273
Siódme czytanie
|
Ez
36,16—l 7a. 18—28
|
Pokropię was czystą wodą i dam wam serce nowe.
— Po zniszczeniu Jerozolimy Bóg skierował do Ezechiela słowa, które tłumaczą przeszłość Izraela
i rzucają światło na jego przyszłość. Gniew Boga to odwrotna strona Jego miłości. Bóg nie może porzucić Izraela, ale go przywiedzie na drogę wierności, a jeżeli to konieczne, to nawet ręką karzącą poprzez cierpienia. Domaga się tego święte imię” Boga, które objawił na Synaju (Jahwe). Ratunek Izraela nie
będzie polegał na zwyczajnym powrocie do ojczyzny. Konieczne jest bowiem jego wewnętrzne nawrócenie
i głęboka odnowa duchowa. Ludzie nie są jednak zdolni przemienić w ten sposób samych siebie. Dlatego Bóg da im serce nowe i ducha nowego. Z tak przemienionym ludem a raczej na nowo stworzonym
— Bóg zwiąże się wiecznym przymierzem (por. Jr 32,37—40).
Nas Bóg na nowo stworzył i zawarł z nami wieczne przymierze w czasie chrztu św.
Dziś w sposób uroczysty i świadomy odnawiamy to przymierze.
Czytanie z Księgi proroka Ezechiela: Pan skierował do mnie te słowa; Synu
człowieczy, kiedy dom Izraela mieszkał na swojej ziemi, wówczas splugawili ją swym postępowaniem i swymi czynami. Wtedy wylałem na nich swe oburzenie z powodu krwi, którą w kraju przelali, i z powodu bożków, którymi go splugawili. I rozproszyłem ich pomiędzy pogańskie ludy, i rozsypali się po krajach, osądziłem ich według postępowania i czynów. W ten sposób przyszli do ludów pogańskich i dokąd przybyli, bezcześcili święte imię moje, podczas gdy mówiono o nich: „To jest lud Pana, musieli się oni wyprowadzić ze swego kraju”. Wtedy zatroszczyłem się o święte me imię, które oni, Izraelici, zbezcześcili wśród ludów pogańskich,
do których przybyli.
