82

Później, po wspomnieniu zmarłych, kapłan mówi: « Również nam, Twoim grzesznym sługom », bijąc się w pierś, obejmuje siebie i innych kapłanów, a nie zgromadzenie wiernych. Kapłan w tej części modlitwy, też siebie i innych kapłanów ma mieć na myśli, kiedy mówi: « Panie, nie zważaj na nasze grzechy, sed fidem Ecclesiae tuae, lecz na na wiarę swojego Kościoła ». To znaczy, że Kapłan ma wielką odpowiedzialność, za czystość wiary i za Kościół święty przed majestatem Boga, który wyznaczył mu swoją misję czynienia pokoju. Obawiać się on powinien, że jego grzechy mogą być właśnie jedną z przeszkód do otrzymania tej wielkiej łaski przez lud boży; i modli się o to, aby Pan Jezus nie patrzył na jego grzechy, ale na wiarę swojego Kościoła, którego jest ministrem, i aby mu więc dał ten bardzo pożądany pokój. « Zgodnie z Twoją wolą ». Czyż to nie kapłani, czy nawet biskupi, byli i są twórcami podziałów w Kościele? Niestety, to się jeszcze dzieje obecnie, w naszych czasach. Stąd, kapłan prosi, aby Chrystus Pan zaradził sprawie tej, przez Niego, tak usilnie wyrażonej perspektywie « aby nastała jedna owczarnia i jeden Pasterz, którym jest On sam ». « Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Zycie moje oddaję za moje owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz ». J 10,14-16. Mamy kilka razy w czasie Mszy świętej tę prośbę, czy to Boga Ojca, czy – jak teraz – do Syna Bożego, o pokój. Tutaj kapłan prosi o pokój dla Kościoła Jezusa Chrystusa, który jest Jego Kościołem: « Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą». Mt 16,18. Jednak pokój « zgodnie z wolą Jezusa Chrystusa » jest stabilnym pokojem opartym o prawdę i miłość, i musi spełniać wszystkie warunki zgodne z « wiarą raz tylko przekazaną świętym ». Jud 1,3 Ten krótki List Judy, brata Jakuba Apostoła, ukazuje problem zaraz potem : « Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są zapisani na to potępienie, bezbożni, którzy łaskę Boga zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i Pana naszego, Jezusa Chrystusa ». Jud 1,4. Ponieważ podziały między chrześcijanami sprzeciwiają się woli i modlitwie Chrystusa do Ojca: « Ojcze, spraw, aby byli jedno, jak Ty i Ja, jedno jesteśmy ». Jest też zachowana wiara w jeden Kościół Chrystusowy : « na wiarę swojego Kościoła ». Centralną intencją-prośbą tej dodanej modlitwy jest pokój w Kościele Bożym, w nawiązaniu do Ewangelii i słów Chrystusa: « Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka! ». J 14,27. Może gdyby ta interwencja, modlitwa o pokój, skierowana do Pana Jezusa, była uczyniona po połączeniu Postaci Eucharystycznych, nie byłoby tego problemu tzw. tradycjonalistów, który został opisany powyżej, ponieważ pozostałe modlitwy przed Komunią świętą odnoszą się już do Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, jak to zobaczymy. « Pokój Pański niech zawsze będzie z wami » jest w tym nowym układzie Posoborowym, jakby podwójnie umocniony: Bo najpierw do « Ojcze nasz » było skierowane: « Obdarz nasze czasy pokojem », a następnie do Jezusa Chrystusa: « Napełniaj swój Kościół pokojem ». Wprowadzono po Soborze Watykańskim II « Znak pokoju, ale napisano, że może to być powiedziane: Przekażcie sobie znak pokoju, z dopiskiem, że według miejscowego zwyczaju(ukłon głowy) okazują sobie wierni wzajemnie pokój i miłość ». Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej, dz.cyt.s.107. W ciągu dziesięciu pierwszych wieków to życzenie było sygnałem do przekazania sobie wzajemnie pocałunku pokoju, i chrześcijanie ten znak czynili. Swięty Augustyn pisał: Po Modlitwie Pańskiej mówimy: Pokój z tobą; i wszyscy chrześcijanie nazywają ten święty pocałunek jako znak pokoju. Według Amalariusza, Rabana, i Remiego z Auxerre, w IX wieku « Pax Domini » nadal był sygnałem dla pokoju. Autorzy pisali, że cały Kościół przekazuje znak pokoju podczas « Agnus Dei », potem w ciągu następnych wieków było różnie, z tendencją skracania tego czasu i zaangażowana w tym temacie Diakona, aby mówił: Pax tecum, pokój niech będzie z tobą, do kapłana. Duchownym nie wolno było kontynuować dawania znaku pokoju, kiedy chór skończył śpiewać pierwsze « Agnus Dei ».Kościół był przede wszystkim za tym, aby dawano znak pokoju przed Komunią świętą, ponieważ nie można przyjmować Ciała Pańskiego bez pojednania z braćmi i siostrami w Chrystusie. Swięty Augustyn zaznaczył różnicę, że musimy pogodzić się między między sobą, aby Jezus Chrystus dał nam swój pokój. Pokój jest jednak różny w rozumieniu różnych ludzi. « Nie tak, jak świat daje, Ja wam daję », precyzuje Pan Jezus. Ten pokój, który jest darem Chrystusa, jest łaską Bożą w tym życiu. Jest to pokój ten sam, który otrzymali Apostołowie: Pokój zostawiam wam. Ale jest to początek pokoju, który pochodzi z czystego sumienia, i radości, że nasz wewnętrzny człowiek jest w zgodzie z prawem Bożym. Ta radość jest naszym pokojem, ale pokój ten nie wyklucza wszystkich problemów; to jest pokój, z którym mamy uzbroić się do walki z grzechem i słabością i często znowu Bądziemy mówić do Boga, przebacz nam nasze winy. Jezu, daj mi pokój Twój. Oprócz tego pokoju, który Jezus Chrystus zostawił Apostołom mówiąc: Pokój zostawiam wam, rzekł do nich:Pokój mój wam daję, to znaczy zapewnię wam go w wieczności, na całą wieczność. Ten pokój będzie taki, który wykluczy jakiekolwiek zaburzenia; jest to pokój stały, doskonały i wieczny: « Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic Mnie nie będziecie pytać ». J 16,22n. Ten pokój, którego nikt i nic nie będzie w stanie odebrać, da nam radość wieczną: pokój, jakim cieszą się wierni w niebie. Nie będziemy o nic pytać, kiedy ogarnie nas tego rodzaju pokój, który sam wprowadzi nas w samą istotę miłości, i będziemy wypełnieni pełną radością. Otrzymamy więc radość pełną i doskonałą. Następnie, Kapłan łamie teraz Hostię mówiąc słowa: « Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa, które łączymy i bądziemy przyjmować, niech nam pomogą osiągnąć życie wieczne ». Eucharystia, Obrzędy Mszy świętej, dz.cyt.s.108. W tradycji Kościoła greckiego ten gest łamania chleba odbywa się w czasie konsekracji i przeistoczenia, przy słowach mówiących, że Jezus wziął chleb, połamał go…, mówiąc: Bierzcie i jedzcie itd. Jezus Chrystus daje swoje ciało do jedzenia apostołów pod postacią chleba, także połamał go i dawał im to zgodnie ze zwyczajem u Żydów, gdzie w tym geście łamania chleba, było znaczenie, aby go rozpowszechniać. Grecy dzielili Chleb konsekrowany na cztery części, kładli po dwie z nich po prawej i po lewej stronie Kielicha, tak że tworzył się krzyż na ołtarzu, i umieszczali jedną z tych cząstek w kielichu. Czyli czyniąc to podczas konsekracji, jeśli przyjąć umieszczenie cząstki Chleba konsekrowanego w Kielich, jako znak zmartwychwstania, przez swoją wyżej opisaną interwencję, wybierając opcję teologiczną, że Pan Jezus nie cierpi w czasie Mszy świętej, Kościół Rzymski, zbliżył się do Kościoła Greckiego, a więc także i Prawosławnego. Według rytu rzymskiego, niektórzy biskupi dzielili Hostię konsekrowaną na trzy części, wspominając to, co Jezus Chrystus uczynił dla uczniów idących do Emaus, ale nikt nie wie, gdzie tę tradycję znaleziono. Inni zaś na aż siedem części, aby wspomnieć: Wcielenie, narodzenie, obrzezanie, objawienie, męka, śmierć i zmartwychwstanie, na oznaczenie tych siedmiu tajemnic życia Jezusa Chrystusa na ziemi, były one ułożone w krzyż; Kapłan chciał w ten sposób obchodzić pamiątkę wszystkich tajemnic Jezusa Chrystusa przez sprawowanie Eucharystii.  Wróćmy jeszcze do sprawy połączenia Postaci Konsekrowanych, chleba i wina, w Kielichu Pańskim. Ten gest każe postawić dwa pytania. Pierwsze: Czy słowa, które kapłan wypowiada podczas tego gestu, mają być słyszalne dla wszystkich, kiedy dokonuje on upuszczenia chleba konsekrowanego do wina konsekrowanego? Drugie: Dlaczego jest ten gest mieszania ciała i krwi Jezusa Chrystusa, i co on oznacza?Trudność jest najpierw ta, że wierni są zajęci zwykle wted przekazywaniem sobie znaku pokoju, więc wpowiadanie słów głośno nie jest w tym momencie odpowiednie, i nie jest pewne, że wierni zauważą ten gest mieszania Postaci Ciała Pańskiego i Krwi Pańskiej. Missale Romanum ustaliło rubrykę, że kapłan « dicens secrete », mówi po cichu te słowa i to jest nadal obserwowane do dzisiaj. Dlaczego ciało jest zmieszany z krwią Jezusa Chrystusa? Odpowiedź. Odbywa się to przez wzgląd na liturgię i na ludzki rozum, ze względu na Tajemnicę i dla pomocy dla naturalnego rozumu oświeconego przez wiarę. Ta praktyka jest już zaznaczone w Liturgii świętego Jakuba, który jest najstarszym Kościołem greckim. Widzimy również w tym Kościele praktykę Konsekrowanego Chleba dla chorych na cały rok w Wielki Czwartek, więc po pewnym czasie, aby rozmiękczyć postacie chleba, kapłani starali się czynić to, zanim mieli się udać z Eucharystią do pacjentów, czyli ludzi chorych. Widzimy, u Euzebiusza , że kiedy przyniósł Eucharystię do starego Serapiona, postarał się Ją najpierw zwilżyć. Pierwsi chrześcijanie i pustelnicy, którzy przechowywali Eucharystię w domu, w ten sposób postępowali przed przyjmowaniem Komunii świętej. Arcybiskup Koryntu, w X wieku, nakazał, aby choremu przed podaniem świętej Hostii, było podane w tym samym czasie wino w małym kubeczku, który przeznaczone był wyłącznie do tego celu. Cząstki są nadal zanurzane w winie w Wielki Piątek, co może być pozostałością z dawnego zwyczaju. Ale zawsze od starożytności była większa przyczyna i głębokie tajemnicze znaczenie połączenia ciała i krwi Jezusa Chrystusa pod postaciami konsekrowanego chleba i wina. Było to zaznaczeniem tego momentu spotkania się Ciało i Krwi Jezusa Chrystusa, kiedy Jego najświętsza Dusza połączyła się z Jego najświętszym Ciałem i nastąpiło chwalebne Jego zmartwychwstanie. Rzeczywiście, do tego momentu Mszy świętej Kościół przez rozdzielenie Postaci Chleba konsekrowanego i Postaci Krwi konsekrowanej wyrażał na ołtarzu mękę i śmierć Jezusa Chrystusa, dlatego konsekracja i przeistoczenie chleba i wina, zgodnie ze słowami Ewangelii, dokonywały się oddzielnie, co do Ciała i co do Krwi. To jest pewne, jak mówi Sobór Trydencki, że na mocy sakramentalnych słów wypowiedzianych nad chlebem jest on przeistoczon w Ciało; i że na mocy sakramentalnych słów wypowiedzianych nad winem jest ono również przeistoczone w Krew. Ale jest to tylko znak dla wiary w śmierć Pańską za nasze zbawienie, i takie oddzielenie dwóch Postaci jest tylko tajemniczym stanem, bo w rzeczywistości ciało nie jest bez krwi, ani krew nie jest bez ciała, ponieważ ciało Jezusa Chrystusa jest prawdziwie żywym i uwielbionym ciałem. I pod postacią Jego krwi, jest żywy i uwielbiony Chrystus. Jednak ten znak ma to do siebie, że reprezentuje ofiarną śmierć Jezusa Chrystusa i Jego chwalebne życia jednocześnie, ponieważ ofiara Mszy świętej jest odnowieniem zarówno Jego śmierci na krzyżu, jak i Jego zmartwychwstania i chwały w niebie. Ciało i Krew razem są znakiem życia, które podjął zmartwychwstając, choć postacie chleba i wina, reprezentują ciało i krew mieszkające razem i wspólnie jak w żywym organizmie. Amalariusz tłumaczył to tak, że kładziemy cząstkę Hostii w kielichu , aby Ofiara zawierała całą pełnię Sakramentu. Oznaczone w ten sposób chwalebne życie Jezusa Chrystusa, jak to ukazuą słowa wypowiadane podczas tego gestu, staje się przyczyną chwalebnego życia, które możemy się spodziewać. Taki jest cel i sens ostateczny tej modlitwy.

82