Boże, któryś jest szczęściem sam w sobie i nie potrzebujesz do

tego szczęścia żadnych stworzeń, gdyż sam w sobie jesteś pełnią mi łości, ale z niezgłębionego miłosierdzia swego powołujesz do bytu stworzenia i dajesz im udział w swym wiekuistym szczęściu i W swym wiekuistym życiu wewnętrznym Bożym, jakim żyjesz, Jeden

Bóg w Osobie Troistej [Troisty w Osobach]. W miłosierdziu swoim niezgłębionym stworzyłeś duchy anielskie i przypuściłeś je do swojej miłości, do swej Bożej poufałości. Uzdolniłeś ich do wiekuistego kochania; choć obdarzyłeś ich, Panie, tak hojnie blaskiem piękna i miłości, to jednak nic nie ubyło z pełni Twojej, o Boże, ani też ich piękno i miłość nie dopełniły Ciebie, boś Ty sam w sobie wszystko. A jeśli dałeś udział im w swym szczęściu i pozwalasz im istnieć

Twoja dobroć niezgłębiona, za którą Cię wysławiają bez końca (100), korząc się u stóp Twego majestatu i śpiewając swe wieczne hymny: Święty, Święty, Święty...

Bądź uwielbiony, w Trójcy Świętej Jedyny, miłosierny Boże, 1742

Niezgłębiony, niezmierzony, niepojęty.

A zatapiając się w Tobie, umysł ich pojąć Cię nie może,

Więc powtarzają bez końca swe wieczne: Święty.

Bądź wysławiony, miłosierny nasz Stwórco i Panie,

Wszechmocny, a pełen litości, niepojęty.

Miłować Ciebie to istnienia naszego zadanie,

Spiewając swój wieczysty hymn — Święty...

Bądź błogosławiony, miłosierny Boże, Miłości wiekuista,

Tyś ponad niebiosa, szafiry i firmamenty,

Tak Cię wysławia rzesza duchów czysta,

Swoim wiecznym hymnem — trzykroć Święty.

A wpatrując się twarzą w twarz w Ciebie, Boże,

Widzę, że mógłbyś powołać przed nimi inne stworzenia,

Dlatego korzę się przed Tobą [w] wielkiej pokorze,

Bo dobrze widzę, że ta łaska jest z miłosierdzia jedynie.

(101) Jeden z najpiękniejszych duchów nie chciał uznać miłosierdzia Twego,

Pociąga za sobą innych, w swej pysze zaślepiony,

I staje się szatanem z anioła tak pięknego,

I w jednym momencie z wyżyn nieba do piekieł strącony.