O APOSTOŁACH
CZYTANIE Dz 2, 42-45
Wszyscy trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach, bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby.
HYMN
Chwała wam, Apostołowie, na dwunastu tronach w niebie;
Sam was Jezus przygotował i na krańce posłał świata.
Z was, kamieni drogocennych, On uczynił fundamenty,
Aby na nich wznieść swe Miasto, gdzie Baranek jest światłością.
Cały Kościół was wysławia zaślubiony Chrystusowi,
Wdzięczny wam za nauczanie i za waszej krwi ofiarę.
Kiedy świat dobiegnie kresu, Odkupiciel przyjdzie w chwale;
Otoczony waszym gronem będzie sądził ludzkie czyny.
Więc już teraz was prosńny: Umocnijcie nas modlitwą,
By zasiane przez was ziarno wieczny plon wydało w niebie.
Cześć niech będzie Chrystusowi, który wybrał was na posłów
Miłosierdzia swego Ojca i napełnił Duchem świętym. Amen.
PROŚBY
Posiadając niebieskie dziedzictwo otrzymane od Apostołów, dzięki składajmy naszemu Ojcu za wszystkie Jego dary i wołajmy: Chór Apostołów wysławia Cię, Panie.
Chwała Tobie, Panie, za stół ciała i Krwi Chrystusa, który przekazali nam Apostołowie, bo z niego czerpiemy siłę i życie.
Chwała Tobie, Panie, za stół Twojego słowa zastawiony dla nas przez Apostołów, bo przy nim znajdujemy światło i radość.
Chwała Tobie, Panie, za Twój Święty, zbudowany na fundamencie Apostołów Kościół, bo w nim stajemy się członkami jednego ciała.
Chwała Tobie, Panie, za sakramenty chrztu i pokuty, które powierzyłeś Apostołom, bo przez nie oczyszczasz nas z wszystkich grzechów.
Ojcze nasz.
CZYTANIE 2 Kor 5, 19b-20
Bóg nam przekazał słowo jednania. Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy pesłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!
CZYTANIE
Wiele znaków i cudów działo si przez ręce Apostciów Wśród ludu. Coraz bardziej teź reśla liczba mężczyzn i kobietprzyjmujących wiarę w Pana.
HYMN
Niech śpiewa niebo z radością, a ziemia hymnem odpowie
I Apostołów wysławia obrzędem pełnym wesela.
O światła ziemi prawdziwe, co świat osądzać będziecie,
Pokornym sercem błagamy: Przyjmijcie nasze modlitwy.
Możecie słowem otworzyć lub zamknął niebios podwoje,
Zechciejcie nas wyswobodzić z ciążących więzów przewiny.
Rozkazom waszym podlega wszelkie cierpienie i zdrowie:
Uleczcie słabych z niemocy i w dobru wzrastać pomóźcie.
A kiedy Chrystus powróci, by sądzić ludzkie sumienia,
Niech nas dopuści łaskawie do społeczneści zbawionych.
Niech będzie Bóg uwielbiony za dar waszego świadectwa,
Bo z waszych ust Ewangelia wierzącym niebo otwiera. Amen.
O MĘCZENNIKACH
HYMN
Królu chwalebny wyznawców i męczenników nagrodo,
Tym, którzy Ciebie wybrali, otwierasz niebios podwoje.
Boże, wysłuchaj łaskawie modlitwy pełnej pokory:
Odpuść nam zło popełnione, gdy męczenników sławimy.
Mocnych wywyższasz przez mękę, dla słabych masz miłosierdzie;
Racz nasze winy zapomnieć i obdarz nas przebaczeniem.
Tobie, łaskawy nasz Ojcze, w jedności z Synem i Duchem,
Chwała, majestat, podzięka niech będzie teraz i zawsze. Amen.
II CZYTANIE
Z listu św. Cyprianą biskupa i męczennika (List 6, 1-2)
Trwajcie niewzruszenie w wyznawaniu chwały niebios. Wstąpiliście na drogę łaski Bożej, podążajcie więc mocni duchem, by otrzymać nagrodę. Pan jest waszym wodzem i opiekunem. On bowiem mówi: ,,Oto Ja jestem z wam przez wszystkie dni aż do skończenia świata". O jakże szczęśliwe to więzienie, rozjaśnione waszą obecnością! O szczęśliwe więzienie, które posyła do nieba mężów Bożych! O ciemności, bardziej promienne niż słońce i jaśniejsze niż światło dnia! W nich teraz pozostajecie, świątynie Boże, i uświęceni jesteście wyznaniem Boga. Teraz w waszych sercach rozważajcie wielkie Boże przykazania i naukę z niebios. O nich tylko myślcie, bo przez nie Duch Święty pobudzi was zawsze do znoszenia cierpień. Nie myślcie o śmierci, lecz o nieśmiertelności; nie o czekającej was męce, lecz o chwale wiecznej. Napisane bowiem: ,,Cenna jest w oczach Boga śmierć Jego świętych", a także: ,,Ofiarą dla Bogu jest duch skruszony; sercem skruszonym i pokornym Bóg nie wzgardzi". A na innym miejscu mówi Pismo Boże o mękach, które poświęcają męczenników Bogu, a ich samych uświęcają: ,,Choć nawet w ludzkim rozumiemu doznali kaźni, to ich nadzieja pełna jest nieśmiertelności. Będą sądzić ludy, zawładną narodami, a nad nimi Pan będzie królował na wieki".
Gdy więc rozważacie o tym, że będziecie sądzić i królować wraz z Chrystusem Panem, to równieź i myśl o przyszłej chwale niech wam pomoże wzgarrdzić obecnymi cierpieniami. Od początku świata już tak jest, że zwalcza on sprawiedliwość i ją prześladuje. W pierwszych jego początkach został zabity sprawiedliwy Abel, a potem inni sprawiedliwi oraz prorocy i Apostołowie posłani przez Boga. Im wszystkim Pan dał przykład siebie samego i uczył, że do Jego królestwa mogą się dostać tylko ci, którzy idą tą samą drogą co i On. Powiedział bowiem: ,,Kto miłuje swoje życie, ten je straci, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne". I mówi także:
,,Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle". Także i Święty Paweł nas upomina, że jeżeli pragniemy otrzymać to, co Pan obiecał, musimy we wszystkim Go naśladować: ,,Jesteśmy - mówi - dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy, by też wspólnie mieć udział w chwale",
HYMN
Spiewajmy hymny triumfu i sławmy dzisiaj z radością
Zwycięstwo Bożych wyznawców nad lękiem, bólem i śmiercią.
Jak Chrystus hańbą okryci, samotni wobec cierpienia,
Odważnie znieśli męczeństwo, bo uwierzyli miłości.
Odchodząc z ziemi w udręce wyznali mężnie przed światem,
Że Bóg jest dobrem najwyższym i On im życie przywróci.
A teraz patrzą w oblicze swojego Mistrza i zbawcy,
Gdyż On im bramę otworzył Królestwa wiecznej światłości.
Niech męka sług Ewangelii umocni wiarę Kościoła,
A nam wyjedna obmycie w ożywczej krwi Barankowej.
Wielbimy Ciebie, wszechmocny, za świadków Twojej wielkości;
Majestat, cześć i podzięka niech będzie Trójcy Najświętszej. Amen.
CZYTANIE 2 Kor 1, 3-5
Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga. Jak bowiem obfitują w nas cierpienia Chrystusa, tak teź wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy.
PROŚBY
Przez męczenników, którzy ponieśli śmierć dla słowa Bożego, wysławiajmy naszego Zbawicielu, wiernego Świadka, i wołajmy do Niego:
Zdobyłeś nas Bogu za cenę krwi swojej.
Przez Twoich męczenników, którzy dobrowolnie śmierć ponieśli dając świadectwo wierze, obdarz nas, Panie, prawdziwą wolnością ducha.
Przez Twoich męczenników, którzy przelaną krwią potwierdzili swoje wyznanie wiary, daj, abyśmy zawsze zachowywali nienaruszoną wiarę.
Przez Twoich męczenników, którzy przyjmując krzyż, poszli Twoimi śladami, spraw, Panie, abyśmy mężnie znosili utrapienia życia..
Przez Twoich męczenników, którzy obmyli swe szaty we krwi Baranka, daj, Panie, abyśmy pokonali zasadzki ciała i świata.
Ojcze nasz.
HYMN
Pełni zapału śpiewajmy z radością o męczenników zasługach i czynach,
Bo samo serce przynagla, by sławić niezłomnych w boju zwycięzców.
Świat ich ze wzgardą odrzucił od siebie, choć sam był chwastem bezpłodnym.
Także i oni wzgardzili nim mężnie za Tobą idąc, o Chryste!
Kiedy dla Ciebie znosili udręki, nie było słychać szemrania ni skargi;
Z sercem odważnym i myślą spokojną cierpliwie mękę przyjęli.
Jakże wysłowić wspaniałą nagrodę przygotowaną przez Ciebie dla świętych?
Krew ich przelana jaśnieje purpurą, na czołach wieniec laurowy.
Boże Najwyższy i w Trójcy Jedyny, prosimy Ciebie o win przebaczenie
Abyśmy mogli w pokoju i szczęściu wychwalać Twe miłosierdzie. Amen.
CZYTANIE 1 P4, 13-14
Cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały. Błogosławieni jesteście, jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa, albowiem Duch chwały, Boży Duch na was spoczywa.
PROŚBY
Wspominając godzinę, w której Król męczenników ofiarował swe życie na ostatniej wieczerzy i oddał je za nas na krzyżu, składajmy Mu dziękczynienie i wołajmy: Chryste, nasz Panie, Ciebie wysławiamy .
Wysławiamy Cię, Zbawicielu, bo aż do końca nas umiłowałeś; Ty jesteś źródłem i wzorem wszelkiego męczeństwa.
Wysławiamy Cię, Panie, bo wszystkich grzeszników pokutujących wezwałeś do nagrody życia wiecznego.
Wysławiamy Cię, Panie, bo przelałeś swoją Krew Nowego i wiecznego Przymierza na odpuszczenie grzechów i poleciłeś, aby Kościół składał ją Ojcu w ofierze.
Wysławiamy Cię, Panie, bo w dniu dzisiejszym dzięki Twej łasce wytrwaliśmy w wierze.
Wysławiamy Cię, Panie, bo dzisiaj wielu naszych braci złączyłeś z Tobą w tajemnicy swojej śmierci
Ojcze nasz.
I CZYTANIE
Z Drugiego Listu św. Pawła apostoła do Koryntian 4, 7 5, 8
Bracia! Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostutku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele.
II CZYTANIE
Kazanie św. Augustyna, biskupa.
Dzięki chwalebnym czynom świętych męczenników, którymi Kościół rozkwita na każdym miejscu, przekonujemy się naocznie o prawdziwości śpiewanych słów: ,,Cenna jest w oczach Pana śmierć Jego świętych". Albowiem cenna jest zarówne w naszych oczach, jak i w obliczu Tego, dla którego została poniesiona. Ale zapłatą wszystkich tamtych śmierci jest śmierć Chrystusa. Jakże wiele śmierci nabył swoją śmiercią Ten, który gdyby był nie umarł, ziarno pszeniczne nie doznałoby pomnożenia. Słyszeliście Jego słowa wypowiedziane w obliczu zbliżającej się męki, to jest naszego odkupienia: ,,Jeżeli ziarno pszeniczne wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi owoc obfity". Oto na krzyżu Chrystus dokonał wielkiej wymiany; tam otwarto skarbiec zawierający zapłatę za nas: kiedy włócznia prześladowcy otwarła Jego bok, spłynęło stamtąd wyrównanie za cały świat.
Tak nabyci zostali męczennicy i wyznawcy. Wiara męczenników została udowodniona: świadectwem jest krew. Oddali to, czym ich obdarowano, i w ten sposób wypełnili słowa świętego Jana: ,,On oddał za nas swoje życie. My także winniśmy oddać życie za braci". Mówi Pismo: ,,Gdy z możnym do stołu zasiądziesz, pilnie zważaj, co masz przed sobą, bo i ty masz tyle przygotować". Jakże niezwykły to stół, przy którym sam gospodarz staje się pokarmem. Nikt siebie nie daje za pokarm; czyni tak jedynie Chrystus. Zrozumieli męczennicy, co spożywali i pili, skoro odpłacili tym samym. Lecz jakże mogliby odpłacić, gdyby Ten, który dał pierwszy, nie udzielił im, z czego mogliby odpłacić? Dlatego cóż jeszcze zaleca nam psalm, w którym śpiewaliśmy: ,,Cenna jest w oczach Pana śmierć Jego świętych"? Zastanowił się człowiek, jak wiele otrzymał od Boga. Zobaczył ogrom łaski Wszechmocnego, który go stworzył, który zagubionego odszukał, który odnalezionemu darował, który osłabionego w walce podtrzymał, chwiejącemu się nie ujął wsparcia, który zwycięzcę uwieńczył i sam dał siebie w nagrodę. Rozważył to wszystko człowiek i głośno zawołał: ,,Cóż oddam Panu za wszystko, co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia". Cóż to za kielich? Jest nim gorzki, ale zbawienny kielich męki: kielich, którego chory lękałby się dotknąć, gdyby wcześniej nie wychylił go lekarz. O tym właśnie kielichu słyszymy z ust Chrystusa: ,,Ojcze, jeśli możliwe, oddal ode Mnie ten kielich". O tym samym kielichu mówili męczennicy: ,,Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pana". A czy nie obawiasz się, że zawiedziesz? Nie zawiodę, odpowiada. A czemuż to? Ponieważ ,,wezwę imienia Pana". Jakże mogliby zwyciężyć męczennicy, gdyby nie zwyciężył w nich Ten, który powiedział: ,,Radujcie się, bo zwyciężyłem świat". Sam władca niebios kierował ich myślą i słowem, przez nich zwyciężył na ziemi szatana, a w niebie dał im wieniec chwały.
HYMN
Boże, najwyższu nagrodo i szczęście Twych bojowników,
Skrusz naszych grzechów kajdany, gdy męczennika sławimy.
Przyznał się mężnie do wiary, co w jego sercu płonęła,
kiedy zaś krew swoją przelał, podobny stał się do Mistrza.
Niczym dlań były rozkosze i złudne świata radości;
idąc odważnie na mękę, otrzymał wieczną zapłatę.
Jego modlitwa za nami niech to wyjedna u Ciebie,
abyś nas w niebie obdarzył weselem swoich wybranych.
Tobie, wszechmocny nasz Panie, coś w Trójcy jednym jest Bogiem,
cześć, uwielbienie i chwała niech będzie teraz i zawsze. Amen.
HYMN
Synu Dziewicy i Stwórco swej Matki,
Zrodzony przez Nią w nietkniętej czystości,
Usłysz te hymny śpiewane ku chwale mężnej dziewicy.
Tobie oddana już niebem się cieszy za panowanie nad swoją słabością;
Ciebie wyznając przez ciała męczeństwo świat zwyciężya.
Pełna odwagi, choć śmierci nie pragnąc, przyjęła mękę i liczne cierpienia;
Krew swą przelała, by mogła osiągnąć pokój wieczności.
Boże wszechmocny, przez jej wstawiennictwo uwolnij grzesznych od kary za winy, abyśmy mogli wysławiać Cię zawsze sercem radosnym. Amen.
O PASTERZACH
CZYTANIE 1 P 5, 1-4
Staszych, którzy są wśród was, proszę ja, równieź starszy, a przy tym świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić: paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem, i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada. Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały.
HYMN
Ty jesteś, Chryste, zwierzchnikiem i głową
Wszystkich pasterzy Twojego Kościoła,
przyjmij więc hołdy składane z radością w święto pasterza.
Tyś go namaścił przez dar swego Ducha, aby odważnie wystąpił do boju,
Walcząc o prawdę, a lud święty karmił Twoją nauką.
Ty go wybrałeś, by służył Ci wiernie jako uczestnik Twojego kapłaństwa;
On zaś z miłością otaczał opieką lud odkupiony.
Był przewodnikiem i wzorem dla wiernych, światłem dla ślepych, ratunkiem ubogich,
ojcem roztropnym i wszystkim dla wszystkich tak jak Apostoł.
Chryste, co w niebie nagradzasz zasługi świętych pasterzy i dajesz im chwałę,
Pomóż nam dążyć za jego przykładem drogą zbawienia.
Tobie, o Zbawco i Królu wszechmocny,
Razem z Twym Ojcem i Duchem płomiennym
Cześć, uwielbienie i chwała niech będzie teraz i zawsze. Amen.
HYMN
Kiedy sławimy uroczystym hołdem świętych pasterzy Twojego Kościoła,
Ciebie samego, najwyższy Kapłanie, wielbimy pieśnią.
Tyś ich obdarzył mocą swego Ducha, aby ojcami dla wielu się stali,
Własnym przykładem i Boską nauką wskazując drogę.
Nic nie zdołało zachwiać ich pewności wobec Twej prawdy i Twoich obietnic, skoro żywili niezłomną nadzieję przyszłego szczęścia.
Kiedy ich życie kres swój osiągnęło, pełne zasługi i pracy dla Ciebie,
Dałeś im pokój w niebiańskiej ojczyżnie wśród swych wybranych.
Tobie, o Panie, Królu nad królami, cześć i majestat niech będzie na wieki;
Całe stworzenie niech śpiewa radośnie ku Twojej chwale. Amen.
II CZYTANIE
Z dekretu o posłudze i życiu kapłanów, Soboru watykańskiego II
(rozdz. 3, 12)
Przez sakrament kapłaństwa prezbiterzy upodabniają się do Chrystusa kapłana, będąc sługami Głowy, by jako współpracownicy stanu biskupiego stawiać i budować całe Jego ciało, którym jest Kościół. Już w konsekracji chrztu otrzymali oni, jak wszyscy chrześcijanie, znak i dar tak wielkiego powołania i łaski, że nawet w słabości ludzkiej mogą i powinni dążyć do doskonałości według słów Pana; ,,Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski". Do nabycia zaś tej doskonałości zobowiązani są kapłani ze szczególnego względu, ponieważ poświęceni Bogu nowym sposobem w momencie przyjęcia święceń, stają się żywymi narzędziami Chrystusa wiecznego Kapłana, aby mogli kontynuować przez wieki Jego przedziwne dzieło, które skutecznością płynacą z wysoka odnowiło cały rodzaj ludzki. Ponieważ więc każdy kapłan na swój sposób zastępuje osobę samego Chrystusa, obdarzony jest teź szczególną łaską, aby służąc powierzonym sobie ludziom i całemu Ludowi Bożemu, mógł łatwiej dążyć do doskonałości Tego, którego zastępuje, i aby słabość ludzkiego ciała była uleczona świętością Tego, który stał się dla nas najwyższym Kapłanem, ,,świętym, niewinnym, nieskalanym, odłączonym od grzeszników". Chrystus, którego Ojciec uświęcił, czyli konsekrował, i posłał na świat, ,,wydał samego siebie za nas, aby odkupią nas od wszelkiej nieprawości, i przygotował sobie na własność lud czysty, gorliwy w pełnieniu dobrych uczynków", i tak wszedł przez mękę do swojej chwały. W podobny sposób i prezbiterzy, namaszczeniem Ducha Świętego konsekrowani i posłani przez Chrystusa, umartwiają w sobie uczynki ciała i oddają się całkowicie na służbę ludzi, dzięki czemu mogą postępować w świętości, którą zostali obdarzeni w Chrystusie, aż staną się mężami doskonałymi. Stąd wykonując posługę Ducha i sprawiedliwości, kapłani będą ulegli Duchowi Chrystusowemu, który ich ożywia i prowadzi, umacniając się w życiu duchowym.. Przez same bowiem codzienne święte czynności, jak i przez całe swoje posługiwanie, które wykonują łącząc się z biskupem i prezbiterami, zmierzają ku doskonałości życia. Sama zaś świętość prezbiterów wnosi wiele do owocnego wypełniania ich posługi, jakkolwiek bowiem łaska Boźa może dokonywać dzieła zbawienia przez niegodnych także szafarzy, to jednak Bóg woli okazywać swoje cudowne dzieła w zwykły sposób przez tych, którzy stawszy się bardziej ulegli poruszeniem i kierownictwu Ducha Świętego, mogą, ze względu na swe ściśłe zjednoczenie z Chrystusem i świętość życia, powiedzieć z Apostołem: ,,Zyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus.
II CZYTANIE
Z dekretu o działalności misyjnej Kościoła, Soboru watykańskiego II
Pan Jezus, zanim dobrowolnie oddał swe życie za świat, ustanowił apostolskie posługiwanie oraz przyrzekł zesłać Ducha Świętego, aby był z Nim zespolony w dziele zbawienia, które wszędzie i zawsze miało być uskuteczniane. Duch Święty przez wszystkie czasy cały Kościół jednoczy we wspólnocie i w posłudze, uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne, ożywiając instytucje kościelne, jakby ich dusza, i wszczepiając w serca wiernych tego ducha misyjnego, jakim wiedziony był sam Chrystus. Niekiedy nawet w sposób widoczny uprzedza działalność apostolską, tak samo, jak na różny sposób nieprzerwanie jej towarzyszy i nią kieruje. Pan Jezus na samym początku ,,Przywołał do siebie tych, których sam chciał.. I ustanowił Dwanastu, aby z Nim przebywali i aby mógł ich wysyłać na głoszenie nauki". W ten sposób byli Apostołowie zasiewem nowego Izraela i równocześnie zaczątkiem nowej misji. Następnie, kiedy Chrystus raz na zawsze przez swoją śmierć i zmartwychwstanie dopełnił w sobie samym tajemnic naszego zbawienia i odnowienia wszystkiego, osiagnąwszy jako Pan wszelką władzę na niebie i na ziemi, zanim został wzięty do nieba - założył swój Kościół jako sakrament zbawienia. Apostołów posłał na cały świat, podobnie jak Jego posłał Ojciec, polecając im: ,,Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem". Dlatego na Kościele spoczywa obowiązek rozkrzewiania wiary i zbawienia Chrystusowego, na mocy wyraźnego rozkazu, który po Apostołach odziedziczył stan biskupi, otoczony kapłanami, razem z Następcą Piotra, najwyższym Pasterzem Kościoła; a także na mocy życia, które Chrystus przekazuje swoim członkom. Posłannictwo więc Kościoła uskutecznia się działalnością, przez którą Kościół, posłuszny rozkazowi Chrystusa, poruszony łaską i miłością Ducha Świętego, staje się w pełni obecny dla wszystkich ludzi czy narodów, aby ich doprowadzić do wiary, wolności i pokoju Chrystusowego przez przykład życia, głoszenie Słowa oraz przez sakramenty święte i inne środki łaski, tak aby stała dla nich otworem wolna i pewna droga do pełnego uczestnictwa w misterium Chrystusa.
HYMN
Dzień już zaczęty, wysławiajmy Boga, cześć Mu oddając za wiernego sługę,
Który jaśnieje na porannym niebie jak blask słoneczny.
Święty pasterzu, mądry i pokorny, twoje wspomnienie jest otuchą dla nas,
Skoro przez ciebie Bóg ukazał ludziom, jak ich miłuje.
Wierny Mistrzowi, który cię powołał, strzegłeś owczarni powierzonej tobie,
Pragnąc ją oddać czystą i posłuszną w ramiona Ojca.
Pomnóż w nas wiarę, miłość i nadzieję, prowadź bezpiecznie droga odkupienia,
Byśmy po śmierci mogli się weselić w Królestwie życia.
Hołd uwielbienia Ojcu i Synowi z Duchem płomiennym łaski i pokoju
Który obdarza Kościół pasterzami godnymi chwały. Amen.
HYMN
Złożyłeś, Panie, w dłoniach kapłana moc tajemniczą Twych sakramentów,
Gdy w jego rękach i jego słowach jesteś obecny wśród swego ludu.
Bo chcesz, by uczta Twojej miłości trwała do końca istnienia ziemi,
A Ewangelia była głoszona wszystkim narodom i pokoleniom.
Zapalasz płomień wiary niezłomnej w sercach spragnionych zbawienia ludzi
I dajesz siłę swoim wybranym, aby przed światem wyznali Ciebie.
Umocnij ducha wiernych żniwiarzy, których posyłasz, by plon zebrali,
Bo już dojrzały kłosy na polach Twego królestwa, co przetrwa wieki.
Jedyny Mistrzu, Dobry Pasterzu, bądź pochwalony z wszechmocnym Ojcem
I Duchem Świętym, którym napełniasz dusze wezwanych do Twojej służby. Amen.
HYMN
Oto kapłani Boga najwyższego, których on wybrał na sługi zbawienia,
Święci pasterze wiernie miłujący swoją owczarnię.
Strzegac troskliwie otrzymanych darów, zawsze gotowi na przyjście Chrystusa,
mądrzy i czyści, nieśli w swoich rękach jasne pochodnie.
Pełni czujności stali przy podwojach, aby usłyszeć, gdy Pan zakołacze;
Kiedy zaś przyszedł, dom Mu otworzyli z wielką radością.
Tobie, o Boże, Królu nad Królami, cześć i majestat niech będzie na wieki;
Ciebie niech wielbi pieśnią dziękczynienia całe stworzenie. Amen.
HYMN
Mężu natchniony przez łaskę, promienny wzorze świętości,
Cześć tobie dzisiaj oddając, sławimy Bożą potęgę.
Kapłan najwyższy i wieczny przywrócił Bogu swych braci;
Dając nam Nowe Przymierze, obdarzył ludzkość pokojem.
On ciebie w swojej mądrości uczynił sługą zbawienia,
Abyś i Ojcu dał chwałę i Jego życie ludowi.
Duch cię Najświętszy namaścił i ustanowił pasterzem,
Abyś pokarmem zbawiennym nasycił lud odkupiony.
Kiedy cię Pan ustanowił zwierzchnikiem ludu Bożego,
Byłeś, przez przykład i słowo kapłanem, mistrzem, ofiarą.
Teraz, gdy niebem się cieszysz, Patronem bądź dla Kościoła,
Uproś dla jego owieczek płomienną miłość Chrystusa.
Bóg w Trójcy świętej Jedyny niech przyjmie pieśń uwielbienia,
Ten, który ciebie nagrodził za wierną służbę dla Niego. Amen.
HYMN
Błogosławione serca, które płoną miłością Boga i Jego przykazań;
Błogosławione oczy, które widzą majestat Stwórcy i marność stworzenia.
Błogosławione ręce, które sieją zbawienne ziarno Nowiny Chrystusa;
Błogosławione dłonie namaszczone, co leczą rany balsamem pokoju.
Błogosławione usta pełne wiary, głoszace prawdę o Słowie wcielonym;
Błogosławione stopy, co szukają zbłąkanych owiec wśród cierni pustkowia.
Błogosławieni, którzy własne życie złożyli w darze dla dobra Kościoła;
Błogosławieni słudzy odkupienia, Pasterze ludu Nowego Przymierza.
Błogosławiony jesteś ponad wszystko, jedyny Boże na tronie swej chwały,
Panie wszechświata: Ojcze z Twoim Synem i Duchem Świętym pociechy i łaski. Amen.
HYMN
Szczęśliwy człowiek, który poznał Pana i Jego wielkość pełną majestatu;
Zgłębiając myślą tajemnice Boże, odnalazł prawdę.
Roztropny, szczery, zawsze sprawiedliwy, pokornie służył dziełu odkupienia,
Bo swoją mądrość czerpał z czystych źródeł mądrości wiecznej.
Przez jego wiedzę Bóg oświecał Kościół i strzegł od błędu wśród ciemności świata,
A on tłumaczył z mocą niezrównaną natchnione księgi.
Jak niegdyś uczył słowem i przykładem, niech teraz czuwa nad owczarnia Pańską,
Niech ją prowadzi na pastwiska życia w Królestwie światła.
Dziękujmy Bogu w Trójcy Jedynemu za jasny płomień wiary i miłości,
Za drogę łaski, którą nam objawił przez świętych mistrzów. Amen.
II CZYTANIE
Z dzieła Wilhelma, opata klasztoru św. Teodoryka.
Kiedy poruszą cię, o chrześcijaninie, zbyt głębokie tajemnice twojej wiary, miej odwagę i nie z chęci odrzucenia, ale przez miłość przyjęcia zapytaj: ,,Jak to być może?" To twoje pytanie niech będzie modlitwa twoją, miłością twoją, obowiązkiem i kornym pragnieniem twoim. Niech nie będzie dociekaniem wzniosłości Bożego majestatu, lecz poszukiwaniem zbawienia w miłosiernych zrządzeniach Bożych. A wtedy odpowie ci zwiastun wielkiej rady: ,,Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, On wam przypomni wszystko i doprowadzi was do całej prawdy". Nikt bowiem ,,nie zna tego, co ludzkie, tylko duch, który jest w człowieku; podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży". Dołóż przeto starania, aby otrzymać Ducha Świętego. On, gdy jest wzywany przybywa, a nie mógłby być wezwany, gdyby już wcześnią nie przybył. Wzywany, kiedy przychodzi, niesie z Sobą obfitość błogosławieństwa Bożego. Jest rwącym strumieniem rozweselającym miasto Boże. A jeśli przychodząc, znajdzie cię pokornym i uspokojonym, przejętym czcią wobec słów Pana, spocznie na tobie i objawi ci to, co Bóg Ojciec zakrył przed mądrymi i roztropnymi na tym świecie. Wtedy zaczniesz pojmować to, co Mądrość, będąc na ziemi, mogła powiedzieć uczniom, ale oni nie zdołali pojąć, dopóki nie zstąpił Duch Prawdy, który nauczył ich wszelkiej prawdy. Dla poznania i przyjęcia tej prawdy próżno oczekiwać od kogokolwiek z ludzi tego, czego nie można było przyjąć ani nauczyć się z ust samej Prawdy. Albowiem Ona sama powiada: ,,Bóg jest Duchem". I tak jak ci, którzy Go czczą, winni Go czciń w duchu i prawdzie. Tak też trzeba, aby ci, którzy pragną Go znać i rozumieć, jedynie w Duchu Świętym szukali rozumienia wiary oraz czystej, żywej, nie osłoniętej prawdy. W ciemnościach bowiem i nieświadomościach doczesnego życia, On jest światłem, które oświeca ubogich w duchu, On pociągającą miłością, On ujmująca słodyczą, On drogą człowieka do Boga, On samą miłością miłującego, On pobożnością, On pełną czci dobrocią.
On to objawia wierzącym w miarę wzrostu ich wiary w sprawiedliwość Boźą; daje łaskę po łasce, a po wysłuchaniu wiary głoszonej wiarę, która oświeca.
CZYTANIE
Z konstytucji dogmatycznej o objawieniu Bożym Sob.Wat. II
Chrystus Pan, w którym całe objawienie Boga Najwyższego znajduje swe dopełnienie, polecił Apostołom, aby Ewangelię, przyobiecaną przedtem przez proroków, którą On sam wypełnił i obwieścił własnymi ustami, głosili wszystkim, jako źródło wszelkiej prawdy zbawienia i normy maralnej i przekazywali im dary Boże. Polecenie to zostało wiernie wykonane przez Apostołów, którzy nauczaniem ustnym, przykładami i dokonanymi dziełami przekazali to, co otrzymali z ust Chrystusa, z Jego zachowania i czynów, albo czego nauczyli się od Ducha Świętego, dzięki Jego natchnieniom, oraz przez tych Apostołów i mężów apostolskich, którzy wspierani natchnieniem tegoż Ducha Świętego, na Pismie utrwalili wieść o zbawieniu. Aby zaś Ewangelia była zawsze w swej całości i żywotności w Kościele zachowywana, Apostołowie zostawili biskupów jako swoich następców ,,przekazując im swoje stanowisko nauczycielskie". To natomiast, co zostało przekazane przez Apostołów, obejmuje wszystko, co przyczynia się do prowadzenia świętego życia przez Lud Boży i pomnożenia w nim wiary. I tak Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym sam jest, i to wszystko, w co wierzy. Tradycja ta, wywodząca się od Apostołów, czyni w Kościele postępy pod opieką Ducha Świętego. Zrozumienie przekazanych rzeczy i słów wzrasta bowiem dzięki kontemplacji oraz dociekaniu wiernych, którzy je rozważają w swoim sercu, dzięki głębokiemu, doświadczalnemu pojmowaniu spraw duchowych oraz dzięki nauczaniu tych, co wraz z sukcesją biskupią otrzymali pewny charyzmat prawdy. Albowiem Kościół z biegiem wieków dąży stale do osiągnięcia pełni prawdy Bożej, dopóki nie wypełnią się w nim Słowa Boże. Wypowiedzi świętych ojców zaświadczają o istnieniu tej życiodajnej Tradycji, której bogactwa przelewają się w działalność i życie wierzącego i modlącego się Kościoła. Dzięki tej samej Tradycji Kościół rozpoznaje cały kanon ksiąg świętych, w jej świetle samo Pismo święte głębiej jest rozumiane i nieustannie wprowadzane w czyn. Tak więc Bóg, który niegdyś przemówił, rozmawia bez przerwy z Oblubienicą swego umiłowanego Syna, a Duch Święty, przez którego żywy głos Ewangelia rozbrzmiewa w Kościele, a przez Kościół w świecie, wprowadza wiernych we wszelką prawdę oraz sprawia, że słowo Chrystusowe w nich mieszka w nadmiarze.
HYMN
Nauczycielu wieczny i łaskawy, Chryste, coś twórcą prawa odkupienia,
Ty masz na zawsze, jak wierzymy wszyscy, słowa żywota.
Dobry Pasterzu, władco całej ziemi, daj Kościołowi moc,
by jego słowa były dla świata prawdą jaśniejącą pośród ciemności.
Ty wzbudzasz ludzi o natchnionej mysli, którzy są dla nas jak złociste gwiazdy;
Przez nich tłumaczysz święte tajemnice życia wiecznego.
Chwała niech będzie Tobie, Boski Mistrzu, który napełniasz swoim Duchem mędrców, aby ich wiedza stała się dla wiernych blaskiem poznania.
Ten zaś, którego obchodzimy święto, swoją modlitwą niech nam dopomoże
Zdążać ku Tobie drogą pełną światła, aby Cię wielbić. Amen.
HYMN
Przedwieczne słońce, Boże niepojęty, który swym blaskiem napełniasz stworzenia, najwyższe światło ludzkiego umysłu, Ciebie wielbimy z pokorną miłością.
Zapalasz Boskim ogniem swego Ducha żywe pochodnie natchnionej madrości, by oświecały dla wszystkich pokoleń ścieżki wiodące do zdrojów zbawienia.
Przez swoje sługi, dzięki Twojej łasce, dajesz nam poznać, co sam objawiłeś
I to, co człowiek swą myślą ogarnia, kiedy się zbliża do Ciebie, wszechmocny.
Sławimy dzisiaj męża wielkiej cnoty, który dostąpił świętych obcowania
I dzieli z nimi radosną nagrodę za to, że głosił naukę bez skazy.
Niech on nam wskaże drogę Twojej prawdy, byśmy umieli podążać ku Tobie
i mogli Ciebie wychwalać na wieki, Ojcze najlepszy z Twym Synem i Duchem. Amen.
CZYTANIE
Z dekretu o przystosowanej oclnowie życia zakonnego, Soboru wat. II
Już od początku byli w Kościele mężczyzni jak i niewiasty, którzy chcieli przez praktykę rad ewangelicznych z większą swobodą iść za Chrystusem i wierniej Go naśladować; każdy na swój sposób wiódł życie Bogu poświęcone. Wielu spośród nich, z natchnienia Ducha Świętego, prowadziło życie pustelnicze lub tworzyło rodziny zakonne, które Kościół chętnie objął swą powagą i zatwierdził. W ten sposób, zgodnie z zamiarem Bożym, powstała przedziwna rozmaitość wspólnot zakonnych, które wydatnie przyczyniły się do tego, że Kościół jest nie tylko ,,przysposobiony do wszelkiego dobrego dzieła" i ,,gotowy do posługi budowania ciała Chrystusowego", lecz także okazuję się ozdobiony różnymi darami swoich dzieci ,,jak oblubienica przystrojona dla swojego męża", i przezeń daje się poznać ,,wieloraka mądrość Boźa. W tak wielkiej zaś różnorodności darów wszyscy ci, co przez Boga wzywani są do praktykowania rad ewangelicznych i wiernie je podejmują, w szczególny sposób Panu się poświęcają, idąc za Chrystusem, który sam czysty i ubogi przez posłuszeństwo ,,aź do śmierci krzyżowej" odkupił i uświęcił ludzi. Tak pobudzeni miłością, rozlaną przez Ducha Świętego w ich sercach, coraz bardziej żyją dla Chrystusa i ,,dla Jego ciała, którym jest Kościół". Przeto im gorliwiej łączą się z Chrystusa przez takie oddanie samych siebie, które obejmuje całe życie, tym bujniejsze staje się życie Kościoła, a jego apostolat tym obfitsze wydaje plony. Członkowie wszystkich instytutów powinni to zwłaszcza sobie uświadomić, że przez profesję rad ewangelicznych odpowiedzieli na wezwanie Boże w tym znaczeniu, iż nie tylko umarli dla grzechu, lecz także wyrzekłszy się świata, żyją dla samego Boga. Całe bowiem swoje życie oddali na Jego służbę; to stanowi jakąś szczególną konsekrację, która korzeniami sięga głęboko w konsekrację chrztu i pełniej ją wyraża.
Ci, co się zobowiązują spełniać rady ewangeliczne, niech przede wszystkim szukają i miłują Boga, który pierwszy nas umiłował, i niech się starają we wszelkich okolicznościach prowadzić życie ukryte z Chrystusem w Bogu; stąd wypływa i doznaje bodźca miłość bliźniego dla zbawienia świata i budowania Kościoła. Miłość ta ożywia także samą praktykę rad ewangelicznych i nią kieruje. Czystość podjętą ,,dla Królestwa niebieskiego", którą ślubują osoby zakonne, należy cenić jako niezwykły dar łaski. Ona bowiem w szczególny sposób daje wolność ludzkiemu sercu, by bardziej rozgorzało miłością do Boga i wszystkich ludzi; dlatego czystość jest osobliwym znakiem dóbr niebieskich i bardzo odpowiednim środkiem, który ułatwia zakonnikom ochocze poświęcenie się służbie Bożej i dziełom apostolstwa. W ten sposób przypominają oni wszystkim wyznawcom Chrystusa owe przedziwne zaślubiny, ustanowione przez Boga, a mające się objawić w pełni w przyszłym świecie, mocą których Kościół ma Chrystusa jako jedynego Oblubieńca.
II CZYTANIE
Homilia św. Jana Chryzostoma, biskupa.
Nie bardziej zimnego od chrześcijanina, który nie troszczy się o zbawienie innych. Tutaj nie możesz wymawiać się ubóstwem: oskarży cię bowiem ta, która wrzuciła dwa pieniążki. Piotr mówił: ,,Złota i srebra nie mam". Także Paweł był tak niezasobny, że często odczuwał głód i brak koniecznego pożywienia. Nie możesz także wymawiać się niskim pochodzeniem. Oni także wywodzili się z niższej warstwy i do niej należeli. Nie możesz tłumaczyć się brakiem wyksztalcenia; oni równieź go nie posiadali. Nie możesz wymawiać się chorobą; w takim samym położeniu był Tymoteusz zapadając bardzo często na zdrowiu. Każdy może pomóc bliźniemu, byleby tylko zechciał wypełnić to, co do niego należy. Czyż nie widzicie, jak są potężne, piękne, strzeliste, harmonijne i wysokie te drzewa, które nie dają owoców? Gdybyśmy jednak mieli ogród, daleko bardziej mieć chcielibyśmy jabłonie i owocujące oliwki niż tamte. Tamte bowiem sprawiają przyjemność, ale nie przynoszą pożytku, a jeśli nawet przynoszą, to niewielki. Takimi są ci, którzy troszczą się jedynie o siebie samych. Owszem, nawet takimi nie są, lecz nadają się wyłącznie do spalenia. Wspomniane bowiem drzewa przydatne są do budowy i różnych napraw. Takimi właśnie były owe dziewice, czyste, piękne, skromne, ale za to nikomu nieużyteczne, przeto zostały odrzucone. Jest to los tych, którzy odmawiają Chrystusowi pożywienia. Zauważ, iż żaden z nich nie jest oskarźony z powodu własnych grzechów: cudzołóstwa, krzywoprzysięstwa czy teź czegokolwiek innego, ale o to tylko, że nie był wsparciem dla innych. Takim właśnie był ten, który zakopawszy talent prowadził życie bez zarzutu, ale nieużyteczne dla drugich. I jakże ktoś taki - odpowiedz mi - może być chrześcijaninem? Jeśli zaczyn zmieszany z mąką nie spowoduje fermentacji całego ciasta, to czyż jest on zaczynem naprawdę? Albo czy nazwiemy pachnidłem to, co nie daje zapachu? Nie mów: Nie potrafię wpłynąć na innych. Albowiem jeśli jesteś chrześcijaninem, nie może to nie nastąpić. To co wynika z natury, nie może być z nią sprzeczne. Tak samo i tutaj: oddziaływanie należy do natury chrześcijanina. Nie obrażaj Boga! Gcłybyś powiedział, że słońce niezdolne jest świecić, obrażasz je; gdybyś powiedział, iż chrześcijanin nie może być użyteczny, obrażasz Boga i czynisz Go kłamcą. Latwiej jest bowiem słońcu nie ogrzewać ani świecić niż chrześcijaninowi nie oświecać. Już raczej światło stanie się ciemnością niż to. I nie mów, że to niemożliwością jest, bowiem nie może skryć się światłość chrześcijanina, nie może pozostać w ukryciu tak olśniewający blask.
CZYTANIE
Kazanie św. Augustyna, biskupa
,,Jeszli kto chce iść za Mną, niech zaprze samego siebie, weźmie krzyż swój i mnie naśladuje". Twarde wydaje się i trudne to, co Pan nakazał: Jeśli kto chce iść za Nim, winien się zaprzeć samego siebie. Lecz nie jest trudne ani twarde, skoro nakazuje Ten, który wspomaga i sam sprawia to, co nakazuje.
Prawdziwe oto są słowa, którymi woła do Boga psalmista: ,,Według słów Twoich strzegłem drogi trudnej", ale też prawdą jest to, co sam Pan powiada: ,,Jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie". Co bowiem jest trudne w przykazaniu, miłość czyni łatwym.
Cóż oznacza: ,,Niech weźmie krzyż swój"? Niech przyjmie to, co uciążliwe: tak właśnie niech Mnie naśladuje. Kiedy bowiem zacznie iść za Mną, kierując się w postępowaniu moimi przykazaniami, wielu będzie się sprzeciwiało, wielu zakazywało, wielu odradzało, nawet spośród tych, którzy rzekomo idą za Chrystusem. Z Chrystusem szli ci, którzy zabraniali wołać niewidomemu. Jeśli chcesz iść za Mną, groźby, pochlebstwa czy jakiekolwiek przeciwności przemieniaj w krzyż; cierp, dźwigaj, nie upadaj. Do każdego więc na tym świecie mającym być zbawionym, teraz zaś zbawionym w nadziei: ,, W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni", do każdego, to jest do całego idącego za Chrystusem Kościoła, powiedział Zbawiciel: ,,Kto chce iść za Mną, niech zaprze samego siebie". Cały Kościół, całe ciało, wszystkie członki spełniające odmienne i właściwe sobie obowiązki winny podążać za Chrystusem.
Niech przeto, cały Kościół idzie za Chrystusem, niech idzie Golębica, niech idzie oblubienica, odkupiona i uposażona krwią Oblubieńca. Ma tam swe miejsce nieskazitelność dziewicza, ma miejsce powściągliwość wdów, ma miejsce małżenska czystość. Niech więc poszczególne członki Kościoła idą za Chrystusem, każdy według swego stanu, miejsca i sposobu; niechaj zaprą samych siebie, to jest niechaj zbytnio nie polegają na sobie; niech wezmą krzyż swój, to jest, niech zniosą dla Chrystusa wszystko to, co im świat nałoży.
Niechaj umiłują Tego, który jedynie nie zawodzi, który jedynie nie wprowadza w błąd, który jedynie nie błądzi; niechaj miłują Go, bo prawdą jest to, co obiecuje. Ale ponieważ nie daje natychmiast, stąd niekiedy wiara słabnie. Przetrzymaj, wytrzymaj, przetrwaj, zwłokę spokojnie przyjmij, a tak oto niesiesz swój krzyż.