misja

SYMBOL CZYLI WYZNANIE WIARY KATOLICKIEJ

Credo jest streszczeniem chrześcijańskiej doktryny; i to nazywa się Symbolem wiary. Słowo symbol oznacza znak, który jest odpowiedni, aby odróżnić i zjednoczyć jedną część z drugą częścią. Może dany tutaj przykład symbolu kogoś bardzo czy też trochę mniej niż bardzo zdziwi. Ale, ten przykład mi się nasunął z Pisma świętego, choć nie umiem dokładnie wytłumaczyć ani sobie ani tobie, dlaczego? Jednak, oby Pan dał mi tę łaskę, a spróbuję znaleźć odpowiedź. Nasze pojęcie na temat miłosierdzia Bożego wdaje się być dalekie od tego, co jest napisane w Piśmie świętym. I tutaj jest właśnie jakiś newralgiczny punk objawienia tego tematu. Kiedy w rodowodzie naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, gdzie mężczyźni mają ogromną wprost przewagę, zresztą według przyjętego sposobu tworzenia genealogii, pojawia się pierwsze z imion kobiecych, jako matki, a jest to imię synowej Judy, syna Jakuba, któż by mógł przypuszczać, że jej upragnione potomstwo Fares i Zara, bliźnięta, jedno z pierwszy ogniw w pokoleniach, z którego przyjdzie Mesjasz na świat, będzie owocem współżycia tej niewiasty imieniem Tamar z jej własnym teściem. Fares, przodek według ciała Pana Jezusa, jest jednocześnie jego synem i jego wnukiem. « Judawzią dla swego pierworodnego syna, Era, żonę imieniem Tamar. Ponieważ Er, pierworodny syn Judy, był w oczach Pana zły, Pan zesłał na niego śmierć. Wtedy Juda rzekł do Onana: Idź do żony twego brata i dopełnij z nią obowiązku szwagra, a tak sprawisz, że twój brat będzie miał potomstwo. (Zgodnie z prawem Mojżesza o tak zwanym lewiracie: por przypis). Onan wiedząc, że potomstwo nie będzie jego, ilekroć zbliżał się do żony swego brata (zmarego), unikał zapłodnienia, aby nie dać potomstwa swemu bratu. Złe było w oczach Pana to, co on czynił, i dlatego także zesłał na niego śmierć. Wtedy Juda rzekł do swej synowej Tamar: Zamieszkaj jako wdowa w domu twego ojca aż do czasu, gdy dorośnie mój syn Szela. Myślał jednak: Niech nie umrze on również jak jego bracia. Tamar odeszła i zamieszkała w domu swego ojca ». Rdz 38,6 Bóg, który zna myślenie Judy i jego postanowienie, aby nie doszło do małżeństwa jego syna Szeli z Tamar, po wielu latach, gdy on już był dorosły, a Juda był już wdowcemm dopuścił do tego, o czym wspomnieliśmy a teraz przeczytajmy w Piśmie świętym: « Tamar wiedziała, że choć Szela już dorósł, nie ona będzie mu dana za żonę »Rdz 38,14. Czy plan Boży może się niespełnić w swoich szczegółach, bo myślenie Judy i jego postanowienie o niedotrzymaniu swej obietnicy stoi na przeszkodzie? Miłosierdzie Boże przechodzi ponad grzechem upozorowanej prostytucji sakralnej owczesnego czasu, i co Bóg postanowił to będzie wykonane do tego stopnia, że sam Juda powie o swej synowej: « Ona jest sprawiedliwsza ode mnie, bo przecież nie chciałem jej dać Szeli, memu synowi! » Rdz 38,26. Teraz już zajmijmy się sprawą symbolu, który przy tej tajemnicy Bożego miłosierdzia dane mi było odkryć i nim się tutaj podzielić. « Kiedy Juda ujrzał swoją synową Tamar, pomyślał, że jest ona nierządnicą, gdyż miała twarz zasłoniętą. Skręciwszy ku niej przy drodze, rzekł: Pozwól mi zbliżyć się do ciebie – nie wiedział bowiem, że to jego synowa. A ona zapytała: Co mi dasz za to, że zbliżysz się do mnie? Powiedział: Poślę ci koźlątko ze stada. Na to ona: Ale dasz jakiś zastaw, dopóki nie przyślesz. Zapytał: Jakiż zastaw mam ci dać? Rzekła: Twój sygnet z pieczęcią, sznur i laskę, którą masz w ręku. Dał jej więc, aby się zbliżyć do niej; ona zaś stała się przez niego brzemienną. Rdz 38,15-18 Po około trzech miesiącach doniesiono Judzie: Twoja synowa Tamar stała się nierządnicą i nawet stała się brzemienną z powodu czynów nierządnych. Juda rzekł: Wyprowadźcie ją i spalcie! A gdy ją wyprowadzono, posłała do swego teścia i kazała powiedzieć: Jestem brzemienną przez tego mężczyznę, do którego te przedmioty należą. I dodała: Niech rozpozna, czyje są: ten sygnet z pieczęcią, sznur i laska! » . Rdz 38,24n. Sygnet z pieczęcią, sznur i laska. Trzy rzeczy w odniesieniu do Trójcy Przenajświętszej, którą wyznajemy. Miłosierdzie jest jej promieniowaniem skutecznym i owocnym na nas, biednych grzeszników. Ten epizod z życia przodka Jezusa Chrystusa według ciała, pozwoliłem sobie przytoczyć jako wyjaśnienie, co to jest Symbol wiary chrześcijańskiej. Bóg pragnie rozpoznać swoje dzieci poprzez ich wiarę w tajemnice zawarte w Credo. Jest to jakby kod sekretny, który dokonuje pojednania między Bogiem i Ludzkością w Jezusie Chrystusie za sprawą Ducha Swiętego. Tym jest właśnie Wyznanie Wiary, lub Symbol Wiary. Nazwa pierwszego Symbolu w historii Kościoła była: Skład Apostolski, ponieważ pochodzi od nich, od Apostołów. To jest symbol, który wypowiadają chrześcijanie kilka razy każdego dnia w modlitwie. Nie było innego w ciągu pierwszych trzech wieków. Ale w IV wieku, kiedy Ariusz zaatakował boskość Słowa Wcielonego, Jezusa Chrystusa, Ojcowie pierwszego soboru powszechnego, który odbył się w Nicei w 325 roku, odrzucicili herezja Ariańską, i wtedy został wyjaśniony i rozszerzony drugi artykuł Credo Apostołów dotyczący Syna Bożego, i powstał Symbol, który kończył się tymi słowami, credo in Spiritum Sanctum.Wierzę w Ducha Swiętego. Wkrótce potem Macedoniusz, biskup Konstantynopola, zaatakował boskość Ducha Świętego. Konieczne było, aby Ojcowie Soboru Powszechnego w 381 roku w Konstantynopolu uzupełnili i ten artykuł: et in Spirilum sanctum, i dokonali kilku uzupełnień do Symbolu Credo z Nicei; i tak powstał ten Symbol Wiary, który jako trzeci nosi nazwę Nicejsko-Konstantynopolitański: tak nazwany, od VI wieku, w pełni ulokowany i istniejący jako jedno wyznanie. Wreszcie, ponieważ herezje, które zaatakowały istotę i właściwości człowieczeństwa Jezusa Chrystusa, święty i uczony autor nieznany wykonane czwarty symbol przypisany świętemu Atanazemu, najznakomitszemu obrońcy chrześcijańskiej wiary.W odniesieniu do Mszy świętej, trzeba powiedzieć, że nie był recytowany żaden Symbol Wiary w ciągu pierwszych pięciu wieków. To w efekcie parafia była odpowiednim miejscem przekazywania Symbolu katechumenom na kilka dni przed ich chrztem. Ponieważ brali oni udział w Liturgi Słowa Bożego, czyli pierwszej części Mszy świętej, a mieli opuszczać część drugą Ofiary Eucharystycznej, nie czyniono publicznym Symbolu Wiary. Wykładaną i wyjaśnianą tylko wiernym, przy innych okazjach niż odprawianie Mszy świętej, czyli Najświętszej Ofiary. W VI wieku niektóre Kościoły na Wschodzie, a potem wkrótce sąsiednie poszły za tym przykładem także i na Zachodzie; i Trzeci Sobór czy Synod w Toledo w 589 roku, pozwolił, aby wszystkie Kościoły Hiszpanii miały prawo recytować Symbol Wiary, zgodnie z tym, jak jest na Wschodzie, ale podjąć również środki ostrożności, aby obronić wiernych przed resztkami błędów Gotów i Arian". Pod koniec VIII wieku, a niektórzy kołentatorzy podają, że w dziewiątym, przyjęto zwyczaj recytowania czy też śpiewania Symbolu Wiary na Mszy świętej w kościołach Francji i Niemczech, aby sprzeciwić się herezji, która głosiła, że Jezus Chrystus był adoptowanym synem Bożym, a nie naturalnym. Nie było jeszcze tego zwyczaju w Kościele Rzymu na początku XI wieku. Święty Cesarz Henryk, który udał się tam z wizytą w 1014 roku, był tym zaskoczony i zapytał, dlaczego nie śpiewa się czy recytuje tutaj w Rzymie Symbolu Wiary, jak to jest zwyczajem w Niemczech i we Francji. Od tego czasu i w Kościele Rzymu zaczęto ten zwyczaj wprowadzać, oczywiście za wiedzą i z polecenia Papieża.