ZESZYT PIERWSZY

dla nas zamieni się w rozkosz, bo miłość umie takie rzeczy działać w duszach czystych.

(132) + Jezu mój, nadziejo moja jedyna, dziękuję Ci za tę księgę, którą otworzyłeś przed oczyma duszy mojej. Tą księgą jest męka Twoja dla mnie z miłości podjęta. Z tej księgi nauczyłam się, jak kochać Boga i dusze. W tej księdze są zawarte dla nas skarby nieprzebrane. O Jezu, jak mało dusz Ciebie rozumie w Twoim męczeństwie miłości. 0, jak wielki jest ogień najczystszej miłości, który płonie w Twym Najśw. Sercu. Szczęśliwa dusza, która zrozumiała miłość Serca Jezusowego.

Jest moim największym pragnieniem, by dusze Ciebie poznały 305

Twojej i wysławiały nieskończone miłosierdzie Twoje.

Prosiłam Boga, żeby mi udzielił łaski, żeby natura moja była 306 odporną i silną na wpływy, które mnie nieraz chcą odwieść od ducha reguły i drobnych ustaw — bo to są drobne mole, które chcą w nas zniszczyć życie wewnętrzne i na pewno zniszczą, jeżeli dusza jest świadoma tych drobnych wykroczeń, a mimo to lekceważy sobie, że to rzeczy małe. Ja nic nie widzę w zakonie małego. Mniejsza o to, że nieraz się narażę na przykrości i przycinki, byle tylko duch mój był w zgodnej harmonii z duchem reguł, ślubów i ustaw zakonnych.

O Jezu mój, rozkoszy serca mojego, Ty znasz pragnienia moje. Chciałabym się ukryć przed wzrokiem ludzkim tak, że żyjąc jako- bym nie żyła. Chcę żyć czysta jak kwiat polny; chcę, aby miłość moja ku Tobie zawsze była zwrócona, jako kwiat, który zawsze zwraca się ku słońcu. Pragnę, aby zapach i świeżość kwiatu serca mojego była zawsze wyłącznie dla Ciebie zachowana. Chcę żyć pod Boskim Twoim spojrzeniem, bo Ty mi sam wystarczasz. Kiedy jestem z Tobą, o Jezu, nie lękam się niczego, bo nic mi szkodzić nie może.

(133) + 1934 rok. W pewnej chwili, w czasie Wielkiego Postu, 307 ujrzałam nad naszą kaplicą i domem wielką jasność i wielką ciemność. Widziałam walkę tych dwóch potęg...

1934 Wielki Czwartek. Rzekł do mnie Jezus: Pragnę, żebyś zło- 308 żyła ofiarę z siebie za grzeszników, a szczególnie za te dusze, które straciły nadzieję w miłosierdzie Boże.

Bóg i dusze. — Akt ofiarowania

Wobec nieba i ziemi, wobec wszystkich chórów anielskich, wobce Najświętszej Maryi Panny, wobec wszystkich Mocy niebieskich