1746 Bądź uwielbiony, miłosierny Boże, Ześ się zniżyć raczył z niebios na tę ziemię.

Wielbimy Cię [w] wielkiej pokorze, Ześ raczył wywyższyć całe ludzkie plemię.

(106) W miłosierdziu swym niezgłębiony, niepojęty,

Z miłości ku nam bierzesz sobie ciało,

Z Dziewicy Niepokalanej, nigdy grzechem nie tkniętej,

Bo tak Ci się od wieków upodobało.

Dziewica święta, ta śnieżna Lilija,

Pierwsza wielbi wszechmoc Twego miłosierdzia.

Jej czyste Serce na przyjście Słowa — z miłością się rozchyla,

Wierzy słowom Posłańca Bożego i [w] ufności się utwierdza.

Zdziwiło się niebo, że Bóg się stał człowiekiem,

Ze jest na ziemi Serce godne Boga samego.

Czemuż nie z Serafinem łączysz się, Panie, lecz z grzesznikiem?

0, bo to jest tajemnica miłosierdzia Twego,

Pomimo czystych wnętrzności żywota panieńskiego.

Ześ raczył opuścić tron nieba,

A zniżył się do nędzy naszej, do ludzkiej słabości,

Bo nie aniołom, lecz człowiekowi miłosierdzia trzeba.

Aby godnie wysłowić miłosierdzie Pana,

Łączymy się z Matką Twą Niepokalaną,

(107) Bo wtenczas hymn nasz milszym Ci się stanie — Bo Ona jest spośród aniołów i ludzi wybrana.

Przez Nią, jak przez czysty kryształ,

Przeszło do nas miłosierdzie Twoje,

Przez Nią miły Bogu człowiek się stał,

Przez Nią nam spływają wszelkich łask zdroje.

1747 + Nieskończona dobroć Boża w odkupieniu człowieka

Boże, któryś jednym słowem mógł zbawić światów tysiące, jedno westchnienie Jezusa uczyniłoby sprawiedliwości Twojej zadość, ale Ty, o Jezu, sam podjąłeś tak straszną mękę za nas jedynie z miłości. Sprawiedliwość Ojca Twego byłaby przebłagana jednym westchnieniem Twoim, a wszystkie wyniszczenia Twoje są jedynie

dziełem miłosierdzia Twego i niepojętej miłości. Ty, o Panie, odchodząc z tej ziemi, chciałeś pozostać z nami i pozostawiłeś sam siebie w Sakramencie Ołtarza i otworzyłeś nam na rozcież miłosier dzie swoje. Nie ma nędzy, aby (108) Cię wyczerpała; wezwałeś