17

Po Gloria in excelsis, kapłan ze zgromadzeniem odnawia dialog: Dominus vobiscum. Et cum Spiritu tuo. Pan z wami. I z duchem twoim. Jest to oparcie się nawzajem na łasce Pana, poprzez wypowiedzenie wyrażeń, które często znajdują się w Piśmie Świętym. Całe zgromadzenie chce w ten sposób modlić w tym samym duchu, co kapłan z tą świadomością, że „ w tej sprawie, Pan jest z nimi w wszystkimi modlącymi się się do Boga w Trójcy Swiętej jedynego’’, po tym jak kapłan wypowie słowa: Módlmy się. Kapłan odmawia, jako przewodniczący zgromadzeniu modlitwę zwaną kolektą. W rzeczywistości, słowo kolekta oznacza spotkanie. I w tym sensie sama Msza święta jest nazywana Kolektą u Hieronima i kilku innych autorów starożytnych, bo to oznacza Zgromadzenie, czyli zbiórkę ludzi, którzy się zgromadzili. Ale słowo kolekta oznacza także zebranie razem,czy podsumowanie. Chodzi tutaj o zebranie intencjii w jakich pragnie się Boga prosić. Tu nie może być wątpliwości, aby zauważyć, że słowo kolekta czy kolekcja intencjii, dla których wierni się zgromadzili na modlitwę oznacza jednomyślność z księdzem; i duchowieństwo i wierni są zjednoczeni w modlitwie. Swięty Justin napisał, że przewodniczący spotkania, czyli kapłan, modlił się według potrzeb i według swojego oddania. Ale możemy poznać te wszystkie stare modlitwy dzięki pracy starożytnych pisarzy kościelnych, świętego Klemensa, papieża, Świętego Klemensa z Aleksandrii , św. Ireneusza , Orygenesa, itp. W czwartym wieku, są wzmianki, że modlitwy te pochodzą z tradycji Apostołów, które rozniosły się po całym świecie chrześcijańskim. Wszystkie kolekty starożytne skierowane były do Boga Ojca, przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Czcimy Ojca przez Syna, naszego Zbawiciela, który w trakcie swojego życia zawsze kierował swoje modlitwy do swojego Ojca, również w szczególności przez ofiarowanie Jemu świętej Ofiary dla uobecnienia tego samego Aktu Ofiary, którego dokonał na krzyżu. Tak i my sami, jako chrześcijanie, nie możemy modlić się do Boga Ojca inaczej jak tylko przez Jego Syna, ponieważ jest to nasz Pośrednik. Pochodzenie i wyjaśnienie słowa:Amen. Do osób zgromadzonych należy odpowiedzieć : Amen, i ratyfikować to wszystko, co ksiądz powiedział w kolekcie, według zwyczaju Żydów i pierwszych chrześcijan. Amen, jest hebrajskie słowo użyte w celu potwierdzenia, tego co wcześniej zostało powiedziane. Tak jest , czy też, tak ma być, albo zgoda: jest to stwierdzenie, chęć lub zgoda. Gdy słowo Amen mówi się po wznaniu prawd wiary, jak po Credo, to słowo to chce powiedzieć: to jest prawda. Amen jest czasem tylko życzeniem, kiedy wiemy, że w modlitwie nie zobowiązują nas niektóre rzeczy, ale tylko chodzi o spełnienie życzeń, jak na przykład, kiedy kapłan modli się o nawrócenie narodów, o pokój dla zmarłych, o zdrowie ciała i umysłu. Kiedy ksiądz odmówił modlitwę, która zobowiązuje nas do czegoś, to wtedy Amen oznacza, że zgadzamy się, że jesteśmy zaangażowani. Kiedy po Ojcze nasz, gdzie mówimy do Boga: Przebacz nam nasze winy, jako i my odpuszczamy... , itp, nasze Amen jest zgodą na przebaczenie urazów. Czytanie Pisma świętego,lub śpiewanie. Jak modlitwy tak i Czytania mogą być recytowane lub śpiewane. Kapłan ma zadbać o to, aby zgromadzenie liturgiczne otrzymało odpowiednią instrukcję duchową.Gdy chodzi o wpowiadanie słów Mszy świętej, kapłan odmawia tak, że rozumiane są zdania, a nie słowa tylko, ponieważ jest to jednocześnie instrukcja dla zgromadzonych.Podczas uroczystych Mszy świętych śpiewa. Początkowo czytanie Pisma świętego była to funkcja lektorów. Później zostało to powierzone sub-diakonom. Ewangelia zaś powierzona została diakonom. Pierwszy Sobór w Toledo, zakładając tego rodzaju dyspozycje, kiedy mówi „sub-diakon, który ma jakąś przeszkodę, zostanie wykluczony ze święceń, i pozostanie wśród nośników lub czytelników, ale nie będzie czytał ewangelii. Amalarius w IX wieku, jest zdziwiony, że takie stosowanie stało się tak powszechne w kościele Metz, gdzie był diakon, ponieważ miał on udział w posłudze święceń. Ale to sub-diakoni spełniać mieli tę silną funkcję czytania, która dała im długi żywot poprzez pisma papieży i biskupów, odpowiadające na różne zapytania w tej sprawie: Subdiakonom zarezerwana jest ta funkcja, że mają oni władzę czytać w Kościele Świętego Boga. Ta formuła jest w trzech papieskich pismach. W odniesieniu do kościołów, gdzie nie ma subdiakonów, i gdzie kapłan jest sam przy ołtarzu, List może być czytany lub śpiewany przez zwykłego wiernego, jako lektora ubranego w komżę. Ponieważ w rzeczywistości nie zostali nigdy usunięci lektorzy, mimo że dano tę władzę sub-diakonom, mają oni możliwość, aby wciąż dano im czytać w kościele. Jednak biskupi i kapłani, słysząc nie dobrze wykonywane przez subdiakona, czy lektora czytanie, czy Ewangelię czytaną przez diakona z powodu dużej odległości od miejsca wykonywania, byli bardzo zaiteresowani, aby zapoznać się z treśccią Czytań Pisma świętego. Papież Pius V, w swoim drukowanym mszale w Rzymu w 1570 roku, dołączył do rubryk na uroczystą Mszę świętą dla księży tę pomoc, by mieli przed oczami święte teksty, nie wspominając o miejscu, w którym kapłan ma wtedy przebywać, po prostu powiedziane jest, że odczytuje on szeptem to, co jest czytane wszystkim. Papież Klemens VIII, w Mszale drukowanym w 1604 roku, wyjaśnione jest trochę więcej na ten temat, jak to jest w chwili obecnej w ogóle. Wspomnijmy tylko Mszał Rzymski, gdzie jest powiedziane, że celebrans powinien przeczytać szeptem wszystko. Wszystko, co lektor czyta w szczególności należy także jemu czytać także w ciszy i skupieniu.

17