479

XXII T Y D Z I E ń Z W Y K Ł Y PONIEDZIAŁEK  Łk 4, 16-30 Otwarcie się i zamknięcie w sobie. Pewnej soboty, na początku publicznej działalności, przyszedł Jezus do Nazaretu i udał się swoim zwyczajem do synagogi. Łukasz przedstawia Jezusa nie jako herolda głoszacego królestwo Boże (por. Mk 1, 14), lecz jako nauczyciela pouczającego o tym, co daje ludziom czas zbawienia. 1. Jezus w Synagodze wyjaśnia Pismo św. Obietnice proroków zawarte w Pismie spełniają się. Naukę swoją rozpoczął w Synagodze w czasie sobotniej służby Bożej. W każdy szabat Zydzi zbierali się w Synagogach i czytali Pismo. Prawo (tzw. Tora) czytane było kursorycznie; z Ksiąg prorockich wybierano perykopy. Każdy Izraelita uczestniczący w modlitwach miał prawo wybrać tekst prorocki, odczytać i wyjaśnić; na znak, że chce z tego prawa skorzystać, wstawał z miejsca. Tak uczynił Jezus (w. 16). 2. Odczytany przez Jezusa urywek pochodził z Ksiągi Izajasza (61, 1 n). Tylko jeden fragment został zmieniony przez wprowadzenie innego wiersza z tej samej Ksiągi (Jz 58, 6). Dlatego zamiast by opatrywać razy serc złamanych mamy: abym uciśnionych odsyłał wolnych. Dzięki temu retuszowi redakcyjnemu cytat z Izajasza posiąda przejrzystą strukturę i jasny bieg myśli. W pierwszych dwóch stychach mowa jest o darze Ducha Swiętego udzielonego Mesjaszowi; w pozostałych zaś o dziele Mesjasza. Działalność Mesjasza wyraża się w słowach: Głosi dobrą nowinę i w czynach - uwalnia uciśnionych. Mesjasz jest Zbawicielem i zwycięzcą. Zbawienie obejmuje ubogich, więźniów, uciśnionych. 3. Po Czytaniu następuje wyjaśnienie słow proroka. Dziś spełniło się to słowo (w. 21). Na moment ten czekali prorocy z wielka tęsknotą ; rozpoczał się rok Pański, czas zbawienia. Jezus ogłasza ten czas i przynosi zbawienie. Ziomkowie Jezusa podziwiają Jego słowa (w. 22), lecz treść tych słów napełnia ich wątpliwością. Jak Syn Józefa cieśli może do siebie stosować słowa proroka? Jezus poznał ich wątpliwości i domyślił się, iż żądają znaku: Lekarzu ulecz samego siebie (w. 23). Jeżeli nie chcą wierzyć Jego słowem, nie uwierzą i znakom. Podobne wydarzenia miały miejsce w historii ludo wybranego: prorok Elizeusz był prześladowany i niezrozumiany przez swoich, w czasie głodu został posłany do wdowy w Sarepcie; Eliasz zaś uzdrowił Naamana Syryjczyka -poganina. Zaden prorok nie jest miłe widzianą w swojej ojczyznie (w. 24). Aby przyjąć słowo proroka i wysłannika Bożego potrzebna jest pokora i wiara. Brak jej było mieszkańcom Nazaretu, dlatego wyrzucili Jezusa z miasta, aby Go strącić z góry. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się (w. 30). To był Jego znak. Bez dobrej woli największe nawet cuda nie doprowadzą do wiary. Wiara nie sprawia cudu, ale jest jego koniecznym warunkiem. W czasie każdej Mszy św. Jezus głosi dobrą nowinę (liturgia słowa) i realizuje zbawienie (liturgia ofiary). Dziś, w czasie dzisiejszej liturgu spełniają się słowa proroka: Jezus głosi nam dobrą nowinę, uwalnia nas z grzechów, obwieszcza czas łaski od Pana". Jaka jest nasza odpowiedź? Wątpliwość i odrzucenie, czy wiara i zaufanie?

479