19

Wyjaśnić nam trzeba teraz temat tak zwanych Sekwencji w niektórych uroczystościach.

Była to starożytna twórczość w postaci prozy. Sekwencja do Ducha Swiętego: Veni Sancte Spiritus. Tak jest już nazywany tekst wykonywany w pierwszy dzień Zielonych Świątek w Rzymie, za papieża Piusa V, oraz w Paryżu i w niemal wszystkich kościołach we Francji i Niemczech, na początku XVII wieku. Veni, Sancte Spiritus. Wśród tych, którzy tworzyli tego rodzaju utwory jest św. Tomasz z Akwinu. Swięty Tomasz jest autorem sekwencji: Lauda Sion. Na zlecenie dominikanów, w roku 1294. Ta sekwencja ​​została wprowadzona do Mszy świętej w Mszale w Paryżu i kilku innych kościołach, na początku XVII-wiku. Dominikanie w Salamance w 1576 roku wprowadzili je regularnie do swoich nabożeństw. Ale nie zwracając uwagi na przyczyny wprowadzenia sekwencji, przypomnijmy, że obecnie są jeszcze trzy stosowane: W Wielkanocną Niedzielę, w Niedzielę Zesłania Ducha Swiętego, oraz w Uroczystość Najświętszego Ciała i Najświętszej Krwi Pana Jezusa. Ta ostania sekwencja została stworzona przez św. Tomasza z Akwinu, na prośbę Papieża ówcześnie kierującego Kościołem i Liturgią łacińską. We Mszy świętej, której sens pragniemy tutaj poznać i zrozumieć, następuje teraz: Przygotowania do czytania Ewangelii. Księga Ewangelii,czyli Ewangeliarz, którą się kładzie na ołtarzu na początku Mszy świętej, zostanie teraz przeniesiona na miejsce, skąd zostanie odczytany fragment Ewangelii przez diakona, jeśli jest lub kapłana; diakon prosi kapłana o błogosławieństwo, a kapłan odmawia modlitwę: Panie oczyść serce i wargi moje, abym godnie głosił Twoją Ewangelię. Czytanie Ewangelii jest powierzone diakonowi. Gdy nie ma diakona, czyni to kapłan. Kapłan też był i jest na zawsze diakonem, zanim został prezbiterem. Jest wciąż diakonem, i jako diakon wykonuje tę czynność liturgiczną czytania Ewangelii, kiedy nie ma diakona stałego, czy też takiego, który przygotowuje się do przyjęcia święceń prezbiteratu. Na Mszych uroczystych diakon niesie księgę Ewangelii i kładzie ją na ołtarzu. A teraz prosi kapłana o błogosławieństwo dla tej czynności:Pobogosław mnie ojcze. Potem bierze Księgę i idzie na miejsce, gdzie wykonuje Czytanie Ewangelii.Kościół chciał, aby ta Księga Ewangelii mogła reprezentować Jezusa Chrystusa, którego lud Boży jakby widzi oczami widząc tę świętą księgę, która zawiera jego boskie słowa. Podczas pierwszych Soborów powszechnych, Księga Ewangelii była umieszczona na widocznym miejscu tak, że Jezus Chrystus, który uczy nas, poprzez Ewangelię przewodniczy posiedzeniom i jest obecny, jako światłość i reguła. Przez to Słowo Boże zaczyna się święte działanie ofiary, dlatego jest Księga Ewangelii niesiona do ołtarza, który powinien reprezentować Jezusa Chrystusa. W Ewangelii On nakazał nam , żeby składać tę Ofiarę, aby odnowić pamiątkę jego męki, śmierci i zmartwychwstania. To rozumienie jest zaznaczone w liturgii św. Jakuba, św. Bazylego i św. Chryzostoma; i było zachowane od najdawniejszych czasów w Kościele łacińskim. Idąc od zakrystii do ołtarza, celebrans idzie tam śladem Księgi Ewangelii. Amalaire napisał o tym tak:„W ten sposób mają ją przed sobą, jak i zawsze mają ją w umyśle i w sercu». Przy pocałunku ołtarza jest na nim Księga Ewangelii, która pozostaje na ołtarzu aż do chwili, gdy diakon bierze ją, aby czytać. W następstwie możliwości drukowania ksiąg Księgi Ewangelii nie niesiono do ołtarza na początku Mszy, bo umieszczno tam mszał, który zawiera w sobie księgę Ewangelii, obok tego wszystkiego, co było napisane w samych księgach Mszy świętej; nieraz były cztery różne książki wykorzystywane podczas wielkich uroczystości. Pierwsza zawierała Ewangelie; druga książkę biskupa i kapłana, która została nazwana Sakramentarzem lub mszałem, w których istniały już tylko modlitwy, przedmowy i błogosławieństwa; trzecią był Lekcjonarz lub jego fragmenty, które zawierały czytania na różne okresy roku, które miały być odczytywane przez subdiakonów lub lektorów; a czwartą był antyfonał lub zbiór wszystkiego, co było do wykonania przez chórzystów, jak np. Introit, Graduał, czy Psalm, pieśmń na Ofiarowanie i Komunię; nazwa tej książki mogła być też inna, w której można było umieścić wszystko, co było śpiewane. Panie oczyść moje serce, modli się diakon, czy kapłan do dzisiaj przed czytaniem Ewangelii. Słowo Boże wymawiane i pisane ma być przede wszystkim przechowywane w sercu. Zachowaj, Panie swoje słowa w moim sercu, prosił król David. Te słowa Boże autora samej świętości muszą być przechowywane w czystym sercu, i o to powinniśmy modlić się do Boga, ponieważ czystość serca jest potrzebna, a nawet konieczna. Prosi też diakon, czy kapłan, aby Bóg zechciał także oczyścić jego wargi. Oprócz czystości, z jaką serce musi przyjmować i zachować święte słowa, od tych którzy mają je ogłosić, wymaga się, aby mieli także czyste usta, a więc i wargi i byli bez winy we wszystkich swoich słowach, jak również, w swoich działaniach, bo są ciałem Boga, który mówi do grzesznika: Dlaczego wymieniasz moje przykazania sprawiedliwości, i dlaczego mówisz o moim przymierzu, ty który nienawidzisz karności? Izajaszowi, który mówił: Jestem człowiekiem o nieczystych wargach, i mieszkam wśród narodu o nieczystych wargach, Serafin przyleciał do niego, trzymając w ręce węgiel rozrzarzony pochodzący z ołtarza, i dotknął jego wargi i usta, mówiąc: Dotknęło to twoich warg, jesteś oczyszczony, zmazany jest twój grzech. Przykład ten pokazuje potrzebę, jaką mamy, aby prosić o oczyszczenie przez miłosierdzie Boże naszych ust, abyśmy mogli godnie głosić święte słowo.

19