misja

W jakie dni odmawia się lub śpiewa Symbol Wiary? Miejscem, które jakby narzcało się do odmawiania Credo zwanego Symbolem Wiary jest po Ewangelii, czy jak teraz po Homilii, w każdą niedzielę w roku, czy też uroczystość. Chodzi o Msze święte w Swięta Bożego Narodzenia, Objawienie Pańkie, Wielkanoc itp. Są dwa główne powody, dla których określono recytację czy śpiew credo tylko w niektóre dni. Pierwszy to wzgląd na potrzeby wiernych, a drugi to ważność dnia, w którym Msza święta była odprawiana. Chodzi tu przede wszystkim o niedzielę, która zawsze była dniem spotkania chrześcijan. Także w dni świętowania tajemnic Jezusa Chrystusa, które obchodzi się poza niedzielą i ze względu na dużą frekwencję ze strony wiernych. Mówi się Credo także w uroczystości poświcone Maryi Dziewicy, ponieważ jest ona nazwana Matką Bożą, a przede wszystkim ze względu na poparcie ludzi, ponieważ Papież Innocenty III wziął to pod uwagę do tego stopnia, że odmawiał Credo nawet podczas Mszy wotywnych o NMP. Z kolei święta Apostołów, którrzy głosili wiarę i Męczenników, którzy za nią oddali swoje życie, a także Wyznawców, którzy ją wyjaśniali i bronili. W różnych kościołach były różnie te wszystkie Swięta obchodzone, więc i recytacja Credo od tego zależała, czy była czy też nie. Wpływ na to, gdzie i jak powiedzieć Credo zależało od decyzji Biskupa danej Diecezji, czyli Kościoła Lokalnego. Recytację lub śpiew Credo rozpoczyna kapłan celebrans, podchodząc do środka ołtarza, i rozkładając i podnosząc ku górze swe ręce, mówi Credo in unum Deum, robi ukłon przed krzyżem, i składając ręce trzyma je splecione kontynuując razem ze zgromadzeniem. Jeśli jest Homilia czy Kazanie, mówi się Credo po tym. Homilia czy Kazanie które ma być po Ewangelii. Gest rozłożenia rąk i ich wzniesienia, oznacza, że mamy tutaj podnieść swój umysł i serce ku niebu, gdy zwracamy się do Boga, i na zewnątrz wzniesienie rąk jest oznaką uniesienia wnętrza. Homilia czy Kazanie jest umieszczone po ewangelii, ponieważ musi być wyjaśnienie usłyszanego Słowa Bożego. To właśnie w tej części Mszy świętej, św. Ambroży, św. Augustyn, św Leon, św. Grzegorz, i inni Ojcowie głosili Homilię czy Kazanie. Jest to również czas, aby zrobić prawdziwe kazanie o wierze chrześcijańskiej. Symbol nie zawsze był umieszczony w tej samej pozycji we Mszy świętej. Greckie Kościoły śpiewały je bezpośrednio przed przed Kazaniem. Kościoły w Hiszpanii, w późnym VI wieku, po Konsekracji bezpośrednio przed Ojcze nasz, tak więc aby nikt nie przystępował do komunii świętej bez pełnej deklaracji publicznej wiary. Ale Kościoły Francji umieściły go po Ewangelii. Następnie, w Rzymie, Anglii i Niemczech uczyniono to samo; to jest odpowiednie miejsce, czyli po ewangelii i kazaniu, które jest wyjaśnieniem prawd wiary, wykonujemy Credo publicznie i razem, kiedy już jesteśmy przygotowani jako wierni słudzy do uczestniczenia w Części Drugiej Ofiary Eucharystycznej, której szczytowym momentem jest Konsekracja chleba i wina, wraz z całą Modlitwą Eucharystyczną, oraz Komunią świętą.

PIERWSZA CZĘŚĆ symbolu.

CREDO in unum Deum, wierzę w jednego Boga, to znaczy, uważam bardzo mocno, że jest tylko jeden Bóg, co znaczy także credo Deum, czyli wierzę Bogu całym sercem, całą duszą i ze wszystkich moich sił. Wierzę nie tylko w to, co Bóg powiedział, ale wierzę w Boga, kładę całego siebie z zaufaniem wobec Boga. To sprawia, że jesteśmy w tym samym czasie w jedności z tymi, którzy wyznają wiarę w istnienie Boga i jego nieomylne prawdy, a pełne zaufanie, które mamy w Nim, pozwala nam się związać z naszym Władcą i Królem, jakim jest nasz Bóg. Jest On nieskończenie doskonałym bytem, suwerennym i niezależnym, jest w Istocie Swej jedynym, credo in unum Deum. To Izrael wyznaje tę prawdę w czasie poprzedzającym Mesjasza, zgodnie z tym co czytamy w Piśmie Świętym " Słuchaj Izraelu, Pan Bóg twój jest jedynym Panem. Jedna jest więc natura Boga. Ale Bóg jest Tajemnicą nieogarnioną żadnym ludzkim, czy anielskim umysłem. W pielgrzymiej drodze jest On dostępny tylko dla wiary, nadziei i miłości. Wiarą ukorzyć trzeba zmysły i rozum swój, aby wejść z Nim w Przymierze, jakie On sam ustanawia dla nas. Jesteśmy jako chrześcijanie uczestnikami Nowego i Wiecznego Przymierza, w którym Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba-Izraela, objawił się jako Trójcy Przenajświętsza. Apostołowie Jezusa Chrystusa i święci słudzy Ewangelii po nich, wyraźnie wyznają, że w jedynym Bogu są trzy Osoby: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Przez wiarę, która każe nam wierzyć w Boga Ojca wszechmogącego, w Credo wyznajemy prawdę, że jest On Stworzycielem nieba i ziemi, rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Wiarą w drugą Osobę, Syna Bożego Jednorodzonego, wyznajemy tajemnice odkupienia, a wiara w istnienie trzeciej Osoby, Ducha Swiętego, każe nam wyznawać, że jest On sprawcą uświęcenia wiernych. Bóg jest ojcem wszystkich ludzi poprzez stworzenie. Bóg bierze tak często tę nazwę w Piśmie świętym. On jest ojcem i przyczyną wszelkiego bytu, zasadą każdej rodziny, ale jako Bóg jest też naturalnym Ojcem Jezusa Chrystusa i Jezus Chrystus jest naturalnym Synem Boga Ojca. Naturalnym, zrodzonym według natury boskiej, który jest jedyna u Ojca i Syna i Ducha Swiętego. To znaczy, że Bóg jest jeden nie przez jedność Osoby, lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę, czyli Istotę. Syn jest współistotny z Ojcem. Duch Swięty jest współistotny z Synem i Ojcem itd. Bóg zechciał uczynić nas uczestnikami przez łaskę tej miłości, jaka łączy Ojca i Syna i Ducha, bo Bóg jest miłością. I miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Swiętego, który został nam dany. Chrześcijanie są członkami tej społeczności ludzi, której Jezus Chrystus jest Głową, czyli Kościoła. Kościół jest zaś mistycznym Ciałem Chrystusa swego Zbawiciela, według wszystkich starożytnych Ojców Kościoła, według Listów świętego Pawła Apostoła. Wiara pozwala nam spojrzeć na to słowo Patrem jako na Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa, zasada bez zasady; na Jezusa Chrystusa jako Boga, wynikające z wieczności przez zrodzenie Jego Słowo, druga Osoba Boska; i na Ducha Swiętego jako Boga tchnienie miłości Ojca i Syna w jedności Bóstwa. Wszystko co istnieje poza Bogiem jest stworzeniem, które On uczynił. Choć chcemy wyczerpać wszystkie nasze wyrażenia, nie zawsze jesteśmy w stanie wydobyć tyle, co możliwe, aby móc poznać Boga, i to zawsze jest Boża łaska, że coś tutaj możemy w stosunku do Niego, który jest suwerennym bytem, który wyklucza jakiekolwiek niedoskonałości. Kościół wybrał wyrażenie: Wszechmogący, które jest bardzo często przypisywanyBogu, który może wszystko uczynić, co chce, ponieważ ma wszystkie doskonałości bez żadnego ograniczenia.Wszechmoc jest wspólna dla trzech osób Boskich; ale jest ona przypisana głównie Ojcu, ponieważ On jest źródłem i zasadą przekazywaną Słowu w Jego zrodzeniu w wieczności, i tchnioną wraz ze Słowem w Duchu Świętym. Pojęcie wszechmocy obejmuje prawo do tworzenia wszystkiego, co się Jemu podoba. Ojcowie Soboru Nicei i Konstantynopola rozumieli, że Skład Apostolski pozwala usłyszeć przez słowo creatorem, że Bóg wszystko stworzył. W rzeczywistości, to co nie istnieje, a jest stworzone, jest stworzone z niczego. Pismo święte używa równorządnie słowa mówić i stworzyć: On przemówił, i wszystkie rzeczy zostały wykonane; powstały, a On je wszystkie stworzył. Niebo i ziemia zawierają, dla tych, którzy wierzą mocno i bez wahania, wszystko, co jest wielkie i wspaniałe, potrzebne dla świętej ofiary: przeistoczenia, istnienie jednego ciała w różnych miejscach, i tak dalej. Wreszcie, Bóg jest wszechmocny, a my jesteśmy Jego stworzeniami, i wszystko, co jest w nas, nawet w części intymnej, naszego serca, duszy, ducha i ciała, to wszystko po prostu zależy od Niego. Więc nie zwierza mi się, bo mnie dobrze zna, i wie co jest w człwieku, którym jestem, czy to ja, czy inni, czy coś innego niż Bóg. Wszystko jest Jego. Do Niego należy świat cały i jego mieszkańcy. Mam nadzieję w Bogu i staram się umieścić całe moje zaufanie w Nim samym: Credo in unum Deum, Patrem omnipotentem. Są to prawdy, że musimy uczyć się od poznania Boga Stwórcy. Oto prawda o stworzeniu.