जीन ले रोयर / अवतार की बहन

ओपिनियन प्रकाशकाकडून

वर हा चौथा खंड

-------------

द सिस्टर ऑफ द. तिसर् या खंडात पाहिल्याप्रमाणे नॅटिव्हिटी तयार केली लिहिणे, तिच्या आयुष्याच्या शेवटाबद्दल, अशा वेळी जेव्हा तिने लिहिले नाही आता त्याच्या संचालकांशी पत्रव्यवहार होऊ शकला नाही, दोन मोठे तीन खंडांची भर किंवा पुरवणी आधी. श्री. जेनेट, ज्यांना हे लेखन इ.स. १८०२ मध्ये इंग्लंडहून परतल्यावर त्यांना सुपूर्द करण्यात आले. बहिणीच्या विश्वासू नन्स, ज्यांचे चार वर्षांनंतर निधन झाले पवित्रतेच्या गंधात, या परिशिष्टाबद्दल बोलताना म्हणतात, जे त्याला लिहिण्यासाठी राहिले, की ती एक प्रजाती आहे दोन नोटबुकमध्ये अनुवाद, जिथे बहीण परत येते अनेक गोष्टी तिने आधीच सांगितल्या होत्या, आणि त्याद्वारे म्हणून त्याला बरेच काही करण्यास भाग पाडले जाईल, तथापि, घडामोडींसह नवीन कल्पना टिकवून ठेवणे जे त्याला जतन करण्यास सर्वात योग्य वाटले (1802).

(१) अंतिम आठ बहिणीची वर्षे, चौथा युग, तिसरा वॉल्यूम, पैग। 1.

हे स्वाभाविक च होते. एम. जेनेट (१८१७ मध्येच मरण पावले) यांच्या या शब्दांनी समारोप करा. म्हणजे इंग्लंडहून परतल्यानंतर पंधरा वर्षांनी), की त्याने आपला प्रकल्प प्रत्यक्षात पार पाडला होता, आणि त्याने त्याच्या कामात एक संक्षिप्त शब्दांची भर घातली होती या अतिरिक्त कार्यपुस्तकांपैकी. पण ते काहीही असो कारण, त्याने तसे केले नाही हे निश्चित. आमचे सर्व संशोधन या बाबतीत ते निरुपयोगी ठरले आहे.

(२)

आमच्या हातात आहे. या वही, पण लिहिल्या नाहीत, आणि जशा च्या तशा नॅटिव्हिटीच्या बहिणीने ठरवले. आम्ही त्यांना संपूर्ण कामाचा भाग म्हणून परत ठेवले, जे आमचे बनले मालमत्ता। याव्यतिरिक्त, मॅडम डी सेंटे-मॅग्डेलीन (श्रेष्ठ आणि दोन विश्वासू भिक्षुणींपैकी एक) नॅटिव्हिटीची बहीण), आम्हाला एक पाठवले दुसरी प्रत, जी अचूक आणि अस्सल असल्याचे प्रमाणित करते, जसे की या खंडाच्या शेवटी ते दिसेल.

या खोलीत महत्वाचे, ज्याची सत्यता रद्द केली जाऊ शकत नाही शंका (१) मध्ये, एक कमी अस्सल कृती जोडली गेली आहे, जी आपल्याला आहे. बिनेल (1) यांच्या कुटुंबातून आले होते, ज्यात बहिणीची बहीण होती नॅटिव्हिटीने त्याचे दिवस संपवले आहेत, आणि जे शेवटचे व्यक्त करते या अतिरिक्त नोटबुकच्या संदर्भात इच्छापत्रे.

हा कायदा शब्द येथे आहे शब्द, जसा तो आमच्याकडे पाठवण्यात आला होता.

"त्याच्या आदल्या दिवशी मृत्यू (नॅटिव्हिटीच्या बहिणीचा), किंवा दोन दिवस पूर्वी, ज्याचा विश्वास होता, तो होता बघायला गेली, तिने त्याला खास सांगितलं की तिच्याकडे आधीपासूनच काय आहे. मॅडम देस सेराफिन्स कडे सोपवले, जेणेकरून हे दोघे साक्षीदारांनी श्री. जेनेट यांना सांगितले पुनरागमन।

परमेश्वर। ती म्हणाली, मला त्यांच्याबद्दलची तिची इच्छा कळवा. अलिखित नोटबुक. त्यामुळे त्यांची इच्छा अशी आहे की, ते जेनेट यांच्याकडे किंवा त्यांच्या अनुपस्थितीत सोपवले जातात, त्याच आत्म्याने भरलेल्या परमेश्वराच्या प्रत्येक सेवकाला, जेणेकरून तो ते लिहून घेईल आणि त्यांच्याकडून सर्व काही वजा करेल. अटींमध्ये किंवा अटींमध्ये सदोष आढळेल अभिव्यक्ती, जे मला बर्याचदा ऐकू येत नाहीत, तसेच भाषेतही फ्रेंच, जी मी कधीच शिकलो नाही.

» चर्चमध्ये एकटेच, म्हणजे आपल्या मंत्र्यांना ते असायलाच हवेत. दिले आहे. परमेश्वराची इच्छा अशी आहे की त्यांनी प्रकट होऊ नये जसे आहेत तसे, पण ते पुस्तकात लिहिलेले आहेत पुस्तकासारखाच भाव.

जसे मी केले नाही. देवाच्या इच्छेव्यतिरिक्त इतर इच्छा, आणि मला मुलगी मरायची आहे कॅथॉलिक, अपोस्टोलिक आणि रोमन चर्चच्या अधीन, जसे की म्हणून माझी शेवटची इच्छा आहे, ज्यात मी प्रार्थना करतो, अनुग्रह चर्चमध्ये प्रसारित करणे, म्हणजेच त्याच्या आत्म्याने भरलेले त्याचे सेवक, त्याला नको होते माझे काहीही दिसत नाही, (किंबहुना देवाचे, जे वापरत नाही. वाद्य इतके कमकुवत आहे, की त्यापासून त्याचे वैभव मिळविणे), जे नाही या पवित्र चर्चने मान्यता दिली. »

यानुसार नॅटिव्हिटीच्या बहिणीच्या शेवटच्या शुभेच्छा, आम्हाला वाटले की हे सर्वप्रथम आपले कर्तव्य आहे. प्रश्नातील वह्या तपासणे. म्हणून आम्ही त्यांना कळवण्यास तत्पर झालो. आपल्या प्रतिभेने ओळखले जाणारे अनेक धर्मोपदेशक, त्यांच्या सद्गुणांनी आणि धर्मशास्त्रीय ज्ञानाने.

पिकल्यानंतर तपासणीत असे वाटले की, अर्थ बदलण्याच्या धोक्याव्यतिरिक्त लेखक, लेखनाचा तुकडा संपादित करण्याचा किंवा लिहिण्याचा प्रयत्न करणे त्या स्वरूपाचे, एकीकडे, ते अधिक सुसंगत असेल सत्य, आणि दुसरीकडे वाचकाला अधिक सुखावणारे, स्वत: बहिणीला बोलू देणे; आणि ते जर असेल तर नम्रतेमुळे तिला लपवायची आणि लपवायची इच्छा झाली उधार घेतलेल्या लिखाणाच्या स्वरूपात, महिमा ईश्वराने आपले विचार लोकांसमोर मांडण्यास सांगितले कोणत्याही परदेशी लिफाफ्याशिवाय. शिवाय, बहीण मंत्र्यांनी प्रयत्न करण्याची विनंती प्रभू आणि चर्चद्वारे. त्यासाठी ते असणे आवश्यक आहे. स्वत: ऐकले; आणि नंतरचे लिखाण, जे आहेत योग्यरित्या त्याचे स्वतःचे, यावर निर्णय देण्यास मदत करेल संपूर्ण पुस्तक: कदाचित देवाचा हेतू की देवाने त्यांना इतके दिवस राहण्याची इच्छा केली न लिहिता विस्मृतीत.

त्यामुळे त्याचा न्याय करण्यात आला. की ते करणार नाहीत. त्यामुळे आपण स्वत:ला एवढ्यापुरतेच मर्यादित ठेवले आहे. जे सक्षम होण्यासाठी अत्यंत आवश्यक होते प्रिंटवर डिलिव्हरी करा.

1°. याशिवाय दोष मोठ्या संख्येने स्पेलिंग, जसे आपल्याला वाटते, आम्ही दुरुस्त केले आहे काही अभिव्यक्ती भाषेच्या विरोधात खूप चकीत करणारे, काही दुष्ट बांधकामे, काही शब्द बदलले, विसरले, किंवा विनाकारण पुनरावृत्ती, कदाचित अधिक बहिणीपेक्षा सचिवांचा दोष.

2°. सामग्री वहीत विखुरलेले आणि बहिणीने ठरविलेले, त्यांनी स्वत:ला तिच्यासमोर सादर केले की नाही यावर अवलंबून होते. विभागलेल्या अनेक लेखांमध्ये संकलित परिच्छेद, शीर्षके आणि मार्जिनल नोट्ससह.

पण हे थोडेसे त्यामधील सामग्रीची दुरुस्ती आणि अंदाज लेखामुळे बहिणीची शैली बदलली नाही, की आम्ही सापडेल, हे खरे आहे, बर्याचदा निर्दोष आणि अगदी विखुरलेले (जसे की) ब्रिटनीमधील एका गरीब गावकऱ्याचा असावा, जो म्हणतो स्वत: की ती कधीच फ्रेंच भाषा शिकली नाही), पण जो वाचकाला तितकाच आनंद देईल, तितकाच त्याच्या जिवंतपणाने, भोळेपणाने आणि त्याचा साधेपणा, फक्त त्याच्या सामर्थ्याने, ऊर्जेने आणि अगदी त्याची अमर्यादता, विशेषत: जेव्हा बहीण प्रकट करण्याचा प्रयत्न करते जे तिने देवाच्या प्रकाशात शोधून काढले.

अशा प्रकारे, उत्तरार्धात व्हॉल्यूम, सिस्टर ऑफ द नॅटिव्हिटी स्वत: ला जसे आहे तसे दाखवेल म्हणजे बुरखा नसलेला आणि ढग नसलेला; दुभाषीशिवाय तो बोलताना ऐकू येईल आणि साधनांशिवाय; कळेलच; तिला न्याय दिला जाईल.

आम्ही हा संग्रह पूर्ण करू बहिणीने लिहिलेल्या काही पत्रांद्वारे आणि गेल्या काही वर्षांत त्याच्या कबुलीदारांना उद्देशून केलेले संबोधन त्याच्या आयुष्याची, आणि ज्यात महत्त्वाच्या गोष्टी आहेत.

शेवटी, आम्ही हमी देत नाही या खंडात जे काही अंतर्भूत आहे, ते या अर्थाने, की आपण ते नोटबुकच्या अनुषंगाने आहे याची खात्री करा

जिवंत हस्तलिखिते आमच्या हातात, आणि आम्ही संवाद साधण्यास तयार आहोत ज्यांना आवडेल अशा उपदेशकांना त्यांचा सल्ला घ्या. शिवाय आम्ही कोणताही निर्णय घेण्याचे टाळतो. या हस्तलिखितांवर. आम्ही ते जनतेला बांधील म्हणून देतो. एम. जेनेट यांच्या कामासाठी आवश्यक आहे, आणि जसे की त्यांच्या लिखाणाचा एक अतिशय मनोरंजक भाग नॅटिव्हिटीची बहीण. आम्हाला विश्वास आहे की आमच्याकडे पुरेसे आहे त्याची शेवटची इच्छा पूर्ण केली; आणि त्याबरोबर आम्ही आपण मागील खंडांप्रमाणे हा परिशिष्ट सोडून देऊया, धर्मशास्त्रज्ञांची तपासणी आणि चर्चचा निर्णय.

(1-5)

जीवन आणि खुलासे

हून

डॉ. नॅटिव्हिटीवर.

पूरक.

नवीनतम लेखन नॅटिव्हिटीच्या बहिणीने ठरविलेले, लवकरच त्याच्या मृत्यूपूर्वी.

वस्तु पहिला।

वैशिष्ट्ये[संपादन] बहिणीच्या जीवनातील उल्लेखनीय, वर्णन केले आहे स्वत: .

§. मी।

उजेड बहिणीला देवाकडून तिच्याकडून मिळणारी विलक्षण गोष्ट अधिक कोमल, बालपण. त्याच्या आत्म्यामध्ये निर्माण केलेले ठसे त्याच्या आईची पहिली सूचना.

मी परत एका विषयावर आलो आहे. जे मला वाटते की मी फक्त अगदी हलकेपणाने स्पष्ट केले आहे दुसर् या खंडात, आणि देवाने मला जे प्रकट केले ते मी सांगेन. स्वत:ची ओळख करून देण्याच्या हेतूने मी असे करतो. चर्च, की जर माझी फसवणूक झाली नाही तर ती न्याय करेल सर्व विलक्षण प्रकाशात मी बांधील आहे लोकांना लिहायला लावावे.

आहे. अडीच वर्षे ती तिघांच्या संभाषणात आहे. वर्तमान जीवनाशी जोडलेली माणसे.

हे आहे पहिले देवाने मला लहानपणी दिलेला विलक्षण प्रकाश, वयाच्या अडीच वर्षे आणि काही आठवड्यांच्या वयातही आमचा परमेश्वर मला काय सांगतो, कारण मला माहित नव्हते की किती जुने आहे माझ्याकडे होते. मी कारणापासून वंचित होतो, म्हणून मी देवाबद्दल काहीही माहीत नव्हते, देवाबद्दलही नव्हते; मला माहित नव्हते ज्यांनी मला निर्माण केले आणि जगात आणले.

माझ्याबाबतीत हेच घडले. पितृघर, जिथे मी एकुलता एक मुलगा होतो. आहे. एके दिवशी तीन माणसं सापडली ज्यांना मी अजिबात ओळखत नव्हतो; मी तिथे राहू नकोस. ना माझे वडील, ना माझी आई: ही तीन माणसं होती. रात्रीचे जेवण तयार आहे; त्यांनी मद्यपान केले, हसले आणि मनोरंजन केले. मध्यभागी त्यांच्या संभाषणाबद्दल तिघांपैकी एक जण म्हणाला: अहो! कि हम खुश होंगे आपण मरलो नसतो तर! मी खंडपीठाजवळ होतो, बेंचवर बसलेल्या या पैकी एका व्यक्तीच्या जवळ आणि इतर दोन च्या तुलनेत.

देव अग्नीच्या विश्वाच्या रूपात ते प्रकट होते.

मी एका माध्यमातून ऐकत होतो. अलौकिक प्रकाश काय म्हणतात ही नावे: त्याच वेळी जेव्हा मी शरीराचे डोळे पाहिले, आणि तरीही आत्म्याचे डोळे चांगले होते, घरात दिसण्याएवढा मोठा आगीचा ग्लोब दिसणे पिंप। तो हवेत चकाचक झाला होता आणि त्यातून तो बाहेर पडत होता. किरणे इतकी शुद्ध आणि गोड, की त्यांच्यात सुसंवाद असल्याचे दिसत होते इंद्रधनुष्यासह. त्या क्षणी देव माझ्याशी या मधून बोलला. प्रकाशाचा ग्लोब ज्याने त्याला वेढले होते; नंतर मी त्या तिघांकडे पाठ फिरवली, मी सरळ एकमेकांच्या विरोधात उभा राहिलो. जो आवाज माझ्याशी बोलला आणि मला म्हणाला, "ऐका, माझ्या लाडक्या बाळा, ही माणसं काय म्हणतात; ते असे बोलतात. मूर्ख. मी स्वर्गाचा निर्माता आहे आणि

पृथ्वी; मी सर्व काही निर्माण केले: मी त्यांना देण्यासाठी एक सुंदर राज्य निर्माण केले आहे. ताबा; मी त्यांना माझ्या मुलांसाठी दत्तक घेतले आणि ते घेत नाहीत त्यांना कोण भरून टाकेल हे माझ्याकडे येण्यासाठी मरायचे नाही. एक हजार आनंद! »

मला समजलं, या छोट्याशा गोष्टीने शब्द, की तो माझा देव होता, माझा निर्माणकर्ता होता. यामध्ये सर्वोच्च आणि सार्वभौम देवत्व, मी या विशालाला ओळखले देवाने रेखाटलेल्या प्राण्यांनी भरलेले विश्व शून्यतेचा आणि त्याच्या मुलांसाठी दत्तक घेतलेला. मला ते सगळं दिसतंय. विवेकी प्राणी त्याला मान, महिमा, आराधना देतात, प्रेम आणि कृतज्ञता; की त्यांनी त्याला याची श्रद्धांजली वाहिली पाहिजे ज्या लौकिक जीवनाशी आपण स्वतःला एकरूप करण्यासाठी येथे पृथ्वीवर आहोत तो अनंतकाळच्या आनंदात त्याच्या प्रेमाने, जिथे आम्ही शाश्वत आनंदाने भरून जाऊ. त्याच्याबरोबर त्याच्या राज्यात. मला माहित होते की अशी वाटणी होईल जे त्याच्याशी विश्वासू असतील आणि जे त्याच्याशी विश्वासू असतील. बेवफा आणि जो त्याच्या प्रेमाशी जुळणार नाही, त्याच्यापासून विभक्त होईल, आणि त्याचा कोणताही वाटा नसेल त्याच्याबरोबर अनंत काळासाठी त्याच्या राज्यात. मी तेव्हा हे माहित नव्हते की देवाने नरक निर्माण केले आहे दुष्ट; मला वाटले की त्यांना पुरेशी शिक्षा होईल. अनंतकाळासाठी देवाकडून नाकारले.

जब मैं था एवढ्या आश्चर्यांच्या आश्चर्यात आणि कौतुकात, देव माझ्याशी बोलत राहून कोमल आणि आपुलकीने मला म्हणाला: " आणि तू, माझ्या बाळा, तू येऊन एकत्र येण्यासाठी मरणार नाहीस का? मी माझ्या प्रेमात, माझ्या राज्याच्या आनंदात? » या क्षणी देवाने माझी समजूत आणि माझे सर्व प्रबोधन केले. एवढ्या तेजस्वी प्रकाशाचे आतील भाग आणि प्रेम इतके शुद्ध आणि इतके कोमल, की मला आकर्षण वाटले आणि कचरा म्हणून त्याच्या देवत्वात, उत्कट आणि टोकाच्या इच्छांद्वारे स्वतःला पूर्णपणे एकत्र आणण्याच्या क्षणी मरण्याची इच्छा असणे माझ्या देवा।

आवाज देवाशी एकरूप होण्यासाठी मरण्याची इच्छा.

मी उत्तर दिले नाही. व्यक्त शब्दांनी, पण केवळ हालचालींद्वारे आणि माझ्या अंतःकरणाच्या इच्छा, ज्या अशा प्रकारे व्यक्त झाल्या: " माझा परमेश्वर आणि माझा देव, उशीर नको: आत्ताच. मी स्वत: ला देतो आणि स्वतःला सर्वकाही आपल्यासाठी समर्पित करतो आणि जसा मी आहे तू मला जे अस्तित्व दिले आहेस; मी ते तुझ्यापर्यंत पोहोचवतो. माझ्या जीवाचा त्याग करा, आत्ताच तिथे मरायला तयार आहे. तुझं प्रेम आणि मला तुझ्याशी जोडणं. मी म्हणालो हे आनंदाने शब्द, आणि मी विश्वास ठेवला की देव, जो इतका चांगला आहे, तो क्षणार्धात माझ्या इच्छा पूर्ण करेल; पण, अफसोस! देवाने मला कळवले की ती वेळ नव्हती. अजून आलेले नाही; की तो मला माझी प्रार्थना देईल; पण

(6-10)

जो पहले जरूरत था त्याच्या कृपेशी विश्वासू रहा आणि स्वत: चा राजीनामा द्या त्याच्या इच्छेनुसार.

हे देवा! काय त्याग आहे. देवाला अजूनही मला सोडून जायचे आहे हे पाहून मला ते करावे लागले. राहणे! देवत्व नाहीसे होणार आहे हे नीट समजले माझ्या डोळ्यांनो, मी स्वत:ला या महान क्रॉसकडे सोपवले देवाचे प्रेम, मला पूर्णपणे त्याच्याकडे सोडून देणे सर्व गोष्टी, आणि जास्तीत जास्त जगण्याचा निर्धार जे त्याला आवडेल. ताबडतोब देवत्वही नाहीसे झाले. विजेपेक्षा लवकर. देव मात्र माझ्यात राहिला. एका प्रकाशाच्या आत ज्याने मला जवळजवळ वाहून नेले कोमल इच्छांनी सतत त्याच्याकडे आणि प्रेमळ।

मला संधी मिळाली. माझ्या आयुष्यात अनेकवेळा ओळखले की देव तेव्हापासून माझ्यावर जे अनुग्रह केले होते विनामूल्य अनुग्रह म्हणतात. हा च प्रकाश आहे ज्यातून त्याने माझे अंतरंग उजळून टाकले, तीच मी आहे नेहमी नेतृत्व करत असे आणि तिच्यातच जे. सी. मला एक महान व्यक्तिमत्त्व दिसले. अनेकवेळा माझ्याशी बोलले, दाखवले, मला समजावून सांगितले आणि आज्ञा केली. लिहिणे। देवाची आज्ञा पाळण्यासाठी मी करतो. देव स्वत: मला जे काही सांगतो ते सर्व त्याच्या मध्ये लिहा. दिव्य प्रकाश।

आवाज देवाच्या गौरवासाठी आणि आत्म्यांच्या तारणासाठी उत्साह.

हा प्रकाश एक कमकुवत मूल असूनही माझ्यात काम केले: तिचे तत्त्व आहे देवाचा महिमा आणि आत्म्यांचा उद्धार. देवाचा महिमा[ संपादन] माझ्या लहानपणापासूनच इतका ठसा उमटवला, की मला देवाच्या गौरवासाठी आणि त्याच्या प्रेमासाठी इच्छा आणि इच्छा, रोज हजार प्रकारच्या यातनांनी मरतो, आणि तो देवाने त्याच्या सामर्थ्याने मला तेवढेच उठवले असते. जेणेकरून दुसर् या दिवशी मला पुन्हा त्रास सहन करावा लागला असता. यातना आणि मृत्यू, इतकी अतृप्त इच्छा होती जे माझ्याकडे देवाच्या गौरवासाठी होते. मी ओरडलो: गुड गॉड! माझ्या देवा! एक-दोन दिवस नाही, पण तोपर्यंत माझ्या आयुष्याचा शेवट, प्रभू, किंवा किंबहुना शेवटपर्यंत जग।

ही आहे अजून एक इच्छा जी माझ्याजवळ होती, इच्छा जी आत्म्यांच्या उद्धाराच्या उत्साहाकडे झुकली होती (तत्त्व म्हणजे देवाचे प्रेम) जे आमच्या प्रभूकडे होते. त्याच्या मौल्यवान रक्ताने सुटका झाली; मला माझं हवं होतं. शरीराचे तुकडे झाले असते, आणि चांगल्या परमेश्वराने त्यांना इतक्या भाषांमध्ये बदलले असते, जे, अपहरण करून आत विखुरले गेले असते संपूर्ण विश्व, मोठ्याने रडणे: तपश्चर्या करा, नाहीतर तुम्ही सगळे नष्ट व्हाल!

पहिला त्याच्या आईच्या सूचना; ते त्याच्यामध्ये निर्माण होणारे परिणाम आत्मा।

या वयात तीन-चार वर्षे, मी नक्की सांगू शकत नाही. या दोन पैकी कोणती, माझी आई, जी होती चांगला ख्रिश्चन, मला शिकवू लागला. प्रार्थना. जेव्हा तिने मला बाबा म्हणायला लावलं, कोण? स्वर्गात आहेत, मी स्वतःला म्हणालो: हे आहे. ज्याला मी पाहिलं आहे आणि जो कधीकधी माझ्याशी बोलतो. मी विचारत होतो. माझी आई म्हणजे काय आणि तो आमचा होता का? वडील; माझ्या आईने संधी साधली परम पवित्र त्रिमूर्तीचे मनमोहक रहस्य सांगा आणि तीन भिन्न व्यक्तींची एकता, पिता, पुत्र आणि पवित्र आत्मा. तिने मला त्यातील रहस्ये शिकवली. आमचा पवित्र धर्म, ज्यामुळे मला फक्त पुत्राची ओळख होते परम पवित्र त्रिमूर्तीची दुसरी व्यक्ती होती; की त्याने परमपवित्र परमेश्वराच्या गर्भात अवतार घेतला होता कुंवारी; की तो आमच्यासारखा माणूस आणि लहान मूल बनला होता. इतर; की तो माणूस देव होता आणि देव माणूस होता; शेवटी ती लहान मुलांच्या कॅटेसिझमच्या संपूर्ण सिद्धांताबद्दल मला मार्गदर्शन केले बच्चे। मला हा सिद्धांत प्रशंसनीय वाटला आणि मी त्याद्वारे पाहिला. जो प्रकाश मी स्वत:मध्ये धारण केला होता, तो सर्व माझ्याशी बोललेल्या देवाबद्दल होते.

माझ्या आईने मला शिकवले. की तेथे नरक, यातना आणि राक्षस होते की प्रतिकारकांना त्रास दिला, आणि तेथे एक होता सर्व प्रकारच्या आनंदाने भरलेले नंदनवन, जिथे एक देवाचा आनंद घेतला, चिरंतन. तिने माझी ओळखही करून दिली. की या ठिकाणी मिळणारे व्हाऊचर्स हेच असतील आनंद, विशेषत: ज्यांना आवडले असते देव आपल्या सर्व अंतःकरणाने.

भय की तिला शाप द्यावा लागेल.

जेव्हा माझी आई मला वेगवेगळी पापं समजावून सांगितली असती. नश्वर आणि शिरासंबंधी, विशेषत: देवाच्या आणि चर्चच्या आज्ञा, मला खूप सापडल्या दुर्दैव ी की चांगली इच्छा असूनही आम्ही होतो देवाचा अपमान करण्यास, हरवून जाण्यास आणि स्वतःला शिव्या देण्यास सक्षम विषय: हा माझ्या छोट्याशा इंटिरिअरमध्ये मला दु:ख झाले आणि ते नंतर झाले हे दु:ख की सैतानाने त्याची पहिली सुरुवात केली मला तीव्र भावना ंसह सुचवून माझ्यावर हल्ला करा ज्याची वाट बघत असताना एवढा आनंद लुटण्याचा मला काहीच उपयोग नव्हता देवाला पहा; की मी ते कधीच पाहणार नाही, आणि मी सर्व वचनबद्ध करीन जी पापे मला समजावून सांगितली गेली होती.

जसे की प्रकाश सुवार्ता सत्यांवर विश्वास ठेवणे म्हणजे विश्वास नाही मला रहस्य म्हणून ते शोधत होते मला समजावून सांगण्यात आले, त्या वेळी सैतान या भीतीने मला भुरळ घातली, मला माहित नव्हते की योग्य देवाने पवित्र चर्चमध्ये संस्कार ांची स्थापना केली होती, आणि विशेषत: तपश्चर्या जी पापीला जेव्हा त्याचे हृदय असते तेव्हा तो देवाशी जुळवून घेतो अपमानित आणि अपमानित. म्हणूनच या महादु:खात मी ठोस काही सापडले नाही

माझं सांत्वन करण्यासाठी. विना या धमकीने मला मारहाण करणे थांबवा: तुला शाप द्यावा लागेल, तुला देव कधीच दिसणार नाही!

शिक्षण सर्वसाधारण निर्णयावर त्याच्या आईची वाढ वाढते भीती.

या वाक्यात तो माझ्या आईने मला सांगितले की आत्मा, मृत्यूची वेळ, देवाच्या न्यायासमोर प्रकट झाली, ज्याने त्याचा न्याय केला तिच्याकडे काय आहे यावर अवलंबून आहे. चांगलं असो वा वाईट. माझ्या अतिरेकात मी या संधीचा फायदा घेतो, आणि मी स्वत: ला सांगतो :अवश्य

(11-15)

मृत्यूनंतर एक देवासमोर प्रकट होतो, मी त्याला ओळखतो, मला चांगले माहित आहे की तो माझ्यावर प्रेम करा, मी स्वतःला त्याच्या चरणी फेकून देईन, मी त्याच्याकडे क्षमा मागेन एवढ्या चांगल्या मनाने मी त्याच्यावर एवढी जबरदस्ती करीन, की तो मला वेगळं करणार नाही. त्याचा नाही, आणि तो मला त्याच्याबरोबर त्याच्या राज्यात खेचून घेईल. मी नाही मी चुकतोय हे मला कळत नव्हतं, कारण मी चुकत नव्हतो. अजून शिकलेले नाही, आणि माझे कारण अद्याप नव्हते एकदम प्रगत. या विचाराने मला धीर दिला आणि मला एक दिलासा दिला. सैतानाच्या विरोधात भक्कम पाठिंबा. जब मुझे मिला पुढील सूचना, मी माझी चूक ओळखली, मी खूप विचारले देवाला नम्रपणे क्षमा करा, आणि मी त्यावर विश्वास ठेवला.

आवाज दहशत आणि तिची दहशत मेघगर्जनेसारखी धडधडत होती.

हे आहे माझ्यासोबत काय झाले या वाक्याच्या दरम्यान: जसे माझी आई माझ्याशी बोलली होती सामान्य निर्णय आणि चिन्हे जी होती अगोदर, गडगडाट आणि भूकंप ज्याचा निर्णय घेण्यासाठी देव स्पष्टपणे प्रकट होईल पुरुष; आणि सैतानाने जसे माझ्यावर एक महान ठसा उमटविला होता भगवंताच्या संदर्भात आत्म्यात दहशत, तो मला शिव्या देईल असे मला सतत सांगून; सर्व हे असे होते की जेव्हा त्याने गडगडाट आणि वीज कोसळली, मी भीतीने व्याकूळ झालो होतो; मी स्वत:ला सांगत होतो. : हा सर्वसाधारण निर्णय आहे! हे आहे ते चांगला देव जो मला न्याय देण्यासाठी दिसेल आणि कदाचित त्याच्यापासून कायमचे वेगळे होणे!.. संपूर्ण उन्हाळा, मला इतकी मोठी भीती वाटली, जेव्हा मेघगर्जना झाली. एका छोट्याशा कोपऱ्यात वादळात मी निवृत्त होणार आहे, अशी ओरड झाली. घरातून, परमेश्वराची वाट पाहत; मी दरवाजाच्या बाहेर किंवा आत पाहिलं. खिडकी, अर्ध-ट्रान्सी, जर मला दिसले नाही तर

आमचा परमेश्वर ये, माझा डोळे सतत पक्क्या दिशेने स्थिर असतात. जेव्हा वादळ निघून गेले होते आणि हवामान होते शांत झाल्यावर मी आनंदाने छोट्या उड्या मारल्या आणि स्वत:ला म्हणतो: हे अजून होणार नाही. आज; मी पावसाचा चेक घेईन.

वेळ आणि कारणासह जसजशी मी अधिक होत गेलो तसतशी ही भीती दूर झाली. सुशिक्षित आणि माझी आई मला नेतृत्व करू लागली होती मास आणि कॅटेसिझममध्ये तिच्याबरोबर. असे होते श्रद्धेच्या कारणाने आणि प्रकाशाने अधिकाधिक उडी घेतली. त्यावर, आणि सर्व दुष्ट दहशतींपासून माझी सुटका केली. लहानपणापासून स्थापन, मला सत्यात प्रवेश करण्यास भाग पाडण्यासाठी मजबूत.

मी हे लिहिले आहे जर माझी फसवणूक झाली नाही तर माझे नेतृत्व करणार् यांबद्दल जाणून घेणे शैतान की।

§. २.

द. बहीण, बराच वेळ गुप्त ठेवल्यानंतर देव त्यामध्ये कार्यरत आहे, त्याचा शोध घेणे बंधनकारक आहे आणि अगदी लिहून ठेवायलाही. त्यांचे सुरुवातीचे लेखन असे होते. जाळले गेले, आणि दीर्घ छळानंतर की तिला या विषयावर त्रास होतो, असे ती लिहिते. नवीन।

मी येथे रहस्ये हाताळतो माझ्या लहानपणापासून ते काळापर्यंत मी जपलेल्या अनुल्लंघनीय गोष्टी जिथे देवाने मला माझे अंतरंग शोधून काढावे अशी इच्छा होती माझ्या कबुलीदाराला; मला सुनावलेली शिक्षा मी अजूनही हाताळत आहे अनेक भिक्षुणींमुळे, प्रामुख्याने ए. श्रेष्ठ आणि दोन कबुलीदार.

द. बहीण तिच्या इंटिरिअरबद्दल एक खोल गुपित ठेवते.

मी येथे म्हणेन की ते आहे एक चमत्कार म्हणून, अडीच वर्षांच्या मुलाला ठेवता आले त्याच्यात जे काही चालले होते त्याबद्दल आणि त्याबद्दल सतत गुप्तता त्याने देवात जे काही पाहिले, अगदी अनेक प्रसंगांवरही आमच्या दिव्य तारणहाराने वयाच्या सातव्या वर्षी माझ्याबरोबर काय केले आठ, किंवा आठ ते नऊ वर्षे. मी नेमके दुरुस्त करू शकत नाही युग; पण मला काय माहित आहे की ते आत होते माझं बालपण. त्याबद्दल मी कधीच कुणाला सांगितलं नाही. मी नाही इतरांपेक्षा आता हललेले किंवा वेगळे वाटत नव्हते बच्चे। हे गुपित मी इतकं जपलं, की मी मी माझ्या कबुलीदाराला एक शब्दही बोललो नाही, जोपर्यंत मी नाही त्याने कोणत्याही विषयावर चांगल्या परमेश्वराला नाराज केल्याची कबुली दिली नसती. या विलक्षण गोष्टींशी संबंधित.

ते सुप्रसिद्ध करण्यासाठी मी माझ्या इंटिरिअरचा हिशेब कसा घेतला काय घडतंय ते लिहिता येण्याइतपत मी उच्चारल्यानंतर एक-दोन वर्षांनी मला म्हणावे लागेल. आमच्या समाजात माझी धार्मिक प्रतिज्ञा, माझा विश्वास होता जरी कबुली देणाऱ्याला फक्त त्याची पापे सांगावी लागली. मी त्याला माझ्या विवेकाचा हिशेब दिला असता तर मी चूक केली असती असे मला वाटले असते, विशेषत: कारण माझा असा विश्वास होता की प्रत्येकजण चालविला जातो माझ्यासारख्याच प्रकाशाने; पण जेव्हा वेळ आली होती जेव्हा देव आला, तेव्हा देवाने मला ओळखण्यासाठी एक मार्ग शोधला माझा कबुलीदार.

ती देव काय कार्य करतो हे सांगणे बंधनकारक आहे त्यात.

पार्टी की एक दिन पहले आमच्या प्रभूच्या स्वर्गारोहणाबद्दल मी स्वतःला सादर केले कबुली देणे. कबुली देणाऱ्याने त्याच्या प्रथेविरुद्ध मला अटक केली. प्रभूच्या विजयाबद्दल मला उपदेश करण्याचा एक क्षण. देवाच्या सेवकांची भाषणे मला नेहमीच खूप काही बनवतात मुद्रण। जेव्हा त्याने बोलणे बंद केले होते, तेव्हा मी नकळत मी काय बोलणार होतो आणि बोलण्याची इच्छाही न करता मी पुन्हा सुरू झालो. त्याच विषयावर त्याने सुरुवात केली होती आणि मी सुरुवात केली. विजयाचे कौतुक करून बोलणे आणि परमेश्वर ाने पृथ्वी सोडल्याने होणारा आनंद स्वर्गात जाण्यासाठी. पुजारी काही वेळ माझं म्हणणं ऐकून घेतो. तेव्हा तो मला म्हणाला: माझ्या बहिणी, तू माझ्याकडे परत यावं अशी माझी इच्छा आहे. असा दिवस शोधा, आपल्या चैतन्याची जाणीव व्हावी. मी ज्याने यापूर्वी असे कधीच केले नव्हते, मला खूप आश्चर्य वाटले. पण आज्ञा पाळावी लागते हे लक्षात आल्यावर मी माघार घेतली. शिफारस करणे

(16-20)

हे प्रकरण आमच्या परमेश्वरा, ज्याने मला ऐकले की ही त्याची इच्छा होती.

म्हणून मी त्या वेळेला शरण गेलो. माझ्या कबुलीदाराने चिन्हांकित केले; मी त्याला कळवलं. चांगल्या परमेश्वराने मला त्याला सांगण्याची प्रेरणा दिली. जसं मी करतो. ठीक आहे, माझ्या कबुलीदाराने मला सांगितले की आम्हाला थोड्या काळासाठी परत यावे लागेल. नंतर। मी त्याला खूप त्रास दिला, आरोप केला मला सुचवलेले अनेक बहाणे सैतानाच्या कलात्मकतेने, ज्याला मी जाऊ इच्छित नव्हते या विषयाची कबुली देतो, कारण ीभूत ठरेल असा दावा करतो माझं डॅमेशन. जेव्हा माझ्या कबुलीदाराने पाहिले की मी युक्तिवाद करीत आहे, तेव्हा तो आदेश दिला. मी थोड्या समाधानाने माघार घेतली. शैतान मैं त्याला पूर्वीपेक्षा जास्त त्रास दिला. काय फरक पडतो? मी

परत जा. आज्ञाधारक, मी माझ्या कबुलीदाराला असा लेखाजोखा दिला. की देवाने ते मागितले. माघार घेण्याआधी मी त्याला तात्पर्यपूर्वक प्रार्थना केली. मला त्याच्या अध्यादेशापासून मुक्त करणे, जेणेकरून मी यापुढे बांधील राहणार नाही त्याला माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीचा हिशेब द्यावा; यामुळे मला खूप वेदना होत होत्या. माझ्या आतील राक्षसांपासून. हे व्हाउचर कबुलीदाराने मला माझी विनंती मान्य केली, ज्याने मला दिले संतोष। राक्षसांनी आपली जिद्द सोडली माझ्याशी लढायला. मी स्वत:ला अधिक शांत समजत होतो. हे सुमारे दोन महिने चालले, ज्याच्या शेवटी परमेश्वर, माझ्या सहवासाने मला जाऊन हिशोब देण्याची सक्त आज्ञा दिली माझ्या कबुलीदाराला माझा विवेक, जितका तो न्याय देईल तितकाच आणि त्याच्या वतीने त्याला सांगणे की त्याने मला आदेश दिला आहे. तो माझे प्रेमाने स्वागत केले, आणि मला समजावून सांगितले की हे आहे देवाच्या गौरवासाठी आणि तारणासाठी अत्यंत आवश्यक आहे माझा आत्मा; की मला माझ्याकडून चालवावे लागले कबुलीदार, मला सैतानाने फसवू नये. तेव्हापासून मी नेहमीच माझ्या कबुलीदारांच्या मार्गदर्शनाखाली आज्ञा पाळली आहे.

मी माघार घेण्यापूर्वी, माझे कबुलीदाराने मला सांगितले की तो मला शक्य तितक्या कमी त्रास देईल, समाजकार्याचे कारण; की तिथे जाणं गरजेचं होतं रविवारी किंवा मेजवानीला कबुली देतो आणि तो पुढे म्हणाला की, मला लिहायला माहित होतं, त्याने मला ते करायला भाग पाडलं असतं.

दहा ते अकरा साठी वर्षानुवर्षे तो आमच्या समुदायाचा संचालक होता. माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीचा लेखाजोखा दिला. ते आमच्याकडून घेतले होते. मॉन्सिनोर आमचे बिशप रेक्टर असतील. आधी मला सोडून जाण्यासाठी त्याने मला माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीचा हिशेब देण्याची आज्ञा दिली. जो त्याच्या जागी येईल, आणि त्याचप्रमाणे सर्वांकडे त्याच्यापाठोपाठ इतरही.

एक देवाने त्याच्यासाठी जे लिहिले आहे ते लिहिण्यास त्याच्या कबुलीदारांना भाग पाडते अंतर्गत संवाद साधला.

हा पहिला कबुलीदार म्हणून माघार घेतल्यानंतर मी स्वत:ला त्याला उद्देशून म्हणालो. त्याच्या जागेवर आला. थोड्याच वेळात त्याने मला येण्याचा आदेश दिला. हे गुप्तपणे शोधा, जर मला माझ्याकडून परवानगी मिळाली तर श्रेष्ठ, कारण त्याला शरणागती लिहायची होती माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीचा लेखाजोखा; पण अफसोस! फार वेळ लागला नाही. मी सर्व अडथळे, सर्व अडचणी इथे कळवणार नाही. दोन्ही बाजूंनी निर्माण झालेली चिडचिड आणि चिडचिड जे घडले. त्यांनी मला उठवले नाही हे मी देवात पाहिले. राक्षसांपेक्षा. देवानेही मला हे करत राहण्याची आज्ञा दिली. लिहायला, कारण ती त्याची इच्छा होती. आम्ही होतो आमच्या मुलाखती काही काळ थांबवण्यास भाग पाडले. अ या मध्यंतरी एक मिशनरी आम्हाला माघार घ्यायला आला. माझा या माघारीच्या वेळी कबुलीदाराने मला त्याच्या हातात दिले आणि मला बनवले त्याला माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीचा हिशेब देण्याची आज्ञा. त्याच्या भागासाठी, त्याला सर्व काही शिकवू शकेल असे काहीही त्याने सोडले नाही.

त्रास आणि सर्वांचे समाजात निर्माण होणाऱ्या अडचणी, जेव्हा तिच्या लक्षात आले की मी खूप लांब आहे कबुली; आणि त्याने त्याला लिखाणाची सुरवात दाखवली की आम्ही ते एकत्र केले होते.

शेवटी मिशनरी मला म्हणाला: मला पूर्णपणे हवे आहे की तू हे करावे. लिहा, आणि मी तुम्हाला तसे करण्याची आज्ञा देतो. जर तुमचे पर्यवेक्षक असतील तर उलट आज्ञा देतो, त्याचे आज्ञापालन करू नकोस, कारण माझे आज्ञा त्याच्या वर आहे. मी त्याचे प्रतिनिधित्व केले. नम्रता की हे लक्षात घेणार् या नन्स आहेत, आणि त्यामुळे समाजात आणखी अशांतता निर्माण होईल. मिशनरीने उत्तर दिले की मला संध्याकाळी जायचे होते, नंतर समाजाचे कार्य, आणि जेव्हा नन्स भेटतात त्यांच्या पेशींमधून काढून टाकले जाईल, जे घडले रात्री आठ वाजता. त्याने मला आठ तास परवानगी दिली. फक्त दहापर्यंत.

छळ असे तिला या निमित्ताने वाटते.

पण अफसोस! कि सैतानाने हाहाकार माजवला! त्यांनी सहा ते सात नन वाढवल्या. आजूबाजूच्या परिसरात अनेक ठिकाणी पहा आणि देखरेख ठेवा कबुलीजबाब. दुसरीकडे, राक्षस मन आणि कल्पनाशक्ती भीती आणि दहशतीने भरून गेली, मी देवाला नाराज केले आहे आणि मी देत आहे असे मला सांगून त्याला नाराज करण्याची संधी. माझ्या कबुलीदाराने मला नेहमी चालू ठेवले, आणि त्या राक्षसाने त्याच्या बाजूने काम केले लिहिण्यापासून परावृत्त करा.

राक्षस, बाय त्यांची कलात्मकता, अनेक चिंताग्रस्त भिक्षुणींचा वापर आणि कुतूहल आहे, मी म्हटल्याप्रमाणे, कोण काहींमध्ये सामील झाले जुने ज्यांचे चरित्र विलक्षण होते. दुर्दैव ती माझी गोष्ट त्यांच्या विरुद्ध होती का? राक्षस एवढ्या सुंदर कॅबलला कामावर काम करताना पाहून आनंद झाला. त्यांचा नफा, आणि ते मला साक्ष दिल्याशिवाय राहू शकले नाहीत त्यांच्या उपहासाने त्यांचे समाधान.

एक दिवस मी नुकताच आलो होतो. लिहिलं आहे का,

(21-25)

पहले छोड़ना कबुली खोलीत मला दोन-तीन राक्षस भेटले. गेट, जे भिक्षुणींप्रमाणेच घातपातातात करत होते जेव्हा ते माझं ऐकायला आले. जेव्हा मी राक्षसांना पाहतो मला खूप आश्चर्य वाटलं.

मी समोरच थांबलो. ते काय होईल ते पाहण्यासाठी. ते होऊ लागले. मला सांगा: तुम्ही कितीही प्रयत्न केले तरी तुमचा शोध लागला आणि आम्ही तुम्हाला बनवू. लिहिणे बंद करा. हे असे आहे, जे आपण वापरतो, जे आपण वापरतो येऊन तुझं म्हणणं ऐका. मग ते माझ्यावर हसले. घसा पसरला आणि इतक्या ताकदीने की ते एकमेकांच्या वर फिरत होते. मी त्यांच्यासमोरून माघार घेतली. तिरस्कार करणे आणि स्वत:मध्ये सांगणे की ते होते खोटे बोलणारे आणि ते जे करत होते ते फक्त त्यांच्यासाठी होते मला घाबरवा.

हुकूम लिहिणं थांबवणं.

मी हे सगळं सांगितलं. माझा कबुलीदार, ज्याने मला सांगितले की मला नेहमीच चालू ठेवावे लागेल. द. मी ज्या भिक्षुणींचा उल्लेख केला त्यांनी एक पत्र लिहिलं होतं. त्यांच्या व्यक्तिरेखेची शैली आणि अनभिज्ञ वरिष्ठ, आणि हे पत्र वरिष्ठांना पाठविण्यात आले मेजर। उत्तर येण्याआधी एक दिवस कबुली समारंभात, मला माजी नन भेटली ज्याने नेतृत्व केले कॅबल आणि त्या राक्षसाने माझे नाव अस्तित्व असे ठेवले होते ज्याने माझं ऐकलं. हे मी माझ्या कबुलीदाराला सांगतो, जो उत्तरले, "ताई, आपण लिहिणे थांबवूया; मी जाणार आहे. मेजर सुपीरियरला पत्र पाठवा. दरम्यानच्या काळात, माझ्या कबुलीदाराला लिहिणे थांबवण्याचा आदेश देण्यात आला; ऐवजी मग सगळं सोडून दिलं गेलं.

जरी मी एक वस्तू होतो ज्या भिक्षुणींबद्दल मी आहे, त्यांची खिल्ली उडवणे आणि उपहास करणे बोललो, मी आनंदी झालो आणि सर्व गोष्टींवर ठाम विश्वास ठेवला ते कायमचे संपले होते. माझ्या कबुलीदारावर हल्ला झाला लॅंगूरच्या आजारामुळे धोकादायक; मला भीती वाटली की कागदपत्रे जे त्याच्या हातात होते, ते त्याच्या हातात पडले नाही आई-वडील, जे जगाचे लोक होते, हे लक्षात ठेवत होते की तेथे आहेत या लिखाणात काही परिच्छेद होते जे योग्य नव्हते सेक्युलर लोकांना नाही.

सामग्री लेखनात अंतर्भूत आहे. त्या जाळल्या जातात.

दोन असू शकतात. कागदी हात किंवा अधिक लेखन, ज्यात अनेक होते सध्याच्या घडामोडींच्या गोष्टी. तसेच अनेक जण होते. आमच्या आईकडे पवित्र चर्चकडे पाहणाऱ्या गोष्टी, आणि जे विशेषतः परमेश्वराच्या सेवकांसाठी आवडीचे होते. तो देवाच्या प्रेमावर एक ग्रंथ देखील होता, ज्याने स्पष्ट केले देवाच्या शुद्ध प्रेमाचा आणि गौरवाचा फरक महिमा आणि आत्म-प्रेम. देवाचे निखळ प्रेम होते. गाण्यांच्या गाण्याशी काही संबंध.

एके दिवशी, स्वत:ला शोधून काढणे माझी कबुलीदेणारा, मी त्याला माझी भीती सांगितली आणि म्हणालो: माझे बाबा, हे लिखाण जाळून टाकलं तर बरं होईल असं मला वाटतं. तो

उत्तर दिले की तो माझ्यासारखाच विचार केला होता आणि संध्याकाळपासूनच तो त्या सर्वांना आग लावली. थोड्याच वेळात त्याचा मृत्यू झाला.

एक पुजारी होता. आमच्या शहराचे ज्यांना या लिखाणाची माहिती होती कारण माझ्या कबुलीदाराने ते त्याला दाखवले. जेव्हा त्याला कळले होते की सर्व काही आहे जळाले, त्याला एक दु:ख होते जे काहीही व्यक्त करू शकत नाही. तो माझ्या कबुलीदाराच्या मृत्यूनंतर ते ताब्यात घेण्याचा हेतू होता.

की की बहिणीला या बाबतीत त्रास होतो तो त्या व्यक्तीच्या हातून नन्स, त्याचे वरिष्ठ आणि कबुलीदार.

हे मेरे भगवान! हे शक्य आहे का? क्रॉस, मॉर्टिफिकेशन्स समजावून सांगण्यास सक्षम असणे आणि अपमान मला सहन करावा लागला आहे, दोन्ही कडून कबुली देणाऱ्यांपेक्षा समाज. मग एक आला. समुदायाच्या संचालकांसाठी तरुण पुजारी. द. त्या वेळच्या वरिष्ठांनी विचारले होते मॉन्सिनोर द बिशप। तो च होता ज्याने राखलेले, कोणते आचरण, मी वर बोललो आहे, आणि कोणता थांबवण्यासाठी मेजर सुपीरियरला लिहिलं होतं पत्र लिहिणे। तिने सुरुवातीच्या भावना व्यक्त केल्या मी या नवीन कबुलीदाराला, तिच्या मतानुसार स्वत:कडे होते.

एक दिवस मी बघितला होता. दुर्बलतेतील एक आजारी स्त्री, या वरिष्ठाने मला विनंती केली या दुर्बलतेत एका पलंगावर झोपा. तिला वाटलं मी मी झोपलो होतो आणि दुर्दैवाने तसे नव्हते. नाही च होते. मागच्या काळातील सहाय्यकांपेक्षा तिच्याबरोबर, ज्यांच्याकडे मी होतो कबुलीजबाबात ऐकले, आणि नवीन कबुलीदार, जो मरणासन्न माणसाच्या मदतीला आला होता. माझं दुर्दैव होतं. माझी माफी ऐकण्यासाठी. त्यातील प्रत्येकाने आपली कहाणी सांगितली. त्यांनी जे पाहिलं किंवा ऐकलं होतं त्यावरून; पण श्रेष्ठ अजून काही माहित होतं, पण तिला काहीच माहित नव्हतं आत काय दिसत होते याबद्दल वास्तविक आणि वास्तविक माझ्या अंतःकरणाचा, कारण देवाने मला तसे करण्यास मनाई केली होती. मी सगळा संभाषण ऐकला; पण त्यापेक्षा जास्त संवेदनशील काय होते माझे हृदय, मी माझ्या वरिष्ठांना ती काय सांगते ते ऐकले माझ्या खात्यावर शिकलो होतो, जरी मी भीक मागितली होती कृपया, दोन्ही गुडघ्यांवर, चेहरा खाली ठेवण्यासाठी तिने जे ऐकले होते त्याचे रहस्य. यदि कबुलीदार होता एकटे उपस्थित, माझ्यासाठी इतके काही झाले नसते पाच-सहा वाजता त्याची पुनरावृत्ती ऐकण्यासाठी संवेदनशील धार्मिक, ज्यांनी सर्वांनी मिळून त्याला उपहासाचा विषय बनवले. वरिष्ठांनी कबुली देणाऱ्याला सांगितले की, मी करू नये एकाच मार्गाने किंवा एकाच पायावर वाहन चालविणे की पूर्वीचा कबुलीदार, आणि त्याने फक्त माझे ऐकले पाहिजे कबूल करा; जे कबुलीदाराने खूप चांगल्या प्रकारे आचरणात आणले. नंतर ही सगळी भाषणं ऐकून मी खूप दूर होतो. माझं इंटिरिअर त्याच्यासाठी उघडणं, शिवाय मोठी गरज आहे.

मी बारा वर्षे राहिलो. हे पद, कबुलीदारावर किंचितही विश्वास न ठेवता किंवा सुपीरियरमध्ये, आणि

(26-30)

बिना दर्द दिया गया राक्षसांनी थांबवले, जे मला खेळताना दिसत होते मतपत्रिका। मला काय भोगावे लागले हे फक्त देवालाच ठाऊक अनेक भिक्षुणींची, विशेषत: मी असताना या वरिष्ठाच्या मार्गदर्शनाखाली. पण माझं काय झालं? सर्वात वेदनादायक गोष्ट म्हणजे कबुली देणाऱ्यांची बदनामी. आणि ज्या गोंधळाने त्यांनी मला भारावून टाकले: असे वाटत होते की माझे दिव्य तारणहार होता.

स्वत:चे भाग, मला वेगवेगळ्या गोष्टींबद्दल आदेश देणे मला ओळख करून दिली. जा, परमेश्वर म्हणाला, मी तुला सांगतो. याचा हिशेब तुम्ही तुमच्या कबुलीदाराला द्या, असा आदेश द्या. मी होतो मला खात्री पटली की मी खूप वाईट होणार आहे प्राप्त झाले, आणि तो स्वेच्छेने माझे ऐकणार नाही: काय फरक पडतो? मी जात होतो. कबुली देणाऱ्याने माझं ऐकून घेतलं आणि मग तो म्हणाला: जा आणि हे आपल्या विलक्षण कबुलीदाराला सांग. तो नन्सच्या समुदायाचा कबुलीदार होता: तो एकतर कबुलीजबाबात किंवा कबुलीजबाबासारखा रुक्ष होता. जेव्हा मी त्याला माझ्या इंटिरिअरचा हिशेब दिला; काय माझ्या मनात त्याच्यावरील विश्वास खूपच कमकुवत होतो; मी पत्ता दिला नाही. त्याला केवळ तर्काने आणि शुद्ध श्रद्धेने. राक्षस त्याला सोडण्यासाठी सतत त्रास देत होते, मला सांगत होते की कबुली की मी तो वाईट करत होता. जर मी देवाचा सल्ला घेतला तर मी ते बदलताना मला त्रास होईल हे पाहिलं; कि उसे पता था पूर्णपणे आत्मा; कि वह एक पुजारी था उदाहरणार्थ, त्याच्या धर्मनिष्ठेमुळे, आणि जे त्याला माहित असावे आणि अनुभव. म्हणूनच, असे असूनही विरोधाभास आणि सैतानाचे प्रलोभन असूनही मी मी सर्वांच्या वर गेलो आणि मी तोपर्यंत त्याच्याकडे जात राहिलो. असा काळ जेव्हा देवाने अन्यथा आज्ञा केली होती.

आमचा परमेश्वर त्याला त्याच्या कबुलीदाराला जाहीर करण्यास भाग पाडतो फ्रेंच राज्यक्रांती आणि कराव्या लागणाऱ्या रोषाचा भडका आमचे पवित्र पिता पोप यांना.

आता येथे काय आहे विशेषतः माझ्याकडे आले. आमच्या परमेश्वराने मला राज्याची ओळख करून दिली किंवा राष्ट्राने फ्रान्सला कमी केले जाईल आणि दडपशाही केली जाईल ज्यामध्ये ती आमचे पवित्र फादर पोप यांना धरून ठेवणार होती, तोपर्यंत त्याचे अधिकार काढून घ्या. आमच्या परमेश्वराने मला जाण्यास भाग पाडले माझ्या कबुलीदाराला रिपोर्ट करणे, जे झाल्यानंतर दोन-तीन शब्द ऐकून मला म्हणाली: माझी बहीण,

जा हे शेअर करा तुझा विलक्षण कबुलीदार, जो अशा दिवशी इथे यायलाच हवा.

द. कबुलीदेणारा तिला मागे टाकतो; तिला वाटते की ती जेनसेनिस्ट आहे; ती बनवते. सामान्य कबुली.

मी त्या दिवशी गेलो होतो. चिन्हांकित केले, आणि मी बोललो की उजाडपणाची ही कबुली देणारा फ्रान्सचा: पण जेव्हा मी संताच्या अत्याचाराचा उल्लेख केला होता ज्यांच्याकडून राष्ट्र आपली शक्ती हिरावून घेईल, असे ते ओरडले. अशा प्रकारे जे मला घाबरवते

: माघार घ्या, तुमच्याकडे नाही फक्त मला कळवण्यासारख्या वाईट गोष्टी. विचार कर रहा है त्याने मला जे सांगितले होते, ते जाणून घेण्यासाठी, की मी फक्त त्याला सांगत होतो वाईट गोष्टी, मला आपत्तीचा हा शब्द नीट समजला नाही, आणि मला वाटले की तो मला सांगत आहे की मी एक जेनसेनिस्ट आहे. मी त्यामुळे गल्लीबोळात माझ्या संपूर्ण आयुष्याची आणि माझ्या वर्तनाची परीक्षा घेतली. विलक्षण, आणि मी त्यांच्याकडे जानसेनवाद्यांचे मार्ग म्हणून पाहिले, मला हतोत्साहित न करता. पण मी स्वत:कडे पाहिलं. एक फसवी व्यक्ती म्हणून, आणि कोण होते, त्याशिवाय हवे आहे, जानसेनवाद्यांच्या मार्गात. अरे। ठीक आहे! मी स्वत:शीच म्हणालो, चांगला परमेश्वर माझ्यावर कृपा करेल. ही माझी फसवणूक आहे शोध, मी मान्य करतो; मी कबुली देणार आहे. सर्व खोट्या दिव्यांचे सामान्य माझं मन विचलित झालं; मी ते सोडून देईन, आणि ते बनवणार आहे. आयुष्यभर तपश्चर्या करा. मी कबुली देणाऱ्याला शोधायला गेलो. जो इतका कठोर आणि इतका गंभीर होता आणि कोण होता मी म्हणून त्याला गोष्टी सांगितल्याबद्दल फटकारले दावा. मी त्याला म्हणालो की मला एक सामान्य कबुली द्यायची आहे, कारण मला वाटलं की माझी फसवणूक होत आहे. त्याला त्यांनी संमती दिली. स्वेच्छेने. माझ्या विश्वासाप्रमाणे मी स्वत:वर सर्व खोटे आरोप केले. प्रकाश, सर्व विलक्षण गोष्टींचा आणि त्या सर्वांचा की मला वाटले की स्वतःमध्ये चूक आहे, चांगले ठाम आहे सर्व विलक्षण गोष्टींचा त्याग करणे.

देव त्याला अधिक प्रकाश पोहोचवतो.

त्यानंतर माझ्यासोबत काय घडलं ते पाहा एक सामान्य कबुली; पण प्राणी काय करू शकतो? जेव्हा निर्माणकर्ता त्याला आज्ञा देतो आणि त्यावर राज्य करतो! नंतर माझी कबुली, असे वाटत होते की देवाने माझ्यावर आनंद घेतला आहे त्याच्या उपस्थितीची गोड छाप देणे, आणि त्याला हव्या असलेल्या सर्व गोष्टींबद्दल मला अधिक स्पष्टपणे पाहू द्या उपस्थित।

आमच्या दिव्य तारणहाराला माहित होते माझ्या आठवणीतून सर्व संकल्पांचा पाठलाग करा मी माझ्या कचाट्यात घेतले होते, आणि ते सर्व विचार या विलक्षण मार्गांनी माझी फसवणूक झाली. कधी हा दिव्य तारणहार, त्याच्या कोमल प्रेमाच्या प्रभावाने, मला बोलावण्यासाठी आला त्याचं बाळ, हे मला इतकं भावलं, की मी स्वत:ला सर्व काही दिलं. त्याला संपूर्ण कृती करणे आणि दु:ख सोसणे

त्याला जे आवडेल. या विचाराने मला देवावर इतके दृढतेने ओढले, की मी देवाला सर्वकाही सापडले आणि देवाने स्वतःला सर्व काही दिले. मी.

नंतर बारा वर्षांच्या दु:खात, बहिणीबद्दल सर्व काही बदलते. ती पुन्हा लिहायला भाग पाडले.

बारा वर्षांच्या काळात या दोन कबुलीदारांच्या मार्गदर्शनाखाली घडले, एक कोमल आणि दुसरं रुक्ष, मला नेहमीच वेदना आणि त्रास होत असे. भांडणे, माझे दु:ख सांगायला कोणी नसणे, आणि त्यांना घोषित करण्याचे धाडस नाही: ना माझ्या कबुलीदारांना, ना माझे वरिष्ठ. पण अचानक देवाने बदल केला. माझ्याबद्दलच्या गोष्टी. आधी मी माझ्या हातात होतो. एका वरिष्ठाकडून ज्यावर माझा खूप विश्वास होता. आमच्याकडून दोन कबुलीदार एक जण आम्हाला सोडून गेला आणि दुसरा आजारी पडून मरण पावला. ते आमच्या समाजाचे संचालक म्हणून मिशनरी म्हणून आले होते. खूप विज्ञान, सिद्धांत आणि अनुभव होता: माझा त्याला माझा आत्मविश्वास देण्यासाठी आणि त्याला देण्यासाठी वरिष्ठांनी मला घेतले. स्वत:ला त्याची ओळख करून द्या. मला कसलाही त्रास झाला नाही. हे करण्यासाठी, कारण देवाने मला बनवले आहे

(31-35)

असे वाटले त्याची इच्छा होती, आणि ती बोलायची होती, जी देवाने माझ्यासाठी राखून ठेवले होते. मी उशीर केला नाही, नंतर त्याचं आगमन, मला त्याची ओळख करून देण्यासाठी. जितके जास्त मी त्याच्याशी बोललो, तेवढ्यात मला एक निश्चित सहजता जाणवली. माझं हृदय त्याच्यासाठी उघडा, आणि त्याला सर्व काही जास्तीत जास्त सांगा. प्रचंड आत्मविश्वास. आधी मी कबुली द्यावी अशी त्याची इच्छा होती. सर्वसाधारण। मला वाटत नाही असे मी त्याला सांगितले त्याची गरज नाही. उसने जवाब दिया कि वह थी मला अधिक चांगल्या प्रकारे ओळखण्यासाठी त्याच्यासाठी आवश्यक आहे. माझा कबुली दिली, त्याने मला माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीचा हिशेब देण्याची आज्ञा दिली, कारण मी त्याला जे काही सांगितले ते त्याला लिहायचे होते आणि तो आज्ञा पाळण्याखेरीज मला दुसरी काळजी नव्हती, असेही ते म्हणाले. अहो! मी जेव्हा परमेश्वराची वेळ आली तेव्हा ओळखले गेले, आपले कार्य करण्यासाठी राखीव (1), देवाने स्वत: ला घोषित केले त्याने पूर्वीपेक्षा अधिक मोकळेपणाने केले होते. माझ्या आतील भागात चमकदार दिवे लावत आहे, सामग्रीवर अधिक शुद्ध, धारदार आणि अधिक वेगळे की मी लिहावं अशी त्यांची इच्छा होती.

(१) हे अंदाजे आहे पहिल्या तीन पुस्तकांचे संपादक श्री. जेनेट यांची कहाणी खंड। बहिणीचे ऐकून वाचकांना आनंद होईल ते स्वत:च सांगा.

मी जवळजवळ प्रत्येक वेळी गेलो होतो. आमचे काम पुढे नेण्यासाठी माझा कबुलीदार शोधण्याचे दिवस; तसे होत नाही. मी त्याला जे सांगत होतो त्यातून फक्त नोट्स काढत होतो; नंतर दिवस असो किंवा रात्र, त्याने लिहिलं आणि लिहिलं जे विषय मी त्याला समजावून सांगितले होते. आम्ही जात होतो. वारे आणि वादळी वारे असूनही मोठ्या प्रगतीने आमच्या विरुद्ध उठला, आणि सैतानाने कोणाला उठवले दोन-तीन बहिणींचे साधन, ज्यांनी स्वत:ला अर्पण केले माझी तपासणी करण्यास मदत करा आणि सर्वत्र माझे अनुसरण करा. त्यापैकी एक विशेषतः मत्सर आणि कुतूहलामुळे आपले मन हरवले असते कबुली देणाऱ्याला मी काय करणार आहे किंवा काय सांगणार आहे हे जाणून घेण्यासाठी. याव्यतिरिक्त, हे वरिष्ठांच्या घरी गेल्यावर माझी हेरगिरी केली. हे सगळं तिच्या भयानक तक्रारींसाठी होते, ज्याने तिला आणले मला हृदयाचा स्त्राव द्या, फक्त आतच नाही विशेष, पण तरीही सार्वजनिक ठिकाणी. ती सर्व काही माझ्याविरोधात फेकून देत होती. जे सैतानाने त्याला आत्म्यात सुचवले; पण काहीही झाले तरी! मी नेहमी आज्ञाधारकतेपोटी माझी ट्रेन चालवत असे, आणि माझ्या कबुलीदाराने आणि माझ्या वरिष्ठांनी पाठिंबा दिला. जेव्हा मी गेलो होतो. संध्याकाळी माझ्या कबुलीदाराला शोधा, माझ्या वरिष्ठाने मला नेले आणि कबुलीजबाबाच्या दारात राहिला, अन्यथा ते येऊ नयेत माझे ऐक; जर कुठल्याही व्यवसायाने तिला तसे करण्यापासून रोखले असेल तर ती त्याच्या जागी एक विश्वासू नन ठेवली जी होती गुप्तपणे.

द. कबुलीदाराला पळून जाण्यास भाग पाडले जाते. कामात व्यत्यय येतो; पण बहिणीने जे लिखाण लिहून दिले होते, ते तिला देण्यात आले. एक विश्वासू नन.

सात पेक्षा कमी कालावधीत आठ महिने आमचे काम जवळपास पूर्ण झाले होते; पण अफसोस! देशाच्या उलथापालथींनी आमच्या कबुलीदाराला भाग पाडले पळून जाणे. तो फ्रान्समध्ये काही काळ राहिला आणि त्याने मला आदेश दिला. विश्वासू ननने विश्वासू ननने लिहिणे, आणि त्याद्वारे माझ्या वरिष्ठांचा आदेश; जे आम्ही केले. जेव्हा आपण एक छोटी शी रक्कम लिहिली होती, आम्ही त्याला लिहून दिली होती तो ज्या ठिकाणी निवृत्त झाला होता, त्या ठिकाणी आम्ही जात होतो.

ज्या देशाने त्याला हाकलून लावले फ्रान्समधून तो इंग्लंडला गेला, जिथे आम्ही त्याला बनवले जोपर्यंत आपल्याला सापडेल तोपर्यंत आपल्या लिखाणापर्यंत पोहोचणे साधन; पण लवकरच असे आले की काहीच करता येत नाही. पास करा, आणि आम्हाला आणखी काही पाठवू नका असे सांगण्यात आले. असणे मग एक छोटंपॅकेज तयार झालं, आमची आई मला म्हणाली: माझं ताई, मी या पॅकेजची काळजी घेणार नाही, मी खूप मोठा आहे देशाच्या संशोधनाची आणि उत्खननाची भीती, जाळणे किंवा ठेवा, तुमच्या मर्जीप्रमाणे करा. मी ती ठेवली.

ही आहे एक गोष्ट विशेषतः, जे दर्शविते की देवाने संरक्षण केले पुस्तक. पंधरा दिवस किंवा तीन आठवड्यांनंतर, शनिवारी ज्या दिवशी मी धन्य संस्काराच्या आधी होतो, तेव्हा परमेश्वराने मला सांगितले ठाम आवाजात म्हणाला: जा आणि तुमचे पॅकेज घे आणि पाठवा मैदान. मी आत्ताच निघतो, मी घेतो.

लेखन, मी निघतो आहे माझ्या वरिष्ठाला, तिला म्हणाला: माझी आई, परमेश्वराने मला अमुक आणि अमुक सांगितले आहे; हे पॅकेज आहे, प्लीज पाठवा. माझे वरिष्ठ जागेवरच काय साध्य करतात भगवान ने कहा था। पॅकेज इतक्या आनंदाने पार पडले, की चिन्हांकित केले आमच्या कबुलीला की काही आहेत स्लिप्स की जेव्हा त्याच्याकडे ते असतील तेव्हा आम्हाला परत येण्यास आनंद होईल आम्ही त्याला दिलेल्या पत्र्यांनंतर काही वेळाने लिहून ठेवलं आहे. विनंती केलेली विमाने न भेटताच आली वाटेत अडचण नाही.

तसे पाहून बरं झालं, आम्ही म्हणालो: आम्हाला अजून लिहायचे आहे. जे आम्ही केले. आठ दिवसानंतर आणखी एक नोटबुक परत पाठवली; पण आम्ही शिकलो की नाविकांना फेकण्यास भाग पाडले गेले होते समुद्रात पत्रांची अनेक पाकिटे आणि इतर कागदपत्रे परिणाम।

दुर्दैवाने आमचे नोटबुक त्यापैकी एक होता: कबुलीदाराने आम्हाला लिहिले की त्याला काहीच मिळालं नव्हतं. या मतानुसार आम्ही पुढे लिहिलं नाही.

§. ३.

आमचा भगवंत बहिणीला विविध प्रकारे प्रकट होतात आणि वेगवेगळ्या स्वरूपात.

मी येथे कसे कळवतो आमचा परमेश्वर मला वेगवेगळ्या प्रकारे प्रकट झाला आणि निरनिराळ्या रूपांत, इंद्रियांना जवळजवळ काहीच दिसत नाही बाह्य।

मी परत येतो. माझे बालपण, चर्चला अधिक चांगले ओळखण्यासाठी मी कशा पद्धतीने वागलो.

(36-40)

हून आमचा परमेश्वर बहिणीला कसा प्रकट झाला.

जब हमारा प्रभु वयाच्या अडीचव्या वर्षी मला दिसले, ही अनुभूती बाह्य इंद्रियांना तसेच आत्म्याला ही दृष्टीस पडत होती. मी परमेश्वराला स्पष्टपणे पाहिले नाही: मी नाही पाहिले बाह्य इंद्रियांद्वारे की प्रकाशाचे जग जे देवत्वाला वेढले. सर्व उपकारांमध्ये, अगदी माझ्या लहानपणापासून, आमच्या प्रभूमध्ये मला म्हणाले,

किंवा निविदेत बनविलेले, जेव्हा त्याने मला आत्म्याने त्याच्याबरोबर नेले आणि तिथे, आणि सामान्यत: जे काही आहे विलक्षण आले, सामान्यांसाठी इंद्रिये निर्माण झालेली नाहीत शेअर नाही, किंवा कमीत कमी कमी. उदाहरणार्थ, जेव्हा मी जिवंत असतो आमच्या परमेश्वरा, ते शरीराच्या नजरेतून नव्हते. जेव्हा त्याने मला सांगितले बोलता बोलता शरीराचे कान नव्हते की ते ऐकलं, तो माझा आत्मा आणि माझी समजूत होती, बरं, माझं संपूर्ण इंटिरिअर.

तो तो अनेकदा पुजाऱ्याच्या रूपात प्रकट होत असे.

मी असेही म्हणेन की ज्या रूपात परमेश्वर मला अनेकदा प्रकट झाला आहे. जवळ उदाहरणार्थ, जेव्हा माझ्या लहानपणी सैतानाने माझ्यावर हल्ला केला, तेव्हा आमचा एका पुजाऱ्याच्या आकृतीखाली परमेश्वर मला अनेकवेळा प्रकट झाला. ब्लेडने झाकलेले आणि दोरीने गुंडाळलेले क्रॉस चोरीला गेले छातीवर, शेवटी एखाद्या पुजाऱ्यासारखा जो कपडे परिधान करेल पवित्र मास साजरा करा. जैसे ही मैं मी पाहिलं, मी स्वत:ला त्याच्याकडे ढकललं. त्याचे कपडे होते. इतका चातुर्य आणि पांढरापणा, की ते पसरले त्याच्या भोवती एक मोठी स्पष्टता आहे.

आमचा परमेश्वर माझ्याशी बोलला. ज्या लढाया माझ्याकडे होत्या आणि त्यांना पाठिंबा द्यावा लागेल राक्षस। त्याने मला इशारा दिला आणि म्हणाला, "उठ. तुझं हृदय आणि मन माझ्यासाठी, राक्षस नाही कोणतेही नुकसान करणार नाही. माझा आधार घ्या, माझ्या बाळा, मी लढाईत मी तुमचे रक्षण आणि समर्थन करीन. »

मी ते वीसपेक्षा जास्त पाहिले आहे. पुजाऱ्याच्या आकृतीत, मी आत्ताच म्हटल्याप्रमाणे. ते लक्षणीय होते. ते मला प्रेरणा देण्यासाठी होते, काय झाले खरोखर, खूप आदर, अगाध आदर आणि एकात्मता परमेश्वराच्या सेवकांबद्दल आदर; आणि जसे की आमच्या प्रभूला माहित होते की माझ्याकडे अनेक व्यवसाय असतील त्यांना सामोरे जाण्यासाठी मला जपून ठेवावे अशी त्याची इच्छा होती. सर्व मानवी आपुलकी आणि सर्व मानवी आदर, मी म्हणत नाही केवळ कबुलीजबाबात, परंतु विशेषत: मुलाखतींमध्ये जे मला त्यांच्याबरोबर एक-एक करून ठेवावे लागेल. देवाची इच्छा होती की मी त्यात कधीही मानवी कपडे घालू नयेत, पण त्यांना देवात आणि देवाला त्यांच्यात सामावून घ्या.

तो अनेकदा त्याच्या नैसर्गिक रूपात त्याला दिसला आहे, आणि त्याहीपेक्षा जास्त वेळा, तो तिला न दाखवता तिच्याशी बोलला.

आमच्या परमेश्वराने मला अनेकदा सांगितले आहे त्याच्या नैसर्गिक आकृतीखाली दिसला, आणि जसा तो त्याच्यात होता आपल्या प्रेषितांबरोबर नश्वर जीवन. त्याच्याकडे मी अजूनच जास्त वेळा असतो, मला न दाखवता आणि मी काहीही न डगमगता बोललो, नाही. माझ्या अंतःकरणातील त्या श्रवणाला आणि भावनेला त्याचा दृष्टीकोन बनविणे संवेदनशील उपस्थिती, जसे एखाद्याला वाटते, उदाहरणार्थ, उपस्थिती एक मित्र जो पूर्णपणे आणि कोमलपणे प्रेम करतो आणि जो आपल्याकडे येतो रात्री भेट द्या. तुमच्याकडे आग नाही, मेणबत्ती नाही, मित्र नाही अधिक। तुम्ही तुमच्या मित्राला त्याच्या आवाजाच्या उच्चारावरून ओळखता, जे काही करत नाहीस.

दिसत नाही. ताबोडतोब तुम्ही त्याला नावाने हाक मारता आणि तुमच्या मनात त्याच्याबद्दल असलेले प्रेम पसरते. आपल्या हृदयात आणि आनंदात, कारण आपल्याला वाटते की तुमचा मित्र उपस्थित आहे, जरी आपण त्याला पाहत नाही. माझ्याबाबतीत हेच घडले आहे. आमच्या प्रभू, काही उपरोधिक गोष्टींमध्ये जे साधर्म्य दर्शवितात मी नुकतेच दिलेले उदाहरण खूप आवडले.

देखावा चमकत्या क्रूसाचा, आणि नंतर राज्यातील आमच्या प्रभूचा जिथे त्याला पिलाताने लोकांसमोर सादर केले.

पण इथे काहीतरी आहे. अधिक विशेष. वयाच्या सातव्या ते आठव्या वर्षी मी होतो. सहसा शेतात गायी ठेवण्यासाठी एकटे आणि हीथर। एके दिवशी मी स्वत:ला एका विस्तीर्ण शेतात सापडलो; मी जिवंत आहे. अचानक फर्ममेंटमधून एक मोठा क्रॉस बाहेर आला कारण जेथे परमेश्वराला क्रूसावर चढवले गेले ते असू शकते. मला ते सगळं सोनं, इतकं शुद्ध आणि तेजस्वी सोन्याचं वाटत होतं, की ते विजेच्या झगमगाटाने जसे होते तसे फुटले तारे। हा क्रॉस बाहेर पडू लागला वाहून नेल्याप्रमाणे स्थिरहोणे आणि पृथ्वीवर उतरणे एक देवदूत. मी जिथे होतो त्या शेताच्या कोपऱ्यात तिने स्वत:ला खाली उतरवले. मी धावत गेलो, माझे दोन्ही हात वर केले, जणू काही माझ्याकडे ते स्वीकारायचे होते आणि मोठ्याने रडत होते आणि माझी सर्व शक्ती: हे सुंदर क्रॉस! जे मी पुन्हा सांगितले कित्येक वेळा, मी ज्या ठिकाणी होतो त्या ठिकाणी असेपर्यंत त्याला देवदूताने जमा केलेले पाहिले होते; पण जेव्हा मी त्यात होतो जागा, ती आता क्रॉस नव्हती: मी एक पेंटिंग पाहिले एका माणसाचे मोठेपण, जिथे आमचा परमेश्वर होता ज्या राज्यात पिलाताने त्याला लोकांसमोर सादर केले, म्हणे: एकसे होमो, हा माणूस आहे. देवदूताने धरले माझ्या समोर उभं राहून चित्र काढणं. मी एक म्हणून राहिलो. अशी व्यक्ती ज्यावर खटला चालवला जातो, दोषी ठरवले जाते आणि ज्याला जवळजवळ अटक करण्यात आली आहे आपला जीव गेला, फक्त माझ्या तारणहाराच्या आराध्य शरीरावर पाहून जखमा आणि त्याचे टपकणारे रक्त: ते फक्त होते जखम आणि मोठे काळे ट्यूमर; इसका प्यारा शेफ था सगळे चकीत आणि चिडलेले. दु:खाने भारावून गेले हा शो, मला माहित होते की हे पाप आहे ज्याने त्याला या अवस्थेत आणले होते. अचानक आणि कसे ते न कळता चित्र नाहीसे झाले आणि देवदूतही; मी नाही अजिबात जगू नका

: मी खूप व्यथित होऊन दुसर् या बाजूला मागे हटलो. ज्या शेतातून मी निघालो होतो त्या शेतातून मी पाहिलं ओलांडणे।

देखावा विश्वासू आत्म्याच्या अंतःकरणात आमच्या परमेश्वराचा.

माझ्या कडे आगमन प्रथम, मला अचानक दिसणे दिसले माझ्या समोर पांढरे कपडे परिधान केलेली देवदूतांची तुकडी

(41-45)

बर्फासारखा, सोबत सोन्याचे बेल्ट आणि खांद्याचे पट्टे ज्यावर होते लेखी आकडे. एका वर्तुळाप्रमाणे मांडलेले हे देवदूत, माणसाच्या महानतेच्या हृदयाला आधार दिला, ज्यात एक उघडा वाटला, जिथे आमचा परमेश्वर विराजमान होता सिंहासनाप्रमाणे हृदयाच्या टोकाकडे पाय ठेवतात. तो शाही पोशाख परिधान केला होता, त्याचा शाही मुकुट होता डोक्यावर आणि राजदंड उजव्या हातावर. माझं लक्ष पूर्णपणे आमचा विचार करायचा होता या अंतःकरणात प्रभु. शांतता असेल तर त्यावर गोड आणि इतके आल्हाददायक पसरले होते चेहरा, की तिने शांती आणि गोड सांत्वनाची प्रेरणा दिली. तो त्याचे डोळे पाणावले आणि गाढ शांतता ठेवली, जणू काही महामहिम राजा; तो त्याच्या सिंहासनावर विराजमान झाला होता. शाही: देवदूतांनी भजन गाऊन त्याला विजयात नेले त्याची स्तुती आणि महिमा. मला खूप आश्चर्य वाटलं हे सर्व उपकरण. मी देवदूतांना विचारले की या सगळ्याचा अर्थ काय आहे? या गोष्टी; ते मोठ्याने उत्तर दिले, "आमचा राजा च आहे. खऱ्या विश्वासू आत्म्याच्या अंतःकरणात निवास करतो. पहा आणि विचार करा, तो राज्य करणारा राजा म्हणून आहे आणि जो आहे आत्म्याच्या सर्व शक्तींवर नियंत्रण ठेवतो; हे खालीलप्रमाणे आहे त्याचे सिंहासन; तो आपल्या देवदूतांना तेथे येण्याची आज्ञा देतो या आत्म्याचे रक्षण करा. तेथे तो शांततेत विश्रांती घेतो, तो घेतो त्याचा सर्वात लाडका आनंद. देवदूत थांबले. मला या गोष्टी ऐकायला लावण्यासाठी आमच्या परमेश्वराबरोबर, आणि जेव्हा त्या ऐकवल्या जातील बोलले होते, डोळ्याच्या झटक्यात सर्व काही गायब झाले.