misja

Bóg przez Jego wszechmocną łaskę, która uzdrowiła naszą duszę, poprzez to święte ciało Jezusa Chrystusa potwierdza nam tę łaskę, abyśmy żyli nadal w sprawiedliwości, a tym samym prowadzi nas do życia wiecznego.Mówiąc « Ciało Chrystusa » kapłan uczynił znak krzyża z Hostią, aby wyznać, że bierze to samo ciało, które było ofiarowane na krzyżu. Po otrzymaniu Świętej Hostii, powinien medytować chwilę o wielkości tej tajemnicy. Ta medytacja powinna być krótka na Mszy świętej, bo jest dalsze działanie, które musi być zawsze spełnione. Ale ponieważ to zajmuje kilka chwil, kiedy może on przywitać świętego Gościa, należy wypełnić ten czas przez dziękczynienie za niewysłowiony dar właśnie otrzymany. Następuje przyjęcie krwi najświętszej Jezusa Chrystusa, wpuszczając do kielicha okruszyny Hostii konsekrowanej, które mogły pozostać na patenie. W Kościele, zawsze z wielką starannością czuwano , aby cząsteczki świętej Eucharystii były spożyte i nie spadły na ziemię. W Missale Romanum były słowa: « Quid retribuam Domini.. Cóż oddam Panu, za wszystko co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pana », które teraz kapłan odmawiał, przed przyjęciem Krwi Pańskiej. W Nowym Ordo bł.Pawła VI są słowa : « Krew Chrystusa niech mnie strzeże na życie wieczne », które kapłan wypowiada, spożywając ze czcią Krew Pańską z Kielicha. Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej, dz.cyt. s.109. . Kapłan biorąc drogocenną krew spożywa ją, bo to on sam musi spożywać ofiarę Jezusa Chrystusa pod dwiema postaciami. Po przyjęciu Sakrametu Krwi Pańskiej, kapłan mówi: « Krew Chrystusa niech mnie strzeże na życie wieczne ». I w skupieniu dziękuje Panu za ten dar niewysłowiony. Mój ulubiony Psalm? « Cóż oddam Panu za wszystko, co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pańskiego. Moje śluby, złożone Panu, wypełnię przed całym Jego ludem. Drogocenną jest w oczach Pana śmierć Jego czcicieli. O Panie, jam Twój sługa, syn Twojej służebnicy: Ty rozerwałeś moje kajdany. Tobie złożę ofoarę pochwalną i wezwę imienia Pańskiego » .Słowa są z Psalmu 115,12-17. W jaki sposób rzeczywiście podziękować za tyle łask, i co może kapłan zrobić z wdzięczności? Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pańskiego. Pan sam znalazł dla pytającego odpowiedź, która sama tylko jest godna Jego: Msza święta, to jest właśnie ten Kielich Zbawienia! Obdarzając kapłana tak wielką łaską uczestnictwa w Kapłaństwie Chrystusa Zbawiciela, dał mu zarazem i tę możliwość odpowiedniego złożenia dziękczynienia: Dał mu to, weźmie kielich zbawienia i podniesie go do swoich ust, aby wypić jego zawartość. Ale jednocześnie jest napisane, że « cenna jest w oczach Pana śmierć Jego czcicieli ». Czyli, że do wdzięczności i wzniesienia kielicha, należy być gotowym oddać wszystko. Bo ten kielich Chrystusowy jest pamiątką Jego męki i śmierci. « Ojcze, oddal ode Mnie ten kielich, ale nie to, co Ja chcę, ale co Ty, niech się stanie ». Kielich oznacza odtąd zazwyczaj kielich cierpienia, i kapłan, który chce zjednoczyć się z Jezusem Chrystusem, jest też wezwany, aby uczestniczyć w kielichu jego cierpień. On wie, że nie koniecznie musi to być krwawe męczeństwo, nie zawsze konieczne jest, aby przelał swoją krew. Jeśli jednak obecnie narażony jest na sprzeczności i prześladowania bardziej subtelne, musi skorzystać z tej okazji, aby być w stanie powiedzieć, w zależności od Prawdy Chrystusowej: będę cierpieć, jak autor tego Psalmu: « Ufałem, nawet gdy mówiłem: Jestem w wielkim ucisku. Powiedziałem w swym przygnębieniu: Każdy człowiek kłamie! ». Ps 115,10n. Tylko Jezus Chrystus mówi zawsze prawdę, bo On jest prawdą. On jest autorem i tych słów i naszego zbawienia, Jezus Chrystus nasz Pan i Zbawiciel, z którym mamy wszystko, czego potrzebujemy, aby chwalić Boga i dziękować Mu. Kielich z jego krwią jest Kielichem błogosławieństwa, który był ofiarowany przez Boskiego Zbawiciela w dziękczynieniu. Jego Ofiara Najświętsza jest Ofiarą uwielbienia i dziękczynienia. Jest w tym Kielichu wszystko zawarte, co jest potrzebne, aby uczestniczyć w godnym Boga dziękczynieniu. Imię Chrystusa wezwę, INVOCABO NOMEN CHRISTI, imię naszego Pana. Z tego świętego wezwania imienia Chrystusa, i wzniesienia kielicha zbawienia mojego Boga, który obiecał zaspokoić wszelkie pragnienia ludzi, wyczerpnę wszystkie potrzebne łaski, aby « moje śluby, złożone Panu, wypełnić przed całym jego ludem ».Ps 115,18 Zaufanie w Bogu jest pewne, aby znaleźć wszystkie niezbędne pomoce na wszystkich naszych drogach. Demon nie zwycięży przez swoje podstępy, świat, który uwodzi swoją pożądliwością i ciało, które się psuje swoją miękkością i lekkomyślnością, wszystko to pzezwyciężę z ufnością w imię Pana. « Miłuję Pana, albowiem usłyszał głos mego błagania, bo ucha swego nakłonił ku mnie w dniu, w którym wołałem. Oplotły mnie więzy śmierci, dosięgły mnie pęta Szeolu, popadłem w udrękę. Ale wezwałem imienia Pańskiego: O Panie, ratuj moje życie! » Ps 116,1-4. Ten Psalm zapowiada również, że przez łaskę Boga wszystko jest możliwe: « Będę chodził w obecności Pańskiej w krainie żyjących ». Ps 116,9. Dlaczego? Bo « Pan jest łaskawy i sprawiedliwy i Bóg nasz jest miłosierny ». Ps 116,5. To uczestnicząc w cierpieniach Jezusa Chrystusa, pozostajemy najbardziej zjednoczeni z Boskim Zbawicielem i Jego drogocenną krwią, która zachowa nasze dusze do życia wiecznego. Kapłan robi oczyszczenie kielicha i ust swoich, aby stało się tak, że nie pozostaje nic z ciała i krwi Jezusa Chrystusa, na zewnątrz. Ta czynność nazywa się oczyszczaniem. W ciągu pierwszych dwunastu wieków, zdaniem liturgistów, ablucji powszechnie nie czyniono.

Ale dla większego szacunku i większej ostrożności nia, kapłani myśl pasuje do podjęcia ablucji, w którym mogą być pewne cząstki ciała i krew Jezusa Chrystusa. Papież Innocenty III, piętnaście albo szesnaście lat po Traktacie z tajemnic, napisał w roku 1212, że kapłan musi zawsze dokonać ablucji z winem, mówiąc: « Panie, daj nam czystym sercem przyjąć to, co przyjęliśmy ustami, i dar otrzymany w doczesności niech się stanie dla nas lekarstwem na życie wieczne ». Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej, dz.cyt.s.110. W Missale Romanum,dz.cyt. s.395 jest jeszcze «Corpus tuum quod sumpsi, et Sanguis, quem potavi, adhaerat visceribus meis: et praesta; ut in me ne remaneat scelerum macula, quem pura et sancta refecerunt sacramenta ». Prośba o to, aby Ciało i Krew, które przyjąłem przylgnęły do moich wnętrzności tak, aby żadna nieczystość nie mogła pozostawać tam, gdzie czysty i święty sakrament został położony. Kościół tutaj wzywa kapłana do dalszych modlitw, aby kontynuować duchową komunię, która musi podtrzymywać duszę w zjednoczeniu z Bogiem przez żywą wdzięczność za Jego łaski, i wielką uwagę na to wszystko, co może go zatrzymać w tej materii. Według rzymskiego Mszału, kapłan powiedział cicho tę ostatnią modlitwę. To jest fakt, że nie każda modlitwa będzie idealnie dostosowana do wszystkich tych, którzy są obecni, a więc nie było konieczności, aby powiedzieć ją głośno. Ale głęboka medytacja, która towarzyszy Komunii świętej, powinna inspirować lepiej do przyswajania ciszy i kontemplacji, i prowadzć i do przekonania, że boski sakrament zewnętrznie przyjęty przez usta jest użyteczny tylko wtedy, kiedy dusza odbiera i karmi się nim duchowo. Duchowe karmienie naszej duszy jest bardzo istotne, aby wyciągnąć z tego boskiego pokarmu siłę, której my potrzebujemy w naszych słabościach, w naszych naturalnych skłonnościach i wszystkich naszych nieszczęściach, gdzie chcemy znaleźć lekarstwo, które da nam wsparcie w całym tym życiu aż do wieczności. « Twoje ciało, które otrzymałem, Panie mój, i krew, którą piłem, niech zostaną przymocowane do moich wnętrzności; dokonaj Panie przez Twoją łaskę, aby we mnie nie pozostał żaden ślad po moich grzechach, bo zostałem nakarmiony przez tak czyste i tak święte sakramenty; Ty, który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen ». To, co jest postacią ciała i krwi Pańskiej, musi się zatrzymać w naszym żołądku do wytrawienia i wytworzenia soków, które są rozmieszczone w innych częściach ciała. Powinno sią również mieć tę świadomość, że ciało i krew Jezusa Chrystusa, które są pokarmem naszych dusz, dołączają do naszego ciała i do naszej duszy także, aby więcej było w nas miłości, bo nasze uczucia i nasze wnętrze są duchowe; i że nasza miłość do Boga i do bliźnich będzie bardziej rozpowszechniona i przekazana do wszystkich wydziałów i zakamarków naszej duszy, aby je ożywić życiem łaski. Tak, że usunięte będą we mnie wszelkie plamy grzechu. Przyjęte jedzenie dobrze strawione przywraca ciało siłę i moc, tak że wydaje się być wolne od choroby. Kapłan prosi, aby jego siły duchowe zostały naprawione tak, na mocy świętego ciała, aby nie było już żadnego śladu w nim po grzechach, które się dostały jako zło do naszych dusz.

Po komunii osobistej kapłan podaje Komunię świętą wiernym, którzy do niej przystępują, mówiąc: « Ciało Chrystusa ». Wierny, który przyjmuje, mówi: « Amen ». Tu jest właściwy czas, aby zgromadzenie wiernych, wszyscy, którzy chcą wziąć udział w uczcie przy świętym stole, to uczynili. I tak to jest obecnie. Ale istniały czasy kilku wieków, że Komunia święta była udzielana wiernym, po zakończeniu Mszy świętej, czyli po błogosławieństwie i odczytaniu fragmentu Ewangelii świętego Jana. To jest rzeczywiście właściwe, aby uczestniczący wraz z księdzem w ofierze Mszy świętej, przyjmowali Komunię świętą wnet po tym, jak uczynił to Kapłan. Prawdą jest, że w pierwszych wiekach często tak właśnie było: rozdzielano Komunię świętą wiernym, którzy brali udział w Najświętszej Ofierze. W czasach prześladowań, tym, którzy chcieli mieć pociechę uczestniczenia codziennie w Eucharystii, a nie mogli brać udziału, przynoszono do domu i tam Ją przyjmowali. Ale w czasach, w których we Mszy świętej brały udział duże ilości wiernych, zaczęto udzielać Komunii świętej osobno, po zakończeniu Mszy świętej. Dziwne nam się to wydaje, ale tak było, być może dlatego, że wtedy ci, co nie mogli przystępować do Komunii św. Na przykład rozwodnicy żyjący w nowych związkach, nie czuli się wtedy zbytnio jakby wskazani, że im nie wolno Komunii św. Przyjmować. Kościół uniknął wtedy, być może świętokractwa, które współcześnie się dokonuje nieraz. Może i teraz, mądrość Kościoła znajdzie wyjście według Ewangelii z tego zamieszania, które po Synodzie specjalnym i przed Synodem zwyczajnym w październiku 2015 na temat Małżeństwa katolickiego i Rodziny chrześcijańskiej w dobie nowej Ewangelizacji, znajdzie rozwiązanie, choćby takie jakie już kiedyś było w Kościele, jak się tutaj dowiadujemy.

Odmawiano wówczas: Confiteor Deo, Spowiadam się Bogu it. Ten sam co na Mszy świętej i kapłan zwrócony do ludu mówił: Misereatur ..: Niech się zmiłuje nad wami, itd.; Indulgentiam itp. Przebaczenia, odpuszczenia i darowania grzechów, niech wam udzieli Bóg wszechmogący: Ojciec i Syn i Duch Swięty. Amen. Ci, co nie uzyskali rozgrzeszenia w sakramencie pokuty, nie mogli w ten sposób uzyskać dostępu do Komunii świętej. Tego rodzaju tzw. Spowiedz powszechna gładzi jedynie grzechy lekkie.

Kapłan zwrócił się do tych, którzy mają przystąpić do Komunii świętej, trzymając w lewej ręce puszkę, mówiąc: Ecce Agnus Dei, Ecce qui tollit peccata mundi, Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata, błogosławieni, którzy zostali wezwani na ucztę godów Baranka; i następnie trzy razy: Domine, non sum dignus, itp, Panie nie jestem godzien, abyś wszedł do serca mego, ale powiedz tylko słowo a będzie uzdrowiona dusza moja. Następnie kapłan daje Komunię świętą mówiąc: Corpus Domini nostri Jesu Christi custodiat animam Tuam in vitam aeternam. Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa niech strzeże duszy twojej na życie wieczne.OBRZEDY ZAKONCZENIA: Modlitwa po Komunii i Błogosławieństwo. Rozesłanie.

Kapłan, który zakończył udzielania Komunii świętej zgromadzeniu wiernych i dokonał ablucji, odmawia modlitwę zwaną Postcommunią, i udziela Błogosławieństwa na zakończenie.

« Pan z wami » : zgromadzenie: « I z duchem twoim ».

« Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Swięty », czyniąc znak krzyża, lub trzy znaki(biskup) nad ludem. Zgromadzenie: « Amen ».

Diakon, lub sam kapłan, jeśli nie ma diakona: « Idźcie w pokoju Chrystusa » : zgromadzenie: « Bogu niech będą dzięki ».

Kapłan całuje ołtarza i odchodzi do zakrystii, jeśli jest asysta, to podobnie jak na początku poprzedza go ona, a na pierwszy miejscu niesiony jest Krzyż Pański. Nie mógłby kapłan błogosławić zgromadzenia, gdyby nie źródło błogosławieństwa, którym jest Chrystus Ukrzyżowany. W słowie błogosławieństwa, jego źródłem ostatecznym jest Trójca Przenajświętsza: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Swięty. Kapłan zresztą wyraża w nim, życzenie Błogosławieństwa Bożego dla ludu wiernego. Bóg sam powiedział Mojżeszowi: « Powiedz Aaronowi i jego synom: tak oto macie błogosławić Izraelitom. Powiecie im: Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem. Tak będą wzywać imienia mojego nad Izraelatami, a Ja im będę błogosławił ». Lb 6,23-27. Swięty Paweł Apostoł dodaje takie oto życzenie, ze strony Kościoła: « Sam Bóg pokoju niech was całkowicie uświęca, aby nienaruszony duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana nasuego Jezusa Chrystusa. Wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona. Bracia, módlcie się także i za nas! ». 1Tes 5,23-25. « A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie ». Flp 4,7

Refleksje o czytaniu Prologu Ewangelii według św. Jana. J 1,1-14

Na zakończenie Mszy świętej w języku łacińskim. Missale Romanum, dz.cyt. s.397. Przed Soborem Watykańskim II, Liturgia Słowa nie była tak wielce zastawiona Słowem Bożym, jak to jest teraz. Ale Prolog Ewangelii świętego Jana był odczytywany po Każdej Mszy świętej. Jest to słowo o Słowie, « które stało się ciałem i zamieszkało wśród nas ». J 1,14 Nie będziemy tutaj zastanawiać się skąd, odkąd, i dlaczego tak było, ani dlaczego już więcej w Nowym Ordo Missae nie czyta się tego Prologu.

Specjaliści od Liturgii być może już to gdzieś wyjaśnili, a nie uważam, abym miał ku temu wymagane kompetencje. Także i to, co poniżej napiszę poddaję pod weryfikację osób kompetentnych w Kościele, i przyjmę z szacunkiem ich zdanie, gdyż jest to tylko moje przemyślenie i propozycja, bez innych pragnień, jak tylko służenie Sprawie Bożej.