O. Śluby zakonne obowiązują do starania się o cnoty i do całkowitego poddania się przełożonym i regułom, mocą czego zakonnik oddaje swoją osobę na rzecz zakonu, zrzekając się wszelkich praw do niej i swych czynności, które poświęca służbie Bożej.

Ślub ubóstwa jest dobrowolnym wyrzeczeniem się prawa własności lub jej użytku, w celu przypodobania się Bogu.

P. Jakie przedmioty tyczą się ślubu ubóstwa?

O. Wszelkie dobra i przedmioty należące do Zgromadzenia. To, co się oddało, rzeczy lub pieniądze, skoro zostały przyjęte — już się do nich nie ma prawa. Wszelkie datki lub dary, które by się kiedy otrzymało tytułem wdzięczności lub innym, z prawa nale żą do Zgromadzenia. Wszelki dochód za pracę lub nawet renty

— używać nie można bez pogwałcenia ślubu.

P. Kiedy się łamie lub gwałci ślub jako siódme przykazanie?

O. Łamie się, gdy bez pozwolenia rzecz należącą do domu bierze się dla siebie lub kogo. — Gdy bez pozwolenia zatrzymuje się rzecz jakąś w celu przywłaszczenia. — Gdy bez upoważnienia sprzedaje się lub zamienia rzecz jakąś należącą do Zgromadzenia. — Gdy daną rzecz do użytku na inny cel się obraca aniżeli przełożony rozporządził. — Gdy się daje komu lub przyjmuje w ogóle coś bez pozwolenia. — Gdy przez niedbalstwo coś się niszczy lub psuje. — Gdy przenosząc się z jednego domu do drugiego, zabiera się coś bez pozwolenia. W wypadkach łamania ślubu ubóstwa zakonnik (41) zarówno jest zobowiązany do restytucji względem Zgromadzenia.

Jest to cnota ewangeliczna, zniewalająca serce do oderwania się od przywiązania do rzeczy doczesnych, do czego zakonnik na mocy profesji jest ściśle obowiązany.

O. Gdy się pragnie rzeczy tej cnocie przeciwnych. Gdy się przywiązuje do jakiejś rzeczy, gdy się używa rzeczy zbytecznych.

O. Cztery są stopnie ubóstwa w profesji w praktyce: niczym nie rozporządzać bez zależności od przełożonych (ścisła materia ślubu); unikać zbytku, przestawać na rzeczach koniecznych