66



Istniała także kwestia: Kiedy były wypowiadane słowa: « To czyńcie na moją pamiątkę ». Kiedy, czyli przed czy po podniesieniu Kielicha? W Missale Romanum dz.cyt. s.387 jest podane, że po podniesieniu i położeniu Kielicha na korporale kapłan mówim w ciszy te słowa: « Haec quotiescumque feceritis in mei memoriam facietis ». Obecnie jest to wypowiadane głośno przez kapłana i razem ze słowami konsekracji i przeistoczeni wina. Na początku XII wieku, zaczęto podnosić Kielich z tego samego powodu, co podnoszono Hostię, aby uczcić Jezusa Chrystusa w rozsądny sposób przez chwilę adorować Go, bo jest On naprawdę obecny na ołtarzu po konsekracji. Niektórzy autorzy wysuwali zastrzeżenia, że dopóki cały zestaw słów kosekracji nie został wypełniony, aż po wszystkie słowa wypowiedziane nad kielichem, Ofiara nie jest spełniona.W Paryżu, słynny teolog, Piotr Kantor, twierdził, że przeistoczenie i konsekracja obu Darów Ofiarnych, chleba i wina, była niepodzielna; ani chleb, ani wino nie były zmienione, aż dopiero gdy wszystkie słowa z konsekracji zostały wypowiedziane; i jeśli kapłan, po słowach nad chlebem, nie był w stanie kontynuować z powodu jakiegoś wypadku, to należałoby ponownie konsekrować te dwa gatunki żywności. To pytanie ciągle jeszcze powaracało pod koniec XIII wieku, jak widać z dokumentów. Ale to nic nie zmieniło w praktyce, ponieważ było przekonanie o skuteczności wypowiadanych słów, i że jej nie można ani zatrzymać ani tym bardziej wycofać. Nie czekano wszędzie, aby adorować Pana dopiero po konsekracji wina, lecz przy podniesieniu zarówno Hostii jak i Kielicha. W niektórych kościołach Kartuzów podnoszono Hostię, ale już nie podnoszono Kielicha. Prawdziwy powód, tłumaczyli oni, dlaczego trzymaliśmy podczas długiego czasu taki zwyczaj, było to, że wierni klękali, kiedy zobaczyli świętą Hostię, i trwali w tym stanie aż do końca konsekracji wina. Potem wydano rozporządzenie, potwierdzone w 1259, aby czczić podczas konsekracji także Krew Przenajdroższą, dlatego jest to konieczne, aby podnieść kielich do tego aktu adoracji. Najważniejsze jest, aby dla każdego serca i każdej duszy ukazała się Tajemnica Ofiary Chrystusa, który ofiarowuje się za nas na ołtarzu tak, jak uczynił to raz na zawsze na krzyżu. Aż do końca XI wieku, nie widziano żadnego gestu kapłana, przy podnoszeniu Kielicha. W XV wieku, mówi się jednak o niebezpieczeństwie spowodowanym przez jakiegoś księdza, który chciał zrobić znak krzyża z kielichem wzniesionym ponad swoją głową. Ale od XII wieku, w różnych kościołach we Francji, kapłani wprowadzali gest rozkładania ramion szeroko, aby czynić rodzaj krzyża w czasie słów Kanonu po dokonaniu przeistoczenia, aby zaznaczyć, że pragną upamiętniać mękę Zbawiciela. Praktyka ta, chociaż pobożna, nie została podjęta i naśladowana w Rzymie.Nie przyjęto tej praktyki w Rzymie do czasu Piusa V, ani potem , zaś ten święty papież nakazał wszystkim podążać tylko za przepisami rzymskiego Mszału i nic nie zmieniać w tym względzie. quatorzi Czytamy więc w dokumentach wyjaśniających ten punkt, że Ofiara Mszy świętej nie upamiętnia tylko Mękę Chrystusa, ale także Jego Zmartwychwstanie, jak i Wniebowstąpienie, w łączności i jedności z Jego Męką. Czynienie znaków krzyża, mówiąc hostiam puram, hostiam sanctam, hostiam immaculatam, itp. jest ważne, ale trzeba rozróżniać te znaki krzyża od tych, które poprzedzają lub towarzyszą konsekracji i przeistoczeniu. Znaki krzyża wykonywane powyżej, które towarzyszyły konsekracji są zwrócone w stronę łask lub przywołania mocy płynącej z istoty krzyża Jezusa Chrystusa na Dary Ofiarne, aby zostały one przeistoczone; i są te znaki przyłączone do słów, które są oznajmieniem jakich to łask oczekujemy. W ten sposób kapłan przy modlitwa Kanonu rozpoczynającego, zrobił znak krzyża, aby Duch Swięty w czasie wypowiadania nad tymi Darami Ofiarnymi słów z Ewangelii sprawił, to przeistoczenie itp. Ale od konsekracji istnieje punkt, który określa słowo benedictione. Wszystko jest błogosławione, ofiarujemy już tylko Ofiarę: « Supplices te rogamus omnipotens Deus: iube haec perferri,Pokornie Cię błagamy, wszechmogący Boże, przyjmij tę Ofiarę » . Już nie znaki krzyża na Dary Ofiarne, bo wszystko zostało przeistoczone w Ofiarę Jezusa-Chrystusa. Kościół nigdy nie zapomina wpoić w umysłach kapłanów i wiernych, że Ofiar ołtarza jest taka sama, jak Ofiara krzyżu. On zawsze chciał, aby ci, którzy représentują Jezusa Chrystusa, który ofiarował się za nas na krzyżu, przed oczami wiernych « nakreślali obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego », jak to św. Paweł mówi w Liście do Galatów 3,1. Ale do wytworzenia tego efektu, chce użyć wszystkie wybranych słów, które oznaczają nieskończoną wartość krwi Jezusa Chrystusa, który został ukrzyżowany, a Jego krew została przelana, i towarzyszy im znak krzyża, co wskazuje, Składający Ofiarę i sama Ofiara to jedno i to samo w

doskonałym porządku i harmonii. Więc Mszał Rzymski, także w 1563 roku, nie zaznaczy żadnego innego konkretnego działania, poza pięcioma znakami krzyża przy słowach:Więc kiedy robimy w tej modlitwie po konsekracji pięć znaków krzyża,mówiąc « Hostiam puram, Hostia czysta, Hostiam sanctam, Hostia święta, Hostiam immaculatam, Hostia nieskazitelna », to odnosimy te słowa do Chrystusa Kapłana, który siebie ofiarował na krzyżu. Słowa z Missale Romanum dz.cyt. s. 388, zostały przetłumaczone na j.polski jako « Ofiarę czystą, świętą i doskonałą ».Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej, dz.cyt. s.29. Słowo Hostia,znaczy więc Ofiara. W dalszym ciągu tej modlitwy po konsekracji: kolejny znak krzyża towarzyszy słowom: Panem sanctum vitae aeternae, chleb święty życia wiecznego, oznaczającym Tego, który powiedział: « Ja jestem chlebem życia, który zstąpił z nieba », i który umarł na krzyżu za nas, a przez to « Bóg dał nam życie, a to życie jest w Jego Synu ».1J 5,11. Ostatni znak krzyża towarzyszy słowom: et Calicem salutis perpetuae, i kielich wiekuistego zbawienia, co oznacza, że krew jest w Kielichu ta sama, która została przelana na krzyżu dla zbawienia świata. Te pięć znaków krzyża, a także pięciu wyrażeń, z którymi są one połączone, są sposobem na wyrażenie wiary w jedność Ofiary na ołtarzu z Ofiarą na krzyżu. Po Soborze Watykańskim II zaniechano czynienia tych znaków krzyża przy wypowiadaniu tej modlitwy. Modlitwa ma na celu najpierw odnowić pamięć tajemnic Jezusa Chrystusa, składając Bogu Ojcu Jego Ofiarę. « Boże Ojcze, my, Twoi słudzy, oraz lud Twój święty, wspominając błogosławioną mędę, zmartwchwstanie oraz chwalebne wniebowstąpienie Twojego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa, składamy Twojemu najwyższemu majestatowi z otrzymanych od Ciebie darów Ofiarę czystą, świętą i doskonałą, Chleb święty życia wiecznego i Kielich wiekuistego zbawienia ». Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej dz.cyt.s.29. Jest to bardzo szczęśliwe połączenie po tym wielkim cudzie tego przeistoczenia, które jest wykonywane przez wszechmoc Jezusa Chrystusa prawdziwego Boga, z Jego męką, śmiercią, zmartwychwstaniem i wniebowstąpieniem. Kapłan, który uczestniczy, poprzez wypowiedzenie słów konsekracji, w przeistoczeniu Darów Ofiarnych w Ofiarę ciała i krwi Jezusa Chrystusa, kontynuuje swoją modlitwę poprzez zwrócenie się do Boga Ojca, jak przed konsekracją. On oświadcza, że jest posłuszny poleceniu samego Jezusa Chrystusa, że on i lud Boży chcą pamiętać wszystko to, co On wycierpiał w swojej męce, wierząc, że przez śmierć swoją wszedł On do chwały swojej, wyznając Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, jako słuszną nagrodę za upokorzenia i cierpienia, które na siebie przyjął; i że jest to w naszej pamięci, kiedy składamy Jego najwyższemu majestatowi ustanowioną przez Jezus Chrystusa i złożoną przez Niego Ofiarę, którą polecił nam składać na swoją pamiątkę.

66