Po wyjściu z niewoli egipskiej Izrael obchodził noc paschalną, noc wyjścia z Egiptu, jako noc czuwania na cześć Pana” (Wj 12,42). Kościół świętuje nową Paschę. Jest nią Chrystus, który „został ofiarowany jako nasza Pascha. Jest On bowiem prawdziwym Barankiem, który zgładził grzechy świata”. Prowadzi nas do rzeczywistej wolności, której znakiem i obietnicą było uwolnienie wybranego narodu z niewali egipskiej. Na powtórne przyjście Chrystusa czekamy z większym niż kiedykolwiek utęsknieniem, gdy obchodzimy Wigilię Paschalną, tę najstarszą i najważniejszą ze wszystkich wigilii.
Zgodnie z bardzo dawną tradycją ta noc powinna być czuwaniem, Wierni, posłuszni upomnieniu Ewangelii (Łk 12,35nn), trzymając w rękach zapalone świece, powin-ni być podobni do ludzi, którzy oczekują swego Pana, aby gdy powróci, zastam ich czuwających i zaprosił do swego stołu.
