misja

Przez fakt uczynienia trzech znaków krzyża, Kościół zwraca uwagę na to, że wszystkie łaski jakie otrzymuje w czasie obrzędów Mszy świętej są owocami krzyża Jezusa Chrystusa i moc wszystkich sakramentów nie bierze się skądinąd, jak właśnie z Jego świętych ran, jak pisze św. Augustyn. Ale liczba znaków krzyża nie jest niezbędna. Absolutnie byłoby wystarczające, gdyby był tylko jeden, czyli dla przeistoczenia, mówi Amalariusz. Ksiądz mógłby zrobić tutaj pięć razy ten sam znak krzyża, ponieważ wypowiad pięć ważnych słów: benedictam, adscriptam, ratam, rationabilem, acceptabilem, co można odnieść do pięciu ran Chrstusowych, co jest zwyczajem w Liturgii Wigilii Paschalnej, na świecy Paschalnej jest pięć znak krzyża, i jest to również liczba odpowiednia. Ale, zgodnie z tradycją, Kościół w ciągu wieków dość często ograniczał się do trzech, ponieważ chciał przez to zaznaczyć, że w tej modlitwie zwraca się do trzech Boskich Osób, do Trójcy Przenajświętszej, którą prosi o PRZEISTOCZENIE chleba i wina w ciało i krew Jezusa Chrystusa.

Na słowa dilectissimi Filii tui-najmilszego Syna twego, kapłan czyni gest cofnięcia rąk, ponieważ wyrażenie powinno wzbudzić w nim odruch miłości i czułości wobec tego bardzo drogiego Syna Boże, naszego Zbawiciela, i wywołać w sercu kapłana jak największe uczucie miłości wobec przychodzącego z nieba Jezusa Chrystusa, poprzez jego działania, który chciałby po prostu Go pocałować, jeśli to byłoby możliwe.

Wcześniej już wypowiedziana modlitwa « quam obiationem », w której kapłan zwraca się z prośbą do Boga, aby ta Ofiara od « nas, sług Twoich i całego ludu Twego » była przez Niego łaskawie przyjęta, oraz ta obecna, której towarzyszą znaki krzyża, z dodaniem prośby o przeistoczenie, czyli zamianę darów ofiarnych dla nas w ciało i krew Jezusa Chrystusa, to jakby jedno wielkie wołanie: Boże, spójrz łaskawie na nas i na te dary, i połącz ofiarę świętych w niebie i z tą Ofiarą Kościoła tutaj na ziemi.

Kiedy Pan Jezus pobłogosławił chleb, ustanawiając Eucharystię, zmienił go w Ciało swoje; prosimy więc, aby Bóg w swojej wszechmocy, przez Jego błogosławieństwo rozłożone na chleb i wino, sam dokonał tej samej zmiany w ciało i krew Jezusa Chrystusa, Który, stając się obecny na ołtarzu, staje się Boską Ofiara wypełnioną wszystkimi Darami Bożymi, według niebieskich obietnic, aby zostały nam one udzielone, tak abyśmy mogli składać z nas samych ofiarę dziękczynienia, która byłaby naszą świętą i błogosławioną odpowiedzią wobec nieskończonej dobroci Boga. Kościół zazwyczaj zawiera w tej modlitwie wszystko, co może chcieć otrzymać podczas sprawowania Sakramentu ołtarza, prosząc, aby w swej łaskawości Bóg żywy i prawdziwy błogosławił wszystkie jego istotne wymiary, wszelkim błogosławieństwem możliwym, ale zaznacza jednocześnie, że to może być tylko Jego wielką łaską, i że, jak prorok Eliasz, czeka z nadzieją, że Bóg odpowie. Po przygotowaniu ołtarza i ofiary, « Następnie w porze składania ofiaaary z pokarmów prorok Eliasz wystąpił i rzekł: O Panie, Boże Abrahama, Izaaka i Izraela! Niech dziś będzie wiadomo, że Ty jesteś Bogiem w Izraelu, a ja Twój sługa na Twój rozkaz to wszystko uczyniłem. Wysłuchaj mnie, o Panie! Wysłuchaj, aby ten lud zrozumiał, że Ty, o Panie jesteś Bogiem i Ty nawróciłeś ich serce ». 1Krl 18,36n. Kościół wypowiada swoją nadzieją złożoną w Bogu Jezusa Chrystusa, opierając się na czterech słowach szczególnych. Pierwsze słowo: ADSCRIPTAM, co oznacza, że ofiara na ołtarzu jest zgodna z tym, co odbiorca lubi i nie odrzuca; i że ofiara pochodzi z wnętrza dawcy i jest sprawdzona albo, ale że posiada uznanie u Jezusa Chrystusa i świętych. Drugie słowo: RAETAM, co oznacza, że ofiara na ołtarzu jest stała i nieodwołalna; i że ofiara nie stanie się przemijającą, ani jak starożytne ofiary ze zwierząt, które zostały odwołane, lub jak inne ciała, które niszczeją z biegiem czasu; ta ofiara jest tak trwała i nieodwracalna, że łączy nas z Bogiem w taki sposób, że nigdy nic i nikt nie zdoła nas od Niego odłączyć. Jak to świetnie ujął święty Paweł: « Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz?…I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ano aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głąbokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym ». Rz 8,35.38n. Trzecie słowo: RATIONABILEM, co oznacza, że ofiara na ołtarzu jest rozumna. Dzięki Jezusowi Chrystusowi jest ona rozumna, bo nie kontynuujemy przelewania krwi zwierząt, które nie mają rozumu, usuniętych właśnie z tego powodu. Prosimy, i wierzymy, że dar ofiarny na ołtarzu staje się ofiarą ludzką, bowiem tylko ludzie na ziemi są obdarzeni rozumem, tylko rozumne ofiary są godne Boga, i mogą wyrazić naszą miłość w sposób, na jaki zasługuje. Prosimy w tym samym czasie dla nas, abyśmy, « przez miłosierdzie Boże umieli dać ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz naszej rozumnej służby Bożej ». Rz 12,1. Ponieważ towarzyszy im inteligencja, a my składamy siebie całych, bez ograniczeń, to znaczy, z naszym umysłem, naszą wolą, naszym sercem i z wszystkim, co jest w nas, pragnąc w pełni stać się żertwami dla Boga, co zostało uzasadnione przez św. Piotra i św Pawła i ze czcią przejęte przez wiernych w Kościele. Czwarte słowo: ACCEPTABILEMQUE facere DIGNERIS. Zostało ono przetłumaczone, jako ofiara doskonała i miła Bogu, czyli Jemu przyjemna. To słowo jest wyrażeniem z trzech słów łacińskich dwóch przymiotników połączonych czasownikiem: facere. Tutaj już nic od nas nie zależy, ale od tego, co czyni Bóg sam swoją mocą. Ta ofiara na ołtarzu staje się jedyną Ofiarę, której wartość jest nieskończenie miła Bogu przez samą siebie, stając się ciałem Jego umiłowanego Syna Jezusa Chrystusa, naszego Pana, w którą wkłada On sam całe swoje Jestestwo, jako Człowiek doskonały i jako Bóg sprawiedliwy. Prosimy również, w końcu dla nas, aby nasza oferta stawała się każdego dnia coraz bardziej przyjemna dla oczu naszego suwerennego Pana, starając się dokładnie wypełniać nasze obowiązki i wykonać z coraz większą miłością Jego świętej wolę. Z łaski Chrystusa o przez Jego zasługi i zważywszy na Ofiarę z ciała i krwi Jezusa Chrystusa, pragniemy być w nią włączeni w tym, co od nas samych zależy.Słowo – czasownik feceris sięga cudu Ciała i Krwi Pana Jezusa Chrystusa. Kościół prosi o ten wielki cud « uobecnienia się » ciała i krwi Jezusa Chrystusa « w formie Ofiary » wraz z prostotą aktualizacji Tajmnic, o który mówi i które wyraża Pismo święte: Fiat Lux, niech się stanie Swiatło, z prostotą i głębią Wcielenia Zbawiciela w łonie Maryi, Fiat voluntas Tua, niech mi się stanie według słowa Twego. My nie tylko wiemy o tym, że Dary Ofiarne stają się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa, ale wyznajemy z wiarą, że tu już nie ma chleba i wina, lecz Bóg żywy, który zechciał teraz stać się i dla Ojca swego od nas i dla nas od Ojca naszego Darem, ut nobis fiat, to znaczy, dla nas są dary, które Chrystus zdobył przez tę Ofiarę swego Ciała i swojej Krwi: łaskę przebaczenia naszych grzechów, i wszystkie dobrodziejstwa, jakie możemy otrzymać w pracy nad naszym zbawieniem. I tutaj Dar Ducha Swiętego jest tym, co jest najbardziej potrzebnym i koniecznym, aby dokonało się i z nami to, co się przydarzyło tym naszym darom ofiarnym chleba i wina, zmieszanego z wodą w czasie przeistoczenia, w czasie konsekracji. Zostały unicestwione? Tutaj potrzebne jest nam rozumienie tego drugiego słowa: Konsekracja, bo ona nas dotyczy. Jak ją wyjaśnić najprościej? Wyjaśnienie tego podaje św. Paweł jako świadectwo: « Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie ». Ga 2,19-21. Czyż Bóg nie zapowiedział już tego w Księdze proroka Izajasza ? « Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju, mówi Pan, który ma litość nad tobą ». Iz 54,10. A sam Pan Jezus Chrystus czyż nie objawił nam tego zapewnienia o skuteczności Jego Ofiary dla nas? « Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Swiętego tym, którzy Go proszą ». Łk 11,13. Duch Swięty, który dokonuje swoją mocą przeistoczenia chleba i wina w Ofiarę Jezusa Chrystusa, czyni ją jednocześnie źródłem dla naszego uświęcenia, naszej coraz głębszej konsekracji aż do osiągnięcia w naszym powołaniu doskonałej miłości.