24

Homilia św. Bazylego Wielkiego, biskupa (Homilia 20, o pokorze, 3)

Ten, kto się chlubi, niech się chlubi w Panu. ,,Niech się nie szczyci mędrzec swą mądrością, siłacz niech się nie chelpi swą siłą ani bogaty niech się nie przechwala swym bogactwem. Czymże jest więc prawdziwa chwała i w czym człowiek odnajduje swą rzeczywistą wielkość? A oto co mówi Bóg:

,,Ten, kto się chlubi, niech się chlubi tym, że Mnie poznaje, iż Ja jestem Pan".

Godność człowieka, jego chwała i majestat polega na poznaniu tego, co naprawdę wielkie, na przylgnięciu do tej wielkości i szukaniu chwały u Pana chwały, zgodnie ze słowami apostoła: ,,Kto się chlubi, niech się w Panu chlubi". Tenże Apostoł mówi, iż ,,Chrystus stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwościa, i uświeceniem, i odkupieniem, aby jak to jest napisane, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi". To jest bowiem doskonała i pełna chluba, gdy ktoś wynosi się nie z powodu własnej sprawiedliwości, bo wie, że jej naprawdę nie posiada, lecz swoje usprawiedliwienie opiera wylącznie na wierze w Chrystusa Pana. Paweł Apostoł w tym się właśnie chlubi, że ma za nic swoją sprawiedliwość, a szuka tej, którą otrzymał przez Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga i wynikającą z wiary.. Przez nią pragnie poznać Chrystusa i moc Jego zmartwychwstania oraz swoje wespół uczestnictwo w Jego cierpieniach. Taką sprawiedliwością przyobleczony chce naśladować śmierć Chrystusa, by w ten sposób dojść jakos do powstania z martwych.

I tu upada wszelka wyniosłość pychy. Nic ci, o człowieku, nie pozostawiono, z czego mógibys się chlubić. Cała twoja chwała i nadzieja w tym, abyś uśmiercił wszystko, co twoje, i szukał przyszłego życia w Chrystusie, ponieważ zaś już mamy zaczątki tego życia, możemy się chlubić i trwać w nadziei, żyjąc całkowicie z łaski i daru Boga. ,,Albowiem to Bóg jest w nas sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z (Jego) wolą". On swoją mądrość, którą przoznaczył dla naszej chwały, objawi przez Ducha Swiętego. Bóg udziela nam w pracy siły i odwagi. ,,Pracoważem więcej od wszystkich - powiedział św. Paweł - wszakże nie ja, ale łaska Boża, która jest ze mną. Bóg wyrywa człowieka z niebezpieczeństw wbrew wszelkiej ludzkiej nadziei. ,,Sami w sobie - mówi Apostoł - mieliśmy wyrok śmierci, abyśmy nie pokładali ufności w samych sobie, lecz w Bogu, który wskrzesza umarłych. On to nas wyrwał i wyrywa z tak wielkiego niebezpieczeństwa śmierci. W Nim mamy nadzieję, że nadal będzie nas wyrywał".

 

24