54

Communicantes, czyli Wspomnienie Swiętych.

Zanim w następnej akcji liturgicznej zostanie dokonane Wspomnienie tajemnicy dnia i prośba o pobłogosławienie i poświęcenie, które będą dokonane przez nowe zesłanie Ducha Swiętego w słowach: Mocą Twego Ducha, Boże, uświęć tę Ofiarę pełnią swojego błogosławieństwa, uczyń ją doskonałą i miłą Tobie, kiedy stanie się Ona dla nas Ciałem i Krwią Jego Syna umiłowanego, naszego Pana Jezusa Chrystusa, kapłan jeszcze bardziej rozszerza obecne zgromadzenie wiernych, na cały Kościół nie tylko na ziemi, ale i w niebie, ze czcią wspominając najpierw pełną chwały Maryję zawsze Dziwicę, Matkę Boga i naszego Pana Jezusa Chrystusa, a także świętego Józefa Jej Oblubieńca, Swiętych Apostołów i Męczenników i wszystkich razem Swiętych Bożych, odwołując się do ich zasług i modlitw wstawienniczych. Mówiliśmy już wcześniej o katolickim rozumieniu tego odniesienia do Swiętych Pańskich, w związku z Prefacją, więc tutaj już o tym nie powtarzamy, jedynie przy samym końcu Kanonu, zauważmy, już teraz, jeszcze raz wyrażoną prośbę, aby Bóg Ojciec « nam, grzesznym sługom swoim, ufającym w Jego miłosierdzie dał udział we wspólnocie z nimi, dopuścił nas do ich grona, nie z powodu naszych zasług, lecz dzięki Jego przebaczeniu ». Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej, dz.cyt. s.31 Mówiliśmy już o tym, że wspomniane zasługi Swiętych są właściwie tylko udziałem z łaski Bożej w zasługach samego Chrystusa Jezusa, odwołujemy się do nich jedynie w tej intencji, aby przez nie – jeśli Swięci je przedstawiają Bogu Ojcu, On zechciał nas otoczyć we wszystkim swoją przemożną opieką. Czyli nie są to zasługi dla naszego zbawienia, które jedynie sam Chrystus Pan nasz wysłużył dla nas. Ani też dopuszczenie nas do grona świętych w niebie, jak to wyraźnie ukazuje Kanon, nie jest z powodu naszych zasług, które możemy mieć jako udział z łaski w zasługach Chrystusa Zbawiciela. Kościół każe nam raczej modlić się o Boże miłosierdzie jako grzesznym sługom, którzy potrzebują zawsze najpierw i przede wszystkim przebaczenia. W Kanonie więc modlimy się bardzo pokornie i tylko prosimy, ufając Bożemu miłosierdziu. Kiedy ktoś nie ma prawa domagać się tego, co chce, może tylko prosić; i kiedy nie jesteśmy godni czegoś otrzymać, to też możemy tylko prosić. Ludzie nie mają sami z siebie prawa do Boga Ojca, aby otrzymać to, co chcą. Ale mogą liczyć na łaskę i miłosierdzie; i to nie oni sami uzyskują dla siebie, lecz to Syn Boży, uzyskał dla nich i przekazał im za pomocą ich bardzo pokornych modlitw, skierowanych do Boga Ojca. Kapłani, którzy są sługami Boga i Kościoła w tej sprawie, mogą przedstawiać te prośby i składać Ofiarę Chrystusa « in persona Christi », i to dlatego, że Jezus Chrystus tak postanowił, kiedy powiedział: « To czyńcie na moją pamiątkę », bo działają w imieniu(w Osobie) Jezusa Chrystusa. Dlatego, prawdę mówiąc : To sam Jezus Chrystus jest Tym, który posiada Kapłaństwo nieprzemijające, według obrządku Melchizedeka. Kapłani katoliccy mają w tym Kapłaństwie udział z Jego łaski : dlatego ich prośba jest skuteczna w Wielkiej Tajemnicy Wiary. Starożytni autorzy kościelni zauważyli różnicę między które tym, co w niej jest darem a co jest dziełem: Munera. Chleb i wino na ołtarzu są nazywane Darami ofiarnymi, Dona, w stosunku do Boga, są one jednak jednocześnie Darami, które od Boga wcześniej otrzymaliśmy, od Którego wszyscy wszystko otrzymujemy. Ale oto w tym momencie, przez powołanych do służby kapłańskiej, Chrystus czyni te Dary ofiarami miłymi Bogu, które stanowią one rzeczywiście Dar dla Boga. Po pierwsze, dlatego, że są wybrane i oddzielone od innych celów, które mają być poświęcone Bogu, jako były starożytne ofiary z prawem danym przez Mojżesza; po drugie, dlatego, że jest teraz postrzegane jako Dary w nadziei przeistoczenia, czyli w przyszłej chwili staną się ciałem i krwią Jezusa Chrystusa, który jest jedynym świętym i bez skazy Ofiarnikiem wobec Boga. To właśnie w tym sensie, Święty Cyprian mówi, że On niesie swoją własną Ofiarę, której nikt Mu jej wcześniej nie ofiarował. On zaś daje tę swoją Ofiarę, jako świętą ofiarę dla Kościoła Bożego. Przez nią, Jezusa Chrystusa, obmywa Kościół w swojej własnej krwi, aby uczynić go świętym. Bóg nie może nie chronić Kościoła, który jest Oblubienicą Chrystusa. Bóg chce zawsze okazywać miłość wobec Kościoła, który Jezus Chrystus nabył za cenę swojej najdroższej krwi. Wśród uczestniczących w tej samej komunii i na pierwszym miejscu po Chrystusie Panu Kościół czci pamięć najświętszej Maryi, zawsze Dziewicy, Matki Jezusa Chrystusa, naszego Boga i Pana; a następnie także świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Dziewicy, oraz świętych Apostołów i Męczenników: wymienia imiennie niektórych, i kończy to wspomnienie ze czcią także wszystkich Swiętych, prosząc Boga Ojca, aby przez ich zasługi i modlitwy otaczał nas we wszystkim swoją przemożną opieką, jak to już wyżej wspomnieliśmy. W tym miejscu: Per Christum Dominum nostrum.Amen, Przez Chrystusa Pana naszego.Amen. To zakończenie Communicantes jest fakultatywne, zależne ponieważ czasem jest, w większe uroczystości, wspomnienie tajemnicy dnia.

54