104
CHRZEST PANSKI rok A—B—-C
Pierwsze czytanie Iz 42,1—4.6—7
Chrystus Sługą,
w którym Bóg
me upodobanie.
—
W Księdze Izajasza znajdują się 4 Pieśni Słucii Pańskiego. W
pierwszej (Iz 42,1-9),
Bóg zapowiada powołanie „Sługi”, tajemniczej postaci proroka i króla.
Otrzymuje on
zadanie głoszenia wszystkim narodom, że Bóg jest wierny swoim obietnicom i skory do przebaczenia. By sprostać tomu zadaniu, Sługa otrzymuje Ducha Bożego. W czwartej Pieśni jawi się On jako Sługa cierpiący, który
wziął na słabie grzech wszystkich
ludzi (Iz 52,13—53,12).
Według
Nowego Testamentu proroctwo to spełniło się
w Chrystusie. Chrystus jest Sługą (dulos
=
niewolnik, sługa).
Maryja nazywa siebie
Służebnicą (dule
=
niewolnica).
Tytuł ten wyraża całkowitą zależność, oddanie i posłuszeństwo Bogu, który jest
i obdarza pełnią
wolności. Chociaż Chrystus zakosztował hańby krzyża,
tytuł ten nie posiada już hańbiącego wydźwięku, stał się tytułem zaszczytnym. Tu mamy najgłębsze korzenie heroicznego aktu Kościoła w
Polsce: oddania się
Matce
Najświętszej w
niewolę miłości za wolność Kościoła a przez Jej ręce w służbę samemu Bogu.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza:
To mówi Pam „Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany
mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo.
Nie
będzie wołał ni podnosił głosu, nie da
słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku. On z
mocą ogłosi Prawo, nie zniechęci się
ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a Jego pouczenia wyczekują wyspy.
