misja

« My, Twoi słudzy, oraz lud Twój święty ». Kościół ukazuje się tutaj jako Wspólnota Hierarchiczna. Słudzy ołtarza są w szczególności istotnie obecni poprzez ich posługę sług Bożych. Bez ich udziału nie byłoby Eucharystii. Są oni oznaczeni w liczbie mnogiej, bo w pierwszych wiekach zazwyczaj Mszę świętą koncelebrowano. « I lud Twój święty ». Ten ostatni termin jest niezwykły. Kapłani zawsze mówią o sobie z pokorą i wierni mają dla nich wiele szacunku. Czy nie są oni świętymi ludźmi, będąc powołanymi ? Przypomnijmy sobie zdarzenie z Księgi Kapłańskiej Starego Testamentu: « Mojżesz wypytywał o kozła ofiary przebłagalnej i okazało się, że został spalony. Wtedy rozgniewał się na pozostałych synów Aarona, to jest na Eleazara i Itamara, i powiedział do nich: Dlaczego nie spożyliście ofiary przebłagalnej w miejscu poświęconym? Przecież ona jest rzeczą świętą. On dał ją wam, abyście zgładzili winę społeczności, abyście przebłagli za nich Pana. Krew jej nie była wniesiona do Miejsca Swiętego. A więc winniście byli spożyć ją w Miejscu Swiętym, tak jak mi nakazano. Wtedy Aaron powiedział do Mojżesza: Oto dzisiaj oni zożyli ofiarę przebłagalną i ofoarę całopalną przed Panem i taka rzecz mnie spotkała! Gdybym dzisiaj jadł ofiarę przebłagalną, czy Pan uznałby to za dobre? Mojżesz wysłuchał tej odpowiedzi i uznał ją za dobrą ». Kpł 10,16-20 Przypis Biblii Tysiąclecia dz.cyt. s.115 podaje: Przypuszczalny sens: Kapłani mają udział w grzechach ludu. Przez Aarona przemawia poczucie niegodności. Czy jednak wcześniej nie kosztowało go to stratę dwóch innych synów? Ten rodzdział 10 Księgi kapłańskiej zaczyna się bowiem tak: « Nadab i Abihum synowie Aarona, wzięli każdy swoją kadzielnicę, nabrali do niej ognia, włożyli na niego kadzidło i ofoarowali przed Panem ogień inny, niż był im nakazany. Wtedy ogień wyszedł od Pana i ochłonął ich. Umarli przed Panem. Mojżesz powiedział do Aarona: To jest, co Pan powiedział: Okażę moją świętość tym, co zbliżają się do Mnie, okażę chwałę moją przed całym ludem. Aaron zamilkł ». Kpł 10,1-3. Czy Bóg jest inny niż był wtedy? O ileż świętsze są realia w Nowym Testamencie! Zakłada się również, że w tym miejscu zajmują tajemnice Jezusa Chrystusa, stawiają wobec kapłanów tak wielkie wymagania, że jest rzeczą nasłuszniejszą jak największe poczucie niegodności i uniżenie się przez Panem Bogiem z ich strony. Czy możemy wyobrazić sobie ból, upokorzenie i wszystko, co cierpiał nasz Zbawiciel? « On uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej ». Flp 2,8 Ale Ofiara Tego, który był bez grzechu, skasowała grzech świata. Ona jest bardzo szczęśliwa, bo ona dokonała przeistoczenia śmierci w życie wieczne, bo w niej będzie zawsze można znaleźć radość pośród męczenników, poddanych najstraszniejszym torturom. Swięty Augustyn pisze: Coś, co było okrutne czyli męczeństwo św Wawrzyńca, czułem jak się robi nie męka, dlatego że rozmawiał z ofiarą Jezusem Chrystusem i to zawsze można powiedzieć, ze świętego Pawła w odniesieniu do wszystkich wiernych, że kiedy cierpienia Chrystusa rosną i pomnażają się w nas, nasze radość rosnie i pomnaża się przez Jezusa Chrystusa. Wreszcie, ona jest bardzo szczęśliwa, bo stała się źródłem naszego odkupienia, oraz uwolnieniem nas od naszych grzechów i zasługą dla nas wiecznego życia. Mamy do czynienia z wielką tajemnicą, ponieważ Ofiara ołtarza jest pasją Jezus Chrystusa, mówi św. Cyprian. Pasja Jezusa Chrystusa na ołtarzu jest wyrażona przez oddzielenie jego ciała i jego krwi konsekrowanych oddzielnie. To sprawia, że ten Boski Zbawiciel jest z oznakami śmierci i krwi wylanej. Ale ten rozdział jest tylko mistycznym rozdzieleniem : Jezus Chrystus prawdziwie żyje: jego ciało i krew są prawdziwie obecne w każdej z dwóch postaci: chleba i wina. Więc nie możemy świętować ten święty tajemnicę bez oznak także Jego zmartwychwstania. Zmartwychwstały Chrystus już więcej umiera, mówi Święty Paweł, nie jest możliwe, aby w Najświętszej Ofierze ołtarza był On martwy. On jest cały w każdym razie, gdyż zmartwychwstał, pełen chwały i nieśmiertelności. Jezus Chrystus przez swoje zmartwychwstanie do życia wiecznego, jest niecierpiętliwy i pełen chwały; ale w tej Ofierze Jego jest obecna ta tajemnica także, będąc odwiecznie w tym stanie chwały godnej Syna Bożego, stał się człowiekiem, umarł i zmartwychwstał. Przez swoje wniebowstąpienie opuścił ziemię, wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca, który wywyższył Go ponad wszystko i dał Mu imię podand wszelkie imię, i chwałę niekończoną, na jaką zasługuje jego cierpienie. Jest to również tajemnicą, gdzie się kończy Ofiarę, którą przedstawia On stale swemu Ojcu, a zaczyna chwała, którą Ojciec Go obdarza. Eucharystia zawiera wszystkie Jego tajemnice, ponieważ Jezus Chrystus jest tam w niebie, ponieważ ofiaruje się Ojcu, i dostępny jest na ziemi, i i nam się oddaje jako Pokarm, w Komunii świętej. Tak więc, gdy Jezus Chrystus we Mszy świętej ofiaruje się na ołtarzu poświęcenia, świętujemy pamięć Jego męki, zmartwychwstania i chwalebnego Jego wniebowstąpienia. Grecka Liturgia w Konstytucji Apostolskiej wymienia tu w niemal tych samych słowach, te trzy tajemnice. « Składamy Twojemu najwyższemu majestatowi » , tak dalej mówi Kościół do Ojca Przedwiecznego: Tak, Mój Boże, w obliczu tych wielkich tajemnic, wiemy, że są one godne, aby były ofiarą dla boskiego majestatu, bo tą miłą ofiarą jest Twój Syn Jezus Chrystus nasz Pan, która ustanawiającego obrzęd wiekustej ofiary, był pierwszym, który samego siebie złożył Ci w ofierze, a nam polecił to czynić.