215

Z Dzieła św. Ambrożego, biskupa, O błogosławieństwie śmierci (rozdz. 3, 9; 4, 15) Powiada Apostoł: ,,Swiat stał się dla mnie ukrzyżowany, a ja dla świata". Następnie chcąc pouczyć, że istnieje w życiu doczesnym taka śmierć, która jest naprawdę dobrą śmiercią, zachęca nas, abyśmy ,, w ciele naszym nosili śmierć Jezusa: kto bowiem nosić będzie w sobie śmierć Jezusa, ten i życie Pana Jezusa będzie miał w swoim ciele". Niech zatem działa w nas śmierć, aby działało w nas także i życie; jest to szczęśliwe życie po śmierci, szczęśliwe po zwycięstwie, szczęśliwe po zakończonej walce, kiedy już prawo ciała nie będzie się sprzeciwiać prawu ducha, kiedy nie będzie już w naszym śmiertetnym ciele walki, ale zwycięstwo. I nie potrafiłbym powiedzieć, czy ta śmierć nie jest silniejsza od życia. Przekonuje mnie powaga apostoła, który mówi: ,,Tak więc działa w nas śmierć, podczas gdy w was życie". Jakże wielu narodom śmierć jednego przyniosła życie! Dlatego Apostoł poucza, że tu na ziemi trzeba nam pragnąć takiej śmierci, aby śmierć Chrystusa zajaśniała w naszym ciele. Jest to śmierć szczęśliwa; dzięki niej niszczeje człowiek zewnętrzny, ,,aby się odnawiał nasz człowiek wewnętrzny", i ,,niszczeje nasz ziemski przybytek", aby zostało nam otwarte mieszkanie niebieskie. Pan przyjął na siebie śmierć, aby ustał grzech; by jednak na skutek śmierci natura nie uległa unicestwieniu, udzielił daru zmartwychwstania. W ten sposób przez śmierć grzech został usunięty, a przez zmartwychwstanie natura zachowała istnienie. Tak więc śmierć jest przejściem, które obowiązuje wszystkich. Trzeba, abyś ustawicznie przechodził: ze skazitelności do nieskazitelności, ze śmiertelności do nieśmiertelności, z niespokojności do spoczynku. Niech zatem nie przeraża cię imię śmierci, ale radują dobrodziejstwa szczęśliwego przejścia. Czymże bowiem jest śmierć, jeśli nie pogrzebaniem wad i wskrzeszeniem cnót? Dlatego ktoś powiedział: ,,Moja dusza niech umrze śmiercią sprawiedliwych", to jest niech zostanie pogrzebana, aby wyzbyła się wad i dostąpiła łaski sprawiedliwych, którzy nieustannie śmierć Chrystusa noszą w swojej duszy i ciele.

215