1292 Kiedy przyjęłam Komunię św., powiedziałam Mu: Jezu, tyle razy myślałam dziś w nocy o Tobie — a Jezus mi odpowiedział: Ija myślałem o tobie, nim cię powołałem do bytu. — Jezu, w jaki sposób myślałeś o mnie? — W sposób [o sposobie] przypuszczenia cię do wiekuistego szczęścia mojego. Po tych słowach duszę moją zalała miłość Boża, nie mogłam wyjść z podziwu, jak nas Bóg miłuje.

1293 Kiedy znowuż upadłam w ten sam błąd, mimo szczerego postanowienia, chociaż upadek ten był: drobna niedoskonałość i raczej mimowolna, jednak uczulam w duszy tak żywy ból, że przerwałam swoje zajęcie i na chwilę (42) [poszłam] do kaplicy, padając do stóp Jezusa; z miłością i wielkim bólem przepraszałam Pana, wstydząc się tym więcej, że rano po Komunii świętej w rozmowie z Nim przyrzekłam mu wierność. Wtem usłyszałam te słowa: Gdyby nie było tej drobnej niedoskonałości, nie przyszłabyś do mnie. Wiedz, ile razy przychodzisz do mnie uniżając się i prosisz o przebaczenie, tyle razy wylewam cały ogrom łask na twą duszę, a niedoskonałość twoja niknie przede mną, a widzę tylko twą miłość i pokorę; nic nie tracisz, ale wiele zyskujesz...

1294 Dał mi Pan poznać, że dusza, która nie przyjmuje łask, które są dla niej przeznaczone, w tej samej chwili otrzymuje je inna dusza. O mój Jezu, uczyń mnie godną na przyjęcie łask, bo sama z siebie nic uczynić nie mogę, nawet godnie bez pomocy Twojej nie wypowiem imienia Twego.

1295 (43) 25 IX [1937]. Kiedy poznałam, jak wielkie są trudności w całej tej sprawie, poszłam do Pana i mówię: Jezu, czy Ty nie widzisz, jak utrudniają dziełu Twemu? — I usłyszałam głos w duszy:

Czyń, co jest w twej mocy, a o resztę nie troszcz się; trudności te wykazują, że dzieło to moim jest. Bądź spokojna, jeżeli zrobisz wszystko, co w twojej mocy.

1296 Dziś otworzyłam furtę matce przełożonej i poznałam, że idzie do miasta w sprawie Bożego Miłosierdzia342 Ta przełożona najwięcej się przyczyniła w całym tym dziele miłosierdzia.

1297 Dziś nieostrożnie zapytałam się ubogich dwojga dzieci, czy naprawdę nie mają co w domu jeść? Dzieci te, nic mi nie odpowiadając, odeszły od furty. Zrozumiałam, jak im trudno mówić o swej nędzy, więc spiesznie (44) poszłam za nimi i wróciłam je, dając im, co mogłam i na co miałam pozwolenie.