164

Z konstytucji dogmatycznej o kościele Lumen gentium, Soboru wat. II Kiedy dopełniło się dzieło, którego wykonanie powierzył Ojciec Synowi na ziemi, zesłany został w dzień Pięćdziesiątnicy Duch Swięty, aby Kościół ustawicznie uświęcał i aby w ten sposób wierzący mieli przez Chrystusa w jednym Duchu dostęp do Ojca. On to właśnie jest Duchem życia, czyli źródłem wody tryskającej na życie wieczne. Przez Niego Ojciec ożywia ludzi umarłych na skutek grzechu, zanim śmiertelne ich ciała wskrzesi w Chrystusie w dniu ostatecznym. Duch mieszka w Kościele, a także w sercach wiernych jak w światyni: w nich przemawia i daje świadectwo przybraniu za synów. Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy i jednocząc we wspólnocie i posłudze, uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne i przy ich pomocy nim kieruje, oraz owocami swoimi go przyozdabia. Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej odnowie i ustawicznie go odnawia, i prowadzi do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem. Albowiem Duch i Oblubienica mówią do Pana Jezusa; ,,Przyjdź! Tak to, cały Kościół okazuję się jako lud zjednoczony jednością Ojca i Syna i Ducha Swiętego. Ponadto ten sam Duch Swięty nie tylko przez sakramenty i posługi uświęca i prowadzi Lud Boży oraz cnotami go przyozdabia, ale ,udzielając każdemu jako chce" darów swoich, rozdziela między wiernych wszelakiego stanu także szczególne łaski, przez które czyni ich zdatnymi i gotowymi do podejmowania rozmaitych dziel lub funkcji mających na celu odnowę i dalszą pożyteczną rozbudowę Kościołą zgodnie ze słowami:, ,,Każdemu... dostaje się objaw ducha dla ogólnego pożytku". A ponieważ te charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej zwyczajne, a szerzej rozpowszechnione, są nader stosowne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze.

164