122

Z dekretu o przystosowanej odnowie życia zakonnego, Soboru wat. II Już od początku byli w Kościele mężczyzni jak i niewiasty, którzy chcieli przez praktykę rad ewangelicznych z większą swobodą iść za Chrystusem i wierniej Go naśladować; każdy na swój sposób wiódł życie Bogu poświęcone. Wielu spośród nich, z natchnienia Ducha Swiętego, prowadziło życie pustelnieze lub tworzyło rodziny zakonne, które Kościół chętnie objął swą powagą i zatwierdził. W ten sposób, zgodnie z zamiarem Bożym, powstała przedziwna rozmaitość wspólnot zakonnych, które wydatnie przyczyniły się do tego, że Kościół jest nie tylko ,,przysposobiony do wszelkiego dobrego dzieła" i ,,gotowy do posługi budowania ciała Chrystusowego", lecz także okazuję się ozdobiony różnymi darami swoich dzieci ,,jak oblubienica przystrojona dla swojego męża", i przezeń daje się poznać ,,wieloraka mądrość Boża. W tak wielkiej zaś różnorodności darów wszyscy ci, co przez Boga wzywani są do praktykowania rad ewangelicznych i wiernieje podejmują, w szczególny sposób Panu się poświęcają, idąc za Chrystusem, który sam czysty i ubogi przez posłuszeństwo ,,aż do śmierci krzyżowej" odkupił i uświęcił ludzi. Tak pobudzeni miłością, rozlaną przez Ducha Swiętego w ich sercach, coraz bardziej żyją dla Chrystusa i ,,dla Jego ciała, którym jest Kościół". Przeto im gorliwiej łączą się z Chrystusa przez takie oddanie samych siebie, które obejmuje całe życie, tym bujniejsze staje się życie Kościoła, a jego apostolat tym obfitsze wydaje plony. Członkowie wszystkich instytutów powinni to zwłaszcza sobie uświadomić, że przez profesję rad ewangelicznych odpowiedzieli na wezwanie Boże w tym znaczeniu, iż nie tylko umarli dla grzechu, lecz także wyrzekłszy się świata, żyją dla samego Boga. Całe bowiem swoje życie oddali na Jego służbę; to stanowi jakąś szczególną konsekrację, która korzeniami sięga głęboko w konsekrację chrztu i pełniej ją wyraża. Ci, co się zobowiązują spełniać rady ewangeliczne, niech przede wszystkim szukają i miłują Boga, który pierwszy nas umiłował, i niech się starają we wszelkich okolicznościach prowadzić życie ukryte z Chrystusem w Bogu; stąd wypływa i doznaje bodźca miłość bliźniego dla zbawienia świata i budowania Kościoła. Miłość ta ożywia także samą praktykę rad ewangelicznych i nią kieruje. Czystość podjętą ,,dla Królestwa niebieskiego", którą ślubują osoby zakonne, należy cenić jako niezwykły dar łaski. Ona bowiem w szczególny sposób daje wolność ludzkiemu sercu, by bardziej rozgorzało miłością do Boga i wszystkich ludzi; dlatego czystość jest osobliwym znakiem dóbr niebieskich i bardzo odpowiednim środkiem, który ułatwia zakonnikom ochocze poświęcenie się służbic Bożej i dziełom apostolstwa. W ten sposób przypominają oni wszystkim wyznawcom Chrystusa owe przedziwne zaślubiny, ustanowione przez Boga, a majace się objawić w pełni w przyszłym świecie, mocą których Kościół ma Chrystusa jako jedynego Oblubieńca.

122