4

ZNAK krzyża, i wypowiedzenie Tajemnicy Trójcy Przenajświętszej: Boga Ojca, Boga Syna, Boga Ducha Swiętego. Jest to znak skuteczny, bo skuteczne jest słowo Boże, zdolne przeniknąć aż do rozdzielenia ciała i kości. List do Hebrajczyków jest Słowem Bożym o Tajemnicy Ofiary Nowego i Wiecznego Przymierza w Krwi Chrystusa zawartym raz na zawsze, ale uobecnianej sakramentalnie w Tajemnicy Mszy Swiętej poprzez wieki i pokolenia, według słów Pana Jezusa: A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Krzyż Chrystusa odsyła nas do Kalwarii. Jeśli zdolni jesteśmy nawiązywać duchową bezpośrednią więć z Ostatnią Wieczerzą, ponad czasem i przestrzenią, ponieważ daje nam tę łaskę uczestnictwa Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek, to w Nim także otrzymujemy przez wiarę łaskę nawiązywania duchowej bezpośredniej więzi z Wielkim Piątkiem i Kalwarią, a na niej z Chrystusem Ukrzyżowanym i Umierającym z miłości. Tak miłość sprawiła, że to nie oprawcy składają ofiarę z Baranka, ale Niebiański i Wieczny Kapłan składa z miłości do grzeszników zadośćuczynienie za ich przestępstwa i ofiarę dziękczynną za to, że Bóg Ojciec zechciał ją przyjąć z rąk swojego Syna Jednorodzonego, i udzielić Ducha Swiętego wraz z Nim Kościołowi, rodzącemu się z Jego przebitego boku, skąd wypłynęła Krew i Woda, które oznaczają skuteczne działanie Sakramentów przez Niego ustanowionych i przekazanych Apostołom wraz z darem wiary: Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody udzielając im Chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Swiętego. Znak Krzyża to połączenie tych słów i tych wydarzeń z Tajemnicy Odkupienia, którego dokonał nasz Zbawiciel Jezus Chrystus, Pan!

W Liturgii przed łacińskiej – czasu naszego autora Piotra Lebrun'a - Kapłan stojący na dole ostatniego stopnia, w środku ołtarza, z głową odkrytą i rękami złożonymi, czynił znak krzyża od czoła aż do piersi, i od lewego do prawego ramienia, mówiąc wyraźnym głosem:

In nominePatris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen. W imię Ojca i Syna i Ducha Swiętego.Amen.

Dla uproszczenia spraw naszego studium, nie będziemy przytaczali tekstów, ani po łacinie, ani w innym języku, gdyż wystarczy, że znamy Kanon Rzymski, czyli Pierwszą Modlitwę Eucharystczną, lub się z nią zapoznamy, aby tutaj wykorzystać miejsce do odkrycia głębi tajemnicy eucharystycznej śledząc jej przebieg, krok po kroku, znając skądinąd treść wezwań, znaków oraz słów, czyli całej Ceremoni Liturgii Mszy świętej.Odkrycie głowy, czyli zdjęcie biretu przez księdza, kiedyś wchodziła też sprawa peruki, czy kapelusza etc. Pomijam te szczegóły, aby rozważyć sens znaku krzyża już na początku Mszy święte. Chodzi o uświadomienie, że jest to przystąpienie do składania w sposób bezkrwawy, ale sakramentalny, tej samej Ofiary Chrystusa, która jest opowiedziana na kartach Ewangelii. Z odkrytą głową, za papieża Zachariasza w 743r. , ta praktyka miała być przestrzegana bezwzględnie, pod groźbą ekskomuniki, przez wszystkich, jedynie później dla papieży i biskupów, zostało ustalone, że mogą nosić piuskę podczas Mszy świętej poza czasem modlitwy Eucharystycznej, czyli Kanonu,aż do modlitwy kończącej komunii świętą. Nie zatrzymujemy się też przy sprawie peruku, ale trzeba nam się zastanowić nad «trzymając ręce złożone», bo jest to że od teraz ręce nie będą używane na jakiekolwiek inne działanie jak tylko dla modlitwy ucznia, który pragnie być wysłuchany i sam pragnie słucchać. Papież Mikołaj I powiedział, że to jest bardzo korzystne dla modlącego się człowieka; wiąże on swe ręce przed Bogiem i stanje w jego obecności, jak ludzie w w przypowieści Ewangelii, którzy przygotowywali się do zdania sprawy z włodarstwa swego, aby uniknąć surowego wyroku i nie zostać skazanymi na wyrzucenie w ciemności. Ratuje nas jedynie Krzyż Chrystusa! Stąd kapłan i wierni nie mogą iść dalej, jak tylko czyniąc znak krzyża. Robimy go trzymając trzy pierwsze palce ręki razem, często liczba trzy wyraża liczbę trzech osób Boskich. Grecy starali się dołączyć palec kciuk do palca czwartego, aby wyrazić tajemnicę dwóch natur: boskiej i ludzkiej, w Ukrzyżowanym Zbawicielu, kiedy się żegnali. Wśród łacińskiego zwyczaju podnoszenia pierwszych trzech palców, podczas gdy pozostałe dwa były złożone, trwał bardzo długo. To jest wyraźnie zalecane przez papieża Leona IV w 847. Ale czuje się pewien dyskomfort w tym, aby zgięte mieć dwa ostatnie palce, tendencją naturalną jest, aby rozszerzyć wszystkie palce u ręki. Najwaśniejsze jest to, w tym czasie początku, że Msza święta rozpoczyna się znakiem krzyża, co było stosowane u wszystkich chrześcijan, aby rozpocząć działanie religijne, zwłaszcza tej wielkiej tajemnicy ofiary. Od Tertuliana, Cypriana i kilka innych starożytnych Ojców dowiadujemy się, że chrześcijanie czynili znak krzyża na początku wszystkich swoich działań i czynności, albo na czole, albo na ustach, czy na sercu, lub wielki znak czoło, piersi i ramiona, aby przywołać pomoc przez krzyż od Boga we wszystkich swoich potrzebach. Ten znak jest czyniony w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, czyli – można powiedzieć - przez działanie i przez moc osób Boskich, które dzięki krzyżowi Pana Jezusa są nam przychylne i dlatego wzywamy Boga na pomoc z ufnością. Oprócz tych ogólnych wyjaśnień należy zawsze podkreślać, że kapłan rozpoczyna Mszę świętą znakiem krzyża, bo musi mieć świadomość, że przystępuje do odnowienia pamięci o śmierci Jezusa Chrystusa, i wypowiada w tym czasie: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, aby zaznaczyć, że odnawia pamięć o ofierze Jezusa Chrystusa na cześć bardzo Trójcy Przenajświętszej.


4