75

« Pater noster qui est in caelis: Sanctificetur nomen tuum; Adveniat regnum tuum: Fiat voluntas tua, sicut in caelo, et in terra. Panem nostrum quotidianum da nobis hodie: Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. Et ne nos inducas in tentationem. Sed libera nos a malo. Amen ». Missale Romanum, dz.cyt. s.392 Słowo: « Ojcze », które oznacza tyle czułości, i które jest tak chwalebne dla człowieka, zobowiązuje nas do tego, aby modlić się z ufnością. Bóg jest Ojcem chrześcijan, ponieważ przyjęli Go w Jezusie Chrystusie. « Wszystkim tym, którzy Je przyjęli - mówi św. Jan – dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego ». J 1,12. « Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! ». Ga 4,6b. Więc nie możemy wymówić słodkie imię Ojca bez ekscytującego w nas uczucia miłości i wdzięczności, a jednocześnie bez mentalności dzieci Bożych, to znaczy takich, którzy żyją nie według ciała, ale są prowadzone przez Ducha Swiętego. Wyrażenie: « Ojcze nasz» najpierw ostrzega nas, że wszyscy jesteśmy członkami jednego ciała społecznego, jako dzieci z tej samej rodziny Bożej, i że musimy trwać w wierze i w nadziei tego, cośmy usłyszeli, i to konkretnie w ramach tego Bożego organizmu i Bożej rodziny. Po drugie, mówi nam to słowo « Ojcze nasz », że nikt nie ma powodu, aby preferować inne relacje, bo mamy do oszacowania wyłącznie w nas samych to kim jesteśmy, a w innych mamy rozpoznawać to, co czyni ich prawdziwymi dziećmi Bożymi i członkami życia w Ciele Mistycznym Jezusa Chrystusa. Po trzecie, musimy mieć w wierze i nadziei tę serdeczną miłość dla Boga Ojca, a w Nim dla naszych braci i sióstr, oraz dla nas samych. Po czwarte, musimy rozmawiać z nimi o tej unii miłości, a tym samym stłumić w nas wszystkie zalążki podziału i niezgody.Te dwa słowa, « Ojcze nasz », jak już wyjaśniono, należy najpierw podnieść na wysokość świata nadprzyrodzonego, w przestrzeń tej Tajemnicy Chrystusa w Jego Najświętszej Ofierze na ołtarzu krzyża i na ołtarzu Sakramentu Eucharystii. To Jego Synowskie uczucie miłości wobec Jego Ojca trzeba, aby nam się udzielało przez działanie mocy Ducha Swiętego. On w tej Ofierze swojej za nas jest obecny w naszym imieniu i wtawia się za nami: « Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga ». Hbr 9,24. W Jezusie Chrystusie, trzeba nam więc odmawiać tę modlitwę, w jego imieniu, ponieważ jest to jego modlitwa, a poza tym, kiedy mówimy Ojcze nasz, to można powiedzieć, że używamy tych słów w prawdzie, że mamy zaszczyt być braćmi Jezusa Chrystusa, lecz jednocześnie, w tej świadomości, że On powiedział nam : « Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego ». J 20,17b. Bo nie w ten sam sposób jest On Bogiem i Ojcem dla Jezusa Chrystusa i dla nas. Więzi z Nim dla Niego są naturalne, według Natury, czyli Istoty Bożej, my zaś « zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy ». 1J 3,1b. Lecz jest to dar łaski Bożej, dar stworzony specjalnie dla wierzących w Chrystusa. « Ten kto ma Syna, ma życie, a kto nie ma Syna Bożego, nie ma też i życia ». 1J 5,12 Łaska ta jest jednocześnie tym nowym życiem, które czyni nas nawet « uczestnikami Boskiej natury ». 2P 1,4. Przypis Biblii Tysiąclecia podaje: Co w pełni nastąpi w niebie. Dz.cyt. s.1382. Właśnie tam kierowane są nasze serca w kolejnych słowach Modlitwy Pańskiej: « Któryś jest w niebie ». Jest to chwila umocnienia w wielkiej nadziei: « Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się to objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest ». 1J 3,2. Rozumiemy przez niebo siedzibę błogosławioną, gdzie otrzymamy Boga, bez obawy o Jego utratę, co jest przypadłością ziemi. Bóg spełni swoją ogromną obietnicę « nowej ziemi i nowego nieba », gdzie spełni się wola i życzenie Pana Jezusa: « Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata ». J 17,24. Bóg jest wszędzie; ale mówimy, że jest w niebie, bo w pełni daje się tam ujrzeć i poznać i Nim się nasycić. Tym jest chwała niebiańskich duchów i naszych Swiętych, których we Mszy świętej wspominam.Te słowa, « Ojcze nasz, któryś jest w niebie », są dobrze przystosowane do przenoszenia nas w świat przyszły: « Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty ». 1J 3,3. Nasza Ojczyzna jest w niebie, czy też naszą Ojczyzną jest Niebo. Bóg jest naszym Ojcem: tak, On chce nas widzieć w swoim Domu; i On może nam w Jezusie Chryystusie, abyśmy byli tam, gdzie On jest i widzieli Jego chwałę. On tego chce dla nas, bo jest naszym Ojcem Niebieskim. Ale też trzeba nam te słowa, które wskazują na niebo, związać z wymaganiami, jakie powinny być spełnione, aby spełniły się nasze nadzieje. Musimy zapytać, co może doprowadzić nas do nieba, jaką jest spuścizna, którą przekazał nam Pan Jezus. On wyraźnie powiedział : « Wy jesteście z niskości, a Ja jestem z wysoka. Wy jesteście z tego świata, Ja nie jestem z tego świata ». J 8,23 « Kto przychodzi z wysoka, panuje nad wszystkim, a kto z ziemi przychodzi, należy do ziemi i po ziemsku przemawia. Kto z nieba pochodzi, Ten jest ponad wszystkim ». J 3,31. Koniecznie musimy się trzymać Jezusa Chrystusa, aby zechciał dać na poznać naszego Ojca, aby prowadził nas do Niego, jako Jego dzieci; nasze myśli, nasze działania i nasze nadzieje, bez Chrstusa i bez Ducha Swiętego, są tak kruche, że to dziedzictwo Kościoła, jakim jest dziecięctwo Boże, sami z siebie jesteśmy niezdolni zachować, ani nawet niegodni, aby je posiadać. Dlatego trzeba nam o tę łaskę wierności Chrystusowi Panu w zastosowaniu tej Jego Modlitwy niestannie prosić, bo « Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w Jego ręce. Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto nie zaś nie wierzy Synowi, ten nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży ». J 3,35n.To jest uwaga Ojców Kościoła, że wśród siedmiu próśb z Modlitwy Ojcze nasz, trzy pierwsze odnoszą się do wieczności, a cztery ostatnie odnoszą się do stanu tego życia doczesnego. « Niech się święci imię Twoje ! » Mt 6,9b. Trochę inaczej sformułowana prośba we Mszy świętej dotyczy Swiętości Bożej. Nie prosimy Boga, oczywiście, aby wzrastał w świętości, bo On jest samą świętością, pełną i doskonałą. Do Jego Istoty należy, że Jest Swięty. Jego Istota, a także Osoba Ojca, utożsamiająca się z Istotą,czyli naturą Boga, posiada wszystkie doskonałości i nie może nabyć coś nowego. Ale mamy nadzieję, że jego święte imię nas uświęci, czyli, w języku Pisma Świętego, potrafimy je coraz lepiej czcić,chwalić i uwielbiać. Potrafimy Je coraz pełniej, zgodnie z prawdą, życiem naszym świętować. « Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek ». Hbr 4,13. We Mszy świętej, Chrystus spełnia swoją misję, którą obiecał swemu Ojcu: « Oznajmię imię Twoje moim braciom, pośrodku zgromadzenia będę Cię wychwalał ». Hbr 2,12; Ps 22,23. Ojciec zaś niebieski daje się coraz bardziej dzięki Niemu poznać, jak Jemu i nam to obiecał : « Bo wszyscy Mnie poznają, od małego aż do wielkiego. Ponieważ ulituję się nad ich nieprawością i nie wspomnę więcej na ich grzechy ». Hbr 8,11b.12 List do Hebrajczyków podaje Ofiarę Chrystusa, jako źródło tego uświęcenia Imienia Bożego w nas i przez nas. « Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez Ofiarę ciała Jezusa Chrystusa ». Hbr 10,10.« Przez Niego więc składajmy Bogu ofiarę czci, to jest owoc warg, które wznają Jego imię ». Hbr 13,15. Wszystkie także nabożeństwa kultu Bożego, które Kościół oprócz Mszy świętej proponuje mają ten właśnie cel: w ten sposób uświęcić lub świętować święte imię Boga, którego Imię jest ponad wszelkie imię, nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym, nie tylko na ziemi, ale i w niebie. To imię « Ojcze nasz » zdaje się obejmować także i Syna Bożego, który mówi : « Oto Ja i dzieci moje, które Mi dał Bóg ». Hbr 2,13b. Albo ta scena z Ewangelii po zmartwychwstaniu, kiedy Pan Jezus rzekł do swoich uczniów: « Dzieci, czy macie co na posiłek? » J 21,5. Można przypuszczać, że Bóg Ojciec « podzielił się » swoim ojcostwem ze swoim Synem, jak również z Jego Matką, Maryją, względem nas jako dzieci Bożych. Byłoby to jak najbardziej sprawiedliwe, za to, co wycierpiał w tym celu Jezus Chrystus i Maryja, Jego matka, z Nim współcierpiąca pod krzyżem. Wracając do Objawienia Bożego: W Tajemnicy Trójcy Swiętej istnieje dystynkcja absolutna między Osobami Boskimi: Ojca i Syna i Ducha Swiętego. Ale nasza Modlitwa « Ojcze nasz », być może odnosi się do Jedynego Boga, w Trójcy Osób Boskich. Wskazywałyby na to słowa zmartwychwstałego Pana Jezusa do Marii Magdaleny, które już cytowaliśmy: « Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego. Imię Trójcy Przenajświętszej, przez które otrzymaliśmy łaskę Chrztu byłoby adrestem naszej modlitwy: « Ojcze nasz, święć się imię Twoje ». Poza chrześcijanami to Imię jest nieznane, a więc i nie odbiera prawdziwego kultu. Już nie można dłużej poprzestać na pierwszym Objawieniu, które otrzymał Mojżesz: « Mówił dalej Bóg do Mojżesza: Tak powiesz Izraelitom:”Jestem, Bóg Ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia” ». Wj 3,15 To już nie wystarczy, odkąd usłyszano na naszej ziemi ten głos z nieba, który mówił: « Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie ». Mt 3,17. Odtąd należy mówić: Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Swiętemu, jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen. Po drugie, uświęcać imię Boga, to znaczy adorować Go i uwielbiać jako Autora wszystkich stworzeń i jako źródło wszelkiej świętości i prawdy. Dlatego mówiąc te słowa « święć się imię Twoje » pragniemy, aby wszystkim sludziom oznajmiać Jego moc i nieskończone doskonałości, jak mówi Kięga Mądrości « Oby mi Bóg dał słowo odpowiednie do myśli i myślenie godne tego, co mi dano ». Mdr 7. Niech publikują wszystkie Jego łaski i dobrodziejstwa, ci co należą do Niego. Niech wszystkie dzieci Kościoła mają jak najwyższą cześć dla Jego chwały we wszystkich swoich działaniach. Obyśmy w końcu wszyscy mogli wiecznie śpiewać z aniołami, że Bóg jest święty, święty, święty. « Niech przyjdzie królestwo Twoje ».Mt 6,10a. Tutaj również jest to trochę inaczej niż w Mszale: « Przyjdź królestwo Twoje ». Tajemnica królestwa Bożego obejmuje istotę naszego życia jako chrześcijan, zgodnie ze słowami Pana Jezusa: « Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane ». Mt 6,33 « Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego ». Mt 5,20. Sprawiedliwość została przez Pana Jezusa powiązana z królestwem Bożym, ale o jaką sprawiedliwość tutaj chodzi? Znowu nie obejdzie się bez Jezusa Chrystusa. « Ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą ». Rz 3,31 Kiedy Pan Jezus zaczął głosić naukę o królestwie Bożym? Po tym jak przyjął chrzest przez posługę Jana Chrzciciela: « Lecz Jan powstrzymywał Go, mówiąc : ”To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie ”? Jezus mu odpowiedział : ”Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe”. Wtedy Mu ustąpił ». Mt 3,14n. Przypis Biblii Tysiąclecia, dz.cyt. s.1126 podaje: Nowa sprawiedliwość, przez którą Jezus chce wypełnić i udoskonalić sprawiedliwość Starego Prawa. « Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: ”Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie” ». Mt 4,17. W Starym Testamencie, Psalm królewski na cześć Boga, pochodzenia kultowego o perspektywach eschatologicznych ogłasza także tę prawdę, że: « Pan najwyższy, straszliwy, jest wielkim Królem nad całą ziemią ». Ps 47,3 « Bóg króluje nad narodami, Bóg zasiada na swym świętym tronie ». Ps 47,9. Uczniowie Pana Jezusa są szczęśliwcami: « Wam dano poznać tajemnice królestwa Bożego, innym zaś w przypowieściach, aby patrząc nie widzieli i słuchając nie rozumieli » - powiedział On do nich. Łk 8,10. Mówił wszystkim o królestwie wiele w przypowieściach, a na końcu zapowiedział, że to On, Syn Człowieczy jest Królem tego królestwa: « Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata ». Mt 25,34 Faktycznie to Kościół Chrystusowy jest w zalążku tym królestwem, ponieważ możemy w nim razem dziękować« Ojcu, który nas uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie – odpuszczenie grzechów ». Kol 1,12-14. Aby Bóg był uwielbiony przez nas, konieczne jest, aby myśl o Nim i o Jego królestwie istniała w umysłach i sercach ludzi, kiedy króluje On w niebie, gdzie poddani Mu są aniołowie i błogosławione duchy. Chcemy, aby Królestwo Boże umacniało swoje pozycje w każdym z nas i rozciągało się przez Kościół Boży w całym kraju, i na całym świecie, niewierni i heretycy się nawrócili do Chrystusa i do jego Kościoła. Prosimy też, aby Pan wysłał robotników na swoje żniwo. Aby ludzie mogli spotkać misjonarzy i nie pozostawać dłużej pod panowaniem grzechu w nich, lecz by Bóg królował w ich sercach tak, jak króluje w sercach wiernych, jak króluje we wszystkich błogosławionych i świętych, a wreszcie, aby Jego panowanie stało się pełne przez zjednoczenia wszystkich wybranych w niebie. Zaś nieszczęśliwi byliby ci, którzy nie chcieliby przyjąć tej nauki Kościoła, nawet « jeśli pałają żarliwością ku Bogu, nie opartą jednak na pełnym zrozumieniu. Albowiem nie chcąc uznać, że usprawiedliwienie pochodzi od Boga, i uporczywie trzymając się własnej drogi usprawiedliwienia, nie poddali się usprawiedliwieniu pochodzącemu od Boga ». Rz 10,2b.3. « Dlatego Bóg dopuszcza działanie na nich oszustwa, tak iż uwierzą kłamstwu, aby byli osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie nieprawość ». 2 Tes 2,11n. 

75