52

6. KANON MSZY SWIETEJ

Modlitwa, która rozpoczyna się od: Te igitur, clementissime Pater, Ojcze nieskończenie dobry, pokornie Cię błagamy przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana…nazwana jest kanonem, ponieważ została obwarowana regułami, których należy przestrzegać w składaniu Ofiary Mszy świętej, i nie wolno nic zmienić. Canon to greckie słowo, które dosłownie oznacza trzcinę stojącą prosto; to słowo zawsze było używane do oznaczenia jakiegoś przepisu lub reguły, która ma moc prawa, do których musimy się dostosować. I Kanon Mszy świętej jest zasadą, która musi koniecznie być respektowana. Papież Vigil nazywa tę część między Sanctus i Pater noster Modlitwą Kanoniczną. A św. Cyprian, Papież św. Innocenty I, i św. Augustyn, połączeniem doskonałości, ponieważ podczas tych chwil otrzymujemy największy ze wszystkich darów, którym jest Jezus Chrystus, nasz Pan. Stary Mszał z 1532, stawia tytuł Kanon przed hymnem Sanctus, i równie dobrze moglibyśmy zamknąć w Kanonie wszystkie modlitwy odmawiane przed Komunią świętą, które nie zmieniają się. Ale Sanctus nie jest modlitwa, tylko hymnem. Kanon więc zaczyna się od « Te igitur », a według bardzo starej tradycji kończy się bezpośrednio przed “Pater noster” , gdzie rozpoczyna się przygotowanie do komunii świętej. W czasie KANONU uobecnia się i odnawia w Sakramencie Paschalne Przejście, którego dokonał Jezus Chrystus podczas tajemnicy, którą On sam określił jako « Moja Godzina », w której z tej ziemi powrócił do swego Ojca, od którego wyszedł. On sam o tym tak powiedział: « Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca ». J 17,28. Sobór Trydencki naucza, nie ma nic poza Kanonem, co rzeczywiście podnosiłoby duszę do Boga. Kanon został nazwany świętym dziełem, czyli Wielką Tajemnicą Wiary, bo jest w tej części Mszy świętej SAKRAMENT par excellence,

a sakramenty są dziełem boskim, OPUS DEI, jak powiedział Valfride. To było zawsze przyjmowane, że Ofiara ta była największym ze wszystkich działań Bożych. Sobór Trydencki słusznie powiedział, że modlitwy Kanonu są wzięte ze słów Jezusa Chrystusa, tradycji apostołów i postanowień świętych papieży i biskupów. Rękopis katalogu świętych ksiąg, które ma tysiąc lat starożytności, stawia tę księgę, która zawiera modlitwy Kanonu, którą nazwano sacrementis - pośród ksiąg Nowego Testamentu. Ale ta ostatnia uwaga jest kwestionowana, która w formie pisemnej do nas nie dotarła. Swięty Grzegorz mówi tylko, że zostały one napisane przez jakiegoś scholastyka, to znaczy, w starym znaczeniu tego słowa, przez jakiegoś sprytnego człowieka, który tak mówił i pisał. Przed św. Grzegorzem, mówiło o tym kilku uczonych, którzy wypowiadali się na temat szkół chrześcijańskich, a kto zyskał tytuł Scholastic to właśnie z powodu niedoboru doktryny. Papież Vigil pisze o Kanonie: «otrzymaliśmy go od tradycji apostolskiej »; a przed tymi papieżami, Święty Cyryl w swojej Instrukcji i św. Bazyli w Traktacie o Duchu Świętym, jak również autor traktatu o Sakramentach przypisywanym św. Ambrożemu, nauczali, że Modlitwa Konsekracji pochodzi od najwcześniejszych dni chrześcijaństwa, od Starożytnej Tradycji. Modlitwa przekazywana z największą czcią i pietyzmem. W tej części Mszy świętej zawsze poświęcano wiele uwagi, aby kapłan mógł być dobrze słyszalny. Kapłan całował ołtarz, aby dać ten nowy znak szacunku i miłości do ołtarza, wiedząc, że zbliża się chwila, kiedy będzie on siedzibą ciała i krwi Jezusa Chrystusa. Kapłan podnosił ręce i oczy do nieba i obniżał je z wielką pokorą; całował ołtarz, czynił trzy znaki krzyża zarówno na Hostii jak i nad Kielichem, mówiąc Hoec Dona, itp. Istnieje kilka powodów, aby wyjaśnić, dlaczego kapłan wykonywał te znaki krzyża: pierwszym jest to, że są to pierwsze, najstarsze, przed XI wiekiem, nakazy, aby składać ofiarę na ołtarzu z krzyżem; drugim jest to, że znaki krzyża wydawały się tak ważne, że około roku 740, św. Bonifacy, arcybiskup Moguncji, prowadził konsultacje w tej kwestii z papieżem Zachariaszem, i że Papież zaznaczył mu w rolce wiele znaków krzyża i gdzie to było konieczne, aby te znaki zrobić; i po trzecie, że Papież Leon IV w 847 roku zwracał się do księży, aby te znaki czynili w prostej linii, tak aby wyraźnie zaznaczyć krzyżyk, a nie tylko pewnego rodzaju kręgi palcami. W czasie Kanonu Kapłan rozkładał ręce w gestach modlitewnych podnosząc je do wysokości ramion, podobnie jak w czasie innych modlitw. Kanon obejmuje intencję składanej Ofiary za Kościół, za papieża, za biskupa, za króla i za wszystkich wiernych, żyjących i tych, którzy « przed nami odeszli ze znakiem wiary i śpią w pokoju ». Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej, Wydawnictwo św. Krzyża, OPOLE 1987 s.30. Kapłan pokornie prosi Boga Ojca, nieskończenie dobrego, przez Jezusa Chrystusa, Jego Syna naszego Pana, aby pobłogosławił te święte dary ofiarne. Następnie wymienia Kościół powszechny jako własność Jego, razem z naszym Papieżem, naszym Biskupem, oraz wszystkimi, którzy strzegą wiary katolickiej i apostolskiej, prosząc by był on obdarzony pokojem i jednością, pod Jego rządami i opieką na całej ziemi. Oprócz wyżej wymienionych imiennie, Papieża i Biskupa, poleca jeszcze innych: Sługi i Służebnice, których imiona może wymienić, w końcu zaś wyszystkich zgromadzonych, dodając że ich wiara i oddanie są Bogu Ojcu znane.

52