34

CZĘŚĆ DRUGA MSZY SWIETEJ – LITURGIA OFIARY.

NA OŁTARZU PANA SKŁADAMY OFIARE NOWEGO PRZYMIERZA.

1.Przygotowanie Darów Ofiarnych.

Najpierw trzeba nam wspomnieć, że istniała kiedyś reguła Mszy świętej dla Katechumenów. Nie mogli oni brać udziału w drugiej części Mszy świętej, o której chcemy teraz rozważać. Jak wspomnieliśmy, Symbol Wiary, kiedy już był recytowany lub śpiewany, nie był im objawiany.

Rozpoczęcie ofiarowania nie rozpoczynało się zanim z kościoła nie wyprowadzono Katechumenów. Dzisiaj nie ma już rozróżnienia między Mszą świętą Katechumenów i Mszą świętą wiernych, jak to było w początkach Kościoła w pierwszych kilku wiekach. Chcemy mówić teraz o Ofierze Mszy świętej.Słowo ofiara ma kilka znaczeń. W tej drugiej części Mszy świętej wchodzimy w ten świat, którzy był w Starym Testamencie dobrze znany: Sięga on już czasów Patriarchów, jak to widzimy w Piśmie świętym: Już dzieci Adama i Ewy, Kain i Abel składają ofiary Bogu. Potem ofiara Noego po potopie, czy Abrahama, kiedy poznaje on Boga prawdziwego i słucha Jego woli, przyjmuje Jego obietnice, zawiera Przymierze, aż pewnego dnia Bóg każe mu złożyć swego syna Izaaka na ofiarę. Jest to moment bardzo wyraźnego już objawienia Ofiary Jedynej, którą ukaże dopiero Nowy Testament w Jezusie Chrystusie, Synu Bożym i Baranku Bożym, który gładzi grzechy świata. Idźmy więc krok za krokiem śladami tej Ofiary Sakramentalnej, którą jest Msza święta, uobecnienie owoców Ofiary Krzyżowej, czyli Krwawej Zbawiciela złożonej na Golgocie. On to sam w przeddzień tego Wielkiego Piątku, na Ostatniej Wieczerzy ustanowił ten Sakrament Ofiary Eucharystycznej, i polecił tym, których wybrał, aby to, co On wobec nich uczynił wziąwszy do swych rąk chleb i wino, oni odtąd czyli na Jego Pamiątkę, aż On powróci w chwale z aniołami swymi, aby dokonać ostatecznego wypełnienia się Obietnic Bożych. Wybrane modlitwy i ceremonie, które towarzyszą w czasie tej części Mszy świętej mają za zadanie wypełnienie tego polecenia Pana Jezusa: To czyńcie na moją Pamiątkę. Kapłan i całe zgromadzenie zaczynają tę część Mszy życząc sobie wzajemnie pomocy Boga.

Dominus Vobiscum. Pan z wami. Et cum Spiritu tuo. I z duchem twoim. Potem kapłan zwracał się do ołtarza i mówi: Oremus. Następnie zaczyna się modlić w absolutnej ciszy. Podczas kilku stuleci, kiedy kapłan powiedział: Oremus, wszyscy mieli milczeć ze względu na zbliżanie się największej tajemnicy ofiary, jaka kiedykolwiek była złożona. Więc było to Oremus takim jakby ogromnym wezwaniem, aby pamiętać, medytować i kontemplować rzeczywistość Jedynej Ofiary, którą Bóg wybrał: godnej Jego nieskończonego Majestatu. Nieskalana Ofiara Nowego i Wiecznego Przymierza, którą Bóg sam przygotował, abyśmy ją Jemu z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa mogli składać, jak to Bóg sam przez Proroka Malachiasza w czasie Starego Przymierza zapowiedział w słowach następujących: Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami. Ml 1,11. Obecnie, od Soboru Watykańskiego II, czas przygotowania darów do tej tajemnicy Ofiary, może być przeżyty w ciszy lub w dialogu kapłana z wiernymi – kiedy przedstawia on : chleb i wino mówiąc słowa: Błogosławiony jesteś, Panie Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, który jest owocem wiemi oraz pracy rąk ludzkich – otrzymaliśmy wino, które jest owocem winnego krzewu i pracy rąk ludzkich – Tobie go przynosimy, aby stał się dla nas chlebem życia – tobie je przynosimy, aby stało się dla nas napojem duchowym. Przy jednym i drugim ofiarowaniu zgromadzenie dodaje: Błogosławiony jesteś Boże teraz i na wieki. Dawniej, przed Nowym Ordo Missae – było to Offertorium, czyli Ofiarowanie. Obecnie jest to tylko oddzielenie części chleba i części wina do Ofiary, czyli wyjęcie z profanum, aby posłużyły te dary do sacrum. W tej sprawie, można powiedzieć, było najwięcej we Francji wypisanych słów na temat tak zwanej Mszy świętej wszechczasów, oprócz sprawy zachowania języka łacińskiego w Liturgii świętej Kościoła. Według autorów ze stronnictwa księdza Arcybiskupa Marcela Lefebvre’a dokonano tutaj profanacji. Stąd aż do dziś ogromny sprzeciw i opory, aby uznać Mszę świętą według Mszału błogosławionego Papieża Pawła VI z 1970 roku. Nie będziemy tutaj dalej tej kwestii rozpatrywać, ponieważ przyjęliśmy za podstawę Kanon rzymski, czyli w Nowym Mszale I Modlitwa Eucharystyczna, która poza tym, że została przetłumaczona na różne języki, zachowała treść i formę z czasów przedsoborowych. Więc i słowo Ofiarowanie i kilka modlitw, z nim związanych tutaj rozumiemy jak najbardziej tradycyjnie.

34