VIII. Z zasługami Jezusa łączyć wszystkie cierpienia, modlitwy, prace, umartwienia, w celu, aby wyprosić miłosierdzie dla

świata.

twę za konających.

nie polecała dzieła naszego Zgromadzenia.

Nigdy nie zważać na wzgląd ludzki.

czość łagodna, cierpliwość bez granic, karać je surowo, ale

taką karą: modlitwą i ofiarą z siebie; moc, jaka jest w wyniszczaniu siebie na ich intencję, jest dla (240) nich ustawicznym

wyrzutem sumienia i miękną ich zacięte serca.

słów, i myśli.

wić zawsze na jej właściwym miejscu — to jest ostatnim.

Cwiczenia duchowne odprawiać tak, jakobym je odprawiała po raz ostatni w życiu; w ten sam sposób spełniać wszystkie

obowiązki swoje.

21[1937]. Imię Jezus. 0, jak wielkie jest imię Twoje, o Panie, 862 ono jest mocą duszy mojej; gdy siły ustają i ciemności tłoczą się do duszy, to imię Twoje jest słońcem, którego promienie oświecają, ale i grzeją, a dusza pod ich wpływem staje się piękna i promieniuje, biorąc blask z imienia Twego. Kiedy słyszę najsłodsze imię Jezus, serce mi silniej bije, a są chwile, kiedy słysząc imię Jezus — wpadam w omdlenie. Duch mój rwie się do Niego.

(241) Dzień ten jest dla mnie szczególnie wielki, w dniu tym po 863 raz pierwszy pojechałam w sprawie tego malowania obrazu277 w dniu tym — po raz pierwszy, na zewnątrz, miłosierdzie Boże szczególnie zostało uczczone; chociaż od dawna jest znane, ale tu w formie takiej, jak sobie życzył Pan. Wiele mi łask szczególnych przypomina ten dzień najsłodszego imienia Jezus.

nia, które obsługuje szpital, z jedną ze swych sióstr 27~~ Dłuższą chwilę rozmawiałyśmy o rzeczach duchownych. Poznałam, że jest wielką ascetką, dlatego miłą Bogu była nasza rozmowa.

Dziś przyszła do mnie jedna panienka, poznałam, że jest cierpiąca — nie tyle na ciele, ile na duszy. Pocieszałam ją, jak mogłam, ale słowa mojej pociechy nie wystarczyły. Była to biedna sierota,