46

Kapłan teraz pochylał się i odmawiał cicho modlitwę: Suscipe, sancta Trinitas, Przyjmij Święta Trójco... Wpierwszych czterech wiekach, nie było tej modlitwy. Kościół uczył, że liturgia powinna być skierowana do Boga Ojca. Ta modlitwa do Trójcy Przenajświętszej została zalecona przez Synod w Kartaginie. Chodziło o przeciwdziałanie błędom pogan, którzy wierzyli w wielu bogów, a walczyli z wiarą w Trójcę Przenajświętszą. Starożytni autorzy, jednocześnie pragnęli, aby wierni zawsze wiedzieli, wierzyli i wyznawali, że my jako chrześcijanie, nigdy nie czcimy Ojca bez Syna, i jednocześnie i Ducha Świętego czcimy; istnieje między Boskimi Osobami ta Jedność Bóstwa, która jest Istotą Imienia Bożego, że nie otrzymuje Ojciec czci, która by nie należała także do Syna, i Ducha Świętego; ponieważ jesteśmy ochrzczeni w imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego, nie możemy wątpić , że Ofiara, którą składamy jest również na chwałę trzech Osób Boskich, które są jednym Bogiem. W związku z tym, Kościoły: grecki i łaciński nie bały się jasno powiedzieć, składając Ofiarę: Przyjmij, Trójco Święta, tę Ofiarę. Kapłan ofiarował chleb i wino wobec Trójcy Przenajświętszej, ofiarujemy te dary na pamiątkę, według nakazu Jezusa Chrystusa i Jego męki, śmierci i zmartwychwstania, oraz Jego chwalebnego wniebowstąpienia. Przez swoje wniebowstąpienie Boski Zbawiciel wchodzi do nieba, a następnie wchodzi z własną krwią do Miejsca Najświętszego, które jest w niebie. Msza święta jest także wspomnieniem Kościoła zbawionych, czyli świętych w niebie, a na pierwszym miejscu Najświętszą Pannę, jako Królową świętych i aniołów, która miała zaszczyt dając Słowu Przedwiecznemu ciało dla świętej ofiarnej ofiary; i który oferuje się jeszcze bardziej w dziękczynieniu, jest wyższy w wielkości i chwały. Także św. Jan Chrzciciel, ten święty prekursor, który wyrazili święte ofiary, Baranka, który wymazuje grzechy świata; Święty Jan Chrzciciel nie jest w żadnym mszale przed XII wieku. Swięci Apostołowie, świętych Piotra i Pawła, jako pierwszych przywódców Kościoła. Omnium Sanctorum! Wszystkich świętych , którzy żyli od początku świata i składali ofiary Bogu, od Abla, którego ofiary były przyjemne dla Niego. Cześć i honor oddawane świętym, zawierają się w dziękczynieniu składanym za Ofiarę Chrystusa, bo oni, nasi Swięci, są jej owocem, i ich zasługi są udziaałem w zasługach i w ofierze Jezusa Chrystusa; i nic nie możemy zrobić lepszego, aby nasze ofiarowanie było bardziej przyjemne Bogu, niż przez uczczenie ich pamięci w ofierze uwielbić Boga i podziękować Mi, że zrobił wszystko wspaniale dla czci i chwały swojej. Ale trzeba pouczyć ludzi, jaki jest sens tej czci oddawanej Bogu razem ze Swiętymi, którzy dobrze korzystali z tajemnic Chrystusowych podczas życia ziemskiego, i którzy są złączeni w różnych stopniach z blaskiem Najświętszej Ofiary. Tutaj pozwolę sobie na przytoczenie myśli, którą św. Jan Eudes propagował w swoim czasie o Tajemnicach Chrstusa w nas i w Kościele, nawiązując do umieszczonego na początku rozdziału o duchowych wymiarach skarbu Eucharystie jako ciąg dalszy. Oto jego słowa: « Powinniśmy przedłużać i dopełniać w sobie zbawcze dzieło Chrystusa; powinniśmy prosić Go często, aby doprowadził je do ostatecznego wypełnienia w nas i w całym Kościele. Albowiem tajemnice Jezusa nie osiągnęły jeszcze stanu ostatecznej doskonałości i pełni. Osiągnęły wprawdzie w osobie Jezusa, ale nie w nas, Jego czonkach, ani nie w Kościele, który jest Jego mistycznym ciałem. Tymczasem Syn Boży pragnie przekazać nam, jakby rozwijać i przedłużać swe tajemnice w nas i w całym swoim Kościele przy pomocy łask, których chce nam udzielić, oraz skutków, których dzięki tym misteriom pragnie w nas dokonać. W takim znaczeniu Chrystus pragnie dopełnić w nas swych tajemnic. Toteż święty Paweł poucza, że Chrystus znajduje wypełnienie w swoim Kościele, że my wszyscy przyczyniamy się do Jego budowania, do wieku Jego pełności, to jest do wieku mistycznego, który przysługuje mu w ciele miszycznym; swoją pełnię wiek ten osiągnie dopiero w dniu sądu. Na innym zaś miejscu mówi Apostoł, że dopełnia w swym ciele udręk Jezusa Chrystusa. Tak więc Syn Boży postanowił spełnić w nas wszystkie dzieła i tajemnice swego życia i przez to je dopełnić. Pragnie dopełnić w nas tajemnicą swego Wcielenia, Narodzenia, życia ukrytego, kształtując się w nas i rodząc w naszych duszach przez sakrament chrztu i Najświętszej Eucharystii, a także sprawiając, że prowazimy życie duchowe i wewnętrzne, które ukryte jest z Nim w Bogu. Pragnie dopełnić w nas tajemnicę swej męki, dozwalając nam cierpieć, umierać i zmartwychwstawać z Nim i w Nim. Pragnie wreszcie dopełnić w nas stan swego chwalebnego i nieśmiertelnego śycia w niebie, gdy sprawi, że z Nim i w Nim będziemy wiecznie żyli w niebieskiej chwale. Także pozostałe stany i tajemnicw Chrystus pragnie urzeczywistniać i dopełniać w nas oraz w swoim Kościele, ofiarując je nam, dając w nich udział, przedłużając je w nas i rozszerzając. Tak więc tajemnice Chrystusa nie osiągną całej swej pełni aż do czasu, który On sam wyznaczył dla ostatecznego ich urzeczywistnienia w nas i w swoim Kościele, czyli aż do końca świata ». Liturgia Godzin t.IV s.438n Pallotinum 1988. 






46