Tam w blaskach jasności Twego oblicza

Odpocznie ma miłość stęskniona,

Bo kona na wygnaniu za Tobą dziewica,

Bo jej życie jest wtenczas, gdy z Tobą jest zjednoczona.

+

JMJ

Już dzień mój ma się ku schyłkowi,

Już czuję wieczne odblaski Twe, Boże.

Co czuje me serce, nikt się nie dowie,

Zamilkną me usta w wielkiej pokorze.

W wiekuiste niebo, w niepojęte przestworza,

Nie wzdycham do odpocznienia ani nagrody,

Pociąga mnie w niebo czysta miłość Boża.

Już idę na spotkanie się z Tobą, wieczna Miłości,

Sercem stęsknionym, które pragnie Ciebie.

Czuję, że Twa miłość czysta, Boże, w mym sercu gości

I czuję swe wieczne przeznaczenie w niebie.

Już idę do Ojca swego w niebo wiekuiste,

Z ziemi wygnania, z tej łez doliny.

Ziemia nie zdolna jest dłużej zatrzymać me serce czyste,

I pociągnęły mnie do siebie nieba wyżyny.

Już idę, o mój Oblubieńcze, by ujrzeć Twą chwałę,

Która już teraz napełnia mą duszę radością,

Gdzie w adoracji Ciebie pogrąża się niebo całe,

Czuję, że miłym Ci jest moje uwielbienie, choć jestem nicością. [W] wiekuistym szczęściu nie zapomnę o ludziach na ziemi, Wypraszać będę miłosierdzie Boże dla wszystkich,

którzy dla serca byli drogimi.

I największe zatopienie w Bogu nie pozwoli mi zapomnieć o nich.

W tych ostatnich chwilach z ludźmi rozmawiać nie umiem,

W milczeniu tylko czekam na Ciebie, Panie.

Wiem, że przyjdzie chwila, że dzieło Boże w mej duszy każdy zrozumie,

Wiem, że taka Twa woła — itak się stanie.