60

«Deditque discipulis suis, i rozdawał swoim uczniom ». Jezus Chrystus nie podawał Eucharystii do ust Apostołom, jak lubieli to malarze przedstawiać. « MANDUCATE, jedzcie ». Eucharystia została ustanowiona jako sakrament, który może nas nakarmić, i jako Ofiara, w której należy uczestniczyć: przyjmując Eucharystię musisz ją zjeść. Ona była zanoszona chorym w domu, zabierana dla nieobecnych prześladowanych, dla których pójście do kościoła było niemożliwe. Kolejne słowa: « ex hoc omnes, z tego wszyscy ». Nie w tym momencie w Ewangelii jest to wymaganie zawarte, które tradycja zachowała, i one są wyżne, aby polecić, że wszyscy kapłani, którzy celebrują Ofiarę muszą koniecznie komunikować. « Hoc EST ENIM ..., to jest bowiem Ciało moje ». Słowo bowiem nie jest tutaj z Ewangelii, ale z tradycji. Służy ona, jak się wydaje, do podkreślenia trochę bardziej wyraźnie odwołując się do słowa..Jedzcie: To jest Ciało moje. Te słowa Jezusa Chrystusa, który miał prawo zrobić, co chciał, nie mogą pozostawić żadnych wątpliwości w umysłach apostołów, co im powiedział gdzie indziej: « Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata…ciało moje jest prawdziwym pokarmem ». J 6,51b.55. Wierzący chrześcijanie nigdy nie wątpili, że słowa, to jest moje Ciało, wymawiane przez usta Jezusa Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy, lub usta kapłanów, którzy celebrują Eucharystię dokonują dokładnie to, co oznaczają. Więc kiedy to słowo: « enim,bowiem » zostało dodane, było przyjęte. Te słowa (konsekracji) wypowiadał kapłan, trzymając hostię w pierwszych dwóch palcach każdej dłoni, potem kładł ją na ołtarzu i przyklękał, kładąc jedno kolano na ziemi. Potem wstawał i podnosił hostię tak wysoko, jak mógł, patrząc na nią(to samo czynił on również z kielichem, podnosząc go), dając wiernym możliwość dla adoracji, następnie kładł z powrotem na korporał i oddawał cześć z miłością ponownie, zginając kolana. Nie można nie zauważyć od starożytności wymagań dla kapłanów, że powinni zawsze mieć oczy zwrócone na Hostię, i na Kielich, kiedy je podnoszą. Jest to wezwanie do adoracji eucharystycznej od najstarszych czasów i w każdym wieku Kościoła. Mimo, że niewiele wiemy o obrzędach pierwszych wieków, nie możemy ignorować faktu, że Kościół umiłował Eucharystię. Orygenes, kiedy mówi « trzeba czcić słowa Jezusa Chrystusa w Eucharystii i dodaje to znaczy, jak samego Jezusa Chrystusa. Swięty Ambroży mówi: My adorujemy tajemnice ciała Jezusa Chrytusa, który kochał apostołów. Nikt nie spożywa tego Ciała, mówi Święty Augustyn, kto by go wcześniej nie uwielbiał. Wszystkie Kościoły greckie i łacińskie zawsze były przekonane, że po konsekracji sami aniołowie gromadzili się wokół ołtarza, aby czcić Jezusa Chrystusa prawdziwie obecnego. Grecy wyrażali tę prawdę w większości swoich kościołów poprzez obrazy, gdzie Jezus Chrystus jest przedstawiony jako dziecko na płycie lub podstawce, którą my nazywamy pateną. Dionizy, patriarcha Konstantynopola, przedstawia ten temat jako świadectwo, które wysłał do króla we Francji w 1672: Jak ludzie mogliby nie adorować to święte ciało, które jest czczone przez aniołów? Kościół zawsze wymagał od wiernych kultu eucharystycznego, ale wskazywał jednocześnie, kult ten ma prowadzić do jednego: mamy kochać Zbawiciela naszego, być uległymi wobec jego suwerennej władzy i dążyć wszystkimi siłami, aby w ostateczności należeć do Niego na zawsze. Adoracja może odbywać się na zewnątrz w różnych sposób, ale wewnątrz powinna być odpowiedzią na : Będziesz miłował Pana Boga swego, z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich swoich sił. Na zewnątrz odbywa się ona w postawie stojącej lub siedzącej, na kolanach lub krzyżem na ziemi. Różne postawy nic nie znaczą same w sobie i nie rzadko jest to kwestia przestrzegania zwyczajów i wykorzystanie sytuacji, w której ludzie je określają. Stąd pochodzi fakt, że zawsze widać różnice na tym punkcie, a z czasem następuje pewne ustalenie kultu wśród ludzi, którzy mieli na początku takie samo, lub podobne, roszczenie.

W liturgii Greków, i innych późniejszych pisarzy, widzimy wzrost kultu Eucharystii na chwilę przed Komunią. Starożytni pisarze mówią, że była to ceremonia bardzo uroczysta: święte drzwi są otwierane; odsuwane zasłony, które zasłaniały ukryte sanktuarium podczas całego kanonu, i kapłan przedstawia święte tajemnice do adoracji wiernych. Św Chryzostom stwierdził, że należy patrzeć na otwarcie sanktuarium jakoby na otwarcie nieba, aby zobaczyć oczyma wiary Jezusa Chrystusa i chóry aniołów. Saint Germain z Konstantynopola w VIII wieku pisze: « Ceremonia ta nie została przerwana, aż oddano cześć największą pięknemu ciało z tajemnicy krzyża i zmartwychwstania, a kapłan uczynił nad Bożym chlebem na patenie trzy razy znak krzyża w powietrzu ku czci samej Trójcy Przenajświętszej. Kapłan, przez święte podniesienie, nieraz podawał święte tajemnice do adoracji, mówiąc: Święte rzeczy są dla świętych, a wierni odpowiedali: Tylko jeden jest święty, którym jest Jezus Chrystus w niebieskiej chwale. Według św. Pawła, wszystko stworzenie zegnie swoje kolano wobec imienia Jezusa i każdy język wyzna, że Jezus Chrystus jest Panem. Flp 2,10n Widzimy więc, że we wszystkich liturgiach jest wiele aktów kultu Eucharystii, choć nie są one wszystkie wykonywane na kolanach. Oryginalne jest zaś podniesienie i adoracja Eucharystii w Kościele Łacińskim, po słowach konsekracji.

60