Wtem duchy wierne zawołały: Cześć miłosierdziu Bożemu,

I przetrwali szczęśliwie w próbie ognistej.

Cześć Jezusowi, Chrystusowi uniżonemu,

Cześć Matce Jego, Pannie pokornej, czystej.

Po walce tej pogrążyły się te czyste duchy w oceanie Bóstwa,

Rozważając, uwielbiają głębie miłosierdzia Jego,

Toną w Jego piękności i światłości mnóstwach,

Poznając Troistość Osób, lecz Jedność Bóstwa.

Boże, któryś z miłosierdzia swego powołać raczył z nicości do bytu rodzaj ludzki, z hojnością go obdarzyłeś naturą i łaską. Lecz dobroci Twojej jakby [to] nie dosyć. — Ty, Panie, w miłosierdziu swoim dajesz nam (102) życie wiekuiste. Przypuszczasz nas do swe go szczęścia wiekuistego i dajesz nam udział w swym życiu wewnętrznym, a czynisz to jedynie z miłosierdzia swego. Tak nas darzysz łaską swoją jedynie dlatego, żeś dobry i pełen miłości. Nie byliśmy Ci potrzebni wcale do szczęścia Twego, ale Ty, Panie, chcesz

się podzielić własnym szczęściem z nami. Lecz podczas próby nie wytrwał człowiek; mógłbyś go ukarać, jak aniołów, wiecznym odrzuceniem, ale tu wystąpiło miłosierdzie Twoje i wzruszyły się wnętrzności Twoje litością wielką, i przyrzekłeś sam naprawić nasze zbawienie. Jest to niepojęta przepaść Twojej litości, żeś nas nie ukarał, jak na to zasłużyliśmy; niech będzie uwielbione miłosierdzie Twoje, o Panie; całe wieki wysławiać je będziemy. I zdumieli się aniołowie nad wielkością miłosierdzia, któreś okazał ludziom...

Wszechmocny nasz Stwórco i Panie, Cześć Ci oddajemy w najgłębszej pokorze, Pogrążając się w Bóstwa Twego oceanie.

(103) Lecz człowiek nie wytrwał w próby godzinie,

Za podszeptem złego stał się niewierny Tobie,

Utracił łaskę i dary, a została mu nędza jedynie,

Łzy, cierpienie, ból, gorycz — dopokąd nie spocznie w grobie.

Ale Ty, miłosierny Boże, nie dopuściłeś zginąć ludzkości

I dałeś obietnice Odkupiciela.

Nie pozwalasz rozpaczać, choć są wielkie nasze złości,

I wysyłasz proroków swoich do Izraela.