43

2. Wezwanie Ducha Świętego.

Przyniesiony i ofiarowany chleb ma być przeistoczony w ciało Jezusa Chrystusa; przyniesione i ofiarowane wino zmieszane z wodą, ma być przeistoczone w krew Jego najświętszą, a my samy pragniemy być przmieenieni i ofiarowani dla Boga, przez Najwyższego Kapłana Jezusa Chrystusa, który sam tylko może Go zadowolić, a to wszystko może być dokonane tylko przez działanie Ducha Uświęciciela. Mamy zatem wezwać Go teraz, aby raczył zmienić najpierw, kiedy jest obecny i działający we Mszy świętej, chleb i wino w ciało i krew Jezusa Chrystusa.

Kapłan stoi, i rozszerzając swoje ręce, podnosi je i unosi ku niebu : to też w tym czasie wznosi swoje oczy i obniża je, i uniża się, aby wezwać Ducha Swiętego. Czynił też znak krzyża swoją prawą ręką na Hostii i nad kielichem, mówiąc: Veni, Sanctificator…Przyjdź Duchu Swięty i wszechmogący wieczny Boże i uświęć tę ofiarę przygotowaną na chwałę Twojego świętego imienia. Wyciągnął ręce, podniósł je do nieba, i dołączył do tego gestu wyrażenia, przez które mówi, że chce pomocy z góry. On podnosi oczy, które zazwyczaj towarzyszą następującemu działaniu jego rąk ; jak uczy przykładem swoim sam Pan Jezus Chrystus, nasz Pan, który podnosił swe oczy ku niebu, kiedy przywoływał ku sobie się moc swojego Ojca. Czynił on znak krzyża, który jest znakiem świętym, aby pobłogosławić Dary Ofiarne, aby zaznaczyć, że wszystko jest dane z mocy krzyża i ma nadzieję, że błogosławieństwo, o które prosimy w modlitwie, zostanie udzielone. Kapłan wznosi ręce i serce do Boga, jako wszechmocnego Autora i źródła wszelkiej świętości, i prosi Go, aby pobłogosławił ofiarę, która ma być przeistoczona w Tajmnicę Chrystusa. Gdy po prostu wziąć pod uwagę kilka warunków tej modlitwy, lub starać się uwierzyć, odnosi się ona do Boga Ojca, albo na równi do każdej z trzech Osób Boskich. Rzeczywiście, słowo: Wszechmogący zazwyczaj skierowane jest do Ojca, albo jednocześnie do trzech Osób jednego Boga, jako-również do Ducha Swiętego, który jest Uświęcicielem. Jeśli chcemy je wyjaśnić za pomocą innych obrządków liturgicznych i wcześniejszych pisarzy, powiemy, że kapłan musi być przede wszystkim zwrócić się do Ducha Świętego, trzeciej osoby Trójcy Przenajświętszej, mówiąc: SANCTIFICATOR, ponieważ, ta modlitwa, która wprowadziła jak widzieliśmy powyższe pytania o to, do Kogo się kapłan zwraca, była wzięta ze starożytnych mszałów z kościoła gallikańskiego przed epoką Karola Wielkiego. Ale po tym okresie kapłan zwracał się już bardzo wyraźnie do Ducha Świętego; co oczywiście pokazuje Gotius we Mszy świętej ze starego Mszału z XII wieku ; i takie wykorzystanie jest stosowane w większości Mszałów, jakie zachowały kościoły Francji. Rozumiejmy więc tak: Veni, Creator Spiritus. Jest to jeszcze widoczne w liturgi mozarabskiej, gdzie zawsze było: Veni, Sancte Spiritus Sanctificator. W tej modlitwie trzeba zachować wielką uwagę, ze względów teologicznych, do czego nie wszyscy są przyzwyczajeni, może nawet kapłani, że zawsze – nawet gdy zwracamy się do Boga Ojca, prosimy, aby zesłał Ducha Swiętego. Bóg Ojciec, tylko posyła Syna Swego i Ducha Swiętego, lecz sam nigdy nie jest Posłany. Słowo veni: Przyjdź, trzeba wiedzieć, nigdy nie jest przeznaczone dla Ojca Przedwiecznego, w pojęciu języka Pisma świętego, Kościół prosi więc tylko jedną z dwóch Osób Boskich, które zostały wysłane: Syna i Ducha Święty : zamiast tego więc, kiedy adresujemy prośbę do Ojca, mówimy : wyślij nam swojego Ducha Swiętego lub gdy chodzi o Syna: wyślij nam Odkupiciela, Baranka, który gładzi grzechy świata. Uświęcenie jest przypisane do Ducha Świętego, choć skutki wszechmocy tego mogą pochodzić od Boga w Trójcy Osób jedynego: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Tutaj prosząc o błogosławieństwo i uświęcenie darów ofiarnych zwracamy się do Boga, aby zostały przeistoczone w ciało i krew Jezusa Chrystusa, co jednak przypisuje się Duchowi Świętemu, podobnie jak spełnienie tajemnicy Wcielenia i wylanie darów nadprzyrodzonych w Kościele. Jak Zbawiciel począł się w łonie Maryi Dziewicy za sprawą Ducha Świętego, tak również, poprzez działanie tego samego Ducha jest On « uczyniony » na ołtarzu. Jest to dzieło wszechmocy Bożej. Ale Duch Święty jest Bogiem wszechmocnym i wiecznym, jak Ojciec i Syn. Duch Swięty błogosławi tę ofiarę. To wszystko powoduje, że możemy prosić Ducha Świętego, by błogosławił tę ofiarę, to znaczy, aby uświęcił te dary, zmieniając je przez wylanie łaski wszechmogącej, dokonując cudownego przeistoczenia. W starożytnym Mszale Gotów, możemy zobaczyć wyraźnie: O Panie, Duchu Święty, odwiecznie działający, przybądź i spraw, aby ta ofiara, te owoce Ziemi zostały przeistoczone lub wymienione na ciało Chrystusa, a to, co jest w kielichu, na jego krew. Kiedy prosimy Ducha Świętego, aby zadziałał na ofiary, trzeba nam również rozumieć, że prosimy Go także, aby zechciał uświęcić nasze serce, błagamy Go, aby zechciał zmienić i pobłogosławić to serce, aby mogło być ono również ofiarowane dla Boga. Bo, jak pisze Apostoł, że Jezus Chrystus złożył samego siebie w ofierze na krzyżu, przez działanie Ducha Świętego, czyli w porywie miłości i nieskończonego miłosierdzia wobec ludzi, to ten sam Duch Święty inspiruje nas również do miłości i do ofiarowania nas samych, za tych, którzy żyją wśród nas i nam towarzyszą. Świat jest w zasięgu naszej ofiary z samych siebie i z wszystkim, co jest w nas. W ofierze Chrystusa jest miejsce dla nas i dla chwały Jego świętego imienia. Kościół potrzebuje koniecznie Ducha Świętego, aby błogosławił tę ofiarę, która jest przygotowana ku czci świętego Imienia Bożego, która jest przeznaczona dla chwały trzech osób Boskich, a więc Duch Święty jest także jej celem, jak Ojciec i Syn. Dary ofiarne mogą teraz zostać poddane gestom okadzenia. Jakie jest pochodzenie oblacji kadzidła?

43