczną. Napisał ją nieznany, ale dobry historyk, naoczny świadek niektórych walk Machabeuszów, którzy dopuścili go do archiwum z państwowymi dokumentami.

Autor przedstawił klęskę Żydów jako wyraz gniewu Bożego, a ich zwycięstwo jako łaskę Bożą, podawał modlitwy małej liczby żołnierzy zwyciężających wielką liczbę nieprzyjaciół, aby czytelnik się domyślił, że stało się to przy Bożej pomocy.. Księga została przetłumaczona na język grecki i ten tylko tekst się zachował. Protestanci, którzy za Lutrem odrzucili księgi wtórno-kanoniczne, nie mają jej w swojej Biblii. Kiedyś Luter żałował, że nie zrobił wyjątku dla Pierwszej Księgi Machabejskiej, a spośród dzisiejszych Żydów wielu chciałoby uznać tę księgę za świętą. Druga księga Machabejska nie jest dalszym ciągiem pierwszej, lecz niezależnie od niej mówi o tych wypadkach, które były opowiedziane na początku pierwszej. Celem autora było pouczenie ilustrowane przykładami. Autor stara się o to, aby czytelnika uczuciowo związać z opisywanymi przez siebie wydarzeniami. W tym celu jaskrawo oświetla wszystko, o czym opowiada, szuka tragicznych efektów oraz cudownych rozwiązań trudnych sytuacji. Opisując prześladowania tak uwydatnia ich okrucieństwo i bohaterów prześladowanych, że czytelnik jest zdumiony wielkością tych postaci, o których czyta. W egzegezie katolickiej, czyli refleksji teologicznej nad Pismem świętym, druga księga Machabejska cieszy się dużym szacunkiem ze względu na to, że świadczy lepiej niż inne księgi o religijnych przekonaniach, jakie wtedy panowały w Palestynie. Niektóre z nich tu po raz pierwszy występują w Starym Testamencie, na przykład: wstawiennictwo zmarłych za żyjącymi i modlitwa żywych za zmarłych, zmartwychwstanie umarłych w dzień ostateczny. To, co powiedzieliśmy sobie prowadzi nas do głównych myśli dzisiejszej Liturgii Słowa, a w niej przede wszystkim Ewangelii, słów Pana Jezusa. Saduceusze, którzy w odróżnieniu od faryzeuszów twierdzą, że nie ma zmartwychwstania umarłych, wymyślili sobie na potrzeby chwili przypowieść o dramatycznych zgonach siedmiu braci, którzy w oparciu o przepis Mojżesza byli zobowiązani łączyć się w małżeństwie bezdzietnym z wdową po zmarłym. Bez skutku, dzieci się nie pojawiły. W końcu i ona umarła. Poznając, że Jezus jest głosicielem zmartwychwstania, atakują go więc i oni, z innych powodów niż faryzeusze, używając takiej powiedzielibyśmy intelektualnej metody. Nie może być zmartwychwstania, bo to by rodziło kolejne problemy. Bracia musieliby stanąć do walki o kobietę, byłby spór o to, którego z nich będzie teraz żoną. Zauważmy jak Pan Jezus po mistrzowsku i z wielkim zatroskaniem przekazuje prawdę Bożą, nie zatrzymując się nawet przez chwilę nad śmiesznością argumentacji saduceuszów, broniących swojej niewiary w ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny. Ponieważ powołują się na Mojżesza, Pan Jezus odsyła ich do wydarzeń z jego życia, zwłaszcza z tego momentu, kiedy ten wielki uczony i znawca spraw politycznych i religijnych Egiptu, odkrył, że Bóg Hebrajczyków, jest Tym, który Jest. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych, bo wszyscy dla Niego żyją. I dorzuca Pan Jezus w kilku jakże kapitalnych słowach swoją naukę o niebie, gdzie ludzie, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Są równi aniołom, są dziećmi Bożymi, są uczestnikami zmartwychwstania. Wszyscy bowiem dla Boga żyją. Nie bądźmy więc faryzeuszami, którzy sprzeciwiają się, Jezus przyjmuje grzeszników i jada z nimi. Nie bądźmy też saduceuszami, którzy twierdzą, że na śmierci wszystko się kończy dla człowieka. Bądźmy chrześcijanami, którzy czytając i słuchając słów Księgi Pisma świętego, starając się przylgnąć coraz bardziej do Osoby Jezusa Chrystusa, karmić się Jego nauką i łaską, jaką On daje po postaciami Sakramentów w swoim Kościele, teraz i aż do dnia, gdy znowu przez Niego będziemy wskrzeszeni. Ponieważ jak ci bracia, o których piszą księgi Machabejskie, w Bogu pokładamy nadzieję. Żyjmy dla Niego i umierajmy dla Niego, a On obiecał, że nas ożywi i wskrzesi do życia wiecznego. Czy chcemy naprawdę być w tym? Zdobywajmy to przekonanie, żyjąc zgodnie z Bożą myślą.

1 XI 2010 Mszę świętą koncelebrowali księża Claude Cantet,z parafii lokalnej świętego Mikołaja, i ks.Kazimierz Kuczaj SChr. Ksiądz Claude wygłosił homilię w kontekście słów Ewangelii o Błogosławieństwach na górze. Była to Msza św. Wspólna francusko-polska. Następna taka okazja będzie w niedzielę świętej Rodziny, w drugi dzień Bożego Narodzenia.

31 X 2010 Mszę świętą koncelebrowali księża Chrystusowcy: Kazimierz Kuczaj i Jarosław Kucharski. Ksiądz Jarek wygłosił homilię w kontekście słów Ewangelii o Spotkaniu Pana Jezusa z Zacheuszem. Ks. Jarosław wydaje pismo Łącznik, które można nabyć raz w miesiącu, kiedy przyjeżdża on z Castelnau, aby przewodniczyć Mszy świętej i ubogacić nas swoim charyzmatem.

4 X 2010Kolejna przypowieść wyszła z ust Pana Jezusa. Po stwierdzeniu, że zawsze należy się modlić i nie ustawać – w ubiegłą niedzielę – dziś słyszymy, jaki rodzaj modlitwy, a raczej jaka postawa na modlitwie sprawia, że człowiek znajduje upodobanie w oczach Boga, i zostaje usprawiedliwiony. Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Tamten, to faryzeusz, który się wywyższa, porównuje z innymi, gorszymi od siebie: zdziercy, oszuści, cudzołożnicy...itd. On do nich nie należy, więc uważa się za usprawiedliwionego. Nawet, jakby chciał jeszcze bardziej się wyróżnić, podaje swoje wysiłki: poszczę dwa razy w tygodniu, choć Prawo Mojżeszowe wzywa do jednego razu: jestem gorliwy! Daję dziesięcinę, czyli dziesiątą część z tego co nabywam, na rzecz świątyni i posługujących w niej kapłanów, arcykapłanów, uczonych w Prawie i starszych, na rzecz kultu. To wszystko zdaje się być prawdą, człowiek ten jest szczery. Tylko, że zapomniał, gdzie się znajduje, że przyszedł właśnie do świątyni, żeby się modlić, czyli znaleźć się w obecności Boga, wobec którego głos archaniołów, jak podaje Izajasz prorok drży, a z nim świątynia, przed Boskim Majestatem: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Pełna jest ziemia i niebo chwały Jego. Słowa modlitwy: Boże, dziękuję Ci powinny odnosić się do wysławiania Imienia Boga, dziękowania Mu za życie i wszystkie jego dobrodziejstwa. A tymczasem: faryzeusz jest ślepy na wielkość Istoty Boga, na wielkość Jego łaski, wzrok jego duszy jest skierowany na siebie samego: Nie jestem jak inni, jestem lepszy, pobożny, gorliwy, hojny. To, co w przypowieści Pana Jezusa szczególnie jest uwydatnione, to jego postawa pogardy dla celnika, dla grzesznika, który w tej samej świątyni i w tym samym momencie rozmawia z tym samym Bogiem, ale całkiem inaczej: rozważmy dlaczego ten właśnie odszedł do domu usprawiedliwiony? Przypowieść podaje, że stał z daleka i nawet nie śmiał oczu wznieś ku niebu. Jeden i drugi człowiek, obaj byli w postawie stojącej. Ale postawa prawdziwa wobec Boga, to uznanie Jego transcendencji. Bóg jest Panem, Bogiem Świętym, Jego majestat wobec wszelkiego stworzenia domaga się pokory, uniżenia, wyznania, że to Bóg wszystko daje, tylko Bóg jest dobry, hojny, sprawiedliwy, święty. Jak to czytamy w Księdze Syracydesa: Pan jest Sędzią, który nie ma względu na osoby. Kto służy Bogu, z upodobaniem będzie przyjęty, a błaganie jgo dosięgnie obłoków. Więcej, modlitwa biednego przeniknie obłoki i dojdzie do celu. Tak, że Bóg wejrzy na człowieka i wyda słuszny wyrok. Jak święty Paweł pisze: Odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia. A nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego. Te ostatnie słowa, weźmy sobie do serca, bo w nich jest odpowiedź rozwiązanie dla ewangelicznej przypowieści. Między faryzeuszem, a celnikiem, była ta zasadnicza różnica: Pojawienie się Boga Wcielonego na ziemi, Zbawiciela i Odnowiciela relacji między Bogiem i stworzeniem, zwłaszcza ludzkością znalazło otwarcie po stronie celników i grzeszników, natomiast zostało odrzucone przez wielu faryzeuszów, arcykapłanów i starszych ludu, bo ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili. Pogardzili też samym Mesjaszem, Synem Bożym, narodzonym z Maryi Dziewicy: jego nauką, jego czynami, jego mądrością, jego łaską. Miłosierdzie Boże nie znalazło niestety dostępu do ich serca, do ich duszy. Słowo Boże nie dotarło do ich umysłu, do ich woli. Pozostali nieczuli na głos Odkupiciela świata. Wybrali drogę zatwardziałości, patrzyli, a nie widzieli, słuchali, a nie usłyszeli, bo stwardniało ich serce, nie otworzyli go na Bożą sprawiedliwość przez wiarę w Jezusa Chrystusa, którego Ojciec zesłał z nieba, pozostali na gruncie satysfakcji osobistej, kultu własnej osoby. Nie przyjęli napomnienia Pana Jezusa: Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.

Niech nas uczy to Boże Słowo właściwej postawy i religijności na co dzień, a zwłaszcza, gdy jak ci dwaj z Ewangelii, gdy przychodzimy i odchodzimy z tej świątyni. Pokochajmy Boga tutaj nas spotykającego, abyśmy mogli Go rozpoznawać także w każdym człowieku napotkanym, zwłaszcza biednym, pokrzywdzonym, sierotą, wdową, kiedy się skarży. Przekażmy tę dobrą nowinę: Bóg wysłuchuje i ujmuje się za tymi, którzy nie w sobie ale u Niego szukają sprawiedliwości i pomocy. Św. Paweł napisał: Na rozprawie nikt przy mnie nie stanął, wszyscy mnie opuścili: Natomiast Pan stanął przy mnie i wzmocnił mnie. Jemu chwała na wieki wieków. Amen.

17 X 2010 miała miejsce pierwsza Msza święta w kościele świętego Michała w języku polskim o godzinie 10-tej 3o. Odtąd więc co niedzielę spotykać się będziemy na niedzielnej Eucharystii w tym wybranym świętym miejscu. Spodziewamy się razem z tymi, którzy uczestniczyli w tej inauguracji, że będziemy coraz liczniej przybywać i chwalić Boga w naszym ojczystym języku na francuskiej ziemi, w Bordeaux. Liczymy na to, że informacja o tym dotrze do wszystkich Polaków mieszkających w tym mieście i okolicznych miejscowościach, na stałe czy czasowo. „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec“-powiedział Pan Jezus. Oby przyciągała nas tutaj nie tylko wola spełnienia przykazania: Pamiętaj, abyś dzień święty święcił – ale także i przyjemność serca, według słów Pisma świętego:“Raduj się w Panu, a On spełni pragnienia twego serca“. Każdego pociąga jego własna przyjemność; nie konieczność, ale przyjemność; nie obowiązek, ale rozkosz; o ileż bardziej możemy powiedzieć, że do Chrystusa pociągany jest ten, kto znajduje przyjemność w prawdzie, świętości, sprawiedliwości, życiu wiecznym, jako że tym wszystkim jest właśnie Jezus Chrystus. Jeśli zmysły ciała mają swe przyjemności, to czyż dusza nie może mieć swoich? Psalmista mówi tak do Boga: „Synowie ludzcy chowają się w cieniu Twych skrzydeł, sycą się obfitością Twego domu; poisz ich potokiem Twych rozkoszy, bo w Tobie jest źródło życia i w Twojej światłości oglądamy światło“. Każdego pociąga jego własna przyjemność. Czyż Chrystus, którego Ojciec objawił, nie potrafiłby pociągać? A czegoż dusza pożąda bardziej niż prawdy? Jeśli nie po to, aby spożywać i pić mądrość, sprawiedliwość, prawdę i wieczność? A tym jest Chrystus, chleb z nieba, wszelką rozkosz mający w sobie. On powiedział:“Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Ja jestem światłością świata, zmartwychwstaniem, chlebem żywym“. Bracia i siostry, Rodacy! Moja misja wśród was to objawiać wam Jego imię, aby On objawił się każdemu osobiście w mocy Ducha Świętego. Czynię to w Kościele, który On założył; czynię to wraz z Apostołami, Prorokami, Świętymi spośród Aniołów i spośród ludzi z różnych narodów, ludów i języków. Czynię to z Ojcem świętym, Benedyktem XVI, wraz ze złączonymi z nim w wierze, nadziei i miłości, Biskupami, Prezbiterami i Diakonami, na całym świecie. Gorące pragnienie naszego Pana – pisała święta Małgorzata Maria Alacoque – by Jego Serce doznawało szczególnej czci, zmierza do tego – jak sądzę – do odnowienia w naszych duszach skutków Odkupienia. Najświętsze Serce Jezusa jest bowiem niewyczerpalnym źródłem, które nic innego nie pragnie, jak tylko wypełnić sobą serca pokorne, aby były wolne i gotowe poświęcić życie zgodnie z Jego świętą wolą. Z tego Bożego Serca nieustannie wypływają trzy strumienie: pierwszy jest strumieniem miłosierdzia dla grzeszników, strumieniem sprowadzającym ducha żalu i pokuty; drugi jest strumieniem miłości niosącym pomoc wszystkim uciśnionym, zwłaszcza tym, którzy starają się dążyć do doskonałości, by mogli znaleźć moc do pokonania przeszkód. Z trzeciego zaś strumienia płynie miłość i światło dla wiernych Jego przyjaciół, których pragnie zjednoczyć z sobą, przekazując im swoją naukę i przykazania, aby każdy z nich na swój sposób poświęcił się całkowicie pomnażaniu Jego chwały. Na swój sposób, to znaczy według różnych powołań, jakie każdy i każda otrzymuje w Kościele i w świecie: ojca, matki, samotnego, wdowy, zakonnicy, zakonnika, księdza itp. To Boże Serce jest niezgłębioną otchłanią wszelkich dóbr, do której ubodzy mają się zwracać we wszystkich swoich potrzebach. Ono jest otchłanią radości, w której przepadają wszystkie nasze smutki. Jest otchłanią pokory i miłosierdzia, w której powinniśmy ukryć całą naszą nędzę i wszytkie nasze słabości. We wszystkim, co czynimy, chciejmy się jednoczyć z Najświętszym Sercem Pana Jezusa. Dobrze jest to czynić w blasku i z pomocą Niepokalanego Serca Maryi, Jego Matki i naszej; bo Ją nam dał za Matkę z wysokości Krzyża, kiedy na nim umierał. Ona doprowadzi nas, dzieci swoje do celu, czyli do pełnego zjednoczenia z Sercem Bożym. Niech tak się dzieje, niech tak się stanie. Drodzy Rodacy, przyjmijcie te słowa zachęty i pozdrowienie!

Obyśmy wykorzystali jak najlepiej czas, talenty i możliwości, jakie nam daje Pan Bóg w doczesnym pielgrzymowaniu.

18 X 2010 roku. W święto Łukasza Ewangelisty. Bordeaux.

Historyczna chwila PMK we Francji.

W Bordeaux dla Polonii Kościół Chrystusa otwiera, w niedzielę 17 października 2010 roku, posługę coniedzielnej i świątecznej Eucharystii w języku ojczystym, o godzinie 10-tej 3o w kościele św.Mikołaja: 43, rue Saint Nicolas- Bordeaux. Wspólnota Parafii lokalnej robi miejsce dla nowej wspólnoty polonijnej, która od roku 2007 spotykała się raz w miesiącu w Kaplicy Seminarium w Bordeaux na Mszy św. sprawowanej przez ks. Jarosława Kucharskiego SChr. Przybywał on tam z powierzonej mu Parafii lokalnej w Castelnau oddalonym ok.30 km od Bordeaux.

Od września bieżącego roku Biskup Bordeaux, kard. Jean-Pierre Ricard mianował mnie na pół etatu jako księdza pomocnika w trzech parafiach: 1.św. Eulalie, gdzie zamieszkałem na plebanii z proboszczem, księdzem Didier Monget, 2.św. Genowefy oraz 3.św.Mikołaja, gdzie mieszka drugi ksiądz pomocnik proboszcza, ksiądz Claude Cantet. We trzech więc mamy sprawować kapłańską posługę dla tych trzech parafii. Do naszego sektoru należy także parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa, gdzie pracuje trzech księży z tzw. " Wspólnoty Emmanuela". W pracy duszpasterskiej jesteśmy razem odpowiedzialni za cały sektor duszpasterski tych czterech parafii lokalnych.

Drugie pół etatu mam poświęcić Polakom, zgodnie z decyzją Prowincjała naszego Towarzystwa oraz Rektora PMK w Francji. Zostałem skierowany do moich rodaków w Bordeaux jako ich proboszcz przez księdza kardynała, Jana-Piotra Ricard'a. Drodzy Czytelnicy Głosu Katolickiego! Polecamy się waszej modlitewnej życzliwości. Zbieg daty otwarcia Polskiej Placówki Katolickiej w Bordeaux z rocznicą wyboru Polaka na Stolicę Piotrową 32 lata temu, jest opatrznościowym zaproszeniem, abyśmy ją powierzyli pod opiekę Sługi Bożego Jana Pawła II, spodziewając się jego rychłej beatyfikacji.

Dziękujemy Bogu, za przyczyną Matki Boskiej Częstochowskiej, że Polacy w Bordeaux otrzymują jeszcze jednego księdza Chrystusowca, aby "nie zginęli z nędzy i głodu" (brak dostępu do Bożych darów w kulturze narodowej), lecz "wzrastali w łasce u Boga i ludzi", słuchając Słowa Bożego i korzystając z posługi sakramentalnej Kościoła, Oblubienicy Jezusa Chrystusa Zbawiciela. Jestem dla nich z łaski Jego. Cieszę się, że mogę im służyć. Zawsze mogą przychodzić na plebanię, gdzie mieszkam pod adresem: 13, place Sainte Eulalie tel. 0556333724 - 33000 Bordeaux. Dla nich i wszystkich chętnych dla katolickiej formacji jest strona internetowa http://casimir.kuczaj.free.fr/Mission/info.htm

mail: c.kuczaj@gmail.com

Bordeaux, dn. 28 września 2010 Ks.Kazimierz Kuczaj SChr