127

Z konstytucji dogmatycznej o objawieniu Bożym Sob.Wat. II Chrystus Pan, w którym całe objawienie Boga najwyższego znajduje swe dopełnienie, polecił Apostołom, aby Ewangelię, przyobiecaną przedtem przez proroków, którą On sam wypełnił i obwieścił własnymi ustami, głosili wszystkim, jako źródło wszelkiej prawdy zbawienia i normy maralnej i przekazywali im dary Boże. Polecenie to zostało wiernie wykonane przez Apostołów, którzy nauczaniem ustnym, przykładami i dokonanymi dziełami przekazali to, co otrzymali z ust Chrystusa, z Jego zachowania i czynów, albo czego nauczyli się od Ducha Swiętego, dzięki Jego natchnieniom, oraz przez tych Apostołów i mężów apostolskich, którzy wspierani natchnieniem tegoż Ducha Swiętego, na Pismie utrwalili wieść o zbawieniu. Aby zaś Ewangelia była zawsze w swej całości i żywotności w Kościele zachowywana, Apostołowie zostawili biskupów jako swoich następców ,,przekazując im swoje stanowisko nauczycielskie". To natomiast, co zostało przekazane przez Apostołów, obejmuje wszystko, co przyczynia się do prowadzenia świętego życia przez Lud Boży i pomnożenia w nim wiary. I tak Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym sam jest, i to wszystko, w co wierzy. Tradycja ta, wywodząca się od Apostołów, czyni w Kościele postępy pod opieka Ducha Swiętego. Zrozumienie przekazanych rzeczy i słów wzrasta bowiem dzięki kontemplacji oraz dociekaniu wiernych, którzy je rozważają w swoim sercu, dzięki głębokiemu, doświadczalnemu pojmowaniu spraw duchowych oraz dzięki nauczaniu tych, co wraz z sukcesją biskupią otrzymali pewny charyzmat prawdy. Albowiem Kościół z biegiem wieków daży stale do osiągnięcia pełni prawdy Bożej, dopóki nie wypełnią się w nim Słowa Boże. Wypowiedzi świętych ojców zaświadczają o istnieniu tej życiodajnej Tradycji, której bogactwa przelewają się w działalność i życie wierzącego i modlącego się Kościoła. Dzięki tej samej Tradycji Kościół rozpoznaje cały kanon ksiąg świętych, w jej świetle samo Pismo święte głębiej jest rozumiane i nieustannie wprowadzane w czyn. Tak więc Bóg, który niegdyś przemówił, rozmawia bez przerwy z Oblubienicą swego umiłowanego Syna, a Duch Swięty, przez którego żywy głos Ewangelia rozbrzmiewa w Kościele, a przez Kościół w świecie, wprowadza wiernych we wszelką prawdę oraz sprawia, że słowo Chrystusowe w nich mieszka w nadmiarze.

127