574

WTOREK  Mt 18,21-35 Grzesznicy ułaskawieni i ułaskawiający. Uznajemy, że jesteśmy grzesznikami. Lecz przypowieść, mówiąc o wielkim długu, symbolu naszej niewypłacalności, chce nam uświadomić, że nasz dług wobec Boga jest ogromny. Kiedy święci uznają się za wielkich grzeszników, to nie udają, ani nie odgrywają roli, lecz lepiej zdają sobie sprawę, uświadamiają sobie i nam wielkość Boga i ludzką nędzę grzechu, którego On nienawidzi. Wierzyć, że Bóg nam przebacza jest wyrazem naszej miłości. Bóg nie odwraca się od nas mimo naszych grzechów, lecz jeśji je wyznajemy z żalem serdecznym, nam je odpuszcza. Warunek, zawarty w modlitwie Ojcze nasz, to byśmy i my odpuszczali naszym winiwajcom. "Ojcze przebacz nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom". Trzeba, aby to stało się prawdą. Nasza relacja z Bogiem buduje się też poprzez nasze relacje z ludźmi. Nie można być dobrze w relacji z Bogiem, nie będąc dobrze w relacji z bliźnimi. 1. Henryk Sienkiewicz opisuje w ,,Quo Vadis" wstrząsającą scenę śmierci lekarza Glaukosa. Wydany przez Greka Chilonidesa podzielił 108 chrześcijan, skazanych za czasów prześladowania Nerona na spalenie żywcem. Jako płonące pochodnie. Chilonides przechodząc po ogrodach cesarskich zobaczył płonącą na palu, już na pół zwęgloną, ale jeszcze żywą swoją ofiarę. Wstrząśnięty do głębi tym widokiem, dopiero teraz zrozumiał ogrom swej zbrodni. W poczuciu winy, wniósł oczy w górę i zawołał: ,,Glauku, w imię Chrystusa przebacz!" I usłyszał odpowiedź: ,,Przebaczam". Dlaczego się tak stało? Sienkiewicżodpowiada na to pytanie: Bo religia chrześcijańska jest religią miłości i przebaczenia. 2. Przebaczenie, ale jakie? W religii chrześcijańskiej jest one bezwarunkowe. Jeśli ktoś prosi, to już ma podstawę, aby je otrzymać. Z pytania św. Piotra zamieszczonego w dzisiejszej Ewangelii wynika, że Apostoł miał na ten temat pewne wątpliwości. Stał na stanowisku, iż moża przebaczać tylko ograniczoną ilość razy. Chrystus wyjaśnił mu, że na tym punkcie w jego religii nie ma ograniczeń. W takim ustawieniu sprawy nie miałoby najmniejszego sensu modlitwa: Ojcze nasz... odpuść nam nasze winy, gdybyśmy nie odpuszczali win naszym winowajcom. Na cóż mi się przeda moja filantropia i uczynność, moja wyważona i odmierzona pobożność, jeśli jej nie towarzyszy otwarte, przebaczające i kochające wszystkich serce? Ale prawdę tę zrozumie tylko człowiek i wrażliwym sumieniu. Do gruboskórnych ona nie dociera. Daj mi Panie Jezu wrażliwość małego dziecka i delikatność kwiatu mimozy, bym mógł pojać ogrom Twej dobroci, która po ludzku rozumując jest czasem nie do pojęcia. Wspomniany wyżej H. Sienkiewicz próbował dotrzeć do samej istoty Bożego miłosierdzia i tak je zilustrował: ,,Bóg nasz to Bóg miłosierdzia. Gdybyś stanął nad morzem i rzucał w nie kamienie, czybyś mógł zarzucić nimi głębię morską? A ja ci mówię, że miłosierdzie Chrystusa jest jak morze, i że grzechy i winy ludzkie potoną w nim jako kamienie w otchłani. I mówię ci, że jest jak niebo, które pokrywa góry, lądy i morza, albowiem jest wszędzie i nie ma granic ni końca". 3. W dzisiejszej przypowiesci, którą moża by nazwać objawieniem Bożego miłosierdzia, Chrystus wzywa wszystkich ludzi, cały świat do wzajdmnego, braterskiego przebaczenia; Ukazuje nam równocześnie, że miłosierdzie Jego Ojca jest bez granic. Aby to miłosierdzie otrzymać, trzeba spełnić tylko jeden warunek: trzeba o nie prosić. Tak jak prosił pokorny dłużnik swojego współsługę: Miej cierpliwość nade mną o wszystko oddam tobie (w. 29). Tu nie chodzi o to, byśmy Bogu coś oddawali, bo Mu nigdy nie wywdzięczymy się za otrzymane dary. Chodzi o to, byśmy nosili w sobie wspaniałego ducha przebaczania wszystkim. Przebaczać, to znaczy miłować, a miłować, to znaczy trwać w zjednoczenia z Bogiem. Najwyższą i właściwą zatem racją przebaczania w życiu chrześcijańskim jest Bóg. Na ile jesteśmy zdolni przebaczać, na tyle jesteśmy zdolni kochać Boga. Warto zatem przebaczenie uczynić nie tylko normą naszego życia, ale i zasadą postępowania na codzień. 4. Msza św. stawia nam przed oczy Chrystusa, który przebacza, przygarnia do siebie, jednoczy, karmi i leczy. Innymi słowy ukazuje nam, jak wspaniałe skutki pociąga za sobą życie bogate w przebaczenie. Nauczmy się tej cnoty od Chrystusa i w oparciu o nią budujmy nasze chrześcijańskie życie.

574