163

Z dzieła św. Bazylego Wietkiego, biskupa. Czyż nazwy Ducha Swiętego nie napełniają nas uniesieniem i nie kierują myśli ku górze. Ku Niemu, który przewyższa wszystko! Bo jest nazwany Duchem Bożym, Duchem prawdy, który pochodzi od Ojca, Duchem miłości i Duchem mocy. Duch Swięty: To Jego własne i szczególne imię. Ku Niemu zwracają się wszyscy, którzy pragną uświęcenia. Jego pożądają wszyscy, którzy żyją cnotliwie: swoim tchnieniem ożywia ich i wzmacnia, aby doszli do celu odpowiadającego ich naturze. Jest on źródłem uświęcenia i światłem dla umysłu. Każdej istocie rozumnej udziela niejako ze swej jasności, aby mogła dojsć do prawdy. Niedosiężny z natury, daje się pojąć, dzięki swej dobroci. Napełnia wszystko swoją mocą, ale udziela się tylko tym, którzy są tego godni, a daje się im nie jednakowo, lecz dostosowuje swe działanie do wielkości ich wiary. Prosty w swej istocie, różnoraki w mocy, całą istotą pomaga każdemu, lecz całą istotą jest wszdzie obecny. Rozdaje każdemu, a sam nie doznaje uszczerbku. Cały nam się udziela, a sam pozostaje nienaruszony. Podobnie jak promień słońca udziela każdemu swego blasku i każdy nim się cieszy, jak gdyby do niego tylko należaą, a przecież oświeca równocześnie ziemię i morze, i całą przestrzeń wypełnia. Tak też i Duch Swięty jest obecny w każdym, kto zdolny Go przyjąć, tak jak gdyby tylko o niego sami chodziło, a pozostając niezmienny, każdemu daje się na miarę jemu potrzebną. Wszystkim też, którym się udziela, daje się w pełni, na ile tylko pozwala Mu ich ograniczona natura. On pozostaje nieograniczony, on kieruje serca ku górze, prowadzi słabych jak za rękę, a postępujących naprzed doskonali. On oświeca tych, którzy są czyści od wszelkiej skazy, a przebywając z nimi czyni ich ludźrni duchowymi. Ciała przejrzyste i nieskażone jaśnieją w zetknięciu z promieniem światła ; same jarzą się blaskiem i innym tego blasku z siebie udzielają. Podobnie też dusze, noszące w sobie Ducha, są przez Niego oświecone, stają się uduchowione i łaską oświecają innych. Stąd bierze się początek widzenia przyszłości, wnikanie w tajemnice i zrozumienie rzeczy ukrytych, rozdzielanie darów, życie niebiańskie i udział w chórach anielskich. To jest także źródłem nieustającej radości, trwanie w Bogu i upodobnienie się do Niego, a wreszcie dar, ponad który nie sposób już pragnąć innego, mianowicie stania się jak Bóg.

163